"Niesłychane losy Ivana Kotowicza", to jeden z ciekawszych komiksów polskich autorów, który ma naprawdę dobry pomysł na siebie. Oto świat Rosji Radzieckiej, zamieszkiwanej przez antropomorficzne zwierząt, ludzi, dziwną formę nieumarłych, zaś w ziemi można znaleźć dziwną substancję zwana Stalinium. Ludzie w większości nie mogą jej spożywać bo wariują, ale antropomorfy są bardziej odporne na jej działanie. Jest nim tytułowy Ivan Kotowicz, którego ogólnie każda ze stron obecnego konfliktu wykorzystuje jak tylko się da. Jedni kryją się z tym lepiej inni gorzej, ale cel jest dość jasny - władza. Ivan stracił już ojca i kilkoro przyjaciół, a jego zdolności się nasiliły. Do tego po ostatnich wydarzeniach nękają go dziwne wizje. Wyrusza zatem do swej rodzinnej wsi, gdzie ma odnaleźć ich źródło i poznać prawdziwą naturę Stalinium.

Przyznaję, że sama koncepcja tajemniczej, czerwonej substancji jest naprawdę ciekawa. Jest ona jednym z rdzeni fabuły, gdyż nasz futrzak ma z nią styczność niemal od samego początku. Teraz w końcu poznamy jej genezę i kolejne możliwości, o wiele silniejsze niż przewidywanie ruchów przeciwnika. Sama historia tajemniczego zakonu, dobrze łączy się ze znaną nam z szkolnych podręczników historią Rosji. Zarówno Carskiej jak i Radzieckiej. Na tym polu jest naprawdę ciekawie, widać że scenariusz czerpie garściami z odniesień do prawdziwych postaci, ale również sporu pomiędzy religią a ludźmi nauki.

Ten drugi wątek jest tradycyjnie najmocniej rozwinięty i postać głównych "złoli" robiących Kotowicza w bambuko, dobrze oddaje realia Rosji po transformacji. Wszystko dla "wyższego dobra", dla partii i ludu pracującego na dobrobyt wszystkich, a nie tylko ka[kapitalistyczny świń. Socjalizm pełną gębą, choć scenariusz nie skupia się na aspekcie politycznym, a raczej wykorzystywaniu przez osoby wpływowe poszczególnych jednostek. W tym wypadku Kotowicza i jego kompanów. Skryte szczucie jednych przyjaciół na drugich, podkopywanie zaufania, a wszystko po to, aby mieć o nich jak najwięcej informacji. Choć to może się też obrócić w drugą stronę.

Graficznie nadal jest bardzo dobrze i raczej nikt nie powinien narzekać. Rysunki mają też sporo nawiązań do Radzieckiej Rosji, zarówno w symbolice, strojach, jak i insygniach wojskowych. Na końcu komiksu znajdziemy też spory szkicownik, pokazujący poszczególne etapy prac nad komiksem, występującymi w nim postaciami, czy poszczególnymi modelami. "Niesłychane losy Ivana Kotowicza" kończą się w tym tomie dość... spektakularnie. To chyba dobre słowo. Zapewne na kontynuację przyjdzie nam sporo poczekać, bo prace nad komiksem nie mkną z prędkością światła. Niemniej w mojej opinii warto uzbroić się w cierpliwość. Jestem ciekaw na ilu tomach ostatecznie zakończy się przygoda naszego sierściucha i czy pozna on wreszcie całą prawdę o swym ojcu.

"Niesłychane losy Ivana Kotowicza", to jeden z ciekawszych komiksów polskich autorów, który ma naprawdę dobry pomysł na siebie. Oto świat Rosji Radzieckiej, zamieszkiwanej przez antropomorficzne zwierząt, ludzi, dziwną formę nieumarłych, zaś w ziemi można znaleźć dziwną substancję zwana Stalinium. Ludzie w większości nie mogą jej spożywać bo wariują, ale antropomorfy są...

Moim głównym zarzutem wobec tomu drugiego serii było bardzo niewiele nowych informacji dotyczących stalinium. Na szczęście trzeci tom skurcznie to nadrabia. Czy jednak odpowiedzi okazują satysfakcjonujące?

Profesor postanawia sięgnąć po bardziej inwazyjne metody badania tajemnicy stalinium i za pomocą specjalnego urządzenia zagląda do umysłu Ivana Kotowicza. Wkrótce główny bohater będzie musiał odwiedzić swoją rodzinną wioskę. Tam pozna historię jednego ze swoich przodków.

