"Wiele razy widziałam ten scenariusz: czarnoskóry zostaje zabity tylko dlatego, że jest czarnoskóry i rozpętuje się prawdziwe piekło. Sama zamieszczałam hasztagi na Twitterze, publikowałam cudze zdjęcia na Tumblr, podpisywałam wszystkie możliwe petycje. Zawsze powtarzałam, że jeśli zobaczę coś takiego, będę krzyczała najgłośniej ze wszystkich, dopilnuję, żeby świat dowiedział się, co się tak naprawdę wydarzyło.
Właśnie to zobaczyłam i boję się odezwać."
Starr Carter ma 16 lat i mieszka z rodziną w biednej dzielnicy Garden Height, niebezpodstawnie uważanej za getto czarnych - to miejsce, gdzie rywalizują ze sobą gangi, gdzie łatwo kupić narkotyki i łatwo znaleźć się na linii strzału. Są to powody, dla których rodzice Starr postarali się, aby zapisać swoje dzieci do prywatnej szkoły poza ich dzielnicą, do której chodzą głównie białe, bogate dzieciaki. Starr żyje w dwóch równoległych światach, które oddziela w swojej głowie grubą kreską. Nauczyła się nawet inaczej mówić i zachowywać, gdy znajduje się w otoczeniu swoich białych koleżanek szkolnych, niż robiłaby to wśród znajomych z sąsiedztwa, a przed ojcem ukrywa fakt, że chodzi z białym chłopakiem. Starr zwykle nie chodzi na imprezy urządzane w Garden Height, ale wyjątkowo pozwoliła się raz na taką wyciągnąć. Niestety, dzieje się dokładnie to, czego się mogła obawiać - w pewnym momencie padają strzały i ludzie rzucają się do ucieczki, a Starr odjeżdża z Khalilem, dawno niewidzianym przyjacielem z lat dzieciństwa, którego akurat tam spotkała. W drodze świetnie się im rozmawia, Khalil puszcza stary klasyczny rap i tłumaczy Starr, jak Tupac tłumaczył słowa "THUG LIFE" - The Hate U Give Little Infants Fucks Everybody. W pewnym momencie zatrzymuje ich policjant, choć nie ma ku temu powodu, bo jadą zgodnie z przepisami. Nagle sytuacja staje się bardzo nerwowa, bo zarówno policjant wydaje się być zdenerwowany, jak i Khalil nie kryje zbytnio swoich reakcji na fakt, że policjant zupełnie bez powodu traktuje go jak podejrzanego, każe mu wysiąść z samochodu i obszukuje go. W pewnym momencie Khalil podchodzi do auta i otwiera drzwi od strony pasażera, aby zapytać Starr, czy wszystko w porządku, wtedy rozlega się strzał, potem drugi i trzeci. Starr krzyczy głośno, wypada z samochodu i podtrzymuje Khalila, który leży na ziemi i krwawi, a oczy zachodzą mu mgłą.
Potem dowiemy się, że w schowku w drzwiach samochodu znajdowała się czarna szczotka do włosów, której wystający trzonek policjant z daleka uznał za pistolet.
Tak rozpoczyna się cała opowieść, która mówi także o skomplikowanych relacjach rodzinnych, o miłości, przyjaźni i walce o lepsze jutro. Tragiczne zdarzenia i trauma muszą jakoś pomieścić się obok zwykłej codzienności, bo życie nie zatrzymuje się, tylko biegnie dalej. Wydawać by się mogło, że to będzie ciężka powieść, ale wcale tak nie jest - można tu znaleźć humor i ogrom ciepła.
Jeśli czegoś tu nie ma, to chyba tylko typowego romansu - Starr i Chris są parą już na wstępie, nie mamy wglądu w przebieg wydarzeń prowadzących do ich zakochania i prawdę mówiąc, autorka trochę po macoszemu potraktowała ten wątek - niby są sceny, gdzie się całują i w ogóle, ale w sumie to nie do końca czuć tę młodzieńczą, nastolatkową miłość, raczej musimy jakby uwierzyć w nią na słowo. Nie mogę się do końca zdecydować, czy to wada, czy zaleta tej powieści. Myślę, że autorka celowo nie zagłębiała się zbytnio w wątek miłosny, aby położyć nacisk na zupełnie inne aspekty i tematy, które się w tej powieści przewijają.
Jeśli ktoś pomyślałby, że ta książka została napisana na fali afery medialnej związanej ze śmiercią Georga Floyda i ruchem "black lives matter", której kręgi obiły się aż o nasze, europejskie media, to od razu mogę wyprowadzić z tego błędu: George Floyd zginął w roku 2020, natomiast ta książka została wydana w 2017. Fabuła jest fikcją, ale została napisana w oparciu o prawdziwe problemy społeczne, które nie są jakimś pojedynczym incydentem.

