7,5/10

7,5/10

Powieść nie rzuciła mnie na kolana. Jest to klasyka sci-fi, ale miałem problem, żeby "zżyć się" z bohaterem czy zainteresować światem przedstawionym.

Przebrnąłem do końca, ale bez rewelacji. Przecz cały czas czułem, że powieść jest niepotrzebnie rozwlekana, jakby pierwotnie było opowiadaniem.

Powieść nie rzuciła mnie na kolana. Jest to klasyka sci-fi, ale miałem problem, żeby "zżyć się" z bohaterem czy zainteresować światem przedstawionym.

Przebrnąłem do końca, ale bez rewelacji. Przecz cały czas czułem, że powieść jest niepotrzebnie rozwlekana, jakby pierwotnie było opowiadaniem.

Bardzo dobra powieść. Mimo niewielu stron dostarczyła mi mnóstwo przyjemności. Kiedyś sięgając po książki Mastertona, Kinga, Koontz'a, a także wielu innych autorów polskiej i zagranicznej sceny, myślałem, że osiągnąłem wyżyny literackie. Jak bardzo się myliłem - uświadomiłem sobie ten fakt po zetknięciu z Simmonsem, Priestem, Brunnerem, Mathesonem. Dopiero po przeczytaniu tysięcy stron stałem się bardziej świadomym czytelnikiem. Wracając do "Odwróconego Świata": akcja jest powolna, niemniej rzeczowy i konkretny styl autora nie pozwala się nudzić.
Rozpala wyobraźnie, zmusza do rozważań. Jest kilka luk i niedociągnięć, natomiast to rekompensuje klimat powieści.
Zdecydowanie polecam.

Bardzo dobra powieść. Mimo niewielu stron dostarczyła mi mnóstwo przyjemności. Kiedyś sięgając po książki Mastertona, Kinga, Koontz'a, a także wielu innych autorów polskiej i zagranicznej sceny, myślałem, że osiągnąłem wyżyny literackie. Jak bardzo się myliłem - uświadomiłem sobie ten fakt po zetknięciu z Simmonsem, Priestem, Brunnerem, Mathesonem. Dopiero po przeczytaniu...

Ciekawe zakończenie.

Ciekawe zakończenie.

Nie wiem czy było to celowe - podejrzewam, że nie - ale ze współczesnej perspektywy początkowe fragmenty tej krótkiej powieści czyta się w innym duchu, co z ogromną korzyścią działa dla "Odwróconego Świata". Nierealna wizja miasta sunącego niczym pociąg po budowanych w trudzie i pośpiechu torach w pogoni za nieokreślonym i niejasnym optimum, niepokojąco totalitarna atmosfera politycznego ustroju zdominowanego przez cechy, ogrom tajemnic i typowy protagonista, który próbuje się w nich odnaleźć - to wszystko sprawiało, że traktowałem powieść Priesta jako książkę-alegorię z pogranicza fantastyki i krytykę kapitalizmu, konsumpcjonizmu oraz konformizmu.

Dlatego tym większym zaskoczeniem było dla mnie, że autor wykreował świat, w którym jego prawa zostały nagięte w myśl geometryczno-fizycznej naukowej zabawy Priesta, zupełnie odmiennej od moich początkowych przewidywań. Odsłanianie kolejnych jego tajemnic stało się największym atutem, także dlatego, że "Odwrócony Świat" nabrał tempa.

Inna sprawa, że poza tym światem większych atutów - nie licząc poza coraz bardziej oddalających się od siebie protagonisty i jego byłej żony - w tej książce nie ma. Samo zaś wyjaśnienie co do natury świata przedstawionego jest podane w dobrym tempie, z obowiązkowym zwrotem akcji, inne niż można by się spodziewać, choć lepiej byłoby się nad nim nie pochylać, bo mogłoby ujawnić zbyt wiele luk. Niekonformistyczny duch, uniwersalny dla sci-fi zaś objawia się w w symbolicznym wątku związanym z percepcją świata. To właśnie percepcja jest jednym z głównych motywów książki, a bawienie nią środkiem do ciekawego podawania treści - kolejne tajemnice odsłania się czytelnikowi niczym przy odsłonięciu kolejnych kurtyn, których nie dostrzegał i czytelnik, i główny bohater. Intrygująca, nabierająca tempa i coraz bardziej angażująca lektura, nawet jeśli pozostawiająca ogromny niedosyt.

