Druga część przygód szalonych emerytek trochę słabsza niż pierwsza, ale i tak słuchało się bardzo dobrze. Chociaż, jeżeli ktoś wysłuchał trylogię Galińskiego z babcią Zofią w roli głównej, może mieć wrażenie lekkiego deją' vu z racji tej samej lektorki.

Druga część przygód szalonych emerytek trochę słabsza niż pierwsza, ale i tak słuchało się bardzo dobrze. Chociaż, jeżeli ktoś wysłuchał trylogię Galińskiego z babcią Zofią w roli głównej, może mieć wrażenie lekkiego deją' vu z racji tej samej lektorki.

Znowu nie zaczynam od początku. Sięgając po powieść pt. „No, Asiu” nie wiedziałam, że jest drugim tomem w cyklu. Błąd naprawiony. Poprzedni tom został wpisany na listę książek do przeczytania.
Nie wiem, co było powodem – pierwsze spotkanie z twórczością Autorki, nieznajomość treści wcześniejszego tomu czy oczekiwania wynikające z pochlebnych recenzji, ale początkowo lektura mnie nie zachwyciła. Dopiero, gdy pojawiły się energetyczne, nieco zwariowane starsze Panie – Maria i Gienia, akcja nabrała tempa, pojawiła się intryga miłosna i wiele humorystycznych zdarzeń. Ta powieść „odczarowuje” tak powszechne w naszym społeczeństwie stereotypowe postrzeganie domu seniora jego mieszkańców. Bawi, a jednocześnie zachęca do refleksji.

Znowu nie zaczynam od początku. Sięgając po powieść pt. „No, Asiu” nie wiedziałam, że jest drugim tomem w cyklu. Błąd naprawiony. Poprzedni tom został wpisany na listę książek do przeczytania.
Nie wiem, co było powodem – pierwsze spotkanie z twórczością Autorki, nieznajomość treści wcześniejszego tomu czy oczekiwania wynikające z pochlebnych recenzji, ale początkowo...

Po “Och, Elvis” koniecznie musiałam przesłuchać kolejną część. To było tak przyjemne i relaksujące, że nie było innej opcji żebym odpuściła “No, Asiu”.
Zwariowane seniorki Maria oraz Genowefa wracają do akcji. Joanna pomaga Pawłowi odnaleźć się w Polsce po latach emigracji. Mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że przerabiając ubrania starszych pań oraz ich wnuczek narobi sobie wrogów w domu spokojnej starości “Patrycja”. Na dodatek nie wie jak zbliżyć się do Joanny dla której wrócił z Rosji. Marię i Staszka zaczyna łączyć coś więcej, a na dodatek starsza pani jest szantażowana. Kto to robi? Po co? Czy Paweł odważy się zrobić dodatkowy krok w relacji z Aśką?
Muszę Wam przyznać, że ta książka, a dokładnie rzecz ujmująć jej fabułą podobała mi się zdecydowanie mniej niż tom pierwszy. Oczywiście jest tajemnica, poznajemy losy Marii, kiedy to żyła w Ameryce, ale jednak kradzież urny była zdecydowanie zabawniejsza i mniej spotykana w książkowych motywach. Zarówno Maria jak i Gienia dalej są zwariowanymi staruszkami, które w żaden sposób nie trzymają się konwenansów związanych ze swoim wiekiem. To właśnie dzięki nim ta książka jest zabawna, ale również przyjemna w odbiorze.
Chociaż fabuła była ciut słabsza to jednak książka była bardziej zabawna. Słuchając miałam ochotę ciągle się śmiać. Te dialogi i to poczucie humoru - już dawno czegoś takiego nie czytałam ani nie słuchałam. Dawno też nie spotkałam książki, gdzie miłość nie grała pierwszych skrzypiec, a motywem byłaby szczera, choć zwariowana przyjaźń, która nie patrzy na wiek lub też czas i okolicznościm gdy się nawiązuje.
Naprawdę podoba mi się w tej serii to, że wątek Joanny i Pawła nie dominuje, że jest przyjemnym dodatkiem do perypetii szalonych staruszek. Aż żałuję, że nie ma trzeciej części w formie audiobooka, bo przesłuchała bym bez zastanowienia, a już zwłaszcza po tym jak skończył się ten tom.
Bardzo się cieszę, że powstają dobre polskie książki z humorem, które nie są jednocześnie kiczowate. Ta seria niesie za sobą przesłanie i to bardzo ważne w tych czasach. Czekam na audiobook “Hej, Mała”, bo tylko w narracji pani Elżbiety Kijowskiej słuchanie tej serii ma sens. Polecam!