"Wiele razy widziałam ten scenariusz: czarnoskóry zostaje zabity tylko dlatego, że jest czarnoskóry i rozpętuje się prawdziwe piekło. Sama zamieszczałam hasztagi na Twitterze, publikowałam cudze zdjęcia na Tumblr, podpisywałam wszystkie możliwe petycje. Zawsze powtarzałam, że jeśli zobaczę coś takiego, będę krzyczała najgłośniej ze wszystkich, dopilnuję, żeby świat...

Książka wyjątkowo poruszyła moim sercem. Świadomość tego, że takie sytuacje dzieją się cały czas na świecie jest przerażająca nie mogłam powstrzymać swoich łez .

Książka wyjątkowo poruszyła moim sercem. Świadomość tego, że takie sytuacje dzieją się cały czas na świecie jest przerażająca nie mogłam powstrzymać swoich łez .

To powinna być lektura obowiązkowa!

To powinna być lektura obowiązkowa!

Książka „Nienawiść, którą dajesz” to nie tylko przedstawienie brutalności policji czy rasizm. To również opowieść o przyjaźni, miłości i sile rodziny, która nie jest idealna. Przez całą powieść widzimy, jak Starr się zmienia i mimo trudności decyduje się podjąć ryzyko. Styl książki jest bardzo dobry. Jest płynny i czyta się ją łatwo. Ma też w sobie wiele emocji, które pojawiają się w najmniej oczekiwanym momencie. Powieść od wydawnictwa Papierowy Księżyc skłania do refleksji i przemyśleń nt. problemów społecznych i rasowych, które są bardzo aktualne. Pokazuje, jak ważne jest zrozumienie, szacunek i tolerancja wobec innych ludzi.

Książka „Nienawiść, którą dajesz” to nie tylko przedstawienie brutalności policji czy rasizm. To również opowieść o przyjaźni, miłości i sile rodziny, która nie jest idealna. Przez całą powieść widzimy, jak Starr się zmienia i mimo trudności decyduje się podjąć ryzyko. Styl książki jest bardzo dobry. Jest płynny i czyta się ją łatwo. Ma też w sobie wiele emocji, które...

Pokazująca zagadnienie wykluczenia w sposób niejednowymiarowy.

Pokazująca zagadnienie wykluczenia w sposób niejednowymiarowy.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Kiedy ja miałam dwanaście lat... Nawet nie będę udawać, że pamiętam, co robiłam w tym wieku, ale raczej typowo dziecięce rzeczy. Kiedy Starr miała dwanaście lat, nauczono ją najważniejszych zasad, które zagwarantują jej przetrwanie w jej świecie. Słuchanie tej książki mnie bolało, wywoływało dyskomfort i musiałam robić przerwy, potrzebowałam oddechu. Nigdy nie lubiłam, ani nie rozumiałam rapu, a jednak przytaczane teksy i przekazywane filozofie chłonęłam z otwartymi oczami.

To opowieść, która sprawia ból, ale i daje nadzieję. To opowieść o znajdowaniu swojego głosu, o stawaniu murem za swoimi przekonywaniami i pokonywaniu strachu. To opowieść o poszukiwaniu lepszego jutra, o rodzinie, o miłości, o przyjaźni. A przede wszystkim - to opowieść, którą powinno się przeczytać i wyciągnąć wnioski. Dziękuję.

Kiedy ja miałam dwanaście lat... Nawet nie będę udawać, że pamiętam, co robiłam w tym wieku, ale raczej typowo dziecięce rzeczy. Kiedy Starr miała dwanaście lat, nauczono ją najważniejszych zasad, które zagwarantują jej przetrwanie w jej świecie. Słuchanie tej książki mnie bolało, wywoływało dyskomfort i musiałam robić przerwy, potrzebowałam oddechu. Nigdy nie lubiłam, ani...

