Uwielbiam całą serię :)

Uwielbiam całą serię :)

Cudo fantastyki, nic więcej nie trzeba dodawać. Brak topornych opisów, świetne sceny walki oraz poczucie prawdziwej stawki gdy tylko jest na to okazja. Każde opowiadanie jest wspaniałe, a sam Geralt jeszcze lepszy!

Cudo fantastyki, nic więcej nie trzeba dodawać. Brak topornych opisów, świetne sceny walki oraz poczucie prawdziwej stawki gdy tylko jest na to okazja. Każde opowiadanie jest wspaniałe, a sam Geralt jeszcze lepszy!

Test

Test

RECENZJA NUMER 51.
OPIS KSIĄŻKI : MOJE ODCZUCIA.
TYTUŁ: WIEDŹMIN.
OSTATNIE ŻYCZENIE.
AUTOR: ANDRZEJ SAPKOWSKI.
PRZECZYTANO STRON : 332.
OCENA: 10 PUNKTÓW.

Dzień dobry kochani. Ostatnio piszemy i czytamy wiele ciekawych książek. Ta książka również przypadła mi do gustu i koniecznie polecam ją przeczytać. Jest naprawdę świetna.

Wiedźmin. Andrzeja Sapkowskiego. Jest to ogólnie fantastyka, ale bardzo ciekawa. Białe długie włosy i czarodziejski medalion na piersi zawsze dawał mu znać o złej mocy, z którą musiał się zmierzyć. Musiał się zmierzyć ze złą Królową, z Duchami, Elfami, a przede wszystkim Czarownicą, która chciała go sprzątnąć, bo pewien poeta uwolnił Dżina, który miał spełnić 3 życzenia. Niestety, tak się nie stało. Zła Wiedźma chciała mieć jak największą moc i przejąć również moc Dżina z butelki. Wiedźmin próbował ją od tego odwieźć. Chciał jej pomóc. Czy to jej się udało? Jeśli chcesz się dowiedzieć, to polecam przeczytać całą Sagę Wiedźmina. Bo warto.
Jaka jest moja ocena? 10 punktów. Jak wyżej. Ciekawa książka.

Pozdrawiam serdecznie.💗

Dodam, że moją opinię nawiązuję do Tomu 1. Wydane przez wydawcę nowa era. Pozostałe dopiero będę czytać.

RECENZJA NUMER 51.
OPIS KSIĄŻKI : MOJE ODCZUCIA.
TYTUŁ: WIEDŹMIN.
OSTATNIE ŻYCZENIE.
AUTOR: ANDRZEJ SAPKOWSKI.
PRZECZYTANO STRON : 332.
OCENA: 10 PUNKTÓW.

Dzień dobry kochani. Ostatnio piszemy i czytamy wiele ciekawych książek. Ta książka również przypadła mi do gustu i koniecznie polecam ją przeczytać. Jest naprawdę świetna.

Wiedźmin. Andrzeja Sapkowskiego. Jest to...

Cóż lubię "Wiedzmina" za to, że ta książka nie stara się być niczym innym, poza tym co jest. Ma charakter i czytelnik wie, że albo lubi tą historię albo nie. W porównaniu do serialu który próbuje (próbuje to dobre słowo) przypodobać się wszystkim - książka jest wulgarna kiedy trzeba, brutala kiedy trzeba, ale też sentymentalna i delikatna. Trochę mnie boli fakt ze współczesna rozrywka próbuje zatuszować rzeczywistość która co tu dużo mówić nie rzadko jest "tonięciem w gównie po pachy" a w Wiedźminie to doskonale widać, postaci z ciężkimi charakterami z których każda ma swoje pobudki aby być takimi jacy są, słodko gorzkie odzwierciedlenie odcieni życia gdzie wybory nie są jednoznacznie dobre lub złe - to coś co lubię, a czego co raz mniej dostajemy w nowoczesnych produkcjach pokroju tej z Netflixa - które są miałkie niczym trociny

Cóż lubię "Wiedzmina" za to, że ta książka nie stara się być niczym innym, poza tym co jest. Ma charakter i czytelnik wie, że albo lubi tą historię albo nie. W porównaniu do serialu który próbuje (próbuje to dobre słowo) przypodobać się wszystkim - książka jest wulgarna kiedy trzeba, brutala kiedy trzeba, ale też sentymentalna i delikatna. Trochę mnie boli fakt ze...

Musiałam trochę odpocząć od fantastyki, ale książka dobra, styl autora, jak na tamte czasy bardzo dobra. Osobiście mi się czytało to inaczej gdyż jestem przyzwyczajona do wspołczesnego stylu pisania. Mimo tylu lat Wiedźmin przetrwał czas, chętnie czyta go młodzież, jak i dorośli.

Musiałam trochę odpocząć od fantastyki, ale książka dobra, styl autora, jak na tamte czasy bardzo dobra. Osobiście mi się czytało to inaczej gdyż jestem przyzwyczajona do wspołczesnego stylu pisania. Mimo tylu lat Wiedźmin przetrwał czas, chętnie czyta go młodzież, jak i dorośli.

