Za głosem Kristen

Lori Nelson Spielman zadebiutowała na polskim rynku wydawniczym w roku 2013 powieścią pt. „Lista marzeń”, następnie w roku 2015 ukazała się jej kolejna powieść „Słodycz wybaczenia”, a latem tego roku na księgarnianych półkach pojawiła się jej najnowsza książka „Za głosem Kristen”, o której chcę Wam dzisiaj nieco opowiedzieć.

Tym razem główne bohaterki powieści to trzy kobiety – Erika Blair oraz jej dwie córki Kristen i Annie. 19-latki wracają właśnie po wakacyjnej przerwie na studia, Erika ma je odwieźć na kampus jednak z powodu dużego obłożenia w pracy nie jest w stanie tego zrobić. Siostry mają więc odbyć tę podróż pociągiem, z pewnych względów nie wsiadają one jednak do tego samego pociągu. Skład, którym podróżowała Kristen ulega katastrofie kolejowej, w której młoda dziewczyna ginie.

Tak oto rozpoczyna się wewnętrzna batalia Eriki i Annie z bólem, poczuciem straty i ogromnymi wyrzutami sumienia, bo przecież gdyby obie postąpiły zgodnie z pierwotnie założonym planem… Wyżej wymienione odczucia tworzą coraz większy mur oddzielający matkę od żyjącej córki. Erika dręczona własnymi demonami rzuca się w wir pracy, natomiast Annie nie mogąc pogodzić się z tragiczną śmiercią Kristen prowadzi prywatne poszukiwania siostry, które zawiodą ją aż do Paryża… Czy jednak upragniony przez obie kobiety cud ma szansę się wydarzyć?

Istotnym elementem fabuły są e-maile od tajemniczego nadawcy zawierające aforyzmy i cytaty znane wyłącznie w rodzinnych kręgach Blair’ów. To właśnie one podsycają w Erice i Annie nadzieję, że Kristen jednak żyje, chociaż wszystko wskazuje, iż jest wręcz przeciwnie…

Autorka po raz kolejny kreśli przed czytelnikami ogromnie emocjonalną historię, w której bardzo ważną rolę odgrywają relacje rodzinne, które nie zawsze są proste i oczywiste. Jest to również opowieść o miłości, przyjaźni, radzeniu sobie z traumą po utracie najbliższej osoby oraz o ogromnej mocy, jaką niesie w sobie wybaczenie nie tylko innym ludziom, lecz także samemu sobie.

Książka ta w sposób nie nachalny skłania do refleksji nad życiem i tym, co tak naprawdę powinno być dla nas najistotniejsze. Autorka poprzez wykreowane postacie ukazuje, że błądzić jest rzeczą ludzką, podobnie jak wybaczać.

Czy nasze bohaterki podążą za własnym wewnętrznym głosem, który jawi im się, jako głos Kristen? Czy pozwolą sobie doświadczyć cudu, mimo, iż nie koniecznie będzie on taki, jakiego oczekiwały? Tego wszystkiego dowiecie się zagłębiając się w lekturze tej intrygującej powieści.

Polecam.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2019/11/zycie-mozna-przezyc-tylko-na-dwa.html

Lori Nelson Spielman zadebiutowała na polskim rynku wydawniczym w roku 2013 powieścią pt. „Lista marzeń”, następnie w roku 2015 ukazała się jej kolejna powieść „Słodycz wybaczenia”, a latem tego roku na księgarnianych półkach pojawiła się jej najnowsza książka „Za głosem Kristen”, o której chcę Wam dzisiaj nieco opowiedzieć.

