Baśń poplątana z realnym życiem. Niebywałe współistnienie. Jedna z najlepszych książek, jakie czytałem.

Baśń poplątana z realnym życiem. Niebywałe współistnienie. Jedna z najlepszych książek, jakie czytałem.

,,Mastier i Margarita" to klasyka literacka do której warto powrócić po latach. W moim przypadku to prawie trzy dekady. Dziś już mnie ta powieść tak nie zachwyca jak w okresie przed maturą. Nie mniej wdzięczny jestem Bułhakowowi, że dzięki tej książce zaczęła się moja fascynacja literaturą rosyjską. Karykaturalnie obmalowany obraz środowiska literackiego doby wczesnego komunizmu po dziś dzień budzi moją wesołość. Domyślam się jedynie, że ze strony autora mogła być to zawoalowana reakcja na opresyjny charakter stalinowskich rządów.

Zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy uważają, że powieść jest nierówna, miejscami może i trochę nużąca oraz niekonsekwentna w sposobie narracji. Trzeba jednak pamiętać, że Bułhakow tworzył ją przez dwanaście lat. Sklejał zapewne ze zlepków różnych pomysłów i zmieniał pod wpływem chwilowego natchnienia. Całość dała oryginalny koncept na odwiedziny w ateistycznej Moskwie szatana i jego świty. Większość ówczesnych światłych inteligentów - komunistów, wszelkiej maści aparatczyków, pseudo-literatów nie wierzy w Boga, a przynajmniej ,,zapomniało" już o swojej religijności. Tymczasem na ulicach pojawia się szatan, czyli kusiciel, zły duch, który urządza sobie jawną kpinę z ateistycznej ideologii. To także demaskacja komunistycznej doktryny, która w ówczesnych latach głosiła, że Związek Sowiecki - państwo rządzone przez klasę robotniczą - jest najszczęśliwszym miejscem na ziemi. Tymczasem w owym raju sprawiedliwości społecznej panują stare ludzkie grzechy i przywary: chciwość, zazdrość, pycha, kłamstwo. To wszystko obśmiewa Bułhakow.
Żal jedynie mam autorowi, że w książce zarówno miłość, jak i dobro są uzależnione od zła. Tylko szatan daje jakoby nadzieję na lepszy świat. I w tej logicznej niekonsekwencji grzęźnie niestety fabularne zakończenie. Chyba, że uwierzymy w słowa Mefistofelesa z ,,Fausta": Jam częścią tej siły, która wiecznie zła pragnąc, wiecznie dobro czyni.

,,Mastier i Margarita" to klasyka literacka do której warto powrócić po latach. W moim przypadku to prawie trzy dekady. Dziś już mnie ta powieść tak nie zachwyca jak w okresie przed maturą. Nie mniej wdzięczny jestem Bułhakowowi, że dzięki tej książce zaczęła się moja fascynacja literaturą rosyjską. Karykaturalnie obmalowany obraz środowiska literackiego doby wczesnego...

TOP 3 moich ulubionych lektur szkolnych prezentuje się następująco:
1. Mistrz i Małgorzata
2. Zbrodnia i kara
3. Lalka
Szkoda, że powieść Bułhakowa czytana jest tylko na lekcjach z rozszerzenia, licealiści na podstawie z języka polskiego również powinni zapoznać się z tą pozycją. Według mnie każdy powinien przeczytać to arcydzieło.

TOP 3 moich ulubionych lektur szkolnych prezentuje się następująco:
1. Mistrz i Małgorzata
2. Zbrodnia i kara
3. Lalka
Szkoda, że powieść Bułhakowa czytana jest tylko na lekcjach z rozszerzenia, licealiści na podstawie z języka polskiego również powinni zapoznać się z tą pozycją. Według mnie każdy powinien przeczytać to arcydzieło.

