Zbiór kilku listów Baumana ze znacznie młodszym badaczem. Kilka ciekawych uwag, ale raczej nie ma tam większych odkryć. Nie przepadam za stylem Baumana, jak dla mnie za dużo zbędnych porównań i rozciągania tekstu omijając meritum.

Zbiór kilku listów Baumana ze znacznie młodszym badaczem. Kilka ciekawych uwag, ale raczej nie ma tam większych odkryć. Nie przepadam za stylem Baumana, jak dla mnie za dużo zbędnych porównań i rozciągania tekstu omijając meritum.

To raczej dłuższy artykuł niż książka, który sprowadza się do paru banałów na temat pokolenie, o którym Bauman wie więcej niż należący do niego Leoncini, choć nadal to mylne wyobrażenie i nieudana generalizacja nie zaś wnikliwa analiza. Ogromne rozczarowanie.

To raczej dłuższy artykuł niż książka, który sprowadza się do paru banałów na temat pokolenie, o którym Bauman wie więcej niż należący do niego Leoncini, choć nadal to mylne wyobrażenie i nieudana generalizacja nie zaś wnikliwa analiza. Ogromne rozczarowanie.

Przerwana opowieść. Gdy zacząłem łapać rytm i wciągać się w treść, nagle nastąpił koniec. Szkoda. Wielka szkoda i olbrzymia strata.

I tak oto jestem sam na scenie, mam mnóstwo możliwości i jeszcze więcej narzędzi do ich realizacji, a mimo wszystko zadaje sobie - bo nie wiem - Jedno Zasadnicze Pytanie: co ja mam z tym wszystkim zrobić? Jak żyć w kulturze, której główne hasło brzmi:„Jeśli możesz coś zrobić, musisz to zrobić”? Jak być człowiekiem w świecie podzielonym na "my" i "oni"?

Jak odnaleźć się w sytuacji, kiedy "Zło naprawdę uległo pełnej banalizacji, a jedną z najważniejszych konsekwencji tego faktu jest to, że zobojętnieliśmy albo wkrótce zobojętniejemy na obecność zła i wszelkich jego przejawów. Dziś nie trzeba już mieć motywu, żeby je czynić. Czyż zło – włączając w to znęcanie się nad innymi – nie przesunęło się ze sfery czynności wykonywanych w jakimś celu (to znaczy na swój sposób sensownych) do sfery przyjemnych rozrywek (dla rosnącej liczby „widzów”)?". Nie wiem i być może nigdy się nie dowiem. Być może nigdy się w tym świecie nie odnajdę.

Wydaje mi się, że „Jestem u szczytu swoich możliwości intelektualnych, mogę myśleć, interesować się różnymi rzeczami, czytać książki i słuchać tego, co mówią inni, rozmawiać z nimi, ale wraz z upływem lat coraz mniej rozumiem poezję współczesną, a muzyka nowoczesna nie daje mi zbyt dużej przyjemności; po prostu nie akceptuję innych doświadczeń. Jestem ich już syty, nie potrzebuję kolejnych. Otaczająca mnie młodzież nie jest obciążona przeszłymi doświadczeniami w takim stopniu jak ja”. (Hans Jonas)

Czasem czuję się znużony tym wszystkim. Zmęczony ciągłą koniecznością dokonywania wyborów... Otumaniony tą ciągłą nieokreślonością i płynnością wszystkiego wokół. Nie jestem z płynnego pokolenia millenialsów, na temat którego toczy się książkowy dyskurs pomiędzy Zygmuntem Baumanem, a millenialsem właśnie - Thomasem Leoncinim.

Byłybyż to zatem pierwsze oznaki wieku? A może tylko zwyczajne przesilenie wiosenne. Profesor Bauman nie pomoże mi już niestety w znalezieniu odpowiedzi na te różne dziwne pytania. Szkoda. Wielka szkoda.

Przerwana opowieść. Gdy zacząłem łapać rytm i wciągać się w treść, nagle nastąpił koniec. Szkoda. Wielka szkoda i olbrzymia strata.

I tak oto jestem sam na scenie, mam mnóstwo możliwości i jeszcze więcej narzędzi do ich realizacji, a mimo wszystko zadaje sobie - bo nie wiem - Jedno Zasadnicze Pytanie: co ja mam z tym wszystkim zrobić? Jak żyć w kulturze, której główne...

Trochę odcinanie kuponów od poprzednich książek, ale naprawdę urocze, płynne. Wchodzi jak smoothie ;-)
Dla kogoś, kto nie zna Baumana i chce wziąć coś do pociągu naprawdę idealne! Należałoby włączyć do kanonu lektur szkolnych.