Tym razem główne bohaterki powieści to trzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kurczę, prawie uwierzyłam w to wszystko, co rodzina Kristen... :P Spodziewałam się, że ta książka będzie bardzo smutna, ale na szczęście nie była aż taka przygnębiająca. No i bardzo mi się podobała ;)

Kurczę, prawie uwierzyłam w to wszystko, co rodzina Kristen... :P Spodziewałam się, że ta książka będzie bardzo smutna, ale na szczęście nie była aż taka przygnębiająca. No i bardzo mi się podobała ;)

Pokaż mimo to

Erika to matka dwóch nastoletnich córek, ekspresyjnej Kristen i wrażliwej Annie.
Kiedyś marzyła o własnej agencji nieruchomości lecz musiała zrezygnować z tych marzeń na rzecz stałej pensji by utrzymać swoje córki i zapewnić im godziwe życie, po rozwodzie.
Tego dnia Erika miała zawieść córki na kampus na studia lecz z powodów zawodowych nie zrobiła tego.
Dziewczęta miały dojechać pociągiem lecz do przedziału wsiadła tylko Kirsten. Pociąg uległ wykolejeniu.
Od tej pory Erika żyje z ciągłym poczuciem winy, z tym samym ciężarem boryka się Annie. Brak rozmowy i wyjaśnienia sobie pewnych spraw, powoduje coraz większy rozłam między matką a córką. By zapomnieć Erika rzuca się w wir pracy.
Gdy zaczyna dostawać podejrzane wiadomości pojawia się nadzieja, że być może Kirsten żyje. Matka zrobi wszystko by odnaleźć swe dziecko, poszukuje jej również Annie która została adoptowana, jest bardzo niepewna siebie, zawsze czuła się gorsza i mniej atrakcyjna od Kristen.
Ciepła, magiczna opowieść o wybaczaniu: innym i sobie, o tym by zatrzymać się na chwilę i zastanowić co w życiu jest najważniejsze oraz o tym, że nigdy nie jest za późno by zacząć spełniać swe marzenia.

Erika to matka dwóch nastoletnich córek, ekspresyjnej Kristen i wrażliwej Annie.
Kiedyś marzyła o własnej agencji nieruchomości lecz musiała zrezygnować z tych marzeń na rzecz stałej pensji by utrzymać swoje córki i zapewnić im godziwe życie, po rozwodzie.
Tego dnia Erika miała zawieść córki na kampus na studia lecz z powodów zawodowych nie zrobiła tego.
Dziewczęta miały...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała opowieść o miłości, wybaczaniu i odkrywaniu siebie. Jest tu i dramat, przyjaźń, miłość, czyli wszystko to, co przyciąga uwagę czytelnika. Polecam każdemu, kto chce spędzić miłe chwile przy książce.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2019/09/498-za-gosem-kristen.html

Wspaniała opowieść o miłości, wybaczaniu i odkrywaniu siebie. Jest tu i dramat, przyjaźń, miłość, czyli wszystko to, co przyciąga uwagę czytelnika. Polecam każdemu, kto chce spędzić miłe chwile przy książce.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2019/09/498-za-gosem-kristen.html

Pokaż mimo to

Zaczynając tę powieść, spodziewałam się historii bardzo wzruszającej, które nie pozwoli mi o sobie zapomnieć. Być może to był mój błąd, no ale czasu już nie cofnę. Zapraszam Was do przeczytania mojej opinii na temat tej książki.

Tytułowa bohaterka, Kristen, to dziewczyna inteligentna, choć jej zachowanie może temu przeczyć. Jednego dnia potrafi być totalnie wyciszona i nie rozmawia z nikim. Drugiego dnia jest z kolei super szczęśliwa, skacze po pokoju i rozsadza ją energia. Na swój sposób jest cholernie urocza, lecz nikt nie widzi, że chyba nie tak powinna zachowywać się w pełni zdrowa osoba.

Jej siostra, Annie, zauważa te zmiany i próbuje o tym powiedzieć ich mamie. Czy jej się to udaje? Nie odpowiem na to pytanie. Polubiłam Annie za jej wrażliwą i artystyczną duszę. Wzbudziła ona dużo mojej sympatii, choć kiedy była w Paryżu, trochę mnie zdenerwowała swoim zachowaniem. Jednak koniec końców, jest to pozytywna postać, zdecydowanie zasługująca na ciepłe uczucia.

Erika to matka dziewczynek. Stara się jak może być dobrą matką, dobrą pracownicą i osiągnąć sukces. Jednak nie jest to możliwe i w pewnym momencie kobieta skupia się bardziej na pracy, aniżeli na rodzinie. Jednak nie mam jej tego za złe. Moim zdaniem jej córki są na tyle dorosłe, że potrafią sobie poradzić z większością rzeczy i nie potrzebują pilnującej ich matki cały czas. Kiedy ta bohaterka odczuwała ogromne wyrzuty sumienia z powodu tego, co się stało, było mi jej naprawdę szkoda. To, co się wydarzyło, nie było w żadnym stopniu jej winą. Bardzo polubiłam Erikę i ogromnie jej kibicowałam.

