Może nie dorównuje ,,Alraunie", ale czytałem z wielką przyjemnością i nawet fakt, że momentami powieść trąci myszką nie odstrasza, a wręcz przeciwnie, nadaje powieści specyficznego uroku

Może nie dorównuje ,,Alraunie", ale czytałem z wielką przyjemnością i nawet fakt, że momentami powieść trąci myszką nie odstrasza, a wręcz przeciwnie, nadaje powieści specyficznego uroku

„Hanns Heinz Ewers – bluźnierstwo poprzez prawdę ?”
Pierwszy raz miałem przyjemność obcowania z tym autorem. „Uczeń Czarnoksięski” wydany został przez małe niezależne wydawnictwo Golem. Jak to bywa w małych oficynach zadbano o komfort czytelnika, czyniąc z książki piękny suwenir. Oprawa twarda z sugestywną ilustracją zatrzymuje wzrok. Szyty grzbiet zapewnia, że książka przeżyje niejedno czytanie. W środku wstążeczka jako zakładka. Idealnie – to lubię najbardziej. Dobrej jakości papier, dobre rozplanowanie wielkości czcionki i ułożenia tekstu ułatwia czytanie. Tyle jeżeli chodzi o stronę wizualną – mamy solidne i piękne wydanie, będące ozdobą na półce.
Zanim przejdziemy do meritum, wydawca pokusił się o wprowadzenie. W nim Michał Pleskacz przybliża nam sylwetkę pisarza. Owa wycieczka po życiorysie nie jest powierzchowna, snuje się przez 84 strony. Ewers nie był postacią czarno-białą. Budził liczne kontrowersje, wystarczy wspomnieć jego podziw dla wodza III Rzeszy, czy posądzenia o antysemityzm. Michał Pleskacz przeprowadza nas przez trudne arkana życia twórcy i łagodzi niektóre, rozrosłe na mitach pomówienia.
Dość ciężkim rozdziałem jest „Frontispice” Stanisława Przybyszewskiego. Moim zdaniem pisarz odleciał od głównego wątku we własne majaki. Dopiero na sam koniec wraca do Ewersa.
Po tym wszystkim, lekko podbudowani zdobytą wiedzą przechodzimy do tekstu właściwego.
Akcja rozwija się nieśpiesznie i z początku nawet jest dość nudno. Dopiero wraz z przybyciem do wioski, w której rozegra się przedstawienia narasta napięcie. Gęstnieje tajemnica i czytelnik nie jest w stanie odłożyć książki. Całość przyśpiesza i zmierza ku tragicznemu i nieoczekiwanemu końcowi. Finał jest zaskakujący i przewrotny. Dobra przedwojenna groza...
Książka zadaje też ważne pytania na temat wiary i jej dogmatów. Miejscami obnaża naiwność i dwulicowość chrześcijańskich doktryn interpretowanych w tamtych czasach. Ewers był posądzany o balansowanie na krawędzi bluźnierstwa, ale swoją opowieść zbudował na prawdziwych wydarzeniach. Trudno więc mówić o intencji profanacji, chyba, że w świetle ukrywania niewygodnych faktów. Historia dziś pokazuje, że to Ewers miał rację.
Po zakończeniu „Ucznia Czarnoksięskiego” dostajemy postscriptum autora wprowadzenia, w nim dowiadujemy się wydarzeniach będących kanwą opowieści. Książkę zamyka bibliografia.
Powieść nie należy do lekkich, ale przy odrobinie wysiłku będziemy się nią rozkoszować. Musimy mieć otwarty umysł i nie bać się konfrontacji własnych przekonań ze światem Ewersa. Jeżeli nie jesteśmy na to gotowi, do niego nie wchodźmy. Brawa należą się wydawnictwu za podjęcie trudu dotarcia do tak wartościowego tekstu. Warto sięgnąć... spróbować.

„Hanns Heinz Ewers – bluźnierstwo poprzez prawdę ?”
Pierwszy raz miałem przyjemność obcowania z tym autorem. „Uczeń Czarnoksięski” wydany został przez małe niezależne wydawnictwo Golem. Jak to bywa w małych oficynach zadbano o komfort czytelnika, czyniąc z książki piękny suwenir. Oprawa twarda z sugestywną ilustracją zatrzymuje wzrok. Szyty grzbiet zapewnia, że książka...

W pewnej spokojnej,górskiej dolinie czas jakby się zatrzymał.Mieszkańcy Val di Scodra żyją w znużeniu,a ich jedyna rozrywka to niegroźna sekta religijna.
Któregoś dnia przybywa tam Frank Braun-podróżnik,pisarz i amator okultyzmu.Pragnie silnych wrażeń,emocji i wielkiego widowiska.Nie wie,że stanie się jedynie pionkiem,zwykłym uczniem czarnoksięskim,a jego sztuka przerodzi się w straszliwe misterium męki i krwi...
********************************************
Trzy razy podchodziłam do tej książki i nie mogłam przebrnąć przez początek.Nie będę ukrywać...strasznie mi się ciągnął i był po prostu nudny.Pewnie odłożyłabym ją na półkę z napisem ,,Nigdy więcej",ale w końcu twarda babka jestem ,więc postanowiłam nie poddać się i doczytać do końca.
I wiecie co...to była bardzo mądra decyzja.
Bo po tym ciągnącym się początku,w pewnej chwili ktoś jakby nacisnął magiczny guzik i zaczęłam pędzić przez strony jak szalona...
OMG🙆🙆🙆
Co tu się,kuźwa,działo😱😱😱
Szczęka mi opadła.
Na tych kartkach możemy się przekonać do czego może doprowadzić ,,niewinna sekta" i rodzący się w ludziach fanatyzm religijny!!!
Jak jedna osoba może ślepo pociągnąć za sobą tłum i nakłonić do najgorszych zachowań.
Tutaj było brutalnie i było mocno.
Przerażająco.
A to wszystko w imię Pana...
Brak mi na to słów.
Najgorsze,że temat tutaj poruszony jest nadal aktualny.Nadal jeden fanatyk potrafi zebrać wokół siebie grupę ludzi,którzy będą spijać z jego ust każdą głupotę.Żeby tylko spijać...
Będą realizować jego chore wizje.
To jest strasznie smutne i nie ma na to lekarstwa.
To była w sumie naprawdę dobra książka i nie sposób również nie wspomnieć,że wzbogacają ją życiorys autora oraz wstęp Stanisława Przybyszewskiego.

W pewnej spokojnej,górskiej dolinie czas jakby się zatrzymał.Mieszkańcy Val di Scodra żyją w znużeniu,a ich jedyna rozrywka to niegroźna sekta religijna.
Któregoś dnia przybywa tam Frank Braun-podróżnik,pisarz i amator okultyzmu.Pragnie silnych wrażeń,emocji i wielkiego widowiska.Nie wie,że stanie się jedynie pionkiem,zwykłym uczniem czarnoksięskim,a jego sztuka przerodzi...