Trwaj przy mnie

„Trwaj przy mnie” nie zachwyciła mnie w żadnym aspekcie. Nie wzruszyła, nie rozśmieszyła, była po prostu nudna.

„Trwaj przy mnie” nie zachwyciła mnie w żadnym aspekcie. Nie wzruszyła, nie rozśmieszyła, była po prostu nudna.

Pokaż mimo to

Dobry pisarz, to taki który potrafi wpłynąć na emocje czytelnika w taki sposób, że ten nawet się nie zorientuje, że porusza w nim jakieś struny. I tak właśnie sposób potrafi pisać E.S, ale tym razem chyba przesadziła z emocjonalną powściągliwością. W efekcie dostaliśmy mdłego, bezbarwnego bohatera, do którego w żaden sposób nie można poczuć sympatii, antypatii też. Pastor Tyler Caskey jest człowiekiem prawym, bogobojnym i zaangażowanym w swoja parafię, można powiedzieć, że to duszpasterz z misją, z powołaniem. Jest też człowiekiem przeżywającą silna tragedię, bo umiera mu młoda żona i zostawia dwie osierocone córeczki, starsza przeżywa taką traume, że przestaje mówić i zaczyna zachowywać się niegrzecznie. Z dziewczynką nikt nie może sobie poradzić i raczej nie zabardzo komukolwiek sie chce, bo jest najzwyczajniej nielubiana prawie przez wszystkich, sama też nie zabiega o sympatię co oczywiście niczego nie ułatwia. W sumie to bardzo dobry temat, żeby się nad nim pochylić i do końca zastanawiałam się jak mogłyby potoczyć się losy Kate, ale ta powieść został napisana w tak ascetycznie emocjonalny sposób, że trudno było zdobyć się na jakiekolwiek uczucia do bohaterów, poza niezdrową czytelniczą ciekawością. O samym pastorze można powiedzieć jeszcze, że miał władczą i bezkompromisową matkę, a więc widać, że w jego życiu dzieje się tyle, że można z nim poczuć jakąś empatyczną solidarność. Niestety nie tym razem. Książkę czyta się dość szybko, na jakimś tam poziomie fabularnym jest wciągająca, ale nie ma czegoś coś pozwala się w niej zatracić. Po kilku przeczytanych powieściach E.S zauważyłam taki schemat: męscy bohaterowie są jacyś rozmemłani, uzależnieni od swoich partnerek. W jej książkach to kobiety noszą spodnie. Osobiście nie mam nic przeciwko, ale zastanawiam się ile jeszcze można tworzyć tę samą historie w kilku różnych wersjach.

Dobry pisarz, to taki który potrafi wpłynąć na emocje czytelnika w taki sposób, że ten nawet się nie zorientuje, że porusza w nim jakieś struny. I tak właśnie sposób potrafi pisać E.S, ale tym razem chyba przesadziła z emocjonalną powściągliwością. W efekcie dostaliśmy mdłego, bezbarwnego bohatera, do którego w żaden sposób nie można poczuć sympatii, antypatii też. Pastor...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Trwaj przy mnie” Elizabeth Strout to smutna książka.
Akcja toczy się nieśpiesznie. Mała miejscowość, w której wszyscy dobrze się znają. Wszystko o sobie wiedzą. Plotkowanie jest swoistą rozrywką. Tak jak ingerowanie w życie innych.
Wszystko to jest charakterystyczne dla prozy Elizabeth Strout.
Tym razem bohater jest pastorem. Niedawno zmarła mu żona. Ojciec dwójki dzieci, wdowiec wychowuje starszą córeczkę. Młodszym dzieckiem zajmuje się jego matka. Początkowo wierni współczują mu i wspierają go. Z czasem zaczynają plotkować. Śledzą każdy jego krok. Zbyt ostro oceniają. Intrygują...

"Zazdrość była niczym rozfalowane, wypełniające go szare morze. To, że inni mogą być owinięci kołdrą własnych światów, bezpieczni w rodzinie ... napełniało go bólem."