Nie wiem czy było to celowe - podejrzewam, że nie - ale ze współczesnej perspektywy początkowe fragmenty tej krótkiej powieści czyta się w innym duchu, co z ogromną korzyścią działa dla "Odwróconego Świata". Nierealna wizja miasta sunącego niczym pociąg po budowanych w trudzie i pośpiechu torach w pogoni za nieokreślonym i niejasnym optimum, niepokojąco totalitarna...

Matematyka i fizyka nie są moją pasją, ale potrafię docenić dobrą fantastykę. Cały czas głowiłem się, o co tutaj chodzi. Ostatnie strony przyniosły odpowiedź, która świetnie koresponduje z całą powieścią. Priest to jednak świetny pisarz. Tuż za Simmonsem i Mitchellem.

Matematyka i fizyka nie są moją pasją, ale potrafię docenić dobrą fantastykę. Cały czas głowiłem się, o co tutaj chodzi. Ostatnie strony przyniosły odpowiedź, która świetnie koresponduje z całą powieścią. Priest to jednak świetny pisarz. Tuż za Simmonsem i Mitchellem.

Ziemia to miasto, które musi stale się przemieszczać. Dzieje się to za pomocą ciągle dobudowywanych torów, po których miasto jest przesuwane. W książce przedstawiona jest historia ucznia, który jest stopniowo wprowadzany w tajemnice tego świata i poznajemy z jego perspektywy wszystkie wydarzenia i tajemnice.

I tyle z opisu, radzę więcej nic nie czytać przed przeczytaniem, polepszy to zabawę, autor to fachowiec i was poprowadzi. Historia toczy się w taki sposób, że bohaterowie i wydarzenia służą tylko temu, żeby czytelnik mógł poznać rozwiązania tajemnic. Świetny, bardzo, ale to bardzo oryginalny i pomysłowy koncept, przez który przewijają się rozkminy dotyczące matematyki i czasu. Nie jest to przekombinowane i łatwo nadążyć nad wyjaśnieniami.

Ogromne zaskoczenie, zamknięta, dopracowana historia, autor wiedział co robi w każdym poruszanym wątku i potrafił wiele razy zaskoczyć i wciągnąć.

Ziemia to miasto, które musi stale się przemieszczać. Dzieje się to za pomocą ciągle dobudowywanych torów, po których miasto jest przesuwane. W książce przedstawiona jest historia ucznia, który jest stopniowo wprowadzany w tajemnice tego świata i poznajemy z jego perspektywy wszystkie wydarzenia i tajemnice.

I tyle z opisu, radzę więcej nic nie czytać przed przeczytaniem,...

Po przeczytaniu całości mogę te sześć gwiazdek dać z czystym sumieniem, bo pomysł na całokształt całkiem interesujący. Problem w tym, że przez 80% lektury nie zasługuje nawet na 3 gwiazdki. Akcja jest wartka jak woda w kałuży, wszystko się dzieje powoli i osnute jest mgłą tajemnicy. Niestety nie taką zachęcającą do zanurzenia się w niej i odkrycia wszystkich elementów, ale taką duszącą i śmierdzącą starymi niepranymi skarpetami. Momentami dochodzi do akcji tak absurdalnych i oderwanych od rzeczywistości, że ciężko się nawet połapać co właściwie się wydarzyło. Ostatnie 20% ratuje całość zasadniczo wyjaśniając o co chodzi i skąd to wszystko, niestety robi to też w sposób "byle szybko zamknąć wątki", co nigdy nie odbija się pozytywnie na treści. Książkę chyba zaliczyłbym do gatunku "wanabe ambitna" czyli niewielu zrozumie, a jeszcze mniej polubi.

Po przeczytaniu całości mogę te sześć gwiazdek dać z czystym sumieniem, bo pomysł na całokształt całkiem interesujący. Problem w tym, że przez 80% lektury nie zasługuje nawet na 3 gwiazdki. Akcja jest wartka jak woda w kałuży, wszystko się dzieje powoli i osnute jest mgłą tajemnicy. Niestety nie taką zachęcającą do zanurzenia się w niej i odkrycia wszystkich elementów, ale...

