O chłopcu, który szukał domu

Żeby nie było, że tylko dla dziewczyn książki czytamy, to jest też coś dla chłopaków...no i dla dziewczyn ;-) Bardzo ciekawą fabułę ma ta fantastyczna powieść. Właściwie to pierwsza powieść fantastyczna, którą przeczytałam córeczce, no i naprawdę nas wciągnęła tak, że szukałyśmy chwil w ciągu dnia, by chociaż stronę...chociaż dwie. Na motyw wojny i sieroctwa u mojego emocjonalnego dziecka jest jeszcze za wcześnie, akurat tutaj zostało to przedstawione w delikatny, subtelny sposób. Do ogarnięcia.
Chodzi mniej więcej o to, że Piotruś stracił rodziców i jest na świecie zupełnie sam. Kiedy przygarnia go przypadkowo poznana kobieta i kiedy chłopiec dowiaduje się, że podczas wojennej zawieruchy zaginęły jej dwie córeczki - z wdzięczności postanawia je przyprowadzić do domu. W tym celu udaje się w pełną niebezpieczeństw i przygód podróż, w której towarzyszą mu zwierzęta. Ludzka dobroć, empatia, współpraca i troska o drugiego (nieważne, czy to zwierzę, czy człowiek) - wszystko to sprawia, że życie w końcu wskakuje na właściwe tory. A dzielny Piotruś dostaje to, o czym marzył.
Osobiście jestem zafascynowana stylem tej książki. Dzisiaj mało kto tak pisze. Literatura w najczystszej postaci, choć książka ma ponad siedemdziesiąt lat!

Żeby nie było, że tylko dla dziewczyn książki czytamy, to jest też coś dla chłopaków...no i dla dziewczyn ;-) Bardzo ciekawą fabułę ma ta fantastyczna powieść. Właściwie to pierwsza powieść fantastyczna, którą przeczytałam córeczce, no i naprawdę nas wciągnęła tak, że szukałyśmy chwil w ciągu dnia, by chociaż stronę...chociaż dwie. Na motyw wojny i sieroctwa u mojego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przypadkowo znaleziona w bibliotece, zwróciła moją uwagę ilustracjami - znanymi nam dobrze ze starych wydań Karolci i Dzieci z Bullerbyn (w małej, żółtej wersji). Książka jest wspaniała, uważam że to skarb, niedoceniany z jakiegoś powodu (może to się zmieni?). Opowiada metaforycznie o tym, jak składa się na powrót świat po wojnie, zwłaszcza świat relacji - i jak dzielny chłopiec wyrusza w daleką podróż, by wszystko wróciło na właściwe miejsce. Mamy tu bardzo baśniowe ujęcie, są i gadające zwierzęta i wróżka - ale z jakim czarem, smakiem i jak ładnym językiem zostało to napisane! Cudo, dla lubiących prawdziwą, nie masową,nie przekombinowaną literaturę dziecięcą. Wypróbowałam na moich trzech chłopakach, czytam im do snu, słuchają z wypiekami na buziach, protestując, gdy nadchodzi koniec czytania. A to nie udało się żadnej nowej pozycji w ostatnim czasie. Wiwat starocie!

Przypadkowo znaleziona w bibliotece, zwróciła moją uwagę ilustracjami - znanymi nam dobrze ze starych wydań Karolci i Dzieci z Bullerbyn (w małej, żółtej wersji). Książka jest wspaniała, uważam że to skarb, niedoceniany z jakiegoś powodu (może to się zmieni?). Opowiada metaforycznie o tym, jak składa się na powrót świat po wojnie, zwłaszcza świat relacji - i jak dzielny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tekst powstał w roku 1947 i został po raz pierwszy wydany drukiem w 1957. W tamtym czasie o dzieciach i do dzieci mówiło się zupełnie inaczej. Współcześnie książka ta, we fragmentach, obroniłaby się może jako lektura dla dzieci w wieku przedszkolnym.
Niestety w tym roku jest to lektura w Ogólnopolskim Maratonie Czytelniczym, dla klas 4-6, co uważam za wielkie nieporozumienie! Czytelnikom, w tej grupie wiekowej, nie ma ona kompletnie nic do zaoferowania...

Tekst powstał w roku 1947 i został po raz pierwszy wydany drukiem w 1957. W tamtym czasie o dzieciach i do dzieci mówiło się zupełnie inaczej. Współcześnie książka ta, we fragmentach, obroniłaby się może jako lektura dla dzieci w wieku przedszkolnym.
Niestety w tym roku jest to lektura w Ogólnopolskim Maratonie Czytelniczym, dla klas 4-6, co uważam za wielkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czy każdy z nas gdzieś przynależy? Czy każdy ma swój dom, który bez wahania nazwie domem? Czy rodziną jest się tylko, gdy łączną nas więzy krwi, czy nie są one wcale takie istotne? I w końcu, czy zagubiony dom można odnaleźć?

