Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężko jest zrozumieć, że jak umierasz, przestajesz istnieć. To nie ma sensu.

Tęskni się za wszystkim, co minęło. Pokrewieństwo to dziwna sprawa. Ktoś obcy po rozstaniu zaraz znika, zapomina się o nim, a krewnych wspomina się z nostalgią, z biegiem czasu coraz większą, i to w samych superlatywach.

Ci, którzy przestrzegają zasad szkolnych, uważani są za idiotów. Za dziwaków. Niczego nie osiągną, zawsze będą biedni.

Oczy jak błękit jeziora, oczy, które wyglądają jakbym leżąc na zielonej łące, patrzyła w bezkres nieba, oczy, w których raz po raz odbijają się przepływające chmury. W których wyraźnie odbijają się nawet ptaki. Chcę spotkać jak najwięcej osób o pięknych oczach.

Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby zabroniono mi czytać książki, pewnie bym się popłakała. Tak bardzo jestem pod wpływem tego, co czytam.

Jeden uśmiech może zadecydować o losie kobiety. To przerażające. Niemalże fascynujące. Muszę uważać.

Spróbuję się popłakać. Pomyślałam, że jak wstrzymam oddech, aż przekrwią mi się oczy, to poleci mi chociaż łza, ale nic z tego nie wyszło. Chyba stałam się kobietą niezdolną do łez".

Nieprawda, że budzimy się w mgnieniu oka.

Mimo wszystko okulary są beznadziejne. Kiedy je zakładam, moja twarz przestaje być twarzą.

Naprawdę nie wiem, kiedy tak właściwie jestem sobą. Co ja bym zrobiła, gdyby zniknęły książki i nie miałabym żadnego wzoru do naśladowania? Pewnie przestałabym robić cokolwiek, i tylko chlipała i smarkała.

Może i są ludzie, którzy nie kłamią. I oni są wiecznymi nieudacznikami.

Jutro pewnie znowu będzie taki sam dzień. Szczęście nigdy do mnie nie przyjdzie. Już to wiem. Ale chyba lepiej jest zasypiać z przekonaniem, że przyjdzie, że jutro na pewno przyjdzie.