Akcja książki rozpoczyna się pół roku po tym jak zmarł mąż głównej bohaterki, Elizabeth. Grady odszedł po ciężkiej i długiej chorobie, pozostawiając Liz z czwórką dzieci w wieku: 2,4,6 i 8.
Cała piątka na swój sposób zmaga się z bólem, żalem, gniewem i tęsnotą po utracie ukochanej osoby. Liz straciła męża, kochanka i najlepszego przyjaciela. Jej dzieci straciły kochającego i opiekuńczego ojca. Codzienne sytuacje stały się dla nich dużym wyzwaniem. Pomimo pomocy i miłości ze strony rodziny, z większością rzeczy bohaterka musi radzić sobie sama. Tak, Liz rozpacza mocno i często. Domyślam się, że niektóre czytelniczki miały ochotę w czasie czytania potrząsnąć trochę nią i krzyknąć: weź się w garść! Dla mnie jej emocje i zachowanie były tak naturalne i oczywiste, że wcale tego od niej nie oczekiwałam. Mało tego, często w moich oczach wykazywała się determinacją, siłą i zrozumieniem, co pozwoliło mi postrzegać ją jako silną kobietę i dobrą matkę.
Pewnego dnia w jej życiu pojawia się mężczyzna. Sąsiad, który wprowadził się do domu obok. Trzydziestoparoletni prawnik, przystojny kawaler o imeniu Ben. Powoli i subtelnie wkracza w życie Liz i jej rodziny. Staje się nie tylko pomocnym sąsiadem, ale również przyjacielem. Podziwia i szanuje Elizabeth, uwielbia spędzać czas nie tylko z nią, ale również z jej dziećmi.
Ben to mężczyzna z wielkim sercem, ciepliwy, zdeteminowany i oddany. Autorka na początku dawkuje nam go, zapewne dlatego, że to przede wszystkim historia Liz, to jej droga, od żałoby i rozpaczy na początku do akceptacji i nadziei na końcu. Pomimo tego, że podoba mi się jak przedstawiona tutaj została rola Bena, nie miałabym nic przeciwko gdyby Higginson odrobinę bardziej rozwinęła jego postać. To taki facet, który zawsze wie jak się zachować, wie co powiedzieć. To w jaki sposób oswaja Liz i dzieci ze swoją osobą, jest wręcz idealny. Powolutku, nienachalnie (chociaż kiedy musi przycisnąć, przyciska),oferując pomoc, wsparcie, ciepło i przyjaźń. Nie tracąc przy tym nadziei i cierpliwości (no dobara raz czy dwa mu się zdarzyło) przekonany, że Liz to kobieta stworzona dla niego. Nie ma jednak łatwego zadania. Liz ma mnóstwo wątpliwości, wyrzutów sumienia... kiedy tylko pozwala mu się do siebie zbliżyć, za chwilę go odtrąca. Ale on nie odchodzi, ciagle jest obok. Wie, że ma już swoje miejsce w sercu Elizabeth, czeka na moment w którym ona również to sobie uświadomi, zaakceptuje i przyjmie na stałe.
Cóż, łatwo z takiego bohatera stworzyć przesłodzoną doskonałość… jednak w moim odczuciu autorce udało się tego uniknąć.

To emocjonująca (ale nie w sposób przytłaczający) i wzruszająca historia kobiety, która znalazła w sobie odwagę aby ponownie pokochać i być kochaną. Do tego dobrze i wiarygodnie opisana.
Polecam, jeżeli ktoś nie boi się takich tematów.
Dla SuperBena warto.

Akcja książki rozpoczyna się pół roku po tym jak zmarł mąż głównej bohaterki, Elizabeth. Grady odszedł po ciężkiej i długiej chorobie, pozostawiając Liz z czwórką dzieci w wieku: 2,4,6 i 8.
Cała piątka na swój sposób zmaga się z bólem, żalem, gniewem i tęsnotą po utracie ukochanej osoby. Liz straciła męża, kochanka i najlepszego przyjaciela. Jej dzieci straciły kochającego...