Muszę przyznać, że wciągnęłam się już od pierwszej strony. Bardzo zaciekawiło mnie to, jak z tą stratą poradzą sobie Annie i Erika. Może to brzmi dość okrutnie, ale nie taki jest mój cel. Interesującym wątkiem były również te wszystkie maile, od tajemniczego nadawcy. Cieszę się, że autorka postanowiła wpleść do tej historii coś jeszcze, nie tylko motyw straty i godzenia się ze śmiercią.

Książka jest podzielona na rozdziały, w których te z perspektywy Eriki, są pisane w pierwszej osobie, natomiast te z perspektywy Annie pisane są w osobie trzeciej. Na samym początku trochę mnie to wybiło z rytmu, ponieważ był taki przeskok, jednak naprawdę idzie się do tego przyzwyczaić. Tak naprawdę po kilku rozdziałach przestałam nawet na to zwracać uwagę.

Za głosem Kristen to powieść obyczajowa, która wciąga i bardzo przyjemnie się ją czyta. Jednak szczerze mówiąc, liczyłam chyba na coś bardziej WOW. Nie twierdzę, że jest to zła książka. Moim zdaniem jest to powieść dobra, nawet bardzo dobra, idealna na długie wieczory. No, ale ja liczyłam na mały wyciskacz łez, którego mi brakowało.

Jeżeli szukacie wciągającej i ciekawej powieści obyczajowej, która wywoła uśmiech na waszych twarzach, to zdecydowanie sięgnijcie po tę pozycję.

http://www.oksiazkachinietylko.pl/2019/09/460-za-gosem-kristen-lori-nelson.html

Zaczynając tę powieść, spodziewałam się historii bardzo wzruszającej, które nie pozwoli mi o sobie zapomnieć. Być może to był mój błąd, no ale czasu już nie cofnę. Zapraszam Was do przeczytania mojej opinii na temat tej książki.

Tytułowa bohaterka, Kristen, to dziewczyna inteligentna, choć jej zachowanie może temu przeczyć. Jednego dnia potrafi być totalnie wyciszona i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sztuka wybaczania. I innym, i sobie. Siła rozmowy. Nawet, jeżeli bardzo się przed nią bronimy, bo wiemy, że do łatwych i przyjemnych nie będzie należała. Rozmowy, w której należy ważyć każde słowo i wypowiadać wszystko do końca. Przeszłość. Szczególnie jej wypaczone obrazy, które cały czas zniekształcają nasze myśli i emocje. Takie, które nie pozwalają na zabliźnienie starych ran. Prawo do szczęścia. Nie tylko trzeba umieć przyznać prawo do szczęścia innym, ale także i sobie. Sztuka przeżywania żałoby.

Wątków jest wiele. Tak, to wzruszająca powieść. Tak, napisana jest dość prostym językiem. Tak, czasem dialogi mnie lekko irytowały. Ale… to mądra książka i nauka płynąca z niej rekompensuje wszelkie drobne mankamenty, których się dopatrzyłam. Bo w tym przypadku bardziej liczy się dla mnie treść, a nie forma. A treść bogata jest w emocje i życiowe mądrości. Ta książka to przestroga. Bo życie w gniewie i bólu nie może przynieść szczęścia i spokoju. Ta książka to ukojenie. Bo pokazuje, że cuda się zdarzają, trzeba być tylko bardzo uważnym i otwartym.

