Echo z otchłani

Czekałem na kolejną książkę sci-fi od Mroza. Autor dobrze porusza się w tym gatunku, choć kontynuacji "Chóru zapomnianych głosów" brak jest świeżości i zaskoczenia. Książka jest domknięciem wątków z poprzedniej części i zgrabnym zakończeniem całej historii, spiętym fabularną klamrą. Odnosi się wrażenie, że autor od początku miał plan na dylogię. Potwierdzam opinię, że warto przed tą lekturą przypomnieć sobie część pierwszą, bo Mróz nie wprowadza czytelnika do stworzonego świata, nie przypomina bohaterów i nie robi nic, co ułatwiłoby czytanie kontynuacji. Z jednej strony - to trochę nie fair, bo na "Echo z otchłani" czekaliśmy bardzo długo, ale z drugiej strony, fajnie było znów przeczytać początek tej historii.

Czekałem na kolejną książkę sci-fi od Mroza. Autor dobrze porusza się w tym gatunku, choć kontynuacji "Chóru zapomnianych głosów" brak jest świeżości i zaskoczenia. Książka jest domknięciem wątków z poprzedniej części i zgrabnym zakończeniem całej historii, spiętym fabularną klamrą. Odnosi się wrażenie, że autor od początku miał plan na dylogię. Potwierdzam opinię, że warto...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kontyuacja „Chóru zapomnianych głosów” okazała się, niestety, pozycją znacznie słabszą od swojej poprzedniczki.
Relacje pomiędzy załogantami w większości przypadków wypadły moim zdaniem zupełnie nieprzekonująco, a co do decyzji i samego podejścia „pozytywnych bohaterów” do antagonisty – absurd gonił absurd. Być może miała wyjść z tego komedia na miarę skeczów z Monty Pythona, ale w moim odczuciu nie wyszła.
Po thrillerze też, niestety, wiele nie pozostało.
Czytało się szybko, ale po trzeci tom, gdyby powstał, nie sięgnęłabym. Nie odkryłam absolutnie niczego ciekawego w tej powieści i nic nie trzymało mnie w napięciu.
Plus za Jaccarda, którego niezmiennie uwielbiam i za słowa kończące powieść, które w jakimś sensie dały do myślenia i wywołały nikły uśmiech na mojej twarz.
Minus za jeszcze większą ilość wulgaryzmów w tej części historii.
Średniak-czytadło jak dla mnie.

Kontyuacja „Chóru zapomnianych głosów” okazała się, niestety, pozycją znacznie słabszą od swojej poprzedniczki.
Relacje pomiędzy załogantami w większości przypadków wypadły moim zdaniem zupełnie nieprzekonująco, a co do decyzji i samego podejścia „pozytywnych bohaterów” do antagonisty – absurd gonił absurd. Być może miała wyjść z tego komedia na miarę skeczów z Monty...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://wdomowejbiblioteczce.blogspot.com/2020/06/remigiusz-mroz-echo-z-otchani.html

Niestety w porównaniu z pierwszą częścią, nie wypada dobrze... O ile pewne niedociągnięcia i zawirowania czasoprzestrzenne mogłabym zrzucić na karb gatunku, jaki ta książka reprezentuje, oraz tego, że w kosmosie prawdopodobnie wszystko jest możliwe, o tyle pewnych kwestii w ten sposób wyjaśnić ani usprawiedliwić nie mogę. I o ile pierwsza część wprawiała w nastrój grozy, wciągała czytelnika w niezwykłą grę i kazała zastanawiać się nad pytaniem, czy można uciec przed przeznaczeniem, tak tutaj dzieje się bardzo dużo, ale bez głębszej refleksji. Dopiero pod koniec lektury pojawia się pewna puenta.

To, o czym też muszę wspomnieć, to pytanie powracające w książce dość często i wydaje się kluczowe nie tylko dla jednego z bohaterów, który je sobie zadaje, ale również dla czytelnika - wszak skoro autor zwraca na nie jego uwagę, odpowiedź musi być istotna. Czekamy więc na wyjaśnienie... czekamy... I go nie otrzymujemy. Książka kończy się i wydawać by się mogło, że autor w jej trakcie zgubił gdzieś ten wątek... A może nie wiedział, jak go wyjaśnić? To jednak dość ryzykowne tak myśleć, ponieważ Mróz znany jest z bujnej wyobraźni i każdą mniej lub bardziej logiczną kwestię potrafił wyjaśnić w jeszcze mniej lub bardziej logiczny sposób.

Szkoda... Jestem tą częścią zawiedziona. Wydaje mi się, że zabawa z czasem i przestrzenią w pewnym momencie przerosła samego autora, który nie wiedział, jaką puentę zaserwować czytelnikowi.

https://wdomowejbiblioteczce.blogspot.com/2020/06/remigiusz-mroz-echo-z-otchani.html

Niestety w porównaniu z pierwszą częścią, nie wypada dobrze... O ile pewne niedociągnięcia i zawirowania czasoprzestrzenne mogłabym zrzucić na karb gatunku, jaki ta książka reprezentuje, oraz tego, że w kosmosie prawdopodobnie wszystko jest możliwe, o tyle pewnych kwestii w ten sposób...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zauważalnie słabsza niż poprzednia część, lecz warta przeczytania.