Powieść Ireny Jurgielewiczowej to lektura, która bez dwóch zdań zapada w pamięć. Pomimo iż od jej napisania upłynęły siedemdziesiąt dwa lata, wydaje się bardziej współczesna, niż można by pomyśleć. Ponadczasowa. Prawdziwa. Głęboka.

Pierwsze, co czuje się czytając powieść Ireny Jurgielewiczowej, to wszechogarniający smutek i pustka, która porusza do głębi, szarpiąc struny duszy tak dokładnie skrywane przez nas na co dzień. I ten smutek towarzyszy czytelnikowi przez całą lekturę skrywając się między wierszami, oczywiście w większym lub mniejszym natężeniu. Na równi z tymi emocjami czuć nadzieję, która sprawia, że historia Piotrusia nie maluje się tak całkowicie w szarościach, pozwalając gdzieniegdzie przebić się kolorom zwiastującym dobre zakończenie.

O chłopcu, który szukał domu czyta się niezwykle szybko, pomimo iż opowieść snuje się nieśpiesznie, przenosząc czytelnika w wykreowane przez autorkę realia. Opisy działają na wyobraźnię delikatnie niczym muśnięcia skrzydeł motyla, wprawiając ją w ruch, pozwalając zobaczyć to, co bohaterowie. Irena Jurgielewiczowa ma przyjemny, lekki styl i w pewnym sensie magiczny, słowa bowiem wydają się żyć, jakby pulsowały tajemniczym światłem, wokół którego unosi się fascynująca mgiełka zapraszająca do podróży w nieznane.
Całość uzupełniają liczne dialogi.

Irena Jurgielewiczowa w swojej powieści wykreowała nie tylko ludzkich bohaterów, ale także zwierzęcych. Zwierzęta odgrywają bardzo ważną rolę w tej historii. Autorka obdarowała psa, kota i inne stworzenia ludzkimi przymiotami, które z pewnością zafascynują młodych czytelników. Główny bohater jest sierotą, małym, sympatycznym i rezolutnym chłopcem, który wierzy, że gdzieś na świecie jest dom, w którym będzie czuł się kochany i zrobi wiele, by ten dom odnaleźć.

Autorka na kartach powieści pokazuje, że zwierzęta mogą być najlepszymi przyjaciółmi człowieka i, że należy im się szacunek tak samo, jak ludziom. Pokazuje także, że empatia i dobro są kluczem do rozwiązania wielu przeciwności.
Historia Piotrusia ukazuje również to, że miłość dziecko może znaleźć w ramionach kobiety z nim niespokrewnionej. Że „obca” kobieta może obdarzyć nieswoje dziecko miłością równą miłości wobec biologicznego potomstwa.

Myślę, że powieść O chłopcu, który szukał domu powinna znaleźć się w każdym domu i spisie lektur miast takiego tytułu jak Mały Książę. Książka ta przedstawia ponadczasowe wartości, porusza do głębi, a jednocześnie jest fascynującą lekturą, w której zwierzęta mówią ludzkim głosem, a miłość przezwycięża wszelkie zło. To książka dla dużych i małych. Dla wszystkich.

Gorąco polecam!

Czy każdy z nas gdzieś przynależy? Czy każdy ma swój dom, który bez wahania nazwie domem? Czy rodziną jest się tylko, gdy łączną nas więzy krwi, czy nie są one wcale takie istotne? I w końcu, czy zagubiony dom można odnaleźć?

Powieść Ireny Jurgielewiczowej to lektura, która bez dwóch zdań zapada w pamięć. Pomimo iż od jej napisania upłynęły siedemdziesiąt dwa lata, wydaje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ciekawa trochę smutna historia.

Bardzo ciekawa trochę smutna historia.