W warstwie współczesnej tom ten sprawdza się zarówno fabularnie, jak i pod względem nowych pomysłów. Pewien zwrot akcji jest wprawdzie dosyć spodziewany, ale i tak jest bardzo dobrze wprowadzony. Z nowych pomysłów największe wrażenie robi maszyna do zaglądania do umysłu. Sceny w umyśle Kotowicza przywodzą mi na myśl „Matrixa”.

Nie zapomniano też o rozwoju postaci. Kotowicz zmienia się psychicznie i fizycznie – nie jest już młodym naiwnym kociakiem z pierwszego tomu, ale dorosłym kotem wiernym pewnych ideałom. Można się tu też dowiedzieć trochę więcej o innych członkach oddziału.

Jednakże najlepszym motywem w tym tomie jest retrospekcja dotycząca chłystów. Zostaje wytłumaczone, że stalinium było obecne już od bardzo dawna. Czyta się to jak legendę. Nie są tu wyjaśnione wszystkie tajemnice, ale jest ich na tyle dużo, że można się czuć usatysfakcjonowanym i zaintrygowanym.

Rysunki wydały mi się trochę mniej dopracowane niż zazwyczaj. Podobają mi się projekty postaci i poszczególnych stworów – największe wrażenie zrobił ośmiornicowaty stwór w końcówce tomu. Jednakże czasami sceny akcji wydawały mi się zbyt statyczne.

Ten tom jest naprawdę intrygujący i gorąco go polecam. Obawiam się jednak, że finał może sugerować dosyć spodziewany zwrot akcji. Nie oznacza to jednak, że nie będzie to dalej dobra historia.

Moim głównym zarzutem wobec tomu drugiego serii było bardzo niewiele nowych informacji dotyczących stalinium. Na szczęście trzeci tom skurcznie to nadrabia. Czy jednak odpowiedzi okazują satysfakcjonujące?

Profesor postanawia sięgnąć po bardziej inwazyjne metody badania tajemnicy stalinium i za pomocą specjalnego urządzenia zagląda do umysłu Ivana Kotowicza. Wkrótce główny...

To nadal dla mnie zagadka. Niby pomysł fajny, rysunki nawet bardziej niż fajne, ale jest to tak napisane, że kompletnie nie potrafię poczuć rytmu opowieści. Pozornie całość jest dynamiczna, a dłuży się i rozjeżdża w każdą stronę i w efekcie nie chce mi się sięgać po tom kolejny. Z drugiej strony ciągle liczę, że autorzy w końcu zaserwują mi tu jakiegoś porządnego kopa

To nadal dla mnie zagadka. Niby pomysł fajny, rysunki nawet bardziej niż fajne, ale jest to tak napisane, że kompletnie nie potrafię poczuć rytmu opowieści. Pozornie całość jest dynamiczna, a dłuży się i rozjeżdża w każdą stronę i w efekcie nie chce mi się sięgać po tom kolejny. Z drugiej strony ciągle liczę, że autorzy w końcu zaserwują mi tu jakiegoś porządnego kopa

Fabuła trzeciego tomu kolejny raz skupia się na działaniu profesora Bremera i Malinowa, którzy niezrażeni ostatnimi wydarzeniami, cały czas kontynuują badanie tajemniczego Stalinium. Niesłychanie fascynują ich również rosnące moce głównego bohatera, który przestał być niewinnym i bezbronnym „kociakiem”. Wraz z nowymi zdolnościami bojowymi, pojawiają się jednak również przerażające sny i wizje, z którymi musi się borykać Kotowicz. Wszystko to pcha go w kierunku krwawej i szalonej zemsty za śmierć ojca, która doprowadzi go ponownie do jego rodzinnej wioski, gdzie zaczęła się jego przygoda.

Scenarzysta w albumie tym przygotował dla czytelnika porcję widowiskowej akcji, odpowiedzi na niektóre nurtujące go pytania, wyrazisty klimat i dawkę różnorakich emocji. Wszystko to podane jest w „perfekcyjnych” proporcjach, tworząc tym samym album, któremu nic nie można zarzucić, a jego lektura sprawia samą przyjemność. Kajetanowi Kusinie udało się na stosunkowo dość ograniczonej ilości stron naprawdę wyśmienicie zawrzeć wszystkie najmocniejsze strony serii. Konsekwentnie rozwija on tutaj fabułę (nie odkrywając jednocześnie zbyt wielu jej tajemnic),pozwalając tym samym odbiorcy na snucie własnych domysłów. Umiejętnie wykorzystuje on również pojawiające się tutaj retrospekcje do budowania klimatu i pokazania jak wcześniejsze wydarzenia wpłynęły na zmianę zachowania Kotowicza (który nie jest już tym samym uśmiechniętym kotkiem co na początku swojej drogi). Często wiąże się to z pokazaniem skrajnych emocji będących częścią składową historii. Nie zabrakło tu również solidnej porcji akcji, która momentami przeradza się w naprawdę krwawy obraz szaleństwa tylko dla dorosłych. Trzeciej części serii nie można również odmówić dość przyjemnej dawki humoru, opierającej się gównie na małych popkulturowych nawiązaniach, które odbiorca powinien samemu odkrywać.

