Echo z otchłani

Świetna książka. Po rewelacyjnym "Chórze zapomnianych głosów" który przeczytałem w oka mgnieniu, natychmiastowo zabrałem się do kontynuacji. Porcja naprawdę dobrej literatury sci-fi, fajnie napisane postacie, przemyślana fabuła, ciekawe zwroty akcji itd. Mam wielką nadzieję na co najmniej trylogię :D

Świetna książka. Po rewelacyjnym "Chórze zapomnianych głosów" który przeczytałem w oka mgnieniu, natychmiastowo zabrałem się do kontynuacji. Porcja naprawdę dobrej literatury sci-fi, fajnie napisane postacie, przemyślana fabuła, ciekawe zwroty akcji itd. Mam wielką nadzieję na co najmniej trylogię :D

Pokaż mimo to

Lepsza niż 1 część ale tylko do przeczytania jak nie masz nic innego pod ręką.

Lepsza niż 1 część ale tylko do przeczytania jak nie masz nic innego pod ręką.

Pokaż mimo to

Dużo gorsza od pierwszej, części. Tak naprawdę nic się tutaj nie dzieje. Najlepiej poprzestać jedynie na przeczytaniu "Chóru zapomnianych głosów", bo odpuszczając sobie "Echo z otchłani" nie zyska się zupełnie nic (jedynie zawód słabym zakończeniem).

Dużo gorsza od pierwszej, części. Tak naprawdę nic się tutaj nie dzieje. Najlepiej poprzestać jedynie na przeczytaniu "Chóru zapomnianych głosów", bo odpuszczając sobie "Echo z otchłani" nie zyska się zupełnie nic (jedynie zawód słabym zakończeniem).

Pokaż mimo to

Ale to było dobre!

Ale to było dobre!

Pokaż mimo to

Przez pierwszą połowę biłam się z myślami ... co tez mi przyszło do głowy, żeby po fantastykę sięgać? To przecież zupełnie nie moja bajka jest! Nawet miłość do pomysłowości i wszechstronności Mroza nie może tłumaczyć takiej samobójczej misji! I już miałam się poddać, kiedy nagle akcja zrobiła się porywająca i zaczęło mi się w końcu podobać... niestety na koniec znów wszystko się poplątało i ja jako niewprawny czytelnik fantastyki zupełnie się pogubiłam zarówno w czasie jak i przestrzeni....

Przez pierwszą połowę biłam się z myślami ... co tez mi przyszło do głowy, żeby po fantastykę sięgać? To przecież zupełnie nie moja bajka jest! Nawet miłość do pomysłowości i wszechstronności Mroza nie może tłumaczyć takiej samobójczej misji! I już miałam się poddać, kiedy nagle akcja zrobiła się porywająca i zaczęło mi się w końcu podobać... niestety na koniec znów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niedawno pisałam o pierwszej części kosmicznej odysei by R.Mróz czyli o "Chórze zapomnianych głosów" i tak jak obiecałam przeczytałam drugą część bo byłam ciekawa jak potoczą się losy bohaterów.
Moim zdaniem druga część jest zdecydowania lepsza. Od początku jest akcja i coś się dzieje w przeciwieństwie do pierwszej części której początek był nużący.
Nieodmiennie i co raz bardziej bawi mnie Dija Udin a raz nawet do łez 😁 uwielbiam go👍
Bohaterowie nadal próbują ratować świat, latają statkami kosmicznymi, podróżują w czasie i ciągle cudem wyrywają się ze szponów śmierci - choć nie wszystkim się to uda.
Bardzo podoba mi się wątek fanatyzmu religijnego który jest źródłem większości zła na naszym świecie od wieków aż po dzień dzisiejszy. Niepokoi mnie teza, że odejście od religii finalnie prowadzi do takich właśnie skrajności. Coś w tym jest i oby Mróz się mylił.
Pokrzepiająca jest też nadzieja, że ludzkość jakoś sobie zawsze poradzi choć to jak sobie poradziła w wizji autora nie do końca jest wizją z moich marzeń.
Wielka szkoda, że wątek miłosny nie jest w drugiej części jakoś bardziej obficie rozwinięty.
Ogólnie paradoksalnie muzułmanin ma w sobie więcej werwy i "ludzkich uczuć" nić cała reszta, która "ma jakby kija w tyłku"😁
Całą książkę czekałam aż Dija Udin przejdzie na dobrą stronę mocy ale czy tak się stanie musicie przekonać się sami😉
Mróz imponuje terminologią gatunku i pomysłami na zwroty akcji. Dobra robota 👍 Polecam.
Mój Instagram : kamila.nieskonczona
kobiety.o.kobietach
www.kobietyokobietach.pl

