Tym razem Pani Zofia zapewniła mi dużą dawkę humoru i niemałą porcję refleksji. Nadal bawi, szokuje przewrotnością swojej logiki, interpretacji zasad społecznych. pojmowaniem szeroko rozumianego dobra, z godnie z regułą: „co jest twoje, to i moje, a co mój – nie rusz!”. Bawi i wzrusza chęcią rozwiązywania problemów, zagadek (również kryminalnych) po swojemu. Z drugiej strony swoimi komentarzami na temat współczesnej obyczajowości, kondycji współczesnej służby zdrowia zmusza do zastanowienia się, począwszy od uwag nt. doboru pracowników rejestracji, przez procedury związane z udzielaniem pomocy osobom w wieku senioralnym, ustalaniem terminów zabiegów specjalistycznych. Kilka rad - dyrektyw warto zapamiętać, np. cytowany przez bohaterkę napis z toalety: Po pierwsze nie szkodzić, po drugie przegłodzić, jak nie pomaga, wtedy coś wymodzić. Piszę z pamięci, więc z góry przepraszam za ewentualne przekłamania. Sens zachowany!
Urzekła mnie jej rozmowa z Generałem, Biskupem i Ministrem oraz jakże ciekawe wyjaśnienie etymologii ich „ksywek”. Podobnie oksymorony typu: „wiedziona szlachetną chciwością…”
Chylę czoła za oryginalność.
Nie wiem, czy oswoiłam się już z panią Zafią, ale mniej przeszkadzał mi w tym tomie jej trudny charakter.
Nadal razi mnie trochę nadużywanie wulgaryzmów przez innych bohaterów, ale chyba - tak jak już pisałam w poprzedniej recenzji – takie czasy. Pozostaje tęsknić za epitetami w stylu: „Ożesz Ty w ząbek czesany…”

Tym razem Pani Zofia zapewniła mi dużą dawkę humoru i niemałą porcję refleksji. Nadal bawi, szokuje przewrotnością swojej logiki, interpretacji zasad społecznych. pojmowaniem szeroko rozumianego dobra, z godnie z regułą: „co jest twoje, to i moje, a co mój – nie rusz!”. Bawi i wzrusza chęcią rozwiązywania problemów, zagadek (również kryminalnych) po swojemu. Z drugiej...