Zauważalnie słabsza niż poprzednia część, lecz warta przeczytania.

Pokaż mimo to

Kolejna podróż w kosmos z bohaterami znanymi z poprzedniego tomu Chór zapomnianych głosów.
Mało się znam na science fiction i nie wypowiem się na tematy kosmiczne, ale sama powieść zbudowana ciekawie.
Wydarzenia przedstawione w książce wydały mi się niczym gwiezdne wojny, w których odwieczna walka o terytorium i życie ściga się na płaszczyznach wiedzy, technologii i narzędzi

Kolejna podróż w kosmos z bohaterami znanymi z poprzedniego tomu Chór zapomnianych głosów.
Mało się znam na science fiction i nie wypowiem się na tematy kosmiczne, ale sama powieść zbudowana ciekawie.
Wydarzenia przedstawione w książce wydały mi się niczym gwiezdne wojny, w których odwieczna walka o terytorium i życie ściga się na płaszczyznach wiedzy, technologii i narzędzi

Pokaż mimo to

Mocną strona powieści jest wg mnie postać: Diji Udina Alhassana. Ten gościu i jego gadki mnie rozwalały! Cała opowieść jest jakaś, taka nijaka. Czytałam to i miałam wrażenie, że to już wszystko było. Miłość głównych bohaterów jest jakaś płytka. Jakby na siłe. Mnogość ludzkich plemion mnie irytowała. I jak zwykle nikt nie mógł się dogadać. Podróże w czasie, no ok. Ale to już było w tylu powieściach, że autor nie odkrył niczego nowego. Dobrze że był tam mój ukochany muzułmanin, bez niego chyba bym nie doczytała tej książki.

Mocną strona powieści jest wg mnie postać: Diji Udina Alhassana. Ten gościu i jego gadki mnie rozwalały! Cała opowieść jest jakaś, taka nijaka. Czytałam to i miałam wrażenie, że to już wszystko było. Miłość głównych bohaterów jest jakaś płytka. Jakby na siłe. Mnogość ludzkich plemion mnie irytowała. I jak zwykle nikt nie mógł się dogadać. Podróże w czasie, no ok. Ale to już...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciąg dalszy opowieści o parze bohaterów - skandynaw i muzułmanin, wszystko zalane paradoksami czasu po to aby ochronić ludzkość, dobrze się czytało.

Ciąg dalszy opowieści o parze bohaterów - skandynaw i muzułmanin, wszystko zalane paradoksami czasu po to aby ochronić ludzkość, dobrze się czytało.

Pokaż mimo to

Przyznam, że sam nie wiem co mam myśleć o tej książce, Na początku było trudno, ale potem przygoda okazała się wciągająca.... i w moim klimacie

Przyznam, że sam nie wiem co mam myśleć o tej książce, Na początku było trudno, ale potem przygoda okazała się wciągająca.... i w moim klimacie

Pokaż mimo to

Po "Chórze zapomnianych głosów" z którą totalnie się nie polubiłam przez chwilę w mej głowie była myśl, że nie będę kontynuować tej serii. Sposobność nadarzyła się szybciej dzięki znajomemu od którego dostałam obie części (łącznie z takim mini streszczeniem pierwszego tomu aby łatwiej było mi się odnaleźć w "Echo z otchłani"). Tak wiem, przecież czytałam ale tak bardzo mnie usypiała, że niewiele z niej pamiętam... Mimo papierowego egzemplarza pomyślałam, że może audiobook na Legimi będzie lepszą formą. Dzięki temu moje skupienie było na największym poziomie i odbiór opowieści również dużo lepszy. Nie powiem, miałam wrażenie, że Autor mówi do mnie w innym języku. Co wydaje się być zrozumiałe ze względu na gatunek. Jak w pierwszej części nie podeszły mi postacie tak tu było mocno ok mimo, że to przecież dalsze losy. Nawet parę razy się zaśmiałam. Pan Remigiusz Mróz bardzo mnie zaskoczył mocno rozbudowanym wątkiem religijnym. Chociaż w przypadku Mroza nie powinno mnie już zaskakiwać to, że zawsze mnie coś zaskakuje.
Nie będą to moje ulubione książki Autora, bo wymagają sporo uwagi, żeby się w nie wkręcić ale teraz nie będę się już też zapierać, bo wiem że i tak przeczytam kolejne z tej serii jak się tylko pojawią.

Po "Chórze zapomnianych głosów" z którą totalnie się nie polubiłam przez chwilę w mej głowie była myśl, że nie będę kontynuować tej serii. Sposobność nadarzyła się szybciej dzięki znajomemu od którego dostałam obie części (łącznie z takim mini streszczeniem pierwszego tomu aby łatwiej było mi się odnaleźć w "Echo z otchłani"). Tak wiem, przecież czytałam ale tak bardzo mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mróz jest fantastą i bez fantasy.
Jeśli dodamy do Mroza fantasty fantastykę, to otrzymamy powieść niestrawną.
O ile pierwszy tom wyjątkowo mnie zainteresował, o tyle drugi okazał się wielką porażką.

Mróz jest fantastą i bez fantasy.
Jeśli dodamy do Mroza fantasty fantastykę, to otrzymamy powieść niestrawną.
O ile pierwszy tom wyjątkowo mnie zainteresował, o tyle drugi okazał się wielką porażką.

Pokaż mimo to