Mój Boniek

Opisana kariera piłkarska Zbigniewa Bońka na plus, natomiast jego życie po piłce na minus.

Autor podkreśla, że są to jego subiektywne odczucia.

Opisana kariera piłkarska Zbigniewa Bońka na plus, natomiast jego życie po piłce na minus.

Autor podkreśla, że są to jego subiektywne odczucia.

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna w odbiorze książka. Autor nie ukrywa, że są to jego
subiektywne odczucia. Nie wszystko musi być kolorowe tak jak jest
przedstawione na pierwszy rzut oka. Fajnie przedstawiona szersza
perspektywa jednej z najbarwniejszych postaci w historii polskiej
piłki nożnej.

Bardzo przyjemna w odbiorze książka. Autor nie ukrywa, że są to jego
subiektywne odczucia. Nie wszystko musi być kolorowe tak jak jest
przedstawione na pierwszy rzut oka. Fajnie przedstawiona szersza
perspektywa jednej z najbarwniejszych postaci w historii polskiej
piłki nożnej.

Pokaż mimo to

Subiektywna biografia wybitnego piłkarza, a potem prominentnego działacza. Nie ukrywa autor niechęci do swojego bohatera, mimo że był jego idolem dzieciństwa. Ta jednostronność stanowi główną słabość książki, poza tym nie ma tam pogłębionego researchu, raczej subiektywne impresje i wspomnienia Sarzały. Napisane to nieźle, czyta się to lekko, ale pozostawia spory niedosyt.

Dziennikarz sportowy pochodzący z Łodzi napisał subiektywną biografię swojego idola z dzieciństwa. Pisze Sarzało, że Boniek to bardzo wyrazista osobowość, nie pozostawia nikogo obojętnym, albo się go lubi albo nie. Sarzało go nie lubi, ale nie pisze dlaczego. Trochę to dziwne, bo pochodzi z Łodzi i od dzieciństwa kibicował Widzewowi i, jak się już rzekło, widział w Bońku idola. Zaś książka w zamyśle autora nie jest biografią piłkarza, raczej próbą rozliczenia się z dawnymi fascynacjami. Wypada to średnio, głównie dlatego, że, powtórzę, Sarzało nie chce i nie umie ukryć swojej niechęci do Bońka.

Pisze autor o charakterze Bońka, że to dominator, że nie toleruje odmiennego zdania, że w każdej grupie musi mieć głos decydujący. I że ludzie albo go lubią albo nie znoszą, nie ma stanów pośrednich. No cóż, w sporcie taki charakter może prowadzić do wielkich sukcesów, zresztą tak się stało w przypadku naszego bohatera. A jako prezes PZPN dosyć sprawnie spacyfikował całe środowisko, również dziennikarskie, co jest dowodem na jego duże umiejętności socjotechniczne. Zresztą, co znamienne, wokół książki Sarzały panuje zupęłne milczenie w środowisku piłkarskim.

Sarzało stara wtykać szpilę gdzie tylko może, ale to słabo wygląda, trochę jak ujadanie pieska na karawanę. Na przykład zarzuca Bońkowi umoczenie w korupcję w czasie kariery piłkarskiej, ale dowodów nie przedstawia. Ma mu też za złe zaangażowanie w reklamę bukmacherki, co z pewnością chwały nie przynosi. Ale wśród mocno nieciekawego moralnie i intelektualnie środowiska piłkarskiego Boniek się wyróżnia zdecydowanie na plus. Na przykład na tle innych byłych reprezentacyjnych futbolistów, którzy pili i/lub hazardowali się, i przeputali całą fortunę, a potem wydali książki o swoich grzeszkach, żeby zarobić na chleb, Boniek jawi się jako gigant. Nigdy nie ciągnęło go do kieliszka, życie rodzinne ma spokojne i poukładane, dorobił się fortuny, wreszcie spełnia się jako działacz piłkarski.

Oczywiście ma Boniek sporo wrogów, ale nawet Sarzało niektórych ważnych nie wymienił, np. Janusza Kupcewicza, poza tym nie zrobił z wrogami swego bohatera żadnego wywiadu. W ogóle wygląda na to, że to mamy tu głównie osobiste wspomnienia i impresje autora, praca researchowa wygląda słabo. Najlepiej opisana jest kariera piłkarska Bońka, jego życie po piłce dużo słabiej. Na przykład nie pisze w ogóle Sarzało o tym jaką estymą cieszy się Boniek w Italii, gdzie uważany jest za wybitną osobowość piłkarską, o jego pozycji w elitach Rzymu, o jego perfekcyjnej znajomości języka włoskiego.

Zatem wypada wciąż poczekać na bardziej wyważoną biografię tej nietuzinkowej postaci.

Subiektywna biografia wybitnego piłkarza, a potem prominentnego działacza. Nie ukrywa autor niechęci do swojego bohatera, mimo że był jego idolem dzieciństwa. Ta jednostronność stanowi główną słabość książki, poza tym nie ma tam pogłębionego researchu, raczej subiektywne impresje i wspomnienia Sarzały. Napisane to nieźle, czyta się to lekko, ale pozostawia spory niedosyt....

więcej

mniej

Pokaż mimo to