Matka i dwie córki. Przyjaciółki. Pozornie ich relacja jest idealna i do pozazdroszczenia. Wydawać by się mogło, że mają wszystko, w tym stabilność finansową, która pozwala im na dość wysoki poziom życia. Tej idylli nie zaburza nawet fakt, że ojciec odszedł. Przecież mama wszystko im rekompensuje. Ale… rzeczywistość jest nieco inna. Erika oczywiście jest wspaniałą matką. Stara się jak może, aby dziewczynom niczego nie zabrakło, tym bardziej że w przeszłości różnie bywało. Pracuje za dwóch, a nawet za trzech… I w tym tkwi pierwszy szkopuł. Nie dostrzega sygnałów, że z Kristen jest coś nie tak. A może po prostu nie chce tego widzieć? Bo Kristen tak bardzo przypomina jej wtedy matkę… Nie chce słyszeć tego, co o siostrze próbuje powiedzieć jej druga córka, Annie. Boi się usłyszeć niechciane słowa.

Gdyby mogła cofnąć czas… Może byłaby bardziej czujna. Może mogłaby pomóc Kristen. A przynajmniej spełnić złożoną wcześniej obietnicę… Ale teraz jest już za późno. Kristen nie ma. Zginęła w katastrofie kolejowej.

Wraz z odejściem Kristen Erika straciła i drugą córkę. Nie potrafiły wspólnie uporać się z tragedią, jaka je spotkała. Każda ze swoimi wyrzutami sumienia i każda z przekonaniem, że oskarżenie o śmierć Kristen jest skierowane właśnie do niej. Ale Erika ma więcej znacznie więcej problemów, z którymi musi się zmierzyć.

Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze silne przekonanie Annie, że Kristen żyje. Erika początkowo reaguje bardzo obcesowo na hipotezę Annie, ale z czasem… Bo jak inaczej wytłumaczyć tajemnicze wiadomości? Bo ciała przecież nie widzieli. Identyfikacja nastąpiła tylko i wyłącznie na podstawie zdjęć. Bo nie otrzymali żadnych rzeczy osobistych znalezionych przy zmarłej, które nie pozostawiałyby żadnych wątpliwości, że Kristen rzeczywiście była w tym pociągu.

Jak już wspomniałam na początku to mądra i wzruszająca powieść. O bólu po stracie bliskiej osoby, o trudnej przeszłości, o skomplikowanych relacjach z najbliższymi, o zatraceniu tego, co w życiu najważniejsze. Ale też o zmianie. Czasem trzeba przeżyć tragedię, aby nakierować życie na właściwe tory. Może śmierć Kristen nie poszła na marne… Przecież to był nieszczęśliwy wypadek, na który ani Erika, ani Annie, ani nikt inny nie miał wpływu.

https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Sztuka wybaczania. I innym, i sobie. Siła rozmowy. Nawet, jeżeli bardzo się przed nią bronimy, bo wiemy, że do łatwych i przyjemnych nie będzie należała. Rozmowy, w której należy ważyć każde słowo i wypowiadać wszystko do końca. Przeszłość. Szczególnie jej wypaczone obrazy, które cały czas zniekształcają nasze myśli i emocje. Takie, które nie pozwalają na zabliźnienie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Za głosem Kristen - po przeczytaniu tej książki świat wydaje się być piękniejszy, otóż muszę się z tym stwierdzeniem zgodzić, książka wartościowa, wzruszająca i mądra powieść,która uczy i wzrusza.
Dziewiętnastoletnia Kristen ginie w katastrofie kolejowej. Jej matka i siostra zmagają się nie tylko z bólem straty, ale także z wyrzutami sumienia. Każda z nich czuje, że gdyby tego feralnego dnia zachowała się właściwie, dziewczyna nie podróżowałaby tym pociągiem. Erika, którą dręczą też demony z dzieciństwa, rzuca się w wir wymagającej pracy, Annie zaś nie przyjmuje do wiadomości śmierci siostry. Przeprowadza prywatne śledztwo i wyrusza na jej poszukiwanie do Paryża. Nadzieję podsycają tajemnicze maile zawierające aforyzmy nieżyjącej matki Eriki, znane i cytowane tylko w kręgu najbliższej rodziny. Czy pisze je ukrywająca się gdzieś Kristen? Chociaż dowody temu przeczą, Erika i Annie bardzo pragną cudu.

