momentami nuda
momentami zupełnie mi się nie podobało
wątek miłosny, jejku
filozofia, jejku
przeczytałem żeby skończyć cykl, nareszcie

momentami nuda
momentami zupełnie mi się nie podobało
wątek miłosny, jejku
filozofia, jejku
przeczytałem żeby skończyć cykl, nareszcie

Fantastyczna!!!

Fantastyczna!!!

Hyperion oraz jego kontynuacja zafascynowały mnie ponadprzeciętną wyobraźnią Autora. Nie mam słów aby opisać mój zachwyt. Prawdopodobnie jeszcze nie natknąłem się na lepsze SF.
Przy Endymionie świetnie się bawiłem "skacząc" wraz z bohaterami przez tunele czasoprzestrzenne po międzygwiezdnym planetarium. Mimo objętości książki przeczytanie jej zajęło mi stosunkowo niewiele czasu.
Odnośnie Triumfu ... No cóż, gdzieś po 200 stronach zaczynamy grzęznąć w jakimś bajdurzeniu, filozofowaniu . Panie Simmons - za dużo grzybów w barszczu . Połączenie historii miłosnej z filozofią ZEN, kosmicznym buddą, sztuczną inteligencją, androidami, mesjanizmem , podróżami w czasie, kościołem katolickim, tworzeniem jakiejś sekciarskiej wspólnoty, kontaktem z obcą cywilizacją oraz kilkoma innymi "wspaniałościami" w jednej , długiej i nudnawej opowieści ?
To się nazywa megalomania drogi Autorze.

Hyperion oraz jego kontynuacja zafascynowały mnie ponadprzeciętną wyobraźnią Autora. Nie mam słów aby opisać mój zachwyt. Prawdopodobnie jeszcze nie natknąłem się na lepsze SF.
Przy Endymionie świetnie się bawiłem "skacząc" wraz z bohaterami przez tunele czasoprzestrzenne po międzygwiezdnym planetarium. Mimo objętości książki przeczytanie jej zajęło mi stosunkowo niewiele...

Ten tom oceniam niżej o oczko niż poprzedni.
Bo o ile Simmons potrafi dalej wciągnąć wartką akcją i niebanalnymi pomysłami, to ocenę obniża mętne filozofowanie, a także długaśne, nic nie wnoszące opisy (jak te technik wspinaczkowych).
No i to zakończenie...
Płytkie jak majowa kałuża.

Reasumując: czytadło warte poświęcenia chwili czasu, mimo swych niedociągnięć!

Ten tom oceniam niżej o oczko niż poprzedni.
Bo o ile Simmons potrafi dalej wciągnąć wartką akcją i niebanalnymi pomysłami, to ocenę obniża mętne filozofowanie, a także długaśne, nic nie wnoszące opisy (jak te technik wspinaczkowych).
No i to zakończenie...
Płytkie jak majowa kałuża.

Reasumując: czytadło warte poświęcenia chwili czasu, mimo swych niedociągnięć!

Nadal ciekawa , ale słabsza od poprzednich części

Nadal ciekawa , ale słabsza od poprzednich części

Dylogia znakomita, ale za każdym razem jak Enea mówiła "póżniej", "nie teraz" czy "z czasem zrozumiesz" to mnie szlag trafiał. Wiem, że na końcu się wszystko składa w całość, ale takie traktowanie Raula a tym samym czytelnika nie jest fajne.

Dylogia znakomita, ale za każdym razem jak Enea mówiła "póżniej", "nie teraz" czy "z czasem zrozumiesz" to mnie szlag trafiał. Wiem, że na końcu się wszystko składa w całość, ale takie traktowanie Raula a tym samym czytelnika nie jest fajne.

Książka której należy unikać - tak jak Endymiona.

Saga Hyperiona skończyła się na Upadku.

Książka której należy unikać - tak jak Endymiona.

Saga Hyperiona skończyła się na Upadku.

Ależ to była męcząca lektura. Cześć 3 i 4 totalne rozczarowanie.

Ależ to była męcząca lektura. Cześć 3 i 4 totalne rozczarowanie.

Książka miała swoje nudniejsze momenty, uważam też, że całość można było zmieścić spokojnie w mniejszej ilości stron, aczkolwiek bardzo mi się podobała. Jestem pod ogromnym wrażeniem autora, jego ogromu wiedzy z różnych zakresów wiedzy biorąc pod uwagę poetyckie części, wytłumaczenie Pustki itp. Polecam przeczytać i nastawić się na to, że długo to zajmie szczególnie, że książka często zachęca do odłożenia i przemyślenia.

Książka miała swoje nudniejsze momenty, uważam też, że całość można było zmieścić spokojnie w mniejszej ilości stron, aczkolwiek bardzo mi się podobała. Jestem pod ogromnym wrażeniem autora, jego ogromu wiedzy z różnych zakresów wiedzy biorąc pod uwagę poetyckie części, wytłumaczenie Pustki itp. Polecam przeczytać i nastawić się na to, że długo to zajmie szczególnie, że...

Świetne zwieńczenie historii

Świetne zwieńczenie historii