Szczerze, prosto, bez niejasności. Rozmowa dwóch kumpli z wieloletnim stażem, co ciekawe nie tylko o punk rocku - kilka spostrzeżeń zdradza dużą wrażliwość bohatera na świat sensu largo i jego niegasnącą potrzebę tworzenia. "Własnej prawdy poszukaj w sobie, obcą drogą nigdy nie idź!"

Szczerze, prosto, bez niejasności. Rozmowa dwóch kumpli z wieloletnim stażem, co ciekawe nie tylko o punk rocku - kilka spostrzeżeń zdradza dużą wrażliwość bohatera na świat sensu largo i jego niegasnącą potrzebę tworzenia. "Własnej prawdy poszukaj w sobie, obcą drogą nigdy nie idź!"

Bardzo interesująca rozmowa moich dwóch znajomych. Siczka oprócz tego, że jest szczery, zachowuje też duży dystans do siebie i niespotykaną dzisiaj, w takich publikacjach, kulturę. Zresztą obydwaj Panowie chyba celowo unikają zbyt wielu nazwisk, bo gdyby było inaczej, mogłoby to się skończyć małą rewolucją w stolicy Bieszczadów. "Małe miasto, małe sprawy, mali ludzie, mały świat... " Książkę jak najbardziej polecam, a lepiej zorientowani sami domyślą się wielu rzeczy.

Bardzo interesująca rozmowa moich dwóch znajomych. Siczka oprócz tego, że jest szczery, zachowuje też duży dystans do siebie i niespotykaną dzisiaj, w takich publikacjach, kulturę. Zresztą obydwaj Panowie chyba celowo unikają zbyt wielu nazwisk, bo gdyby było inaczej, mogłoby to się skończyć małą rewolucją w stolicy Bieszczadów. "Małe miasto, małe sprawy, mali ludzie, mały...

Super książka. Czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Literatura ponadpokoleniowa, zresztą tak jak obecne koncerty KSU. Okazuje się, że Siczka potrafi bardzo szczerze i ciekawie rozmawiać i opowiadać o swoim życiu, nie tylko tym muzycznym. Polecam jak najbardziej.

Super książka. Czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Literatura ponadpokoleniowa, zresztą tak jak obecne koncerty KSU. Okazuje się, że Siczka potrafi bardzo szczerze i ciekawie rozmawiać i opowiadać o swoim życiu, nie tylko tym muzycznym. Polecam jak najbardziej.

Zespoł KSU niewątpliwie jest jedną z legend polskiego punk-rocka. Ich główne przeboje, choć niegrane w żadnym radio, są znane przez wielu, a ich patriotyzm względem Bieszczad jest powszechnie w nich podkreślany. Na rynku muzycznym istnieją już od ponad 40 lat, co niewątpliwie jest to pełnym podziwu wynikiem. Niedziwnym jest zatem fakt, że powstała książka podsumowująca te osiągnięcia. A kto może najlepiej oddać historię zespołu jak nie główna osoba odpowiedzialna za ten sukces? W ten sposób Eugeniusz Olejarczyk, powszechnie znany jako Siczka stał się współautorem tego niewątpliwie dziwnego dzieła. Wraz ze swym wieloletnim kolegą, Andrzejem Dumkiewiczem, prowadzi rozmowy, w których wraca pamięcią do dawnych lat, zaczynając od dzieciństwa, poprzez lata kariery, a kończąc na teraźniejszości. Jak stwierdził, książka powstała, aby zaprzeczyć wszystkim nieprawdziwym informacjom na jego temat. Jednak wspomnienia te nie są zbytnio pasjonujące a rozmowy mało dynamiczne. Brak w tym wszystkim autentyczności czego przyczyną niewątpliwie jest późniejsza redakcja powstałych zapisków. Zdania są aż nad wyraz wygładzone, ugrzecznione, mówione wręcz chwilami patetycznym tonem. Dodane gdzieniegdzie wulgaryzmy wcale nie dodają autentyczności, przeciwnie, wydają się sztuczne i wpychane na siłę. Rzadko występuje również misz-masz jeżeli chodzi o tok rozumowania rozmówcy czy też logiczność pytań, tu i ówdzie musiałam się zastanawiać, o co właściwie p.Dumkiewicz pyta? Nie twierdzę, że jest to kompletnie zła książka, co to to nie! Lubię zespół KSU, bywałam na ich koncertach, dowiedziałam się zatem kilku ciekawostek z niej, m.in. o kulisach powstawania płyt, szczególnie tych pierwszych. Jednak uważam, że byłaby ona o wiele bardziej wiarygodna i ciekawa jeśli autorzy zbytnio nie ocenzurowali jej tą łagodnością i wygładzeniem. Być może dla innych okaże się ona kopalnią informacji i wciągnie się w niewątpliwie pogmatwany świat punkowych Bieszczad, ja niestety nie skorzystałam z niej zbytnio, a jedynie z lekka się wynudziłam. Jednak niewątpliwie należy pamiętać, aby zawsze „Iść pod prąd!".

