Królowa cukru

Nie jest to to czego się spodziewałam. Książka napisana lekkim językiem i czyta się dość dobrze, ale cała historia bez polotu, żadnych zwrotów akcji, nuda.....

Nie jest to to czego się spodziewałam. Książka napisana lekkim językiem i czyta się dość dobrze, ale cała historia bez polotu, żadnych zwrotów akcji, nuda.....

Pokaż mimo to

Zaparz herbatę (a najlepiej cały dzbanek), usiądź wygodnie w fotelu i przenieś się w magiczną podróż do gorącej Luizjany na plantację trzciny cukrowej. W dobie "trudnych czasów" książki muszą nam zastąpić zwiedzanie świata, a z powieścią "Królowa cukru" podróż do Ameryki będzie niezapomniana.

"Królowa cukru" to dobrze napisana książka o odwadze, pragnieniach i sile rodzinnych więzów. Jest to typ powieści, która udowadnia, iż w życiu czasem warto rzucić się na głęboką wodę. Autorka porusza także tematykę dyskryminacji na tle rasowym.

Z "Królową cukru" był to bardzo mile i przyjemnie spędzony czas ! :)

Zaparz herbatę (a najlepiej cały dzbanek), usiądź wygodnie w fotelu i przenieś się w magiczną podróż do gorącej Luizjany na plantację trzciny cukrowej. W dobie "trudnych czasów" książki muszą nam zastąpić zwiedzanie świata, a z powieścią "Królowa cukru" podróż do Ameryki będzie niezapomniana.

"Królowa cukru" to dobrze napisana książka o odwadze, pragnieniach i sile...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ta powieść mimo tego, że ciągle przyciągała mój wzrok czekała na swoją kolej dość długo. Niestety, kilka sytuacji skutecznie odsuwały w czasie możliwość jej lektury. Najpierw egzaminy: zawodowy, matura, a potem jeszcze inne rzeczy. Ostatnio jednak miałam taki czas, kiedy potrzebowałam trochę zwolnić, a także miałam ochotę na powieść dość smutną lub poważną. Mój wybór padł w końcu na Królową cukru i... Ach, co to była za powieść!

Charley jest Afroamerykanką, wdową oraz matką cudownej, choć trochę zbuntowanej Micah. Nieoczekiwanie dowiaduje się, iż otrzymała w spadku po ojcu plantację trzciny cukrowej. Z dnia na dzień postanawia rzucić wszystko i przenieść się w upalne, wiejskie rejony Luizjany. Tam czeka na nią babcia, ciotki i wujkowie, a także brat, z którym Charley nie miała kontaktu od dawna. W momencie, gdy jest zdeterminowana do rozpoczęcia pracy na farmie, dowiaduje się, że nie jest to praca przeznaczona dla kobiety, a zwłaszcza czarnoskórej. Lato przed pierwszymi zbiorami będą dla Charley prawdziwym wyzwaniem: nie dość, że będzie zmuszona do mierzenia się z niesprawiedliwością płciową i rasową, to jeszcze w domu czeka ją sporo wyzwań. Mało tego, jej zamknięte serce również nie pozwoli o sobie zapomnieć...

Po tej książce spodziewałam się czegoś, co całkowicie mnie pochłonie i co sprawi, że nie będę mogła zapomnieć o tej historii. Czy to się udało?

Główna bohaterka, Charley, wzbudziła we mnie same ciepłe uczucia. Jest kobietą szczerą, przyjazną, tak po ludzku dobrą. Zaimponowała mi swoim uporem w dążeniu do wyznaczonego celu i tym, że mimo licznych przeszkód nie poddała się i nadal starała się przywrócić farmę do życia. Ta bohaterka jest zdecydowanie godna naśladowania. Oprócz tego Charley wzbudziła we mnie również współczucie, ponieważ w pewnym momencie uwzięło się na nią kilka osób i to całkowicie niezasłużenie.

Chciałabym wspomnieć również o bohaterze, który był raczej postacią drugoplanową, jednak również odgrywał w historii dość istotną rolę. Ralph Angel to starszy brat Charley. Jest on mężczyzną, który nie do końca potrafi znaleźć swoje miejsce w świecie i choć wychowuje synka, to sam jest nadal dużym dzieckiem. Na początku od razu stwierdziłam, że go nie lubię. Po prostu denerwowała mnie jego pewność siebie oraz przekonanie, że wszystko mu się należy, choć raczej nie należało mu się nic. Dopiero gdzieś w połowie książki doszłam do wniosku, że w zasadzie powinnam czuć litość w stosunku do tej postaci, a nie złość. Bo choć Ralph Angel nie jest zbyt pozytywnym bohaterem, to przy odrobinie pomocy mógłby się zmienić.

