Komórki się pani pomyliły

Kolejny tom przesłuchany i znowu mogę powiedzieć że lektorka jest znakomita Fabuła jest absurdalna a humor siarczysty momentami ale i tak podoba mi się ta mieszanka. I ta słodko gorzka refleksja o powaznych tematach wpleciona miedzy wierszami. Polecam dla zwolenników czy fanów 1 tomu

Kolejny tom przesłuchany i znowu mogę powiedzieć że lektorka jest znakomita Fabuła jest absurdalna a humor siarczysty momentami ale i tak podoba mi się ta mieszanka. I ta słodko gorzka refleksja o powaznych tematach wpleciona miedzy wierszami. Polecam dla zwolenników czy fanów 1 tomu

Postać irytująca i zabawna zarazem. Jednak nie do końca zrozumiałam zakończenie. Akcja fajnie się buduje a potem nagle klops. Raczej nie będę czytała innych książek z serii.

Postać irytująca i zabawna zarazem. Jednak nie do końca zrozumiałam zakończenie. Akcja fajnie się buduje a potem nagle klops. Raczej nie będę czytała innych książek z serii.

Szalona emerytka gangsterka znów w akcji. Pośmiejecie się razem z Zofią, a czasem z samej Zofii. Nie da się nie lubić tej bohaterki. Z drugiej stony znowu uderza mnie "bicie kobiet", które jest tu tak samo często jak w pierwszej części. Chociaż, kiedy bohaterka "strzeliła na odlew" zaginionego ślubnego, jakoś lżej się zrobiło.. to chyba kwestia mojego odbioru :P Wrzucam do odtwarzacza 3 część.

Nie spodziewajcie się tu skomplikowanej fabuły, to lekka, humorystyczna lektura, chociaż ma sporo wulgaryzmów.

Szalona emerytka gangsterka znów w akcji. Pośmiejecie się razem z Zofią, a czasem z samej Zofii. Nie da się nie lubić tej bohaterki. Z drugiej stony znowu uderza mnie "bicie kobiet", które jest tu tak samo często jak w pierwszej części. Chociaż, kiedy bohaterka "strzeliła na odlew" zaginionego ślubnego, jakoś lżej się zrobiło.. to chyba kwestia mojego odbioru :P Wrzucam do...

Pani Zofia jest genialną starszą Panią, tylko jej historia "troszeczkę" naciągana.

Pani Zofia jest genialną starszą Panią, tylko jej historia "troszeczkę" naciągana.

Słabsza od pierwszej części, ale starsza Pani daje radę :)

Słabsza od pierwszej części, ale starsza Pani daje radę :)

Zofia Wilkońska znów w akcji!

Tej emerytki nic nie jest w stanie powstrzymać. Nawet jeśli oznacza to wplątanie się w sprawę kryminalną i kontakty z ludźmi od podejrzanych interesów.
Ale co robić kiedy syn, który mający się Tobą zaopiekować nie odbiera telefonu, a po włamaniu do jego domu dokonujesz dziwnego odkrycia?

To wszystko doprowadza bohaterkę do stania w kolejce (Zofia znów w swoim żywiole!) i dostania pracy.
Tym razem towarzyszy jej nie tylko wózeczek na zakupy ale i... elektryczna hulajnoga! Chciałabym to zobaczyć.
Po raz kolejny czytając przygody Zofii Wilkońskiej śmiałam się w głos.

To i wiele więcej przygód starszej Pani w drugim tomie serii.

Zofia Wilkońska znów w akcji!

Tej emerytki nic nie jest w stanie powstrzymać. Nawet jeśli oznacza to wplątanie się w sprawę kryminalną i kontakty z ludźmi od podejrzanych interesów.
Ale co robić kiedy syn, który mający się Tobą zaopiekować nie odbiera telefonu, a po włamaniu do jego domu dokonujesz dziwnego odkrycia?

To wszystko doprowadza bohaterkę do stania w kolejce...

