Mój ulubiony autor jak zawsze w formie :)

Mój ulubiony autor jak zawsze w formie :)

"Intuicja bierze się wyłącznie z ciężkiej pracy."

Dobrze bawiłam się przy książce, ciekawie zawiązana intryga, nieźle się w nią wchodziło. Żałuję, że załapałam się dopiero na ostatni tom trylogii, jeśli poprzednie były równie wciągające, to z przyjemnością po nie sięgnę. Potwierdza się, że skandynawscy pisarze perfekcyjnie radzą sobie z zaglądaniem w mroczne zakamarki ludzkiej duszy. Długie cienie rzucane przez przeszłość bohaterów nadają niepokojące brzmienia i obecnym działaniom.

Odpowiada mi zrównoważenie między złożoną kryminalną zagadką, atrakcyjnymi obyczajowymi nutami i pożądanym dreszczem emocji bazującym na niepewności, niepokoju i zawieszeniu. Autor sprytnie manewruje pomiędzy wątkami, interesująco splata je w całość, nie zdradza za dużo, zręcznie podsuwa właściwe wskazówki. Starannie przybliżono sylwetki i osobowości postaci, towarzyszymy im w szczegółowych opisach codzienności i w nadzwyczajnych okolicznościach. Kontrast między charakterami dodaje smaczku wgryzania się w ludzkie dusze i dociekania przyczyn zachowań. Narracja wygodnie otula obrazy wyobraźni, choć należą do ponurych i pogrążonych w mroku. Ale i przez nie przebija się pragnienie sprawiedliwości i poszanowania prawa. Powieść niesie czytelnika przez ukryte sztokholmskie klimaty, brutalne zbrodnie, zorganizowaną przestępczość i ludzkie obsesje. A zło, z którym przyjdzie zmierzyć się tytułowej parze serii należy do wyjątkowo perfidnych i nikczemnych.

Śledztwo prowadzone przez Emelie w sprawie seksualnego wykorzystywania nastolatek przez bezwzględną grupę mężczyzn utyka w martwym punkcie. Wszelkie ślady i tropy rozmywają się w podziemnych kontaktach i relacjach. Wydaje się, że do tego świata przeniknąć potrafić jedynie Teddy, zajmujący się wcześniej gangsterską działalnością, a teraz starający się wieść życie z dala od niebezpiecznych pokus i więziennego widma. Para nawiązuje głębsze relacje w życiu zawodowym i prywatnym, w obu sferach wiele się dzieje. Kroczymy również wątkiem młodej studentki Roksany, którą z dnia na dzień los postawił przed ogromną pokusą łatwego i bogatego życia, lecz opartego na śliskim i grząskim podłożu przestępstw. Ciekawie rozwija się motyw Nikoli i jego przyjaciela, wyrazisty i przekonujący. Intrygująco poznaje się elementy powieści, układa puzzle zagadek i niewiadomych, dociera do prawdy, która często zaskakuje i zmusza do redefinicji przyjętych założeń. Książka ma w sobie moc przyciągania uwagi czytelnika, angażowania w zbiór efektownych akcji i chęci niecierpliwego poznawania, co dalej.

bookendorfina.pl

"Intuicja bierze się wyłącznie z ciężkiej pracy."

Dobrze bawiłam się przy książce, ciekawie zawiązana intryga, nieźle się w nią wchodziło. Żałuję, że załapałam się dopiero na ostatni tom trylogii, jeśli poprzednie były równie wciągające, to z przyjemnością po nie sięgnę. Potwierdza się, że skandynawscy pisarze perfekcyjnie radzą sobie z zaglądaniem w mroczne zakamarki...

Zaczyna się nieźle a kończy jak zawsze.
Kolejna trylogia, która pozostawia po sobie niedosyt.
Emelie, Teddy, Nicola, Roksana nowe wątki, nowe postaci i tyle możliwości.
Autor maksymalnie uprościł zakończenie.
A mogło być tak fajnie.
Co by nie mówić, przeczytać można ale wrócić - na pewno nie wrócicie po tę lekturę.