Zespoł KSU niewątpliwie jest jedną z legend polskiego punk-rocka. Ich główne przeboje, choć niegrane w żadnym radio, są znane przez wielu, a ich patriotyzm względem Bieszczad jest powszechnie w nich podkreślany. Na rynku muzycznym istnieją już od ponad 40 lat, co niewątpliwie jest to pełnym podziwu wynikiem. Niedziwnym jest zatem fakt, że powstała książka podsumowująca te...

Nigdy nie byłam jakąś szczególną fanką KSU, punck rocka słuchałam raczej okazjonalnie, piosenki zespołu Siczki gdzieś się tam oczywiście przewinęły. ale książkę po prostu połknęłam. Nostalgia, po prostu nostalgia. I jak mi się zatęskniło za Bieszczadami...

Nigdy nie byłam jakąś szczególną fanką KSU, punck rocka słuchałam raczej okazjonalnie, piosenki zespołu Siczki gdzieś się tam oczywiście przewinęły. ale książkę po prostu połknęłam. Nostalgia, po prostu nostalgia. I jak mi się zatęskniło za Bieszczadami...

Takie biografie uwielbiam. Wszystko szczere, mnóstwo ciekawych historii, jedyna wada to... książka za krótka:) 250 stron.

Takie biografie uwielbiam. Wszystko szczere, mnóstwo ciekawych historii, jedyna wada to... książka za krótka:) 250 stron.

Według mnie, a jestem w wieku Siczki, to bardzo udana próba zmierzenia się, po raz kolejny, z tematem jakim jest zespół KSU. Już od pierwszych stron czytelnik ma wrażenie jakby siedział między rozmówcami i przysłuchiwał się dyskusji. Rozdział o wojsku, to doskonała lekcja historii dla współczesnej młodzieży i sentymentalna podróż w przeszłość dla ich rodziców. Siczka opowiada o sobie na luzie i z dystansem. Czasem mruga do czytelnika okiem, a czasem podaje mu chusteczkę do otarcia łez. Cała "akcja" rozgrywa się przy dźwiękach punk rocka i pęka niejedna butelka po winie, a chociaż trup pada gęsto, to jednak ogólny przekaz jest bardzo pozytywny i daje nadzieję, że zespół w końcu obrał prawidłowy kurs i wie dokąd zmierza. Może ta rozmowa jest rzeczywiście za krótka? Bo naprawdę czyta się fajnie i szybko. Mam wrażenie, że panowie poruszyli tylko czubek góry lodowej i może będą kontynuować ten wywiad? Na próżno też szukać tak szczerej i interesującej publikacji (nie nudziłem się ani przez chwilę) wśród wielu tego typu wydawnictw na rynku. Jednym zdaniem: KSU to Siczka, a Siczka to KSU!

Według mnie, a jestem w wieku Siczki, to bardzo udana próba zmierzenia się, po raz kolejny, z tematem jakim jest zespół KSU. Już od pierwszych stron czytelnik ma wrażenie jakby siedział między rozmówcami i przysłuchiwał się dyskusji. Rozdział o wojsku, to doskonała lekcja historii dla współczesnej młodzieży i sentymentalna podróż w przeszłość dla ich rodziców. Siczka...

Czcionka dostosowana do wzroku alkopunków zbowidowców. Śmiało można by ją pewnie zamknąć w 50 stronach. Dobrze się czyta, luźna rozmowa chociaż tak na prawdę nie odczarowała jakoś mocno Siczki. Raczej to publikacja, która miała wyjaśnić pewne przekłamane wątki ze wznowienia biografii KSU. Można było z tego zrobić wywiad do gazety, a nie książkę, ale co tam ;)

Czcionka dostosowana do wzroku alkopunków zbowidowców. Śmiało można by ją pewnie zamknąć w 50 stronach. Dobrze się czyta, luźna rozmowa chociaż tak na prawdę nie odczarowała jakoś mocno Siczki. Raczej to publikacja, która miała wyjaśnić pewne przekłamane wątki ze wznowienia biografii KSU. Można było z tego zrobić wywiad do gazety, a nie książkę, ale co tam ;)