Sama fabuła opiera się głównie na zmaganiach głównej bohaterki z plantacją trzciny oraz licznymi przeszkodami z nią związanymi. Dla niektórych mogłoby się to wydać dość nudne, no bo co fajnego może być w jakimś tam uprawianiu trzciny? No, muszę napisać, że dużo. Bardzo podobało mi się to, jak autorka wprowadziła mnie jako czytelnika, w tę historię.

Umiejętność opisywania miejsca akcji oraz rozległego krajobrazu, a nawet najzwyklejszych warunków pogodowych przez Natalie Baszile jest na bardzo wysokim poziomie. Podczas lektury sama czułam się tak, jakbym przebywała z bohaterami w upalnej Luizjanie i zwiedzała farmę. Muszę przyznać, że dla mnie było to wręcz magiczne doświadczenie. Obrazowość, z jaką autorka przedstawiła całą akcję, wciąż wywołuje ogromny uśmiech na moich ustach.

No cóż, chyba nie trzeba się zastanawiać czy powieść Królowa cukru przypadła mi do gustu. Jestem oczarowana tą powieścią, a szczególnie tym, jak opowiada ona o walce z przeciwnościami losu, o więziach rodzinnych, które czasem są toksyczne, ale z miłości nie dopuszczamy do siebie takiej możliwości, oraz o tym, jak wiara – w swoje siły, w Boga, w dobrą przyszłość — potrafi zdziałać cuda.

Jeśli poszukujecie powieści, która zawładnie waszym sercem, skłoni do zwolnienia tempa i zastanowienia się nad pewnymi aspektami, to Królowa cukru jak najbardziej będzie dla Was odpowiednia.

http://www.oksiazkachinietylko.pl/2020/05/546-krolowa-cukru-natalie-baszile.html

Ta powieść mimo tego, że ciągle przyciągała mój wzrok czekała na swoją kolej dość długo. Niestety, kilka sytuacji skutecznie odsuwały w czasie możliwość jej lektury. Najpierw egzaminy: zawodowy, matura, a potem jeszcze inne rzeczy. Ostatnio jednak miałam taki czas, kiedy potrzebowałam trochę zwolnić, a także miałam ochotę na powieść dość smutną lub poważną. Mój wybór padł w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spodziewałam się znacznie lepszej lektury.
Z opisu można wywnioskować, że to będzie pasjonująca i wzruszająca książka o kobiecie, ktorej los rzuca tylko kłody pod nogi.
Miało być o uprzedzeniach rasowych, a poza wzmianką, że jacyś biali patrzyli na nią krzywo z auta, niczego bardziej dramatycznego nie ma. To że inni plantatorzy, czy mieszkańcy byli do niej uprzedzeni mogło równie dobrze wynikać z faktu, że była tam nowa, i że przeprowadziła się z wielkiego miasta.
Miało być o kłopotach wychowawczych, a okazało się, że córka wcale nie taka zbuntowana. Strzeliła focha ze dwa razy, porąbała jakąś dynię w ogródku i wyrzuciła zdjęcie do rzeki. I tyle.
Moim zdaniem również słaby jest wątek przeistaczania się bohaterki z miastowej paniusi w rolniczkę ze wsi. Jakoś tak zbyt łatwo to poszło. Niektórzy całymi latami dochodzą do tego czego Charley "nauczyła" się w przeciągu paru miesięcy.
Irytowała mnie też postać brata. Ralph Angel to niebieski ptak, który uważa, że wszystko mu się należy. Nienawidzę takich ludzi, czy to prawdziwych czy fikcyjnych. A najgorsze jest to, że oni zawsze znajdują jakąś naiwną kobietę, czy to matkę czy żonę, która ich utrzymuje, ale i tak nie potrafią tego docenić.
Czarę goryczy przepełniły absurdalne przymiotniki opisujące kolory. Wymienię kilka: ogon psa w kolorze nieobrobionego cukru, pola trzcinowe w kolorze świeżego jabłka pipin, arbuz w kolorze serca, są też kolory truskawkowej oranżady, łupin orzecha, zgaszonego oranżu, marmurowej czerwieni, sadzawki skutej lodem, czy włosów w kolorze wąsów kukurydzy.
Strata czasu