Perfekcyjnym uzupełnieniem wspaniałego scenariusza jest oprawa graficzna (która od samego początku stoi na bardzo wysokim poziomie jakościowym). Michał Ambrzykowski kolejny raz zachwyca odbiorcę swoimi kreacjami bohaterów, umiejętnością ukazywania dynamiki wydarzeń, sugestywnym oddawaniem różnorakiego klimatu i połączeniem tego wszystkiego z przyjemną dla oka cartoonową stylistyką.

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-nieslychane-losy-ivana-kotowicza-3/

Fabuła trzeciego tomu kolejny raz skupia się na działaniu profesora Bremera i Malinowa, którzy niezrażeni ostatnimi wydarzeniami, cały czas kontynuują badanie tajemniczego Stalinium. Niesłychanie fascynują ich również rosnące moce głównego bohatera, który przestał być niewinnym i bezbronnym „kociakiem”. Wraz z nowymi zdolnościami bojowymi, pojawiają się jednak również...

W POGONI ZA STALINIUM

Niesłychane losy Ivana Kotowicza okazały się bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Oczywiście w moje ręce nie trafiła żadna wybitna pozycja, która poruszyłaby mnie intelektualnie i skłoniła do głębszej zadumy, ale autorom udało się zrealizować cel, jaki przed sobą postawili. Stworzyli bowiem dobrą, klimatyczną opowieść rozrywkową, która jednocześnie nie obrażała inteligencji czytelnika. Dlatego na trzeci – i docelowo ostatni, ale czy tak jest w rzeczywistości, pozostawię do odkrycia Wam – tom czekałem bardziej niż na jego poprzednika. I chociaż nie wszystko wyszło tak idealnie, jakbym sobie tego życzył, warto było sięgnąć po ten album i jeszcze raz wejść do tego pokręconego świata rodem z wierd fiction.

Po wydarzeniach w siedzibie Rybiej Dynastii, profesor Bremer nie tylko kontynuuje swoje badania nad Ivanem Kotowiczem i stara się zgłębić historię obecności Stalinium w tej części świata, ale także próbuje ustalić, co właściwie stało się w zamku. Jego działania wydają się nasilać tajemnicze wizje prześladujące „chłopaka”, ale jednocześnie coraz bardziej przybliżają go do zrozumienia całej sytuacji. Wciąż jednak na wiele pytań nie ma odpowiedzi, a wszystko z upływem czasu komplikuje się coraz bardziej. Gdy w okolicy ludzie wpadają w taki sam szał, w jaki wpadali w innych wioskach, bohaterowie znów muszą ruszyć w drogę. Tym razem jednak ich celem jest miejsce bardzo odległe, ale bliskie Ivanowi – jego rodzinna wieś. To tam bowiem wiodą tropy Stalinium, ale na miejscu na Kotowicza czeka o wiele więcej, niż mógłby sądzić. Tajemnice z przeszłości i chęć zemsty mieszają się ze sobą w nierozerwalnym tańcu. Jaką jednak rolę w nadchodzących wydarzeniach odegra Świnojew? Po czyjej właściwie jest stronie? I co jeszcze szykuje los dla niego, Kotowicza i ich towarzyszy?

Całość mojej recenzji na portalu NTG: https://nietylkogry.pl/post/recenzja-komiksu-nieslychane-losy-ivana-kotowicza-tom-3/

W POGONI ZA STALINIUM

Niesłychane losy Ivana Kotowicza okazały się bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Oczywiście w moje ręce nie trafiła żadna wybitna pozycja, która poruszyłaby mnie intelektualnie i skłoniła do głębszej zadumy, ale autorom udało się zrealizować cel, jaki przed sobą postawili. Stworzyli bowiem dobrą, klimatyczną opowieść rozrywkową, która jednocześnie nie...