Trochę odcinanie kuponów od poprzednich książek, ale naprawdę urocze, płynne. Wchodzi jak smoothie ;-)
Dla kogoś, kto nie zna Baumana i chce wziąć coś do pociągu naprawdę idealne! Należałoby włączyć do kanonu lektur szkolnych.

Panta rhei

“Płynność” oznacza gotowość na zmiany, otwartość na nowe doświadczenia. Jest to plastyczna, nieustająco zmieniająca się forma. Podąża ona wraz z czasem, dostosowując się do jego tempa. Nie jest zatem stałym punktem, lecz nieustannie zmieniającą się, niepewną rzeczywistością.
Zygmunt Bauman tym właśnie terminem określa najnowsze pokolenie “milenialsów”, oraz następujące po nim pokolenie “Z”. W książce zatytułowanej “Płynne pokolenie” wraz z Thomasem Leoncinim zastanawiają się nad formą jaką przyjmują obecnie młodzi ludzie. Pewne jest to, że różnią się oni znacząco od pokolenia swoich rodziców i dziadków. Świadomie zrzekają się życia we wspólnocie, na rzecz indywidualizmu oraz kreowania własnej tożsamości. Zależy ona od “wolnego wyboru”, a jej przejawem są estetyczne upiększania ciała - tatuaże oraz chirurgia plastyczna. Jest to masowe zjawisko, występujące obecnie wśród młodych ludzi.
Kolejną kwestią staje się agresja oraz podejście nowego pokolenia do spraw przemocy i znęcania się. Jest ono prawdziwym urzeczywistnieniem pragnienia wspólnoty. Według Baumana żebyśmy byli “my”, muszą być też “oni”. Przejawem tego są liczne prześladowania innych grup społecznych np. migrantów czy homoseksualistów. Pojawiającym się zjawiskiem jest również koncepcja widza, czyli osoby która świadomie odwraca wzrok od zła, zrzucając odpowiedzialność na resztę społeczeństwa. Przez monotoniczną powtarzalność szokujących spraw w mediach, następuje “normalizacja” pewnych zachowań, dając więcej przestrzeni dla przemocy i agresji.
Bardzo ważnym elementem dla płynnej epoki jest nowa forma przestrzeni - internetu. Skraca on czas dzielący nas od innych, lecz nie zważa na dystans i dzielącą nas odległość. Daje złudzenie demokracji oraz władzy nad ową przestrzenią. Pod kapturem anonimowości zmianie ulegają normy zachowań. Każdy dąży do chwilowej sławy, a relacje miłosne stają się szybsze i krótsze.
Rodzący się w książce dialog między Zygmuntem Baumanem a Thomasem Leoncinim, przyjmuje lekką i przyjemną formę. Nie natrafimy tu na krytykę lub opozycyjne postawy. Autorzy pomimo ogromnej różnicy wieku, płyną w tym samym kierunku, wzajemnie się dopełniając. Zdarza im się odbijać od poruszanych tematów na rzecz ciekawych przykładów i interesujących anegdot, lecz zawsze powracają do punktu wyjścia i odnoszą je do poruszanego tematu. Całość przypomina rejs, podczas którego nakreśla się rola “mistrza”. Co prawda to Leoncini dyktuje kierunek, w którym potoczy się rozmowa, lecz jest on jedynie punktem wyjścia, próbą konfrontacji do poznania opinii Baumana.
Niestety książka w żadnym stopniu nie wyczerpuje poruszonego tematu “płynnego pokolenia”. Nawet na bazie omawianych w poszczególnych rozdziałach zagadnień, ledwie dotyka występujących problemów, pozostawiając sporą przestrzeń do dyskusji. Nie sugeruje również jakichkolwiek możliwych rozwiązań, ani spekulacji dotyczących przyszłości. Jest opisem obecnej, płynnej chwili, próbą uchwycenia aktualnej formy społecznej rzeczywistości, lecz w szczególności jest pretekstem do pięknej i błyskotliwej, ostatniej rozmowy z wybitnym socjologiem i intelektualistą.

Panta rhei

“Płynność” oznacza gotowość na zmiany, otwartość na nowe doświadczenia. Jest to plastyczna, nieustająco zmieniająca się forma. Podąża ona wraz z czasem, dostosowując się do jego tempa. Nie jest zatem stałym punktem, lecz nieustannie zmieniającą się, niepewną rzeczywistością.
Zygmunt Bauman tym właśnie terminem określa najnowsze pokolenie “milenialsów”, oraz...