„Trwaj przy mnie” Elizabeth Strout to powieść psychologiczno -obyczajowa zmuszająca do refleksji. GORĄCO POLECAM!

„Trwaj przy mnie” Elizabeth Strout to smutna książka.
Akcja toczy się nieśpiesznie. Mała miejscowość, w której wszyscy dobrze się znają. Wszystko o sobie wiedzą. Plotkowanie jest swoistą rozrywką. Tak jak ingerowanie w życie innych.
Wszystko to jest charakterystyczne dla prozy Elizabeth Strout.
Tym razem bohater jest pastorem. Niedawno zmarła mu żona. Ojciec dwójki dzieci,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Nie odstępuj ode mnie” Elizabeth Strout to smutna książka.
Akcja toczy się nieśpiesznie. Mała miejscowość, w której wszyscy dobrze się znają. Wszystko o sobie wiedzą. Plotkowanie jest swoistą rozrywką. Tak jak ingerowanie w życie innych.
Wszystko to jest charakterystyczne dla prozy Elizabeth Strout.
Tym razem bohater jest pastorem. Niedawno zmarła mu żona. Ojciec dwójki dzieci, wdowiec wychowuje starszą córeczkę. Młodszym dzieckiem zajmuje się jego matka. Początkowo wierni współczują mu i wspierają go. Z czasem zaczynają plotkować. Śledzą każdy jego krok. Zbyt ostro oceniają. Intrygują...

"Zazdrość była niczym rozfalowane, wypełniające go szare morze. To, że inni mogą być owinięci kołdrą własnych światów, bezpieczni w rodzinie ... napełniało go bólem."

„Nie odstępuj ode mnie” Elizabeth Strout to powieść psychologiczno -obyczajowa zmuszająca do refleksji. GORĄCO POLECAM!

„Nie odstępuj ode mnie” Elizabeth Strout to smutna książka.
Akcja toczy się nieśpiesznie. Mała miejscowość, w której wszyscy dobrze się znają. Wszystko o sobie wiedzą. Plotkowanie jest swoistą rozrywką. Tak jak ingerowanie w życie innych.
Wszystko to jest charakterystyczne dla prozy Elizabeth Strout.
Tym razem bohater jest pastorem. Niedawno zmarła mu żona. Ojciec dwójki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Podoba mi się proza Elizabeth Strout.
Taka niby zwykła opowieść, historia jakich mogło wydarzyć się wiele, ale pisarka potrafi prześwietlić ją z wielu stron.
Akcja toczy się w małym sennym amerykańskim miasteczku w 1959 roku, gdzie wszystko jest znane, nudne i monotonne.
I miejsce i czas wyznacza warunki dla tej historii.
Ciasna, podejrzliwa i konserwatywna społeczność przyjmuje młodego pastora z żoną, która od pochodzi z dużego miasta i bogatej rodziny i od początku źle się tu czuje. Pastor wręcz przeciwnie - jest bardzo zaangażowany i staje się ulubieńcem parafii.
Po ciężkiej chorobie młoda żona pastora umiera i zostawia go z dwójką małych córeczek.
Pastor i ojciec doświadcza kryzysu wiary i ojcostwa. zaczyna wątpić w swoje powołanie i umiejętności.
Pojawia się plotka, która rodzi kolejne plotki, wydaje się zaoczny wyrok aż wszystko pęka.
I tutaj wychodzi zaściankowość, świętoszkowatość i hipokryzja tej wydawałoby się z pozoru miłej i uczynnej społeczności.

Autorka poddaje analizie osobistą i rodzinną tragedię, osamotnienie oraz społeczny ostracyzm wśród ludzi którzy zamiast być pomocni i życzliwi okazali się fałszywi i zawistni.
Smutna i do bólu prawdziwa historia, która może wydarzyć się wszędzie.
Polecam, bo warto.

