Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybór świetnych opowiadań Kornela Filipowicza, którego dokonała Wisława Szymborska. W notce jej autorstwa na okładce czytamy:
„W tym zbiorze opowiadań tematem są Żydzi - ci, których autor osobiście znał, z którymi łączyła go długoletnia przyjaźń albo bodaj jedna chwila wydobyta z samego dna własnych lub cudzych wspomnień. Wszyscy oni przebywają od dawna w Krainie Cieni, do której wstęp ma już tylko literatura“.
Zbiór zawiera następujące opowiadania:
„Krajobraz, który przeżył śmierć“,
„Ciemność i światło“,
„ Niech nie wie lewica...“,
„Chleb oddany“,
„Mój ojciec milczy“,
„Światopogląd“,
„Piękne życie Natana Ruffa“,
„Gutmann albo ostatnia przed wakacjami lekcja języka niemieckiego“,
„Śmiechu warte“,
„Genialne dziecko“,
„Silberstein nie zdążył“,
„Opowiadanie z epilogiem“.
Czytajcie!

Wybór świetnych opowiadań Kornela Filipowicza, którego dokonała Wisława Szymborska. W notce jej autorstwa na okładce czytamy:
„W tym zbiorze opowiadań tematem są Żydzi - ci, których autor osobiście znał, z którymi łączyła go długoletnia przyjaźń albo bodaj jedna chwila wydobyta z samego dna własnych lub cudzych wspomnień. Wszyscy oni przebywają od dawna w Krainie Cieni, do...

Ja z Tomaszowa, do którego wpada się na dzień, wychowany na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, słyszałem tę lwowską gwarę w niedzielne południa, kiedy Szczepcio i Tońcio pojawiali się na ekranach telewizorów w przedwojennych filmach. Przeto Lwów jawił mi się jako kraina powszechnej szczęśliwości, mlekiem i humorem płynąca. Z zaciekawieniem sięgałem zatem po wspomnienia Adama Hollanka, tak jak wcześniej po książkę Jerzego Michotka.
Chaos - pierwsze dwie części tej książki to chaos. Jak gdyby fala wspomnień, nieuporządkowanych, przelanych na papier tak jak uderzały do głowy Autora. Przebijałem się przez to zastanawiając co krok, czy może to celowy zabieg, żeby oddać ducha tamtego burzliwego czasu, oddać ducha tych wspomnień, głęboko emocjonalnego stosunku Autora do swojego rodzinnego miasta.
W części trzeciej wody nieco się uspokajają, jest snucie opowieści z miejscem na refleksję. I właśnie tam przyszła do mnie myśl, że wspomnienia o przedwojennym Lwowie chyba inne być nie mogą, że samo wylanie ich na papier to wysiłek, że ich uporządkowanie i zredagowanie może być już ponad siły wspominającego.
Jednak warto i po tę pozycję sięgnąć. Książka trudna i ciekawa, wzmogła we mnie apetyt na lwowski dorobek Jerzego Janickiego, który ciągle jeszcze czeka na półce. Nie ma lekko, czytajcie!

Ja z Tomaszowa, do którego wpada się na dzień, wychowany na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, słyszałem tę lwowską gwarę w niedzielne południa, kiedy Szczepcio i Tońcio pojawiali się na ekranach telewizorów w przedwojennych filmach. Przeto Lwów jawił mi się jako kraina powszechnej szczęśliwości, mlekiem i humorem płynąca. Z zaciekawieniem...

Przy tego rodzaju książkach łatwo o nieobiektywną ocenę, o ocenę jej bohaterów a nie samej książki. Ale ta książka to złoto. Dosłownie! ;-) Czytajcie!

Są piosenki w piękne ciuchy strojne,
które mają zdobyć poklask mas,
teksty ich są proste, lecz upojne -
to i na chwilę zachwycą nas.
Są piosenki mocnym bitem grzmiące,
co dla głowy kiepski dają wikt,
za to łatwe, niewymagające...
Ale czemu już nie pisze nikt...

Tych piosenek, z którymi się żyje,
co wyprostują zgarbioną szyję?
I tych piosenek dobrych na wszystko,
na mróz, na skwar, na życia rżysko?
Co sobie płyną melodią zwiewną,
aluzję mają w tekście niejedną,
co mają twarze bliskich ci osób,
które powtarzasz do zdarcia głosu.
I mówią: „Ty się nie martw o jutro,
o sandał w lato, na zimę futro!
I boso można pokonać rżysko.
Na mróz, prócz futra, dobre ognisko.“
I patrzą na mnie ich oczy śmiałe,
tekst zakurzony, nuty spłowiałe,
więc znów w ich stronę wykręcam szyję -
w stronę piosenek, z którymi żyję.

Nie mówię „nie!“ współczesnym trendom,
spór o gusta to niezgody kość,
ale i nie mam nic przeciw piosenkom,
które prócz wdzięku mają jeszcze coś,
więc przerzucam tych piosenek stosy,
co to mają blasku, że ho! ho!,
lecz gdy znów od życia biorę ciosy,
to z sercem w gardle wracam do...

Tych piosenek, z którymi się żyje,
przy których kochasz, przy których pijesz.
Do tych piosenek dobrych na wszystko -
dzień zbyt słoneczny, noc nazbyt dżdżystą.
Niuans co roku łapiesz w nich nowy,
bo razem wasze siwieją głowy.
W domu ci wszystkie obsiadły półki -
tak bardzo bliskie to przyjaciółki.
I mówią: „Ty się rusz z tej kanapy!
Kartkę i pióro sam weź do łapy,
I chociaż wkoło lepsze już stoją -
skonsumuj, przetraw... i napisz swoją!“
I patrzą na mnie wersy spisane -
tekst całkiem nowy, nuty już znane,
toteż podwójne ukłony biję -
Mistrzom piosenek...
piosenek, z którymi się żyje.

Przy tego rodzaju książkach łatwo o nieobiektywną ocenę, o ocenę jej bohaterów a nie samej książki. Ale ta książka to złoto. Dosłownie! ;-) Czytajcie!

Są piosenki w piękne ciuchy strojne,
które mają zdobyć poklask mas,
teksty ich są proste, lecz upojne -
to i na chwilę zachwycą nas.
Są piosenki mocnym bitem grzmiące,
co dla głowy kiepski dają wikt,
za to łatwe,...