Książka zapowiadała się dobrze, ale niestety czytanie po raz kolejny dokładnie tych samych przemyśleń głównej bohaterki było męczące. Fabuła od pewnego momentu idzie w tak dziwną stronę, że nie da się historii traktowa na serio. Pod koniec irytowało mnie już tyle rzeczy, że nawet czytanie przychodziło mi z trudem.

Książka zapowiadała się dobrze, ale niestety czytanie po raz kolejny dokładnie tych samych przemyśleń głównej bohaterki było męczące. Fabuła od pewnego momentu idzie w tak dziwną stronę, że nie da się historii traktowa na serio. Pod koniec irytowało mnie już tyle rzeczy, że nawet czytanie przychodziło mi z trudem.

Przebrnęłam przez kilka stron, ale totalnie nie jest to mój styl. Po ogólnych ocenach widzę, że nie ma się co męczyć, także bez żalu odkładam...

Przebrnęłam przez kilka stron, ale totalnie nie jest to mój styl. Po ogólnych ocenach widzę, że nie ma się co męczyć, także bez żalu odkładam...

Nie czytałam na jednym wdechu, wręcz nudziłam się na początku. Ale warto doczytać do końca. Nie jest aż tak przewidywalna jak się z początku wydaje, chociaż autorce brak umiejętności trzymania w napięciu. U kogoś na LC wyczytałam, że J. Robins pisze reportaże i to dużo tłumaczy. Sam problem jest świetnie zdiagnozowany i przemyślany, pomysł na fabułę też jest naprawdę intrygujący. Reportażowa tendencja uświadamiania czytelnikowi powagi problemu przemocy jest jednak za duża, i widać na tym przykładzie wyraźnie, że „więcej nie znaczy lepiej”.

Nie czytałam na jednym wdechu, wręcz nudziłam się na początku. Ale warto doczytać do końca. Nie jest aż tak przewidywalna jak się z początku wydaje, chociaż autorce brak umiejętności trzymania w napięciu. U kogoś na LC wyczytałam, że J. Robins pisze reportaże i to dużo tłumaczy. Sam problem jest świetnie zdiagnozowany i przemyślany, pomysł na fabułę też jest naprawdę...

Nie porwała mnie ta książka, była dość dziwna i niesmaczna, ale niekoniecznie w tym dobrym sensie. Idą za tym jakieś motywy i idee, ale nie jest to najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku. Trochę mi się dłużyła. Z pewnością byłaby lepsza, gdyby była trochę krótsza. Nie jest to książka z wieloma zwrotami akcji i mroczną atmosferą, ale można przeczytać w nudne, jesienne wieczory.

Nie porwała mnie ta książka, była dość dziwna i niesmaczna, ale niekoniecznie w tym dobrym sensie. Idą za tym jakieś motywy i idee, ale nie jest to najlepsza książka, jaką przeczytałam w tym roku. Trochę mi się dłużyła. Z pewnością byłaby lepsza, gdyby była trochę krótsza. Nie jest to książka z wieloma zwrotami akcji i mroczną atmosferą, ale można przeczytać w nudne,...

Callie i Tilda są bliźniaczkami. Jednak to Tilda jest tą ładniejszą i bardziej utalentowaną. Callie od dzieciństwa żyje w cieniu „lepszej” siostry i darzy ją wręcz niepokojącym uwielbieniem… mimo tego, że z wiekiem oddalają się od siebie i mają swoje życia, obsesja na jej punkcie wcale nie gaśnie - chowa się gdzieś głęboko pod skórą Callie.
•
Idealna okazja dla jej eskalacji pojawia się, gdy Tilda przedstawia siostrze swojego aktualnego partnera - Callie szybko dopatruje się niepokojących znaków, takich jak siniaki na skórze siostry czy utrata wagi. Tilda wypiera się wszystkiego, wyśmiewa nadopiekuńczość siostry i jest wręcz wściekła… jednak czy to nie jest tylko kolejna jej gra?
•
Najciekawszym aspektem tej lektury jest to, że przez większość książki nie mamy pojęcia, co jest prawdą a co nie. Przyjmujemy perspektywę Callie, która zauważa to i owo, obsesyjnie chcąc chronić swoją siostrę przed Felixem - czy jednak na pewno jest przed czym ją chronić?
•
Gra pozorów cały czas trzyma nas w niepewności i z jednej strony mamy ukazany niepokojący świat przemocy domowej, w który wchodzi Callie dzięki forom internetowym, szukając pomocy. Z drugiej - wspomnienia z dzieciństwa, które ewidentne dają nam do zrozumienia jaką dziewczynką była Tilda. Pełna pragnienia atencji otoczenia, z rozmachem zdobywająca znajomych i przebojowo idąca przez życie siostra zawsze była numerem jeden w oczach wszystkich.
•
Pochłonęłam tę książkę szybko. Thrillery psychologiczne mają to do siebie, że wnikają w psychikę bohaterów, co uwielbiam podczas czytania. Odrobinę dłużyły mi się niektóre wątki. Jednak nic nie jest tutaj bez przyczyny i każda strzelba musi w końcu wystrzelić.