Niedawno pisałam o pierwszej części kosmicznej odysei by R.Mróz czyli o "Chórze zapomnianych głosów" i tak jak obiecałam przeczytałam drugą część bo byłam ciekawa jak potoczą się losy bohaterów.
Moim zdaniem druga część jest zdecydowania lepsza. Od początku jest akcja i coś się dzieje w przeciwieństwie do pierwszej części której początek był nużący.
Nieodmiennie i co raz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podziwiam Mroza za to, że ma tyle pomysłów i konsekwentnie je realizuje. Jednak czasem co za wiele, to po prostu za wiele. Pierwsza część była lepsza, co potwierdza regułę, że czasem trzeba poprzestać na jednym tomie i nie bawić się w kontynuację. Ktoś zasugerował, że w tym przypadku można poprzestać na przeczytaniu początku i zakończenie. Z przykrością muszę przyznać mu rację. Gdybym po pierwszym rozdziale od razu przeskoczyła do ostatniego, niczego bym nie straciła.

Podziwiam Mroza za to, że ma tyle pomysłów i konsekwentnie je realizuje. Jednak czasem co za wiele, to po prostu za wiele. Pierwsza część była lepsza, co potwierdza regułę, że czasem trzeba poprzestać na jednym tomie i nie bawić się w kontynuację. Ktoś zasugerował, że w tym przypadku można poprzestać na przeczytaniu początku i zakończenie. Z przykrością muszę przyznać mu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Plebiscyt na książkę roku LC to super sprawa. Tak Dowiedziałem się o tej książce. Po pewnych, jak się w końcu okazało nieuzasadnionych, wątpliwościach przy czytaniu pierwszego tomu, drugi łyknąłem w dwa wieczory. I ciągle mi mało. Polecam.

Plebiscyt na książkę roku LC to super sprawa. Tak Dowiedziałem się o tej książce. Po pewnych, jak się w końcu okazało nieuzasadnionych, wątpliwościach przy czytaniu pierwszego tomu, drugi łyknąłem w dwa wieczory. I ciągle mi mało. Polecam.

Pokaż mimo to

Książka skończona. I tego byłoby na tyle. Nie porywa, wręcz pod koniec "oby do brzegu", do końca dobić.

Książka skończona. I tego byłoby na tyle. Nie porywa, wręcz pod koniec "oby do brzegu", do końca dobić.

Pokaż mimo to

Autor zbudował powieść w taki sposób, że w zasadzie bez szkody dla historii można przeczytać tylko pierwszy i ostatni rozdział. Deus ex machina to zagrywka poniżej pasa... Wolałbym, żeby historię pokierowano na inne tory, włącznie z nieszczęśliwym zakończeniem. W posłowiu Mróz pisze, że książka leżała w szufladzie od 2014 roku. Mogła leżeć dalej, nie trzeba było jej wyciągać...

Autor zbudował powieść w taki sposób, że w zasadzie bez szkody dla historii można przeczytać tylko pierwszy i ostatni rozdział. Deus ex machina to zagrywka poniżej pasa... Wolałbym, żeby historię pokierowano na inne tory, włącznie z nieszczęśliwym zakończeniem. W posłowiu Mróz pisze, że książka leżała w szufladzie od 2014 roku. Mogła leżeć dalej, nie trzeba było jej wyciągać...

Pokaż mimo to