Spodziewałam się znacznie lepszej lektury.
Z opisu można wywnioskować, że to będzie pasjonująca i wzruszająca książka o kobiecie, ktorej los rzuca tylko kłody pod nogi.
Miało być o uprzedzeniach rasowych, a poza wzmianką, że jacyś biali patrzyli na nią krzywo z auta, niczego bardziej dramatycznego nie ma. To że inni plantatorzy, czy mieszkańcy byli do niej uprzedzeni mogło...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ogromne rozczarowanie to nie było, ale jednak. Pierwsza połowa tej 500 stronicowej książki jakoś przeszła, początek: dobra historia osadzenie i poznanie postaci. Lubię tematykę afroamerykańską. Tempo spokojniejsze , tak jak miejsce, w którym rozgrywa się akcja - farma trzciny cukrowej - nieco somnambuliczne. DO tego tematyk apostaw kobiet, przekrój pokoleniowy i różne postawy podejścia. Za to plus i apetyt wzrastał. Wciągnęło, a potem..... a potem jakoś to się wszystko posypało, zwolniło jeszcze bardziej i ... wydarzenia, akcja, reakcje postaci stały się przewidywalne. Tematyka wokół farmy zaczęła być po prostu nudnawa. A farma na początku była "motorem" napędowym. Szkoda, bo jest w tej powieści, niezły język, fajna budowa postaci i przestrzeni, sama historia, zamysł , postaci fajne , a jednak gdzieś fabuła i przeplatanie wątków umkneło na 250 stronie , a moze nawet ciut wcześniej. Szału nie ma, nie czyta sie tego z wypiekami , w jedną noc.

Ogromne rozczarowanie to nie było, ale jednak. Pierwsza połowa tej 500 stronicowej książki jakoś przeszła, początek: dobra historia osadzenie i poznanie postaci. Lubię tematykę afroamerykańską. Tempo spokojniejsze , tak jak miejsce, w którym rozgrywa się akcja - farma trzciny cukrowej - nieco somnambuliczne. DO tego tematyk apostaw kobiet, przekrój pokoleniowy i różne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pat Conroy - ten to pisał o południu USA. A ta jest w porządku ale gdzie jej do Conroy'a.......

Pat Conroy - ten to pisał o południu USA. A ta jest w porządku ale gdzie jej do Conroy'a.......

Pokaż mimo to

Przeczytana bardzo szybko, co niewątpliwie świadczy o lekkości pióra autorki, jednak sama powieść mnie nie powaliła. Czuje się zmarnowany potencjał na naprawdę dobrą książkę. Przede wszystkim brak tu zamysłu na główny wątek, cała fabuła dzieje się jakby obok. Niemniej jednak polecam jako formę relaksu.

Przeczytana bardzo szybko, co niewątpliwie świadczy o lekkości pióra autorki, jednak sama powieść mnie nie powaliła. Czuje się zmarnowany potencjał na naprawdę dobrą książkę. Przede wszystkim brak tu zamysłu na główny wątek, cała fabuła dzieje się jakby obok. Niemniej jednak polecam jako formę relaksu.

Pokaż mimo to

Cóż wiele osób mi polecało tą książkę i przedstawiało jako fenomen. Jednakże mi ona nie przypadła do gustu. Jest dobrze napisana, ale opisy są przydługie i męczące. Akcja toczy się powoli ,a historia jest dosyć prosta. Przeczytałam, ale raczej nie przeczytam więcej.

Cóż wiele osób mi polecało tą książkę i przedstawiało jako fenomen. Jednakże mi ona nie przypadła do gustu. Jest dobrze napisana, ale opisy są przydługie i męczące. Akcja toczy się powoli ,a historia jest dosyć prosta. Przeczytałam, ale raczej nie przeczytam więcej.

Pokaż mimo to

Ciepła i przyjemna obyczajówka.

Ciepła i przyjemna obyczajówka.

Pokaż mimo to

„Królowa cukru” Natalie Baszile

Pełnokrwista powieść mocno zakorzeniona w Ameryce. Nie tylko akcją. Są wielkie marzenia, poszukiwania swojego miejsca na ziemi i wciąż aktualne problemy nietolerancji oraz wykluczenia.

Książka porusza nie tylko temat rasizmu czy nierówności społecznych, ale sięga dalej. To nie jest moraliet, ale właściwie prosta historia o korzeniach, potrzebie akceptacji i miłości.

Po „Królową cukru” sięgnęłam, bo zachwyciła mnie poprzednia powieść tej autorki: „Sekretne życie pszczół”. Po raz drugi zachwyciłam się tym, jak są „prowadzeni bohaterowie”, jak akcja się toczy, a świat przedstawiony ożywa. Dosłownie czułam żar lejący się z nieba Luizjany, czy nadchodzący huragan. Opisy są sugestywne, działające na wyobraźnię, w żadnym przypadku się nie dłużą. W wierzcie mi: nie mają NIC WSPÓLNEGO z opisami przyrody w „Nad Niemnem” ;) (brrrr).

Jeśli szukacie dobrej powieści, któej historia Was zaintryguje i wciągnie, to polecam „Królową cukru” od Natalie Baszile.

„Królowa cukru” Natalie Baszile

Pełnokrwista powieść mocno zakorzeniona w Ameryce. Nie tylko akcją. Są wielkie marzenia, poszukiwania swojego miejsca na ziemi i wciąż aktualne problemy nietolerancji oraz wykluczenia.

Książka porusza nie tylko temat rasizmu czy nierówności społecznych, ale sięga dalej. To nie jest moraliet, ale właściwie prosta historia o korzeniach,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to