I w przewrotny sposób ten cud w ich życiu się wydarza…

Fabuła jest niezwykle urzekająca, sentymentalna, budząca emocje.
Poznajemy główne bohaterki Annie i Kristen - dwie siostry oraz mamę Erikę,które są bardzo zżyte ze sobą. Polubiłam je od samego początku, darzyłam ogromną sympatią, nie jedna osoba w realnym życiu mogłaby zazdrościć im takiej relacji, gdzie się wspierają, kochają i okazują wzajemną miłość.
Po śmierci Kristen, matka z drugą córką starają się nie zapominać o niej, wierzą w Cud,że ona żyje i dążą do samego końca, aby ją odnaleźć, ale czy tak faktycznie jest?
Książka ma wszystko czego potrzebuje, dobra i urzekająca fabuła, bohaterowie okazujący wzajemne wsparcie,ciepło,miłość, i przede wszystkim mają wiarę..
Przeczytałam ją z zapartym tchem, czyta się lekko i przyjemnie, w pewnym momencie miałam łzy w oku z wzruszenia.
Z pewnością mogę ją polecić każdemu czytelnikowi, jest to ciepła i pełna emocji powieść, na pewno się nie zawiedziecie.

Za głosem Kristen - po przeczytaniu tej książki świat wydaje się być piękniejszy, otóż muszę się z tym stwierdzeniem zgodzić, książka wartościowa, wzruszająca i mądra powieść,która uczy i wzrusza.
Dziewiętnastoletnia Kristen ginie w katastrofie kolejowej. Jej matka i siostra zmagają się nie tylko z bólem straty, ale także z wyrzutami sumienia. Każda z nich czuje, że gdyby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Najlepszy sposób na własne zmartwienia to zająć się zmartwieniami innych.”

Poznajemy Erike i jej dwie córki w dniu, w którym wyjeżdżają one na drugi rok studiów. Mimo obietnicy złożonej Annie i Kristen, Erika nie może ich zawieźć na uczelnię. Pracuje nad ważnym projektem i musi zjawić się w pracy. Dziewczynom zostaje podróż pociągiem. Jednak zanim siostry ustalą godzinę wyjazdu, Kristen wybiega z domu i Annie nie jest w stanie jej dogonić. Wydarzenia, które dzieją się później sprawiają, że zarówno Erika jak i Annie pogrążają się w głębokim smutku.
Po stracie bliskiej osoby wydawałoby się, że rodzina powinna się wspierać. Jednak matka i córka coraz bardziej się od siebie oddalają. Obie czują się winne śmierci Kristen. Erika wyrzuca sobie, że praca była dla niej ważniejsza i że gdyby dotrzymała obietnicy danej córkom nadal tworzyłyby pełną rodzinę. Annie milczenie mamy traktuje jako karę, za to, że nie dopilnowała swojej siostry, która tego dnia wydawała się bardzo pobudzona. Każda z nich przeżywa swoją żałobę w inny sposób, a poczucie winy i brak rozmowy sprawia, że stają się sobie całkiem obce.
Czy są w stanie pogodzić się z losem i docenić to, że mają siebie?

„Po raz pierwszy to brzmi sensownie. Żyć dalej to nie znaczy zapomnieć czy uciec. Trzeba tylko ruszyć ścieżką, która jest nieznana, czasem przerażająca, a zawsze nieprzewidywalna. Z każdym krokiem czujemy więcej, śmiejemy się swobodniej, boli nas mocniej i silniej kochamy”.

Powieść podzielona jest na rozdziały zatytułowane Erika – pisane w pierwszej osobie liczy pojedynczej oraz Annie – tutaj narracja jest w trzeciej osobie liczy pojedynczej. Nie wiem skąd taka decyzja autorki. Moim zdaniem o wiele lepiej dałoby się zrozumieć emocje i uczucia obu postaci, gdyby ujednolicić formę do narracji pierwszoosobowej.
Nie zmienia to jednak faktu, że zdecydowanie bardziej polubiłam właśnie Annie. Jest to dziewczyna wrażliwa, troskliwa, empatyczna, kochająca spędzać czas z rodziną. Sytuacja, w której się znalazła pomogła jej się usamodzielnić i sprawiła, że zaczęła wierzyć swoje możliwości.
Erika z początku pogrążyła się w żałobie, a później by zapomnieć o bólu rzuciła się w wir pracy. Przez to straciła i drugą córkę, bo unikając z nią rozmów stworzyła mur nie do pokonania. Zaskakujące, że zamiast sobie pomóc, obie jeszcze bardziej siebie krzywdziły. Jednak jestem w stanie uwierzyć, że ludzie różnie radzą sobie ze stratą i zarówno postać matki jak i córki wydały mi się realne.
Gorzej z dialogami pomiędzy bohaterami. Takie przesłodzone, wzniosłe wydawały się mało realne. Najbardziej raziły mnie wypowiedzi Toma, u którego Annie pracowała jako niania jego córeczki. Jego długie rozmowy z Erika i wymieniane między sobą maile. Hmmm, może miał wyjść na czułego i troskliwego, a wyszedł na zagubionego i nieradzącego sobie w relacjach z nastolatkami.