Callie i Tilda są bliźniaczkami. Jednak to Tilda jest tą ładniejszą i bardziej utalentowaną. Callie od dzieciństwa żyje w cieniu „lepszej” siostry i darzy ją wręcz niepokojącym uwielbieniem… mimo tego, że z wiekiem oddalają się od siebie i mają swoje życia, obsesja na jej punkcie wcale nie gaśnie - chowa się gdzieś głęboko pod skórą Callie.
•
Idealna okazja dla jej...

Bardzo dobrze wykonany thiller psychologiczny.
Do samego końca trzyma w napięciu.

Bardzo dobrze wykonany thiller psychologiczny.
Do samego końca trzyma w napięciu.

Siostrzane więzi bywają różne, ale czasem są podobne do tych, które prezentuje Robins. W tym wypadku nie mamy do czynienia z zazdrością między dziewczynami, czy kwestiami wychowawczymi i pokładaniem rodzicielskiej miłości tylko w jednej z nich. Jest to kwestia osobowości dziewczynek, ich odmiennych charakterów, jak i wynikających z tego problemów emocjonalnych. Jedna charakterna, nieco złośliwa, ale przede wszystkim odważna w działaniu, druga jako cień pierwszej, pragnąca stopić się w jedno z siostrą, którą uważa za ideał. Już same opisy z ich dzieciństwa i lat nastoletnich mogą wzbudzać zaniepokojenie. Ewidentnie coś się dzieje. W końcu to okres, gdy kształtuje się nasza osobowość, ale zauważalne są pewne odchylenia, które z czasem mogą się przerodzić choćby w obsesję albo i psychopatię.

(...)

Jane Robins, jak mało kto, postarała się o dopracowanie portretów psychologicznych bohaterek. Dla tych, którzy uwielbiają szybkie akcje, kryminalne wątki, thriller psychologiczny nie spełni oczekiwań, wręcz będzie postrzegany jako nudnie zaprezentowana fabuła. A w "Białych ciałach" dodatkowo nie chodzi o ekscytację kolejnymi trupami i prześciganie się pomysłami na prowadzenie dochodzenia, bo istotą są ludzkie umysły, umiejętności własne, jak i uzależnienie się od innych, a potem nasze postrzeganie sytuacji przy dobrej kreacji zdarzeń przez innych. Napięcie jest w tym wypadku odnotowane na innym poziomie, gdzie nieistotne jest dochodzenie kto zabił. Najważniejsze będą pobudki, które pchnęły do zaaranżowania całego spektaklu. Dla jednych będzie to być może bezsens, dla innych dobrze spędzony czas poświęcony na odkrywanie mechanizmów rządzących ludźmi. Tutaj nic nie jest tym, czym wydaje się na pierwszy rzut oka. Za to grę między siostrami uważam za bardzo ciekawą i z każdą stroną coraz bardziej wciągającą w obsesyjny krąg uzależnień. Na ile jesteśmy w stanie uwierzyć w zaistniałą sytuację zaprezentowana przez Autorkę? A na ile jesteśmy w stanie zawierzyć swoim bliskim?

Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/siostrzane-wiezi-biale-ciala

Siostrzane więzi bywają różne, ale czasem są podobne do tych, które prezentuje Robins. W tym wypadku nie mamy do czynienia z zazdrością między dziewczynami, czy kwestiami wychowawczymi i pokładaniem rodzicielskiej miłości tylko w jednej z nich. Jest to kwestia osobowości dziewczynek, ich odmiennych charakterów, jak i wynikających z tego problemów emocjonalnych. Jedna...

Bardzo, bardzo średnia. Zakończenia można się domyślić na początku. Najważniejsza zaleta książki - jest krótka, szybko się czyta, więc dużo czasu na nią nie stracicie.

Bardzo, bardzo średnia. Zakończenia można się domyślić na początku. Najważniejsza zaleta książki - jest krótka, szybko się czyta, więc dużo czasu na nią nie stracicie.

Jak dla mnie baaaardzo słaba ksiazka

Jak dla mnie baaaardzo słaba ksiazka

Trzeba przyznać, że książka jest dość oryginalna i zaskakująca.
Cały czas zastanawiałam się, która z bohaterek jest bardziej stuknięta. Wyjaśniło się dopiero na końcu.

Trzeba przyznać, że książka jest dość oryginalna i zaskakująca.
Cały czas zastanawiałam się, która z bohaterek jest bardziej stuknięta. Wyjaśniło się dopiero na końcu.