Jednak miałam rację - chociaż pierwsza część nie oczarowała mnie od samego początku, tym dalej czytałam tym bardziej mi się podobała i drugi tom kontynuuje ten trend będąc bardzo mocnym sequelem.

Zdecydowanie dużo bardziej można docenić unikalny setting w tej części, bo już tak bardzo nie atakuje swoją innością (tzn. nadal jest niesamowicie oryginalny, ale my wreszcie wiemy jak się w nim odnaleźć),a postacie rozwijają się i łatwiej wczuć się w ich fragment historii. Szczególnie Florence sporo zyskała po tym tomie (w końcu całe jej życie nie kręciło się wokół Ari, odnalazła swój własny cel i przekonania),a jej rozdziały czytało mi się z wielką przyjemnością; nie mogę też powiedzieć, że któryś nowy POV uważam za nieudany dodatek, bo zgrabnie wpasowały się w całość (szczególnie Petra).
Fabuła zdecydowanie gra tu pierwsze skrzypce, a więc Ari kombinuje jak zbudować sojusz ze Smokami, zaś Flor próbuje pomóc rebeliantom. Wszystko to, by w końcu obalić Króla Smoków. Mamy po drodze kilka ciekawych zwrotów akcji, dużo wątpliwej moralności (podejście do ciała, życia oraz śmierci jest tu bardzo wykręcone),interesujące relacje między postaciami (Kova potrafi jak nikt inny pisać sexual tension, bo wątek miłosny jest naprawdę dobry) oraz ogromny nacisk na silne postacie kobiece (mowa tu tak o sile fizycznej, jak i o inteligencji). Bardzo też podobało mi się to zderzenie dwóch całkowicie odmiennych kultur kiedy Ari, totalny pragmatyk, spacerowała z kochającym piękno i artyzm Cvareh po Novie - nie raz zdarzyło mi się parskać śmiechem przez ich wymiany zdań.

Jeśli tendencja, gdzie seria jest lepsza z każdym tomem się utrzyma, oczekuję iście wybuchowej konkluzji w trzeciej części :)

Jednak miałam rację - chociaż pierwsza część nie oczarowała mnie od samego początku, tym dalej czytałam tym bardziej mi się podobała i drugi tom kontynuuje ten trend będąc bardzo mocnym sequelem.

Zdecydowanie dużo bardziej można docenić unikalny setting w tej części, bo już tak bardzo nie atakuje swoją innością (tzn. nadal jest niesamowicie oryginalny, ale my wreszcie...