Rozbicie

Ciekawe jedynie jako wprowadzenie do indyjskiej obyczajowości i mentalności. Jeżeli czytacie książki dla fabuły - odpuście sobie. Chyba że lubicie fabuły w stylu, że losy czworga ludzi w 300-milionowym kraju (chyba tyle liczyły Indie sto lat temu),pochodzących z różnych, odległych miejsc, splatają się ściśle ze sobą, tak że A, który jest mężem B, o mało nie wychodzi za C, która kocha D, który jednak w wyniku pewnej pomyłki sądzi, że jest mężem B, co wprawdzie odkrywa, ale B, która podczas zaślubin nie śmiała podnieść oczu na A, a potem po burzy, która rozpętała się zaraz potem, napotkała D w stroju pana młodego, bo ten też brał ślub tego dnia (z jakąś X, nieważne, ją burza wykreśliła z rejestru bohaterów),więc owa B jest święcie przekonana, że D jest jej prawdziwym mężem, a D nie śmie jej wyprowadzić z błędu, bo....
I tu wkracza do akcji hinduska obyczajowość i mentalność, za co jej cześć i chwała.
Przepraszam oczywiście za nadużywanie pewnego zaimka przymiotnego w jego dwóch formach. To ewidentny błąd, którego popełniać nie można!

Ciekawe jedynie jako wprowadzenie do indyjskiej obyczajowości i mentalności. Jeżeli czytacie książki dla fabuły - odpuście sobie. Chyba że lubicie fabuły w stylu, że losy czworga ludzi w 300-milionowym kraju (chyba tyle liczyły Indie sto lat temu),pochodzących z różnych, odległych miejsc, splatają się ściśle ze sobą, tak że A, który jest mężem B, o mało nie wychodzi za C,...

„Rozbicie” Rabindranath Tagore (1861-1941) - i moje pierwsze spotkanie z indyjskim pisarzem, myślicielem, filozofem, działaczem społecznym oraz laureatem literackiej Nagrody Nobla z 1913 roku. „Rozbicie” to zderzenie się dwóch kultur - tej tradycyjnej hinduskiej z kulturą świata zachodu (głównie kultura angielska). Dwa światy, dwa różne spojrzenia, konflikt pokoleń, tradycja, doktryna, diametralna zmiana światopoglądu młodych Hindusów - to wszystko właśnie prowadzi do rozbicia.
.
Nie jest to mój literacki typ, ani mój świat. Nie czuje się w nim komfortowo i nie mogę „odpływać”. Co nie znaczy, że nie szanuje, nie podziwiam. Doceniam literacki kunszt, koncepcję fabuły, sposób przekazu czy połączeniu kultur. Temat dość trudny i skomplikowany, i momentami aż trywialny, ale może właśnie dzięki temu jest oryginalny!?. Kulturoznawstwo jest oznaką szacunku wobec tego innego, nam odległego i nieznanego świata. Lepszy czy gorszy - nie ma znaczenia. Jest inny, różny, ciekawy i tym samym zachęcający do ponownego odwiedzenia.
.

„Rozbicie” Rabindranath Tagore (1861-1941) - i moje pierwsze spotkanie z indyjskim pisarzem, myślicielem, filozofem, działaczem społecznym oraz laureatem literackiej Nagrody Nobla z 1913 roku. „Rozbicie” to zderzenie się dwóch kultur - tej tradycyjnej hinduskiej z kulturą świata zachodu (głównie kultura angielska). Dwa światy, dwa różne spojrzenia, konflikt pokoleń,...

Pierwszą książkę tego pisarza, laureata literackiej Nagrody Nobla z 1913 roku, stanowiącą zbiór opowiadań "Głodne kamienie" czytałam dawno, dawno temu. Kiedy w ofercie księgarni BONITO znalazłam powieść "Rozbicie", ani chwili nie zastanawiałam się nad jej kupnem. Przyjemnie czasem sięgnąć do starej, klasycznej literatury, zwłaszcza autorstwa nie Europejczyka.

Powieść można by przyrównać do współczesnej literatury obyczajowej z elementami romansu; jej akcja jest jednak wyważona, spokojna, bez zbędnych przejaskrawień czy udziwnień, po prostu klasyka. Wykreowane przez autora postaci oddają mentalność i tożsamość kulturową Indii z przełomu XIX i XX wieku, ale również pokazują tę bardziej wykształcone warstwy społeczne z ich spojrzeniem na życie. Akcja książki to perypetie uczuciowe bohaterów, którzy skrywają swoje uczucia, nie potrafią o nich mówić wprost, wikłają się w jakieś tajemnice i nieprzewidywalne wydarzenia, uciekają przed ich wyjaśnieniem. Oczywiście wszystko kończy się dobrze, miłość zwycięża, a wewnętrzne "rozbicie" bohaterów znajduje wreszcie ukojenie i szczęśliwe rozwiązanie.

Piękny język, wspaniale oddany klimat indyjskiej prowincji i miast, ciekawi bohaterowie; słowem dobra i warta przeczytania literatura.