Porządek czytania inicjował transparent „Annuszka już olej rozlała”. I rzeczywiście Bułhakow wszelkie oleje, przez wszystkie Annuszki świata porozlewał ku uciesze czytelnika, każdego rodzaju, poglądu i religii. Mistrz jest powieścią doskonałą, wielowymiarową, wielokontekstową, wieloraką. Małgorzata jest miłością, żarem i absolutnym oddaniem. To „i” pomiędzy nimi jest resztą, na którą nie sposób nie zwrócić uwagi. Piekłem, które wiecznie zła pragnąc wieczne czyni dobro w świecie, w którym codziennie zabijało się Boga, niebem Poncjusza Piłata, czy biurokratycznie żywym organizmem pożerającym własny ogon. Śmiechem, płaczem i zamyśleniem.
Wyjątkowa książka, arcydzieło posiadające potencjał by zaspokoić każdego czytelnika, tym samym tworząc zbiorowość współistniejącą ponad różnicami, podziałami, poglądami, religiami. I trzeba dodać, że ta tymczasowa koherencja ludzi nie jest przypadkiem, jest optymistycznym założeniem, przesłaniem i celem tej powieści. Udanie zrealizowanym celem.

Porządek czytania inicjował transparent „Annuszka już olej rozlała”. I rzeczywiście Bułhakow wszelkie oleje, przez wszystkie Annuszki świata porozlewał ku uciesze czytelnika, każdego rodzaju, poglądu i religii. Mistrz jest powieścią doskonałą, wielowymiarową, wielokontekstową, wieloraką. Małgorzata jest miłością, żarem i absolutnym oddaniem. To „i” pomiędzy nimi jest...

Cudowna klasyka w prześmiewczej formie. To moje pierwsze zderzenie z Bułhakowem. Gorąco polecam tym którzy jeszcze się wahają.

Cudowna klasyka w prześmiewczej formie. To moje pierwsze zderzenie z Bułhakowem. Gorąco polecam tym którzy jeszcze się wahają.

pierwsza część zdecydowanie przydługa i oparta w dużej mierze na jednym żarcie. druga prawie bez wad.

pierwsza część zdecydowanie przydługa i oparta w dużej mierze na jednym żarcie. druga prawie bez wad.

To religijna powieść akcji o humorystycznym zabarwieniu. Dopiero od kilku lat trochę więcej czytam, ale dam sobie rękę uciąć, że taka konwencja nie trafia się często. Dwadzieścia lat temu dawałem jej 10/10, dziś tylko 9/10, ale to i tak świetna rozrywka.

To religijna powieść akcji o humorystycznym zabarwieniu. Dopiero od kilku lat trochę więcej czytam, ale dam sobie rękę uciąć, że taka konwencja nie trafia się często. Dwadzieścia lat temu dawałem jej 10/10, dziś tylko 9/10, ale to i tak świetna rozrywka.

Czy kanon lektur szkolnych nie jest czasem szkodliwy w dotarciu do tej książki przez osoby zniechęcone wcześniejszymi "Cierpieniami..."? :)

Czy kanon lektur szkolnych nie jest czasem szkodliwy w dotarciu do tej książki przez osoby zniechęcone wcześniejszymi "Cierpieniami..."? :)

Nie sposób o niej nie myśleć podczas przerw w czytaniu. Dopracowane w każdym zdaniu arcydzieło. Trzeba do niej dorosnąć i skupić się na niej podczas czytania, bo ilości wątków i postaciach drugoplanowych można się pogubić. Szkoda, że z powodu cenzury szajka Wolanda nie mogła odwiedzić Stalina lub kogoś z jego otoczenia. Jeśliby pomyśleć to przy Stalinie i szatan nie straszny...

Nie sposób o niej nie myśleć podczas przerw w czytaniu. Dopracowane w każdym zdaniu arcydzieło. Trzeba do niej dorosnąć i skupić się na niej podczas czytania, bo ilości wątków i postaciach drugoplanowych można się pogubić. Szkoda, że z powodu cenzury szajka Wolanda nie mogła odwiedzić Stalina lub kogoś z jego otoczenia. Jeśliby pomyśleć to przy Stalinie i szatan nie...

Moja ukochana książka. Za każdym razem czytam ją z drżeniem serca, śmieję się i płaczę.

Moja ukochana książka. Za każdym razem czytam ją z drżeniem serca, śmieję się i płaczę.