Książkę wręcz pochłonęłam w cztery dni. Mimo zdecydowanie trudnej tematyki czyta się ją szybko.

Żyjąc w Polsce, w większości kompletnie nie mamy świadomości tego, jak naprawdę wygląda rasizm. Wychodząc na miasto, widząc radiowóz czy patrol policji, na ogół czujemy się bezpieczniej - a jak czują się w podobnej sytuacji czarnoskórzy w Stanach? Sytuacje jak ta z początku książki łamią mi serce i - podobnie jak Starr, główna bohaterka książki - mam nadzieję, że kiedyś przestaną one być standardem, że rodzice nie będą musieli uczyć swoich dzieci, aby te, w razie kontaktu z policją, nie wykonywały gwałtownych ruchów i miały ręce cały czas na widoku... Niestety, wydaje mi się, że do tego jeszcze daleka droga.

Tymczasem polecam lekturę książki The hate u give, która przybliża nam to, co odczuwają bliscy (i nie tylko) bezpodstawnie zamordowanego, czarnoskórego nastolatka.

Książkę wręcz pochłonęłam w cztery dni. Mimo zdecydowanie trudnej tematyki czyta się ją szybko.

Żyjąc w Polsce, w większości kompletnie nie mamy świadomości tego, jak naprawdę wygląda rasizm. Wychodząc na miasto, widząc radiowóz czy patrol policji, na ogół czujemy się bezpieczniej - a jak czują się w podobnej sytuacji czarnoskórzy w Stanach? Sytuacje jak ta z początku...

Wow! Wow! WOW! Prześwietna książka. Porusza tak ważne tematy. Jejku aż nie mogę uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Historia jest przesmutna, ale też przepełniona walką i odwagą. Bohaterowie są świetni, chyba wszystkich lubiłam. Relacje rodzinne w tej książce są super. Nie ma tu okropnych, niewspierających rodziców. Jest wręcz przeciwnie. Jedna teoria taty głównej bohaterki (o Harrym Potterze) niezmiernie mnie rozbawiła. Rasizm jest okrutnym tematem, ale walka w tej książce jest mocna. Powinno powstawać zdecydowanie więcej takich książek i więcej ludzi powinno je czytać. Bardzo wartościowa książka. Jestem niezmiernie ciekawa filmu! Polecam bardzo!

Cytaty, które zapadły mi w pamięć:
* ,,Moi rodzice mają coś takiego, że każą zawsze mnie i moim braciom patrzeć w oczy rozmówcom. Uważają, że oczy człowieka mówią więcej niż usta, i że to działa w dwie strony: kiedy się patrzy w oczy drugiemu człowiekowi i mówi szczerz, ta druga strona nie ma powodów, żeby nam nie ufać."

* ,,Odwaga nie oznacza, że nie możesz się bać. To znaczy, że idziesz do przodu pomimo strachu, a ty właśnie to robisz."

Wow! Wow! WOW! Prześwietna książka. Porusza tak ważne tematy. Jejku aż nie mogę uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Historia jest przesmutna, ale też przepełniona walką i odwagą. Bohaterowie są świetni, chyba wszystkich lubiłam. Relacje rodzinne w tej książce są super. Nie ma tu okropnych, niewspierających rodziców. Jest wręcz przeciwnie. Jedna teoria taty...

Chwilę mi zajęło przyzwyczajenie się do narracji pierwszoosobowej i fabuły przypominającej serial młodzieżowy, ale później akcja książki mnie wciągnęła i trzymała w napięciu. To dająca do myślenia i nienachalna opowieść o dyskryminacji, braku zrozumienia oraz potrzebie mówienia w słusznej sprawie.

Chwilę mi zajęło przyzwyczajenie się do narracji pierwszoosobowej i fabuły przypominającej serial młodzieżowy, ale później akcja książki mnie wciągnęła i trzymała w napięciu. To dająca do myślenia i nienachalna opowieść o dyskryminacji, braku zrozumienia oraz potrzebie mówienia w słusznej sprawie.