Pokaż mimo to

Samotność i poszukiwanie domu to tematy przewodnie wielu książek. Irena Jurgielewiczowa zabierając nas do baśniowego świata, którego bohaterzy borykają się z realnymi i poważnymi problemami, do których należy także wojna wojna. Na początku książki poznajemy wędrującego przez las Piotrusia, który stracił rodziców i dom. Wojna zniszczyła jego beztroskie dzieciństwo i zmusiła do wyruszenia w świat, poszukiwania ludzi, z którymi i wśród których mógłby mieszkać. Bardzo długi marsz sprawił, że chłopiec jest zmęczony i głodny. Jego niezaplanowana i przymusowa podróż wyczerpała jego siły, a doświadczenia nadszarpnęły ufność do ludzi. Będąc u kresu sił dostrzega w oddali kobietę siedzącą na przydrożnym kamieniu. Nie potrzebuje zachęty, aby do niej podejść poza widokiem jedzonego przez nią chleba. Dla kawałka jedzenia jest w stanie zaryzykować. I tak właśnie zaczyna się bardzo pouczająca i sentymentalna opowieść o tworzeniu domu, zdobywaniu rodziny, walki o nią, a wszystko bardzo metaforyczne, niesamowicie symboliczne.
Dom u Kowalowej stającej się ciocią Martą, która w czasie, kiedy zyskuje nowe dziecko w domu traci swoje. Jej córeczki – Kasia i Trusia – znikają z domu, który kobieta zastaje w nieładzie po napaści. W małej osadzie nikogo nie ma. Najeźdźcy albo uprowadzili jej mieszkańców albo sąsiedzi Kowalowej uciekli. Ze względu na panującą dookoła pustkę nie wiemy nic o tragicznych wydarzeniach. W tej ciszy, samotności, odcięciu od świata ma powstać nowy dom. Jednak matka nigdy nie może zapomnieć o dzieciach, dlatego podejmie próby poszukiwań, z których wraca przybita, ponieważ nie udało jej się zaleźć własnych córek. Piotruś pragnąc jej pomóc podejmuje ważne wyzwania: mierzy się z własnymi słabościami i robi wszystko, aby dowiedzieć się, gdzie są dziewczynki, a później przyprowadzić je do domu. Prosi Miłoradę, czarodziejkę, o której opowiadała mu baśni jego mama, o pomoc: możliwość rozmowy ze zwierzętami, aby z ich pomocą mógł znaleźć to, czego chce. Przemiana wiąże się ze zmianą rozmiarów, a tym samym wystawieniem się na wiele niebezpieczeństw oraz zagrożenie, że na zawsze pozostanie w nowej postaci. Jak się możecie domyślać wszystko oczywiście kończy się dobrze i wszyscy żyją razem długo i szczęśliwie. Nim do tego dojdzie bierzemy udział w niebezpiecznej i bardzo pouczającej przygodzie.
Misja Piotrusia to nie tylko uwolnienie dziewczynek. Po drodze chłopiec jest bardzo uczynny i stara się pomóc każdej napotkanej istocie.
„O chłopcu, który szukał domu” Ireny Jurgielewiczowej to bardzo refleksyjna opowieść o naszym życiu, poszukiwaniu swojego miejsca, trudach, konieczności podejmowania wyzwań, wielkim nieszczęściu, jakim jest wojna oraz niewola i utrata bliskich. Wszystko to było bardzo bliskie i namacalne w czasach, kiedy książka po raz pierwszy została wydana tuż po II wojnie światowej. Połączenie baśniowości z poważnymi tematami pomagało oswoić codzienność. Wzbogacenie akcji o magię dawało siły i wiarę w cud odnalezienia bliskich oraz wyciągania pomocnej dłoni do innych jak to z namysłem robi bohaterka. Proste słowa „Daj rękę” są tu początkiem tworzenia domu dla dziecka i dawania sobie szansy na przyszłość bez samotności. Z opowieści płynie ważne przesłanie: warto sobie dawać pomocną dłoń, bo dzięki temu sami możemy uzyskać pomoc w trudnej sytuacji, której jeszcze nie jesteśmy świadomi. Autorka zabiera nas do świata, w którym dom to nie budynek, ale relacje społeczne, jakie stworzymy z innymi ludźmi. Myślę, że warto po nią sięgnąć.
Nowe wydanie to także uczta dla oczu. Do naszych rąk trafia książka w pięknej, grubej, solidnej oprawie ze śliczną i subtelną ilustracją. Zszyte strony, czarno białe, proste, ale bardzo wymowne ilustracje Anity Graboś dopełniają całość, dzięki czemu książka jest estetyczna i trwała. Ze względu na bodźce wizualne i dotykowe bardzo przyjemnie się ją czyta.