Podoba mi się proza Elizabeth Strout.
Taka niby zwykła opowieść, historia jakich mogło wydarzyć się wiele, ale pisarka potrafi prześwietlić ją z wielu stron.
Akcja toczy się w małym sennym amerykańskim miasteczku w 1959 roku, gdzie wszystko jest znane, nudne i monotonne.
I miejsce i czas wyznacza warunki dla tej historii.
Ciasna, podejrzliwa i konserwatywna społeczność...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem fanką Elisabeth Strout. Uwielbiam jej książki, zawsze mi żal że się kończą. Podobnie było z "Trwaj przy mnie" ("Nie odstępuj ode mnie")

Jestem fanką Elisabeth Strout. Uwielbiam jej książki, zawsze mi żal że się kończą. Podobnie było z "Trwaj przy mnie" ("Nie odstępuj ode mnie")

Pokaż mimo to

Bardzo lubię subtelność i zwyczajność codzienności w opowieściach Elizabeth Strout, ale to jest chyba najsłabsza z jej powieści, które przeczytałam.

Bardzo lubię subtelność i zwyczajność codzienności w opowieściach Elizabeth Strout, ale to jest chyba najsłabsza z jej powieści, które przeczytałam.

Pokaż mimo to

ja nie wiem. Mówili mi, że mam przeczytać Strout. Że wspaniała. I to było moje pierwsze podejście. Męczyć się nie męczyłam specjalnie, chociaż ten język raczej przezroczysty z pretensjami do wzniosłych momentów takich jak popatrzenie na liść albo zachód słońca.
Pastor zagubiony, dziecko zaburzone, żona umarła.
Całość powoli prowadzi do tego, że pastor odkrywa, że potrzebuje pomocy i odbywa się W KOŚCIELE moment wielkiego przełomu.
No i tyle.
Nic mi po tym nie zostało, z trudem przypominam sobie bohaterów i o co właściwie chodziło w książce.
Z utęsknieniem wracam do Zerui Shalev

ja nie wiem. Mówili mi, że mam przeczytać Strout. Że wspaniała. I to było moje pierwsze podejście. Męczyć się nie męczyłam specjalnie, chociaż ten język raczej przezroczysty z pretensjami do wzniosłych momentów takich jak popatrzenie na liść albo zachód słońca.
Pastor zagubiony, dziecko zaburzone, żona umarła.
Całość powoli prowadzi do tego, że pastor odkrywa, że potrzebuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia rodziny. Nie ze wszystkimi myślami się zgadzam, nie wszystko mi sie w tej książce podoba, ale i tak jestem zachwycona! Wspaniale pokazany sposób rozumowania dziecka - świetny portret psychologiczny małej bohaterki. Wspaniała uczta.

Historia rodziny. Nie ze wszystkimi myślami się zgadzam, nie wszystko mi sie w tej książce podoba, ale i tak jestem zachwycona! Wspaniale pokazany sposób rozumowania dziecka - świetny portret psychologiczny małej bohaterki. Wspaniała uczta.

Pokaż mimo to

Trwaj przy mnie zachwyca zdolnością do niuansowania rozlicznych problemów. Strout pisze w doskonałej frazie i bez rejestrów emocjonalnych, dzięki czemu powieść stoi gdzieś obok czytelnika, nie manipuluje nim. Autorka portretuje sposób, w jaki ogrom trudnych doświadczeń przekłada się na zacieśnianie więzi i solidarności. To powieść o małomiasteczkowym życiu, z czytelnym kontekstem społecznym, książka, która nie unikając błędów i nie korzystając z gotowych scenariuszy, idealnie wpisuje się w prozę godną polecenia.

http://kulturacja.pl/2018/11/trwaj-przy-mnie-elizabeth-strout-recenzja/

Trwaj przy mnie zachwyca zdolnością do niuansowania rozlicznych problemów. Strout pisze w doskonałej frazie i bez rejestrów emocjonalnych, dzięki czemu powieść stoi gdzieś obok czytelnika, nie manipuluje nim. Autorka portretuje sposób, w jaki ogrom trudnych doświadczeń przekłada się na zacieśnianie więzi i solidarności. To powieść o małomiasteczkowym życiu, z czytelnym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to