Paryż to dzielnice – swoiste państewka, a każde ma swój klimat, urok, charakterystykę, ale jest jedna, która wyłamuje się wszelkim wzorcom i porównaniom. To dzielnica dawnej arystokracji i „ważnych” urzędów. To dzielnica, w której czas dla mieszkańców zatrzymał się co najmniej na przełomie wieków. Pierwszy raz staje się polem działań Maigreta, z czego wcale się nie cieszy. Z jednej strony odczuwa pogardę od poślednich, ale „ważnych” urzędników, z drugiej swoisty protekcjonalizm.
W jednej z willi gospodyni, opiekunka i towarzyszka życia (choć to symboliczne określenie) odkrywa ciało zastrzelonego emerytowanego ambasadora. Ktoś był skrupulatny: strzela kilka razy, usuwa broń jak i łuski.
„Sprawa Nahoura i Wyższe sfery” (które przypadkowo „odkurzam” w tej kolejności) to awers i rewers jednej monety. Jak w tej pierwszej wszyscy kłamią, tak w tej drugiej wszyscy aż tryskają prawdomównością. Nijak to nie pomaga Maigretowi.
Simenon po raz kolejny stawia większy nacisk na charakteryzowanie społeczeństwa niż zagadkę samą w sobie. Mamy tutaj platoniczną miłość, wymykającą się logice i zrozumieniu, poświęcenie które wymusiło pochodzenie. Hermetyczność klasy społecznej i zdumiewającą lojalność, choć podyktowaną tak iluzorycznym zjawiskiem jak wiara w Boga. Doskonale skrojona opowieść, przenikliwa charakterystyka postaci jak zwykle, bez moralnego nadęcia. I takie smaczki jak choćby flirt szwagierki zastrzelonego z Maigretem – subtelny i zabawny.
A sam Maigret zadziwiony, mimo 25 lat doświadczenia.

Paryż to dzielnice – swoiste państewka, a każde ma swój klimat, urok, charakterystykę, ale jest jedna, która wyłamuje się wszelkim wzorcom i porównaniom. To dzielnica dawnej arystokracji i „ważnych” urzędów. To dzielnica, w której czas dla mieszkańców zatrzymał się co najmniej na przełomie wieków. Pierwszy raz staje się polem działań Maigreta, z czego wcale się nie cieszy....

Kryminał z arystokracją w roli głównej: oto zostaje zabity hrabia, emerytowany ambasador. Prowadzący śledztwo Maigret źle się czuje wśród arystokratów, ma wobec nich kompleksy. A w tle mamy historię miłosną rodem z XIX wieku, w ogóle ma się wrażenie, że rzecz cała dzieje się w XIX wieku, ale tak we Francji do dziś żyją wyższe sfery. Bardziej powieść obyczajowa niż kryminał.

Ten kryminał z Maigretem dzieje się wśród wyższych sfer. Oto zostaje brutalnie zamordowany arystokrata, hrabia Armand de Saint-Hilaire, emerytowany dyplomata, który przez długie lata był ambasadorem. Śledztwo utrudniają urzędnicy z Ministerstwa Spraw Zagranicznych, którzy zaglądają Maigretowi przez ramię, bojąc się, aby nie wyciekły tajne informacje.

Poza tym całe to środowisko z wyższych sfer jest obce dla komisarza, odczuwa wobec niego duże kompleksy: „wszedł w kontakt ze środowiskiem, które nie tylko było dość zamknięte, ale i dla niego samego, z przyczyn sięgających dzieciństwa, sytuowało się w szczególnym świetle.”
Dlatego przesłuchiwanie bliskich zamordowanego jest bardzo trudne: „Maigret miał wrażenie, że niemal siłą musi wyciągać po kawałku prawdę. I nie był w stanie stworzyć wyraźnego obrazu. Ci ludzie wydawali mu się nierealni, jakby wyszli z kart powieści z początku wieku.”

A w tle mamy historię miłosną rodem z XIX wieku: młodzi arystokraci, którzy się kochają, nie mogą się pobrać ze względu na sprzeciw rodziców. Ona poślubia innego, a on nigdy się nie wiążę na stałe z kobietą: czeka na nią. Codziennie piszą do siebie długie listy, i tak przez kilkadziesiąt lat. Z jednej strony to wzruszająca, z drugiej bardzo dziwna historia, jak na XX-wieczną libertyńską Francję. Ale już Bobkowski w 'Szkicach pisanych piórkiem' pisał, że aby zrozumieć współczesną Francję, trzeba czytać Balzaka. A Simenon pokazuje, że życie francuskiej arystokracji niewiele się zmieniło od XIX wieku.

Od pewnego momentu jako wierny czytelnik historii z Maigretem zacząłem domyślać się, kto zabił, i jakie miał motywy. Pomyliłem się, rozwiązanie zagadki było zupełnie inne niż myślałem, dobrze to świadczy o tym kryminale. A właściwie nie kryminale tylko powieści obyczajowej.

Poza tym książka zawiera interesujący wątek ironiczny, oto na początku książki przyjaciel Maigreta, doktor Pardon, cytuje mu artykuł z pisma medycznego mówiący, że często psychiatrzy gorzej rozumieją naturę ludzką niż nauczyciele, powieściopisarze, czy policjanci. Maigret zastanawia się nad tym, pyta sam siebie, czy dobrze rozumie ludzi, akurat w tej książce okazuje się, że nie bardzo...

Słuchałem audiobooka w jak zwykle doskonałej interpretacji Kamila Prubana.

Kryminał z arystokracją w roli głównej: oto zostaje zabity hrabia, emerytowany ambasador. Prowadzący śledztwo Maigret źle się czuje wśród arystokratów, ma wobec nich kompleksy. A w tle mamy historię miłosną rodem z XIX wieku, w ogóle ma się wrażenie, że rzecz cała dzieje się w XIX wieku, ale tak we Francji do dziś żyją wyższe sfery. Bardziej powieść obyczajowa niż kryminał....

Radykalnie słabsza od pozostałych, zachowuje część zalet charakterystycznych dla opowieści o Maigrecie, ale fabularnie niestety opowieść jest bardzo miałka, a rozwiązanie zagadki kompletnie z czapki.

Radykalnie słabsza od pozostałych, zachowuje część zalet charakterystycznych dla opowieści o Maigrecie, ale fabularnie niestety opowieść jest bardzo miałka, a rozwiązanie zagadki kompletnie z czapki.

Kruche, francuskie wyższe sfery z perspektywy zwykłego drobnomieszczańskiego komisarza.

Kruche, francuskie wyższe sfery z perspektywy zwykłego drobnomieszczańskiego komisarza.