Samotność i poszukiwanie domu to tematy przewodnie wielu książek. Irena Jurgielewiczowa zabierając nas do baśniowego świata, którego bohaterzy borykają się z realnymi i poważnymi problemami, do których należy także wojna wojna. Na początku książki poznajemy wędrującego przez las Piotrusia, który stracił rodziców i dom. Wojna zniszczyła jego beztroskie dzieciństwo i zmusiła...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Istnieją takie książki, do których wracamy z ogromnym sentymentem, poznane w dzieciństwie, zostały nam głęboko w pamięci. Gdy jako dorośli bierzemy je do ręki na nowo wydane, boimy się czy nasza wrażliwość nie zmieniła się, czy pozwoli nam na również równie fantastyczny odbiór danej lektury. „O chłopcu który szukał domu” to książka, którą czytałam bardzo dawno temu, i ogromnie miło ją wspominałam, Irena Jurgielewiczowa była zresztą moją jedną z ulubionych wtedy pisarek, często wracałam do jej powieści i towarzyszyły mi przez wiele wiele lat. Nowe wydanie „O chłopcu, który szukał domu” zwróciło moją uwagę przede wszystkim z powodu ilustratora. Prace Anity Graboś całkowicie podbiły moje serce już za zakupem pierwszej książki, głównie do kolorowania ale też z piękną historią, pod tytułem „Wyspy”. Pamiętam jak razem z dzieckiem przez wiele godzin oglądaliśmy i kolorowaliśmy wspaniałe rysunki. Dlatego teraz, właśnie pierwsze co zrobiłam, to zaczęłam od wpatrywania się w ilustracje. Wspaniała, delikatna kreska, jakaś ogromna w nich tęsknota spowodowała, że z lekkim niepokojem powróciłam do treści lektury. Główny jej bohater -Piotruś nie ma rodziny, jest samiuteńki na świecie, kiedyś mama mówiła mu, że jak będzie w potrzebie, to najlepiej zwrócić się o pomoc do wróżki Miłorady. Chłopiec wędruje od dłuższego czasu przez las, mając nadzieję że w końcu uda mu się ją spotkać. Wydaje się, że już chyba nikt nie może być smutniejszy od niego a jednak okazuje się, że na swojej drodze spotka osoby, których smutek będzie tak wielki, że Piotrusiowi jego własny wyda się maciupkim. Bardzo będzie chciał zmienić ten smutek innych na radość. Poddaje się zaklęciom wróżki i staje się tak Malusieńki lecz rozumiejący mowę zwierząt. Wraz z pieskiem Kiwajem, największym przyjacielem jakiego można mieć i kotką Pamelą, wyrusza w podróż, by odnaleźć zaginione córeczki kobiety, które podobno źli ludzie zabrali. Podróż będzie bardzo trudna, trzeba będzie nie tylko wykazać się dużą sprawnością fizyczną ale również bardzo wielką pomysłowością i przebiegłością. Czy Piotruś sprosta zadaniu, czy na twarzy kobiety zawita uśmiech, a najważniejsze, czy spotka kogoś, kto pokocha również jego? Irena Jurgielewiczowa napisała te powieść w 1947 roku. Wydawałoby się, że to bardzo dawno i że poruszane w niej problemy nie będą aktualne. Okazuje się jednak, że temat wojny, prześladowań nigdy nie staje się przedawnionym, tak samo cały czas budzi ogromne emocje i trudno o nich dyskutować. W ogromnej mierze jest to opowieść o sile przyjaźni, o tym, że jeżeli ma się kogoś przy sobie kto zna nasze myśli jak i nas samych, zawsze możemy czuć się bezpieczni. Historia o ogromnej bezinteresowności, nadziei, która jest tak wielka, że przesłania wszelkie napotkane problemy i trudy. Nie spodziewałam się, że ten tekst po tylu latach tak bardzo do mnie dotrze i tak głęboko w mojej pamięci pozostanie. Ktoś powie – cóż, to tylko bajka. A ja odpowiem - to jest właśnie życie.

