Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to dość krótkie opowiadanie (a liczyłam na coś więcej) o kobiecie, która co rok płynie na wyspę, na której pochowana jest jej matka i przy okazji spotyka różnych mężczyzn, z którymi nawiązuje bliższe relacje. Robi to ponieważ wydaje się być znudzona swoim życiem, małżeństwem i chyba sprawia jej to frajdę. W efekcie dochodzi do wniosku, że naśladuje swoją zmarłą matkę. Wówczas dokonuje ekshumacji i zabiera matkę z wyspy aby samej już nigdy na nią nie wracać. Myślę, że to opowiadanie miało być częścią większej powieści ale po prostu autor nie zdołał jej ukończyć. A szkoda, bo mogło wyjść z tego jakieś kolejne arcydzieło.

Jest to dość krótkie opowiadanie (a liczyłam na coś więcej) o kobiecie, która co rok płynie na wyspę, na której pochowana jest jej matka i przy okazji spotyka różnych mężczyzn, z którymi nawiązuje bliższe relacje. Robi to ponieważ wydaje się być znudzona swoim życiem, małżeństwem i chyba s...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawa książka w zasadzie na jedno popołudnie. Autor podróżuje po powojennych Niemczech. Odkrywa tam ludzi, którzy mieszkają w ciężkich warunkach, ludzi którzy jeszcze 4 lata wcześniej mieli być panami świata a stali się niewolnikami. Niewolnikami głodu, biedy, traumatycznych przeżyć z okresów bombardowań. Ci biedni Niemcy, którzy swego czasu uwierzyli Hitlerowi, po wojnie wypierali się swojej przynależności do SS, SA czy Hitler jugend, szukali świadków którzy potwierdzali, że dobrze traktowali Żydów (i za kilkaset marek znajdowali takich). Z jednej strony budzą litość (bo przegrali wojnę i musieli wrócić do siebie z podkulonym ogonem oraz wyrzec się wartości, w które ślepo wierzyli), ale z drugiej strony, to przecież oni napadli na nasz kraj (i wiele innych) i konsekwentnie niszczyli go przez kilka lat. To oni okazali się zdrajcami (łamiąc pakt o nieagresji). I mimo, że ich powojenne ubóstwo nie powinno nas w żaden sposób cieszyć, to przecież nie możemy też tak się nad nimi litować. Autor był Szwedem. W swych reportażach pokazał po prostu obiektywnie obraz nędzy i rozpaczy panujący w powojennych Niemczech. My Polacy wiemy, że u nas nie było lepiej. Kraj doszczętnie zniszczony, głód i bieda. Dlatego nie, nie umiem im współczuć (choć wiadomo, że nie wszyscy Niemcy popierali Hitlera i jego nazistowską politykę).

Ciekawa książka w zasadzie na jedno popołudnie. Autor podróżuje po powojennych Niemczech. Odkrywa tam ludzi, którzy mieszkają w ciężkich warunkach, ludzi którzy jeszcze 4 lata wcześniej mieli być panami świata a stali się niewolnikami. Niewolnikami głodu, biedy, traumatycznych przeżyć z o...

Rozwiń

Zwiń

Jest to znakomita powieść o ludziach z północy. Mieszkają na wyspie, która stanowi "miniaturowy kosmos". W trudnych warunkach starają się żyć, uprawiać ziemię, hodować zwierzęta, posyłać dzieci do szkoły, obchodzić święta.
Dotykają ich różne kataklizmy (potężne sztormy) i inne nieszczęścia (śmierć najbliższych). Nic nie jest im oszczędzone. Od najmłodszych lat mają obowiązki i czasami wydaje się jakby urodzili się już jako dorośli. Muszą sprostać naprawdę wielu wymaganiom. To co nam się wydaje trudne czy niemożliwe do przejścia, oni traktują jako chleb powszedni, taka jest ich codzienność. To ludzie godni podziwu. Nie załamują się zbyt łatwo, nie pobłażają sobie i nie ubolewają nad swym losem.
Podobał mi się także akcent polski w postaci porcelanowego zestawu obiadowego z Ćmielowa :)

Jest to znakomita powieść o ludziach z północy. Mieszkają na wyspie, która stanowi "miniaturowy kosmos". W trudnych warunkach starają się żyć, uprawiać ziemię, hodować zwierzęta, posyłać dzieci do szkoły, obchodzić święta.
Dotykają ich różne kataklizmy (potężne sztormy) i inne ...