Nie lubię się z tą serią i nie lubię Pani Zofii.
Po słabym 1 tomie chciałam dać jeszcze szansę, ale było jeszcze gorzej. To jakby autor zebrał wszystkie żarty świata i poupychał je w tej książce.
Miało wyjść zabawnie, wyszło żenująco :(

Na plus że jest to lekkie i szybkie, nie muszę się przy niej skupiać

Nie lubię się z tą serią i nie lubię Pani Zofii.
Po słabym 1 tomie chciałam dać jeszcze szansę, ale było jeszcze gorzej. To jakby autor zebrał wszystkie żarty świata i poupychał je w tej książce.
Miało wyjść zabawnie, wyszło żenująco :(

Na plus że jest to lekkie i szybkie, nie muszę się przy niej skupiać

Zofia Wilkońska po raz drugi. Uprzedzałam w poprzedniej recenzji, że im dalej brniemy w tę serię, tym mniej w niej realizmu. Z drugiej strony komedia kryminalna nie bez powodu nazywana jest właśnie w ten sposób, a nie choćby kryminałem komediowym. Skoro kładziemy nacisk na humorystyczne aspekty, to przekraczanie granic absurdu nie powinno razić. Wszak i królowej, mam tu na myśli Joannę Chmielewską, zdarzało się solidnie odlecieć, więc postaram się nie czepiać za bardzo tego, jak bardzo nieprawdopodobne były opisywane wydarzenia.
Mamy tutaj bezpośrednią kontynuację pierwszego tomu. Okazuje się, że choć część wątków się wyjaśniła, to kamienica, w której mieszka staruszka wciąż pozostaje w kręgu zainteresowań niekoniecznie dobrych ludzi. W okolicy bez skrępowania zaczynają działać czyściciele kamienic, a Zofia przez przypadek udaremnia jedną z eksmisji. Ale to dopiero początek, bo gdy postanawia skonfrontować się ze swoim synem w jego domu natrafia na zwłoki. Policja niestety znowu zawodzi pokładane w niej nadzieje, biorąc nieboszczyka za młodego Wilkońskiego, tylko dlatego że umarło mu się w jego lokum, więc staruszka po raz kolejny musi wziąć sprawy w swoje ręce i przeprowadzić śledztwo za Borewicza i spółkę. Przy okazji poznaje zupełnie nieznany jej wcześniej świat, jak choćby klub nocny, który za dnia funkcjonuje jako call center, a w obu tych instytucjach prawie zostaje zatrudniona.
Jej metody wykrywcze są, delikatnie mówiąc, kontrowersyjne, ale ostatecznie skuteczne, choć stwierdzenie "po trupach do celu" traci przy Zofii swoją metaforyczność. Bez problemu wnika w środowisko przestępcze i nawet największych gangusów owija sobie wokół palca, spełniając dzięki nim marzenie o pełnej lodówce - i tu znowu - dosłownie.
"Komórki się pani pomyliły" to całkiem solidna powieść sensacyjna, równie nieprawdopodobna, co śmieszna. Przygody Zofii Wilkońskiej są uzależniające i pozwalają się odprężyć, a od czasu do czasu wybuchnąć śmiechem, choć trzeba pamiętać, że nie każdego będzie bawiło to samo.
Moje 6/10.

Zofia Wilkońska po raz drugi. Uprzedzałam w poprzedniej recenzji, że im dalej brniemy w tę serię, tym mniej w niej realizmu. Z drugiej strony komedia kryminalna nie bez powodu nazywana jest właśnie w ten sposób, a nie choćby kryminałem komediowym. Skoro kładziemy nacisk na humorystyczne aspekty, to przekraczanie granic absurdu nie powinno razić. Wszak i królowej, mam tu na...

6.5

6.5

Pani Zofia w interpretacji Pani Elżbiety Kijowskiej wymiata.

Pani Zofia w interpretacji Pani Elżbiety Kijowskiej wymiata.