"Wiedźmin. Ostatnie życzenie" to pierwsza część przygód wiedźmina Geralta z Rivii autorstwa Andrzeja Sapokowskiego w formie oddzielnych opowieści.
Do przeczytania tej książki zachęciła mnie gra Wiedźmin 3: Dziki Gon. Zafascynowany tym mrocznym światem sięgnąłem po tą powieść. Nie zawiodłem się! Lektura napisana jest "zgrabnie". Przeczytanie jednego "opowiadania" zachęca do przeczytania kolejnego. W książce pojawiają się ciekawe unikalne postacie.
„Wiedźmin. Ostatnie życzenie” spodoba się każdemu czytelnikowi bez względu na preferencje literackie. Polecam ją serdecznie każdemu, a ja lecę czytać kolejną część ;)

"Wiedźmin. Ostatnie życzenie" to pierwsza część przygód wiedźmina Geralta z Rivii autorstwa Andrzeja Sapokowskiego w formie oddzielnych opowieści.
Do przeczytania tej książki zachęciła mnie gra Wiedźmin 3: Dziki Gon. Zafascynowany tym mrocznym światem sięgnąłem po tą powieść. Nie zawiodłem się! Lektura napisana jest "zgrabnie". Przeczytanie jednego...

Dla mnie raczej słabo, spodziewałam się więcej, ale zdążyłam zaciekawić się na tyle, żeby sięgnąć po kolejną część.
Nie spodziewam się po niej jednocześnie ochów i achów. Po prostu postawiłam sobie wyzwanie, jakim jest zaliczenie całej serii.

Dla mnie raczej słabo, spodziewałam się więcej, ale zdążyłam zaciekawić się na tyle, żeby sięgnąć po kolejną część.
Nie spodziewam się po niej jednocześnie ochów i achów. Po prostu postawiłam sobie wyzwanie, jakim jest zaliczenie całej serii.

Bardzo mi się podobała. Świetnie wykreowany świat i bohaterowie. Wsiąknęłam i mam ochotę na więcej. Dobrze, że to dopiero początek ;)

Bardzo mi się podobała. Świetnie wykreowany świat i bohaterowie. Wsiąknęłam i mam ochotę na więcej. Dobrze, że to dopiero początek ;)

Kot oglądał serial z zapartym tchem. Czarownice, smoki, wojownicy. Nic więcej do szczęścia nie było mu potrzebne. No, może oprócz jedzenia. Mruknął. Człowiek, który siedział zaraz obok, podał mu pachnący przysmak.
Pochłaniali odcinek za odcinkiem. Delektowali się wspaniałymi widokami i z przyjemnością smakowali zabawnych dialogów. Gdy serial dobiegł końca, byli wciąż nienasyceni.
Jedna scena zapadła Kotu wyjątkowo w pamięci. Cały czas zastanawiał się, jakby to było, gdyby znalazł dżina, który spełnia życzenia. Zadumał się. Nie wiedział, czego by zażądał. Wybór był duży. Pieniędzy? Sławy? Wiecznego zapasu karmy?
Gdzie on mógłby się schować? – zastanawiał się.
Ponoć dżiny lubiły oświetlone miejsca. Kot rozejrzał się po mieszkaniu. Zlokalizował pstrokaty żyrandol. Tam? – zapytał. W życiu! Żaden szanujący się duch nie zamieszkałby w czymś tak paskudnym! A już na pewno nie potężny dżin.
Kot zastanawiał się długo, aż przypomniał sobie o lampce, która stała przy łóżku Człowieka. Używał jej wieczorami, kiedy czytał. To z pewnością była ona. Nierzucająca się w oczy, a zarazem piękna w swojej prostocie. Kot podjął decyzję. Poczeka.
Zapadł zmrok. Człowiek włączył lampkę i oddał się lekturze. Kot bacznie obserwował swój cel. Czaił się, nie zmieniając pozycji ani razu. Gdy Człowiek poszedł do łazienki, Kot wykorzystał okazję.
Skoczył.
Nie wycelował dobrze i uderzył głową o kant nocnej szafki. Runął na podłogę.
– Co jest? – zaniepokoił się Człowiek.
Kot wstał, zatoczył się i ponownie upadł. Człowiek wziął go na ręce i pogłaskał po głowie. Kot zapiszczał. Na jego czole w zatrważającym tempie wyrastał guz.
– A tobie co się stało? – zapytał Człowiek. – Wyglądasz jak jakiś kotorożec.
– Miau! – poskarżył się Kot i skinął w kierunku lampki, z której przyglądał im się dżin.
Chyba jednak czas zamieszkać w brudnym żyrandolu – pomyślał duch. – Tam przynajmniej to żarłoczne kocisko mnie nie dosięgnie.

Kot oglądał serial z zapartym tchem. Czarownice, smoki, wojownicy. Nic więcej do szczęścia nie było mu potrzebne. No, może oprócz jedzenia. Mruknął. Człowiek, który siedział zaraz obok, podał mu pachnący przysmak.
Pochłaniali odcinek za odcinkiem. Delektowali się wspaniałymi widokami i z przyjemnością smakowali zabawnych dialogów. Gdy serial dobiegł końca, byli wciąż...