Ja z Tomaszowa, do którego wpada się na dzień, wychowany na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, słyszałem tę lwowską gwarę w niedzielne południa, kiedy Szczepcio i Tońcio pojawiali się na ekranach telewizorów w przedwojennych filmach. Przeto Lwów jawił mi się jako kraina powszechnej szczęśliwości, mlekiem i humorem płynąca. Z zaciekawieniem sięgałem zatem po wspomnienia Adama Hollanka, tak jak wcześniej po książkę Jerzego Michotka.
Chaos - pierwsze dwie części tej książki to chaos. Jak gdyby fala wspomnień, nieuporządkowanych, przelanych na papier tak jak uderzały do głowy Autora. Przebijałem się przez to zastanawiając co krok, czy może to celowy zabieg, żeby oddać ducha tamtego burzliwego czasu, oddać ducha tych wspomnień, głęboko emocjonalnego stosunku Autora do swojego rodzinnego miasta.
W części trzeciej wody nieco się uspokajają, jest snucie opowieści z miejscem na refleksję. I właśnie tam przyszła do mnie myśl, że wspomnienia o przedwojennym Lwowie chyba inne być nie mogą, że samo wylanie ich na papier to wysiłek, że ich uporządkowanie i zredagowanie może być już ponad siły wspominającego.
Jednak warto i po tę pozycję sięgnąć. Książka trudna i ciekawa, wzmogła we mnie apetyt na lwowski dorobek Jerzego Janickiego, który ciągle jeszcze czeka na półce. Nie ma lekko, czytajcie!

Ja z Tomaszowa, do którego wpada się na dzień, wychowany na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, słyszałem tę lwowską gwarę w niedzielne południa, kiedy Szczepcio i Tońcio pojawiali się na ekranach telewizorów w przedwojennych filmach. Przeto Lwów jawił mi się jako kraina powszechnej szczęśliwości, mlekiem i humorem płynąca. Z zaciekawieniem...