Książka „Motyle ciemności“ z pewnością zadowoli osoby, które poszukują prawdy o sobie, chcą zrozumieć kim naprawdę są, jaki jest sens istnienia i pragną po prostu wiedzieć więcej. Nie jest to lektura, którą czyta się z zapartym tchem, szybko podążając za kolejnymi wydarzeniami. Trudność czytania wynika raczej z formy, jaką stworzył autor, gdyż swoje przemyślenia uczynił osią fabuły ale na zasadzie pytanie - odpowiedź. Język przekazu jest bardzo zwięzły ale przystępny. Mimo to zabrakło mi w niej odpowiedniego klimatu, jaki często można odnaleźć w tego typu przekazach. Są w niej różne epizody, które urozmaicają w niewielkim stopniu tę opowieść. Bardziej interesujące były dla mnie rozmowy z Bogudarem mające charakter filozoficzno-duchowy, które wypełniają drugą część fabuły.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2020/05/590-motyle-ciemnosci.html

Książka „Motyle ciemności“ z pewnością zadowoli osoby, które poszukują prawdy o sobie, chcą zrozumieć kim naprawdę są, jaki jest sens istnienia i pragną po prostu wiedzieć więcej. Nie jest to lektura, którą czyta się z zapartym tchem, szybko podążając za kolejnymi wydarzeniami. Trudność czytania wynika raczej z formy, jaką stworzył autor, gdyż swoje przemyślenia uczynił...

Śmierć towarzyszy nam już od urodzenia i wobec niej wszyscy jesteśmy równi...to wiemy na pewno, tylko co się z nami potem dzieje? Czy nasza dusza trafia na zawsze do nieba lub piekła? A może pojawia się na Ziemi pod inną postacią?
Takie pytania nasuwają mi się na myśl po przeczytaniu powieści Pana Krzysztofa.
Osobiście nie wierzę w niebo i piekło, bliżej mi do stwierdzenia, że kiedyś moja dusza (świadomość) znów się narodzi, no ale czy tak się stanie... zobaczymy, kiedyś.

"Motyle ciemności" to taki trochę filozoficzny wywód o poszukiwaniu siebie i odpowiedniej drogi życia, rozwijaniu swej świadomości i wędrówce duszy poza ciałem. Porusza tematy wiary i jej braku, jednak niczego nie narzuca.

Przyznaję, spodziewałam się czegoś innego, jednak książka naprawdę wciąga.
Czyta się bardzo sprawnie, szczególnie pierwszą połowę, później jest trochę gorzej, ale to moje subiektywne odczucie, po prostu nie lubię przydługawych monologów.
O głównych bohaterach mogę tylko napisać, że są...ale jacy? Trudno ich określić.
Autor zdecydowanie skupia się na sprawach wyższej rangi niż na opisywaniu ich zewnętrznego wyglądu.
Moim zdaniem jest to plus, nie skupiamy się na postaci, tylko na tym co akurat w danym momencie chce nam przekazać.

Czy polecam?
Tak, jest to jedna z tych książek, które zostają w głowie na dłużej, zdecydowanie otwiera oczy, pozwala spojrzeć na śmierć z innej perspektywy. Trzeba ją przepracować z własnym "JA".

Zapraszam na blog: www.Ewelina-czyta.blogspot.com

Śmierć towarzyszy nam już od urodzenia i wobec niej wszyscy jesteśmy równi...to wiemy na pewno, tylko co się z nami potem dzieje? Czy nasza dusza trafia na zawsze do nieba lub piekła? A może pojawia się na Ziemi pod inną postacią?
Takie pytania nasuwają mi się na myśl po przeczytaniu powieści Pana Krzysztofa.
Osobiście nie wierzę w niebo i piekło, bliżej mi do...