Rozwiń

Zwiń

Dobra powieść o życiu, o rodzinie w której wszyscy mają swoje tajemnice, a także o przemijaniu i miłości, która ma różne oblicza.
Mimo, że tematyka jest dość poważna nawet miejscami mroczna, książka wręcz kipi emocjami. I dlatego tak dobrze się ją czyta. I nie ma efektu znudzenia czy "zawieszenia".
Proza skandynawska ma swoje charakterystyczne cechy i one są dostrzegalne w tej powieści.

Dobra powieść o życiu, o rodzinie w której wszyscy mają swoje tajemnice, a także o przemijaniu i miłości, która ma różne oblicza.
Mimo, że tematyka jest dość poważna nawet miejscami mroczna, książka wręcz kipi emocjami. I dlatego tak dobrze się ją czyta. I nie ma efektu znudzenia czy &qu...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce o tak intrygującym tytule. Jakie to będą blizny? I zaczęłam ją czytać zupełnie przypadkowo. A potem po prostu nie mogłam przestać i tak dobrnęłam do końca. To jest wielki plus tej powieści, że jest zwięzła a zarazem porusza bardzo poważne kwestie.
Egzystencja ludzka kryje w sobie wiele tajemnic. Szukamy celu naszego życia. Zastanawiamy się, co świat zyskał wraz z naszymi narodzinami. Co zmieniliśmy w świecie swoim jestestwem. I jak świat zareaguje na naszą śmierć.
Historia głównego bohatera pokazuje jak zmieniają się nasze plany i potrzeby. Jak uświadomimy sobie, że inni ludzie mogą mieć i mają gorzej a jednak dalej żyją i nie załamują się. Możemy w każdej chwili stać się czyimś bohaterem, człowiekiem który bezinteresownie niesie pomoc innym, człowiekiem z wiertarką.
Opisy powojennej rzeczywistości w jednym z najbardziej niebezpiecznych krajów, powolne odbudowywanie, powrót do normalnego życia - to wszystko działa na wyobraźnię i na psychikę czytelnika.
Na uwagę zasługuje postać Swana - sąsiada.
Jednym słowem - jestem miło zaskoczona tą powieścią i polecam ją z czystym sercem.

Nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce o tak intrygującym tytule. Jakie to będą blizny? I zaczęłam ją czytać zupełnie przypadkowo. A potem po prostu nie mogłam przestać i tak dobrnęłam do końca. To jest wielki plus tej powieści, że jest zwięzła a zarazem porusza bardzo poważne...

Rozwiń

Zwiń

Po małej przerwie powróciłam do Harrego Hole.
Z początku jakoś nie za bardzo podobała mi się ta książka. Dużo w niej było o narkotykach, narkomanach i całym tym środowisku. Raczej odpychające. Ale potem powieść się rozkręciła. Harry wkroczył do akcji. I nagle zaczęło być ciekawiej, mogłam się bardziej wczuć w sytuację.
Co do zakończenia , to ... cicho sza. Ale na pewno sięgnę po kolejny tom, by się przekonać co dalej.

Po małej przerwie powróciłam do Harrego Hole.
Z początku jakoś nie za bardzo podobała mi się ta książka. Dużo w niej było o narkotykach, narkomanach i całym tym środowisku. Raczej odpychające. Ale potem powieść się rozkręciła. Harry wkroczył do akcji. I nagle zaczęło być ciekawiej, mogł...

Rozwiń

Zwiń

Nie jest to może wybitna powieść, do której by się chciało wracać, ale ma w sobie jakiś urok, powab, czar. Choćby opisy miejsc, w których bywa Kai, główny bohater. Z pewną dozą nostalgii wspominam swoją podróż po Lazurowym Wybrzeżu i ta książka pod tym względem zajmuje u mnie specjalne miejsce. Nicea, Monte Carlo.... Ogólnie czyta się dość szybko. Ale wisienką na torcie jest ostatni rozdział, w którym odbywa się wyścig. Cudowne tempo, szalona jazda!
Poza tym, na uwagę zasługuje postawa Kaja w sytuacji, gdy na torze pojawiły się dwa pieski. Należą mu się brawa.