„Tak to już jest z tą pierwszą miłością. Przychodzi z przyjacielskim uśmiechem na twarzy, a w kieszeni ma nóż, którym zrani ci serce.”

Niepokojące maile, które zaczynają przychodzić do Eriki i niezachwiana wiara Annie w pomyłkę przy identyfikacji ciała siostry, sprawiają, że przez całą historię czytelnik ma nadzieję, że Kristen jednak żyje. A książka zaczynała przypominać powieść detektywistyczną, co przykuwało uwagę czytelnika i zachęcało do poznania ostatecznego rozwiązania, które chyba nie powinno być inne.
Książka skłania nas do refleksji i każe nam zauważyć rzeczy ważne. Uświadamia nam by cieszyć się każdym dniem, każdą chwilą na tym świecie, bo nas czas tutaj nie będzie trwał wiecznie. Czasem warto z pewnych rzeczy zrezygnować, by poświęcić chwilę rodzinie i bliskim.
„Za głosem Kristen” to powieść, która otworzy nasze oczy na rzeczy naprawdę ważne. Zabierze nas w emocjonalną podróż przez ból, łzy i poczucie pustki, by sprawić, że docenimy to co mamy.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Dom Wydawniczy REBIS

„Najlepszy sposób na własne zmartwienia to zająć się zmartwieniami innych.”

Poznajemy Erike i jej dwie córki w dniu, w którym wyjeżdżają one na drugi rok studiów. Mimo obietnicy złożonej Annie i Kristen, Erika nie może ich zawieźć na uczelnię. Pracuje nad ważnym projektem i musi zjawić się w pracy. Dziewczynom zostaje podróż pociągiem. Jednak zanim siostry ustalą godzinę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z opisu można wywnioskować - wow - thriller psychologiczny, będzie się działo, z głowy stanie się miazga, ale tak się nie stało. Opis bardzo dużo obiecuje, natomiast dostajemy coś hmm.. przygodowego/obyczajowego? Trochę się zasmuciłam, jednak nie jest aż tak źle. Książka ukazuje poczucie winy, stratę osoby oraz chęci na poszukiwanie odpowiedzi. Jest ciekawa, jednak opis bardzo miesza w głowie. A może ja za dużo wymagam?