Zaczyna się nieźle a kończy jak zawsze.
Kolejna trylogia, która pozostawia po sobie niedosyt.
Emelie, Teddy, Nicola, Roksana nowe wątki, nowe postaci i tyle możliwości.
Autor maksymalnie uprościł zakończenie.
A mogło być tak fajnie.
Co by nie mówić, przeczytać można ale wrócić - na pewno nie wrócicie po tę lekturę.

Następca tronu jest tylko jeden. Finał trylogii o Emelie i Teddym udowadnia, że Jens Lapisus to w tej chwili europejskie pióro sensacyjne nr 1 –pojętny, wybijający się na oryginalność uczeń i, chyba, następca Jamesa Ellroy’a.
„Top Dogg” nie jest powieścią wybitną. Nie jest też najlepszą rzeczą, jaką Lapidus napisał. Daleko mu do jego, bliskiego arcydziełu, debiutu „Szybki cash” czy drugiej części Emelie/Teddy’ego – „Sztokholm delete”. Tam oszałamiał śmiałym podejściem do problemu przestępczości, fabularną i językową brawurą. Tu po prostu zamknął cykl rozpoczęty powieścią „VIP room”. W swoim stylu. Ale ten styl, sposób w jakim to zrobił, świadome i coraz mocniejsze rozpychanie ram prozy sensacyjnej, wbijają w fotel.
Wbijają w fotel przede wszystkim tempo i dramaturgia „Top Dogga”. Opowieść o finale śledztwa ambitnej prawniczki i byłego gangstera mknie niczym lambo na pustych, nocnych ulicach Sztokholmu. Mknie, a jednocześnie odsłania kulisy tajemnicy i coraz mocniej plącze losy bohaterów. Czwórki bohaterów, bo obok Emelie i Teddy’ego, pisarz stawia równorzędny duet. Ta druga para, z której jedną z postaci znaliśmy już wcześniej, daje mu okazję, by przyjrzeć się młodej, modnej Szwecji.
Okazję, pretekst i szansę, by jego powieść stała się czymś więcej niż kolejnym thrillerem. Bo „Top Dogg” to także, a może przede wszystkim, wielka panorama współczesnego społeczeństwa, nie tylko zresztą szwedzkiego – pretensjonalnego i kabotyńskiego, opartego na fałszu, zgniłych kompromisach, pustych hasłach i przymykaniu oczu lub odwracaniu wzroku. Społeczeństwa w inercji, coraz bardziej apatycznego i pogrążającego się w ogłupiających igrzyskach, przypominającego przysłowiowe barany idące na rzeź. Przynajmniej mentalną.
James Ellroy nazwał się kiedyś „Tołstojem literatury sensacyjnej”. Dzięki „Top Dogg” Jens Lapidus zasłużył na tytuł „Strindberga literatury sensacyjnej”. Strindberga na speedzie. Bo tempo i szaleństwo jest tu oszałamiające. Zwłaszcza szaleństwo językowe.
Językowo „Top Dogg” nie jest tak śmiały jak „Szkokholm delete”, w którym każdy bohater mówił i myślał inaczej, Tu mamy tylko dwa – lekko modyfikowane w zależności od tego, kto jest narratorem – języki, ale za to jakie. Wrażenie robi zwłaszcza kod młodzieżowy – z brawurową grą slangiem i nowomową oraz próbą oddania widzenia świata przez dwudziestolatków.
To właśnie ten język oraz umiejętność budowania nie tylko dramaturgii, ale i filmowych scen sprawiają, że Lapidus stał się kimś więcej niż dostawcą drukowanego popu. I to nie tylko nordyckiego – opartego na sloganowej politycznej poprawności. To pisarz bliski wielkości.
Bliski, ale wciąż w drodze na szczyt. Wpadki takie jak ckliwy epilog „Top Dogga” mistrzom nie powinny się zdarzać. Ale wszystko, co go poprzedziło to inna liga. Mistrzów.

Następca tronu jest tylko jeden. Finał trylogii o Emelie i Teddym udowadnia, że Jens Lapisus to w tej chwili europejskie pióro sensacyjne nr 1 –pojętny, wybijający się na oryginalność uczeń i, chyba, następca Jamesa Ellroy’a.
„Top Dogg” nie jest powieścią wybitną. Nie jest też najlepszą rzeczą, jaką Lapidus napisał. Daleko mu do jego, bliskiego arcydziełu, debiutu „Szybki...