Nie jest to może wybitna powieść, do której by się chciało wracać, ale ma w sobie jakiś urok, powab, czar. Choćby opisy miejsc, w których bywa Kai, główny bohater. Z pewną dozą nostalgii wspominam swoją podróż po Lazurowym Wybrzeżu i ta książka pod tym względem zajmuje u mnie specjalne mie...

Rozwiń

Zwiń

Moim zdaniem, ta część opowieści o rodzie Kippów jest najsłabsza. Taka trochę przeciągająca się agonia. Jana wyjeżdża na swoją wystawę do Sztokholmu, potem na wyspę, gdzie uczy się rzeźbiarstwa od ojca poznanej na wystawie Nikki.
Potem wraca do swojego gospodarstwa bo z Johnem nie jest dobrze. W tle obrazy z jej życia Stevenem Kingiem. Dla mnie to trochę taki groch z kapustą. Najmniej podobała mi się sytuacja z Dianą- jej córką. Zupełnie nie umiały wykrzesać z siebie żadnych uczuć, jakby były sobie obce.
I sam koniec też taki bezpłciowy. Jana dojrzała żeby zostać artystką bo to było jej terapią. Wszyscy ludzie, którzy ją otaczali gdzieś się rozpierzchli i została jej tylko sztuka i suka, którą kiedyś przygarnęła.

Moim zdaniem, ta część opowieści o rodzie Kippów jest najsłabsza. Taka trochę przeciągająca się agonia. Jana wyjeżdża na swoją wystawę do Sztokholmu, potem na wyspę, gdzie uczy się rzeźbiarstwa od ojca poznanej na wystawie Nikki.
Potem wraca do swojego gospodarstwa bo z Johnem nie jest d...

Rozwiń

Zwiń

Drugi tom powieści o bliźniakach albinosach czyli Janie i Brorze Kippo. Pojechali na północ, do wsi z której pochodziła ich matka i tak naprawdę tam się rozgrywa cała akcja. Bror zostaje częścią Wspólnoty a Jana próbuje go z tego wyciągnąć. W międzyczasie dzieją się różne inne rzeczy (postać Magdaleny, relacja Jany i Jussiego).
Powieść dobrze się czyta, jest ciekawa i wciągająca i już tak nie przeszkadza brak przecinków oraz inne niedogodności (używanie małych liter w miejsce wielkich czy zlepki imion i nazwisk). Czytelnik się z nimi oswaja.
Jeśli jesteście ciekawi, czy Jana i Bror wrócą do domu, to koniecznie przeczytajcie drugi tom.

Drugi tom powieści o bliźniakach albinosach czyli Janie i Brorze Kippo. Pojechali na północ, do wsi z której pochodziła ich matka i tak naprawdę tam się rozgrywa cała akcja. Bror zostaje częścią Wspólnoty a Jana próbuje go z tego wyciągnąć. W międzyczasie dzieją się różne inne rzeczy (post...

Rozwiń

Zwiń

Wspaniała powieść o życiu Laury i jej najbliższych - rodziny, kochanków, znajomych na tle zmian zachodzących w Meksyku.
Jak każdy kto pisze historię swojego kraju, Fuentes jest bardzo dokładny i drobiazgowy. Jego opisy są takie realistyczne, że czytelnik wielokrotnie odnosi wrażenie, jakby sam się znajdował w danym miejscu.
Czytanie tej powieści to cudowna podróż jaką zalecam każdemu.

Wspaniała powieść o życiu Laury i jej najbliższych - rodziny, kochanków, znajomych na tle zmian zachodzących w Meksyku.
Jak każdy kto pisze historię swojego kraju, Fuentes jest bardzo dokładny i drobiazgowy. Jego opisy są takie realistyczne, że czytelnik wielokrotnie odnosi wrażenie, jak...

Rozwiń

Zwiń