Z opisu można wywnioskować - wow - thriller psychologiczny, będzie się działo, z głowy stanie się miazga, ale tak się nie stało. Opis bardzo dużo obiecuje, natomiast dostajemy coś hmm.. przygodowego/obyczajowego? Trochę się zasmuciłam, jednak nie jest aż tak źle. Książka ukazuje poczucie winy, stratę osoby oraz chęci na poszukiwanie odpowiedzi. Jest ciekawa, jednak opis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy wydarzy się coś złego, dojdzie do jakiegoś tragicznego zdarzenia, człowiek z reguły ma tendencję do szukania osoby winnej. Obwinia wszystkich dookoła, obwinia, tych którym się słusznie to należy, ale najczęściej prędzej czy później tą winą obarcza również siebie. Wini się za to, co zrobił albo czego nie zrobił i wciąż wałkuje „ co by było gdybym”.
Właśnie taki temat został poruszony w książce „ Za głosem Kristen”, która swoją premierę miała 2 lipca 2019 roku. Dziewiętnastoletnia dziewczyna ginie w katastrofie pociągu, a jej najbliżsi zmagają się z bólem po jej stracie. Matka i siostra dziewczyny nie mogą pogodzić się ze śmiercią Kristen i dręczącymi je wyrzutami sumienia. To dodatkowo pogłębia i tak kiepską już relację pomiędzy kobietami, które na swój sposób próbują sobie poradzić z bólem. Jedna rzuca się w wir pracy, druga nie mogąc pogodzić się ze śmiercią siostry wmawia sobie, że ona żyje i rozpoczyna prywatne śledztwo w celu znalezienia jej. Obie kobiety pragną cudu i ten cud ostatecznie się wydarza. Ale ta historia to również opowieść o demonach z przeszłości i tym, że mogą zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie.
Książka zbudowana jest z krótkich rozdziałów o podzielonej narracji. Narratorki mamy dwie i jest nią matka dziewczyn Erika oraz jej córka Annie. Obie opowiadają o tragedii, jaka stała się ich udziałem, każda ze swojej perspektywy. O swoich uczuciach, emocjach i bólu. Całość czyta się szybko, przechodząc z jednego rozdziału do kolejnego. Nie ma tu górnolotnego słownictwa, historia napisana jest w sposób prosty, momentami odnosiłam nawet wrażenie, że językiem jak dla małych dzieci. Zrozumiałym, bez zbędnych długich opisów, spisana w krótkich zdaniach. Trochę mnie to na początku irytowało ale z czasem przestałam na to zwracać uwagę ze względu na głębokie treści poruszone w tej pozycji.
Przedstawiona tu historia uczy przede wszystkim tego, by w obliczu straty nie obarczać siebie winą i nie zadręczać się, że mogliśmy coś zrobić. Wszystko co złego się dzieje to kwestia danej chwili, miejsca i przypadku, nie jest to w większości sytuacji zależne od nas, a wyrzuty sumienia jedynie nas zniszczą. Powoli i z pomocą bliskich trzeba na nowo nauczyć się żyć. Ale żeby to zrobić, trzeba tego chcieć, trzeba umieć przyjąć pomoc z zewnątrz. Wiadomo, że życie po stracie będzie ciężkie, inne ale to wciąż nasze życie. Nikt nie mówi, że mamy zapomnieć o bliskiej osobie, bo tego się nie da zrobić, ale trzeba nauczyć się z tym funkcjonować i żyć inaczej ale dalej. I przede wszystkim trzeba pozwolić sobie na szczęście, uśmiech i radość i nie traktować tego jako jakieś formy zdrady wobec osoby, której już nie ma. Możemy żyć pamiętając ale nie zadręczając się. „To zabawne, jak pewne zdarzenia odmieniają życie, tak że określona chwila wyznacza granicę w czasie. Możemy bez trudu wskazać ją i podzielić życie na przed i po”.
„Za głosem Kristen” to również piękna i wzruszająca lekcja wybaczania oraz tego jak wielką potęgą jest zwyczajna rozmowa i jak dużo jej brak może namieszać i zniszczyć. To również lekcja o rozliczeniu się z przeszłością, bo tylko gdy zaakceptujemy pewne zdarzenia z odległych czasów, wyjaśnimy je i wybaczymy - dopiero wtedy tak naprawdę możemy rozpocząć życie pełną piersią bez nagromadzonej latami złości i frustracji.
Tak naprawdę w opowiedzianej w prosty sposób bez większej oprawy artystycznej historii odnajdujemy niezwykle ważne prawdy życiowe i wskazówki jak żyć nie tylko w odniesieniu do utracenia bliskiej osoby ale do codziennego życia w ogóle. Ja ze swojej strony książkę mogę polecić wszystkim, ze szczególnym uwzględnieniem tych, którym treść tej książki z różnych względów może być bliska.

Kiedy wydarzy się coś złego, dojdzie do jakiegoś tragicznego zdarzenia, człowiek z reguły ma tendencję do szukania osoby winnej. Obwinia wszystkich dookoła, obwinia, tych którym się słusznie to należy, ale najczęściej prędzej czy później tą winą obarcza również siebie. Wini się za to, co zrobił albo czego nie zrobił i wciąż wałkuje „ co by było gdybym”.
Właśnie taki temat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to