Po “Och, Elvis” koniecznie musiałam przesłuchać kolejną część. To było tak przyjemne i relaksujące, że nie było innej opcji żebym odpuściła “No, Asiu”.
Zwariowane seniorki Maria oraz Genowefa wracają do akcji. Joanna pomaga Pawłowi odnaleźć się w Polsce po latach emigracji. Mężczyzna nie zdaje sobie sprawy, że przerabiając ubrania starszych pań oraz ich wnuczek narobi...

Ciężko coś napisać. Połowa książki bardzo nurząca, dialogi które są pełne niedomówień i domysłów. Ostatnie rozdziały dopiero wnoszą jakieś życie chociaż jest wiele książek o starszych Paniach, które są o wiele zabawniejsze. Słaby wątek romantyczny, słaba komedia, słaba obyczajówka. Jedynym plusem są rozdziały, które opisują młode lata Marii.

Ciężko coś napisać. Połowa książki bardzo nurząca, dialogi które są pełne niedomówień i domysłów. Ostatnie rozdziały dopiero wnoszą jakieś życie chociaż jest wiele książek o starszych Paniach, które są o wiele zabawniejsze. Słaby wątek romantyczny, słaba komedia, słaba obyczajówka. Jedynym plusem są rozdziały, które opisują młode lata Marii.

Z chęcią wróciłam do perypetii Marii i Genowefy z "Och, Elvis!"
Nie raz parskałam śmiechem czytając o wyczynach trójki przyjaciółek. Niestety, do drugiej części powieści nie dotrwała Alicja... cóż, starość nie radość. Dwie pozostałe dziewczęta jednak nadal psocą.
Hoże staruszki, znane z tomu pierwszego, ruszają ku kolejnym przygodom, podczas gdy młodzi - Mała Mi i wnuk - błądzą jak dzieci we mgle, nieświadome własnych uczuć i celów.
Dziwne i zaskakujące, iż dyrektorką domu starości została stara - choć tylko duchem - panna Joanna. Jest ona bardziej skołowana niż jej patrycjusze. Przejmuje się wszystkim jak nastolatka, pozwala, by rządziła nią zgorzkniała matka, na dodatek zajada emocje ciasteczkami. W kontraście starsze panie, które powinny być zagubione i nieobecne, przejmują inicjatywę. Bez ich kierownictwa ten dom niechybnie by upadł...
Sytuację ratuje częściowo także oderwany od rzeczywistości poeta i amator mody Pawełek, którego podporą jest przytomna w przeciwieństwie do niego córka Anastazja.
Obecna rzeczywistość przeplata się z retrospekcjami Marysi, wspominającej lata młodości.
Każdy rozdział poprzedza cytat z piosenki Elvisa Presleya.
Niezwykle zabawne dialogi ocierają się o absurd, jednak znać w nich inteligencję autorki. Czytając świetnie się bawiłam, choć irytowali mnie Aśka z Pawłem. Jedyne osoby w kwiecie wieku, otoczone przez ludzi starszych i dzieci, o lata świetlne wyprzedzające tę parę poziomem emocjonalnym i intelektualnym. Odniosłam wrażenie, iż w roli dyrektorki lepiej sprawdziłaby się małoletnia Ulka, która adoptowała sobie staruszków i czuje się wśród nich znakomicie. Natomiast Joanna mogłaby być od biedy jej sekretarką...
W drugiej części powieści pojawia się wątek kryminalny, podany także w sposób komediowy.
Gdy Gienia zostaje omyłkowo porwana dla okupu, Mryśka, wespół z młodym narodowcem Bogusiem, zbiera posiłki i odbija zakładniczkę z... sex shopu. Wszystko okraszone jest dużą dawką humoru.
Lekka, niewymagająca książka na poprawę humoru w deszczowy dzień.

Z chęcią wróciłam do perypetii Marii i Genowefy z "Och, Elvis!"
Nie raz parskałam śmiechem czytając o wyczynach trójki przyjaciółek. Niestety, do drugiej części powieści nie dotrwała Alicja... cóż, starość nie radość. Dwie pozostałe dziewczęta jednak nadal psocą.
Hoże staruszki, znane z tomu pierwszego, ruszają ku kolejnym przygodom, podczas gdy młodzi - Mała Mi i wnuk -...