To przede wszystkim powieść oparta na wspaniałym, konkretnym pomyśle, na ścisłym koncepcie. Jest on zarówno jej największą siłą, jak i - niestety - głównym generatorem wad, przeoczeń.

Owa wizja wymaga bowiem niezwykłego oka do detalu, precyzji w logice świata oraz absolutnej łączności wszystkich elementów. W innym wypadku prześwitywać będą rażące dziury; bohaterowie będą zadawać nie te pytania, co trzeba, a niektóre kwestie wcale nie zostaną poruszone, gdyż najzwyczajniej kasowałyby wiarygodność proponowanego scenariusza wydarzeń.

Pod względem literackim to sucha, często niemal drętwa robota (dialogi pchane są funkcją informacyjną i przypominają q&a),w której nie ma miejsca na psychologiczny wymiar - zamiast tego dostajemy potężne, świeże obrazy, swoisty eksperyment z przekładania fizycznych pojęć na płaszczyznę sci-fi. Zabawy z geometrią, przestrzenią i upływem czasu wsiąkają w wyobraźnię jak deszcz w ziemię, są sysące, zadziwiają.
Można wybaczyć nawet skróty w rysunku postaci, kiedy autor trzyma w zanadrzu tak bogatą alegorię zamkniętych systemów, panoramę klinczu między światem subiektywnym, a obiektywnym.

Najbardziej zaś cenię w niej to, że w pewnym momencie wywołuje wrażenie "rozszerzenia" się świadomości czytelnika (w kontekście spojrzenia na opowiadaną historię). To cenne doświadczenie, zupełnie jakby kamera w filmie nagle oddaliła się i pozwoliła ujrzeć, jak ograniczona była nasza perspektywa. Człowiek czuje się wówczas, jakby masa świeżego powietrza wpadła mu do głowy, przebijając ścianki postawione przez autora, w tym wypadku całkiem zręcznego architekta sztucznych światów.

Słowo skauta, że mógłbym ocenić nawet wyżej, gdyby nie bohaterowie z niedostatkiem inteligencji. Przez ten brak refleksji z ich strony, brak odpowiednich pytań, nadal czuję niedosyt - kilka istotnych rzeczy trzyma się tu na dobrą wolę odbiorcy, a ostatecznie trudno lekceważyć logikę i spójność w książce znacząco opartej na, bądź co bądź, matematycznym wykresie funkcji. Rozumiem, że trudno zmieścić w jednej powieści wyczerpujący opis złożoności świata, fizycznych teorii, oraz interesujących, pogłębionych ludzi, ale skoro tychże autor pominął, to można wymagać chociaż uczciwego prowadzenia akcji: bez odwracania wzroku od kłopotliwych obszarów, tuszowania ich przemilczeniem.

To przede wszystkim powieść oparta na wspaniałym, konkretnym pomyśle, na ścisłym koncepcie. Jest on zarówno jej największą siłą, jak i - niestety - głównym generatorem wad, przeoczeń.

Owa wizja wymaga bowiem niezwykłego oka do detalu, precyzji w logice świata oraz absolutnej łączności wszystkich elementów. W innym wypadku prześwitywać będą rażące dziury; bohaterowie będą...

Znakomita powieść. Czytało się ją jak science fiction, potem przez chwilę myślałem, że to raczej fantasy, ale autor wyraźnie wiedział co robi, ponieważ wyszło na jego i Odwrócony świat pozostał do końca dobrym science fiction, z finałem zachęcającym wręcz do filozoficznych rozważań. Jedyny powód do narzekań to okładka, po lekturze zupełnie zatraciła dla mnie swój urok, może ze względu na oczywiste po ukończeniu powieści odstępstwo od wyglądu Ziemi, a może dlatego, że lepiej pasowało by na nią słońce tak jak je widział główny bohater.

Znakomita powieść. Czytało się ją jak science fiction, potem przez chwilę myślałem, że to raczej fantasy, ale autor wyraźnie wiedział co robi, ponieważ wyszło na jego i Odwrócony świat pozostał do końca dobrym science fiction, z finałem zachęcającym wręcz do filozoficznych rozważań. Jedyny powód do narzekań to okładka, po lekturze zupełnie zatraciła dla mnie swój urok,...