Stosunkowo przyjemna proza poetycka, czy też coś, co prawie się na nią kwalifikuje. Zawartość tej niegrubej książeczki stanowią 32 króciutkie, maksymalnie czterostronicowe opowiadanka. Są napisane miłym, lekko płynącym językiem, wzbogaconym kwiecistymi opisami i nietuzinkowymi, barwnymi kreacjami postaci. Czyta się więc to wszystko gładko. Tyle że z nieprzesadnym zainteresowaniem, bowiem niemal żadne z opowiadanek nie ma puenty. Ot, dociera do jakiegoś punktu w pisarskiej przestrzeni i urywa się, zostawiając czytelnika z ładnym, ale jakby nieukończonym obrazkiem.

W szeregu opowiadań można natknąć się też na akcenty powszechnie uznawane za fantastyczne - jak zmniejszenie się kogoś, elastyczność pozwalającą na owijanie się wokół karnisza, trochę ludzkie z kształtu wróbelki - ale należy to raczej zrzucić na karb marzycielskiego spojrzenia na świat. W końcu realia i osoby, wokół których kręci się narracja opowiadań, są na ogół te same, prawdopodobnie związane w jakiś sposób z autorką: ciotka, rodzeństwo czy nawet sąsiedzi. To więc, że w jednym opowiadaniu dziewczę owinie się - przykładowo - wokół wezgłowia łóżka, bynajmniej nie znaczy, że dwa, trzy opowiadania dalej też będzie dysponować takimi umiejętnościami. Nie. Wtedy jest zwykłą osobą, trochę starszą, zajmującą się tradycyjnymi, przyziemnymi sprawami.

"Zabawa w pary" jest więc interesującym przerywnikiem, który należy aplikować w malutkich dawkach. W innym wypadku może nastąpić szybkie zniechęcenie błahością zawartości.

Stosunkowo przyjemna proza poetycka, czy też coś, co prawie się na nią kwalifikuje. Zawartość tej niegrubej książeczki stanowią 32 króciutkie, maksymalnie czterostronicowe opowiadanka. Są napisane miłym, lekko płynącym językiem, wzbogaconym kwiecistymi opisami i nietuzinkowymi, barwnymi kreacjami postaci. Czyta się więc to wszystko gładko. Tyle że z nieprzesadnym...