Jest to moja pierwsza książka tej autorki i powiem szczerze, że na pewien sposób jest ciekawą pozycją, szczególnie że pokazuje właśnie osoby starsze, które wzbudzają sympatię. Mamy tu również wpleciony wątek miłosny, który praktycznie nie rzuca się w oczy, ale jest napisane w ciekawy sposób.
Znajduje się tu również wątek kryminalny. Jaki? Sami się przekonajcie.
Jeśli o mnie chodzi to dużo było dla mnie postaci, które jak się okazuje są z pierwszej części, którą planuje przeczytać. Myślę, że wtedy by się wiele rzeczy też wyjaśniło. Mimo wszystko polecam.
Książkę otrzymałam za punkty w portalu czytampierwszy.pl

Jest to moja pierwsza książka tej autorki i powiem szczerze, że na pewien sposób jest ciekawą pozycją, szczególnie że pokazuje właśnie osoby starsze, które wzbudzają sympatię. Mamy tu również wpleciony wątek miłosny, który praktycznie nie rzuca się w oczy, ale jest napisane w ciekawy sposób.
Znajduje się tu również wątek kryminalny. Jaki? Sami się przekonajcie.
Jeśli o...

PANOWIE, książka jest raczej typową kobiecą literaturą, wiec mam nadzieję, że wybaczycie mi to, iż post będzie skierowany głównie do nich. Oczywiście jeśli tylko masz ochotę, to serdecznie zapraszam Cię do przeczytania go. Może skusisz się do kupienia egzemplarza dla żony, dziewczyny, siostry czy koleżanki.
•
KOBIETKI Dziś przychodzę z powieścią obyczajową, napisaną przez Marikę Krajniewską. Jest to kontynuacja przygód Joanny, którą mieliśmy okazję poznać w powieści Oh, Elvis! Również i tym razem Joanna wraz z cudownymi staruszkami, przychodzi do nas z ogromną dawką pozytywnej energii. Trzeba przyznać, że te cudowne starsze kobietki Maria i Genia, mają w sobie tyle energii, że ja osobiście im zazdroszczę i mam tylko nadzieję, że w ich wieku, również będę tak żywiołowa i pozytywnie zakręcona. Już nie pamietam kiedy ostatnio tak się uśmiałam czytając jakąś książkę. Powieść jest dosłownie naszpikowana śmiesznymi sytuacjami, które mam nadzieję, rozbawią Cię do łez, tak jak to było w moim przypadku. Żeby nie było za wesoło, Joasia momentami ma pod górkę, mimo to nie poddaje się i brnie do przodu, co mi osobiście bardzo się podoba.
•
Jeśli poczujesz, że masz gorszy dzień, coś Ci nie wyszło, coś nie ułożyło się po Twojej myśli, lub zwyczajnie wstałaś lewą nogą, to koniecznie wtedy sięgnij po tę powieść. Jestem przekonana, że Twój dobry humor wróci szybciej, niż się ulotnił i pozostanie z Tobą na dłużej.
Książkę oceniam 4/5
(326 str.)
@gusiolec

PANOWIE, książka jest raczej typową kobiecą literaturą, wiec mam nadzieję, że wybaczycie mi to, iż post będzie skierowany głównie do nich. Oczywiście jeśli tylko masz ochotę, to serdecznie zapraszam Cię do przeczytania go. Może skusisz się do kupienia egzemplarza dla żony, dziewczyny, siostry czy koleżanki.
•
KOBIETKI Dziś przychodzę z powieścią obyczajową, napisaną przez...

Fajna,przyjemna i zabawna książka z dobrym humorem.
Poruszyła mnie,zachwyciła lektura.
Z przyjemnością przeczytałam książkę.

Fajna,przyjemna i zabawna książka z dobrym humorem.
Poruszyła mnie,zachwyciła lektura.
Z przyjemnością przeczytałam książkę.

Taka sobie książka. Nie wciągająca.

Taka sobie książka. Nie wciągająca.

Wysłuchałam z przyjemnością. Sympatyczni bohaterowie i prześmieszne sytuację w prozie życia,więc refleksje mądrościowe człowieka ogarniają.Podobała mi się,zwłaszcza że czytała znakomita lektorka.

Wysłuchałam z przyjemnością. Sympatyczni bohaterowie i prześmieszne sytuację w prozie życia,więc refleksje mądrościowe człowieka ogarniają.Podobała mi się,zwłaszcza że czytała znakomita lektorka.