Istnieją takie książki, do których wracamy z ogromnym sentymentem, poznane w dzieciństwie, zostały nam głęboko w pamięci. Gdy jako dorośli bierzemy je do ręki na nowo wydane, boimy się czy nasza wrażliwość nie zmieniła się, czy pozwoli nam na również równie fantastyczny odbiór danej lektury. „O chłopcu który szukał domu” to książka, którą czytałam bardzo dawno temu, i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dawno nie czytałam tak mądrej i pięknej książki. Gdy zauważyłam nazwisko autorki, wydało mi się znajome - nieprzypadkowo. Zapewne część z Was miała już z nią styczność - to autorka szkolnej lektury "Ten obcy" (przynajmniej za "moich czasów" było to lekturą). "O chłopcu..." różni się od "Tego obcego" - to przede wszystkim powieść dla dzieci, nie młodzieżowa, ale też bardziej filozoficzna, poetycka, mniej zanurzona w konkretnej codzienności czy codziennych problemach dorastających ludzi (za co większość z nas uwielbiała "Tego obcego" - bodaj pierwszą lekturę, którą w większości czytaliśmy z nieukrywaną ochotą). Czy to źle? Nie, to wręcz wspaniale.
Akcja dzieje się nie wiedzieć kiedy, czas jest niedookreślony, a miejsce akcji - mimo iż poszczególne wioski czy krainy zostają nazwane - przypomina bardziej baśniowe przestrzenie niż konkretne punkty na mapie znanego nam świata. Całość jednak jest bardzo wymowna, a czas - schyłek wojny i to, co wojna zrobiła z ludźmi - silnie odwołuje do okresu, kiedy książka powstawała - Jurgielewiczowa napisała ją w 1947 roku, jeszcze w trakcie trwania II wojny światowej. Połączenie baśniowości z poważnymi tematami (porwania dzieci, samotność, znęcanie się nad zwierzętami itp.) czy magii z brutalnością świata dało niezwykły efekt. "O chłopcu, który szukał domu" jest jednocześnie baśnią i książką realistyczną, ciepłą opowieścią, która potrafi zasmucić (ale zaraz dodaje otuchy), przygodówką dla dzieci i filozoficzną opowieścią dla dorosłych.
Chłopiec Piotruś podróżuje samotnie po świecie, szukając domu. Jego rodzice nie żyją, nie ma on na świecie nikogo. Niemal na początku opowieści spotyka obcą kobietę (wdowę po kowalu), która dzieli się z nim jedzeniem. Dzieli, a potem patrzy na niego z namysłem i mówi "Daj rękę." Dwa krótkie słowa, które mają jednak wielką moc oddziaływania - są jak "Przygarniam cię, odtąd nie będziesz już sam." Razem idą do Domu pod Topolą, gdzie kobieta ma nadzieję spotkać swoje córeczki. Tych jednak nie ma, zniknęły, nikt w okolicy nie wie, gdzie. Piotruś czuje, że jego nowy dom (Może? Wszak nie ma przecież pewności...) nie będzie prawdziwym domem bez Kasi i Trusi. Postanawia udać się na poszukiwanie dziewczynek. Żeby to się udało, musi jednak zmniejszyć się do niewielkich rozmiarów, ale wróżka Miłorada stawia pewien warunek: nie może pokazać się w tej postaci żadnemu człowiekowi, a odczarować go może wyłącznie kowalowa... Czy jest gotowy? Jest.
Piękna opowieść. O samotności i potrzebie bliskości. O przyjaźni, nawiązywaniu relacji i utrzymywaniu ich. O tym, że gdy się kocha (albo nawet po prostu lubi), można poświęcić bardzo wiele. Że pomaganie innym się opłaca. Że świat jest otwarty na dobro, jeśli tylko będziemy mieli odwagę je nieść.
To wreszcie historia o Domu. Nie jako budynku, ale miejscu, które tworzą ci, którzy są sobie bliscy, którzy coś dla siebie znaczą. Że każdy z nas może mieć Dom i Rodzinę - że to nie tylko więzy krwi o tym decydują, ale przede wszystkim więzy serca.
Pozycja obowiązkowa!

Dawno nie czytałam tak mądrej i pięknej książki. Gdy zauważyłam nazwisko autorki, wydało mi się znajome - nieprzypadkowo. Zapewne część z Was miała już z nią styczność - to autorka szkolnej lektury "Ten obcy" (przynajmniej za "moich czasów" było to lekturą). "O chłopcu..." różni się od "Tego obcego" - to przede wszystkim powieść dla dzieci, nie młodzieżowa, ale też bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z pierwszych książek przeczytanych przeze mnie, chyba jeszcze pod koniec lat 80. XX wieku. Jednym słowem niesamowita. Utkwiła mi w pamięci na zawsze. Czas po latach do niej powrócić, ale brakuje mi w tym wydaniu stron 69-70. Gdyby ktoś mógł poratować skanem... :)

Gorąco polecam!!!

Jedna z pierwszych książek przeczytanych przeze mnie, chyba jeszcze pod koniec lat 80. XX wieku. Jednym słowem niesamowita. Utkwiła mi w pamięci na zawsze. Czas po latach do niej powrócić, ale brakuje mi w tym wydaniu stron 69-70. Gdyby ktoś mógł poratować skanem... :)

Gorąco polecam!!!

Pokaż mimo to

Dla mnie wybitnie dobra. Może dlatego że to wspomnienie z dzieciństwa. Na pewno przekazuje wartości które są w zaniku. Szkoda, że to nie lektura.

Dla mnie wybitnie dobra. Może dlatego że to wspomnienie z dzieciństwa. Na pewno przekazuje wartości które są w zaniku. Szkoda, że to nie lektura.

Pokaż mimo to