Pierwszą książkę tego pisarza, laureata literackiej Nagrody Nobla z 1913 roku, stanowiącą zbiór opowiadań "Głodne kamienie" czytałam dawno, dawno temu. Kiedy w ofercie księgarni BONITO znalazłam powieść "Rozbicie", ani chwili nie zastanawiałam się nad jej kupnem. Przyjemnie czasem sięgnąć do starej, klasycznej literatury, zwłaszcza autorstwa nie Europejczyka.

Powieść można...

Laureat nagrody Literackiej Nobla w 1913 roku, pierwszy laureat z Indii i z Azji.
Co łączy go z innym laureatem tej nagrody Kazuo Ishiguro, który napisał „Malarz świata ułudy” ? Książki dzieli około osiemdziesięciu lat, jedna napisana w 1986,a druga w 1905. Łączą je jednak poruszane problemy, konflikt między kulturą zachodu i miejscową, a także konflikt między pokoleniami. Łączy je też akcja, obie opowiadają o zawirowaniach wokół wstępowania w związki małżeńskie.
Nowoczesne poglądy reprezentuje w tej książce rodzina Annady Babu, członka stowarzyszenia religijnego Brahma- Samadż , w której skład wchodzi miłość głównego bohatera. Stowarzyszenie powstało w 1828 lub 1829, ojciec pisarza, filozof, był jej reformatorem, a sam autor był członkiem tego stowarzyszenia. Stowarzyszenie to dążyło do modernizacji i odnowy Indii w duchu racjonalizmu europejskiego. Głosiło monoteizm na podstawie Wed i zbliżenie do chrześcijaństwa i islamu. Głosiło, że w każdej religii jest dobro i prawda. Występowali przeciw kastowości, wielożeństwu, małżeństwom dzieci i paleniu wdów. Dążyli do unowocześnienia społeczeństwa Indyjskiego, jednak bez zrywania z tradycją. Główny bohater, Ramesz jest wraz z rodziną wyznawcą tradycyjnego hinduizmu. Powieść rozpoczyna się tym, że przybywa ojciec Ramesza i zabiera go, aby poją za żonę wybraną przez niego kandydatkę i w ten sposób rozdziela go z ukochaną. Problem pojawia się, gdyż małżonkowie w tradycyjnym hinduizmie nie znają się przed ślubem, a często nie spoglądają na siebie ani w dniu ślubu, ani w czasie nocy poślubnej. Tak więc na drugi dzień często nie wiedzą jak wygląda ich wybranka, czy wybranek i znają tylko imię. W ten sposób powstaje węzeł gordyjski, który wydaje się nie do rozwiązania. Razem z Rameszem przemierzamy Indie, aby rozwiązać ten węzeł w który los go wplątał. Czy uda się Rameszowi powrócić do ukochanej? Tytułowe rozbicie dotyczy głownie Ramesza, absolwenta studiów prawniczych, który jest rozdarty między tradycją i nowoczesnością i między pokoleniem jego ojca i nim. Cały czas próbuje postępować uczciwie, tak aby swoim postępowaniem nie wyrządzić nikomu krzywdy. Często jednak prowadzi to do kłamstw i nieporozumień. Jednak i inni bohaterzy tej powieści są rozdarci między wartościami tradycyjnymi i współczesnymi, zachodnimi. Dotyczy to w głównej mierze kobiet.
Mistrzowska w stylu zachodnim napisana powieść, która ukazuje nam nieznany i niezwykły świat. Wielką wartością tej książki są postacie, barwne, wielowymiarowe, które mogą przemówić własnym głosem. W ten sposób ten świat widzimy z wielu perspektyw. Czyta się jak wspaniałą baśń, chociaż jest to opowieść realistyczna. Czuje się w niej szacunek dla każdego człowieka, ale nie przeszkadza to z humorem ukazywać ludzkie przywary. Dostajemy dużo zbiegów okoliczności i scen pełnych humoru i ironii.
Takie książki z przyjemnością się czyta i zapewniają wspaniały relaks.
Gorąco polecam.

Laureat nagrody Literackiej Nobla w 1913 roku, pierwszy laureat z Indii i z Azji.
Co łączy go z innym laureatem tej nagrody Kazuo Ishiguro, który napisał „Malarz świata ułudy” ? Książki dzieli około osiemdziesięciu lat, jedna napisana w 1986,a druga w 1905. Łączą je jednak poruszane problemy, konflikt między kulturą zachodu i miejscową, a także konflikt między...

Sympatyczna retro opowiastka miłosna. Nie porwała mnie, ale też nie zanudziła.

Sympatyczna retro opowiastka miłosna. Nie porwała mnie, ale też nie zanudziła.

Przeurocza opowieść. Niespieszna i ciepła jak woda w Gangesie. Napisałbym, że to bajka, ale kto zaręczy, że nie może się naprawdę wydarzyć? Czuć w tej książce szacunek autora dla swoich postaci, tak jak one szanują siebie nawzajem. Ale jest też odrobina sympatycznej ironii i humoru z ludzkich przywar.

Przeurocza opowieść. Niespieszna i ciepła jak woda w Gangesie. Napisałbym, że to bajka, ale kto zaręczy, że nie może się naprawdę wydarzyć? Czuć w tej książce szacunek autora dla swoich postaci, tak jak one szanują siebie nawzajem. Ale jest też odrobina sympatycznej ironii i humoru z ludzkich przywar.