Książkę czyta się jednym tchem. Wciągający dialog o ponowoczesności pomiędzy Zygmuntem Baumanem a Thomasem Leoncinim. Szybko się czyta, ale po przeczytaniu następuje długi czas rozmyślania i odnajdywania siebie w tym wszystkim, co opisano w "Płynnym pokoleniu". Polecam!

Książkę czyta się jednym tchem. Wciągający dialog o ponowoczesności pomiędzy Zygmuntem Baumanem a Thomasem Leoncinim. Szybko się czyta, ale po przeczytaniu następuje długi czas rozmyślania i odnajdywania siebie w tym wszystkim, co opisano w "Płynnym pokoleniu". Polecam!

Rozważania o współczesności.

Zygmunt Bauman - postać w równym stopniu ciekawa co kontrowersyjna. Człowiek potrafiący wypowiedzieć się na każdy istotny z kulturowego czy socjologicznego punktu widzenia temat. Niezależnie od kontrowersji wokół tej postaci - już za powyższe wielki szacunek. Tym razem słów kilka od Baumana o... współczesności.

Bo tak naprawdę o tym w niniejszej książce czytamy. Z socjologicznego i kulturowego punktu widzenia na całą sprawę patrząc. Tematy istotne, ciekawe, pełne trafnych spostrzeżeń... I bynajmniej wiek nieżyjącego już Baumana (rocznik 1925) nie jest tutaj przeszkodą w trafnej ocenie otaczającego nas świata.

Bauman wraz z Leoncinim (książka ma formę arcyciekawego dialogu obu panów) snują swe rozważania w odniesieniu do pokolenia dzisiejszych 30-latków na płaszczyznach kulturowych przemian w obszarach wyglądu i aparycji, wzrostu zachowań agresywnych wraz z rozwojem mediów społecznościowych i szeroko pojętej socjologicznej aktywności w sieci, a także w sferze obyczajowości w odniesieniu do uczuć i seksu. Płaszczyzny rozważań... szalenie interesujące. Spostrzeżenia zaś trafne... tylko czy jest się czego cieszyć?

Założeniem i tak naprawdę głównym wnioskiem z tej książki płynącym jest ciągła zmiana, która jest swoistym znakiem naszych czasów. Fakt - ciągła, stale zwiększająca się dynamika rzeczywistości jest bezustannym pędem, brakiem stałych punktów zaczepienia, życiem w biegu do którego każdy musi się przystosować. Niesie to ze sobą konsekwencje.

Książkę podzielono na trzy obszary rozważań, są one jednak nierozerwalnie powiązane, na zasadzie akcja-reakcja. Zmiany socjologicznych zachowań zbiorowości ludzkich, ukierunkowanie na siebie, indywidualizm - to przekłada się nieuchronnie na zmiany w wyglądzie, w codziennym stylu bycia, w przemianach ogólnie przyjętych zasad i norm społecznych. One z kolei łącza się z aspektem wirtualnego funkcjonowania nas wszystkich (w mniejszym lub większym stopniu),które to wirtualne funkcjonowanie - z racji anonimowości - sprzyja zachowaniom agresywnym, nieskrępowanym. To wszystko z kolei, na zasadzie pewnego efektu lawiny, odbija się na najgłębszych sferach życia związanych z uczuciowością i seksualnością, które w konsekwencji stają się coraz bardziej płynne, rozmyte, odsuwające w tło pewną głębię odczuwania na rzecz "tu i teraz" ze wszystkimi tego faktu (wprawdzie "natychmiastowo" i w łatwy sposób "przyjemnymi") konsekwencjami, lecz także ze wszystkimi konsekwencjami o wydźwięku negatywnym, których skutki można obserwować dopiero wraz z upływem czasu.

Bez cienia wątpliwości jest to bardzo mądra książka. Trafna, inteligentna, a jednocześnie zrozumiała. I pozwalająca pojąć pewne rzeczy, część z nich sobie uporządkować. Mam takie wrażenie, że w wielu momentach czytałem o wszystkim co gdzieś intuicyjnie każdy z nas wie, lecz niekoniecznie na co dzień o tym myśli i to nazywa. Bez wątpienia warto się na chwilę zatrzymać i tego wrażenia (w trakcie lektury) doświadczyć.

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

Recenzja także na:
https://cosnapolce.blogspot.com/2018/12/pynne-pokolenie-zygmunt-bauman-thomas.html

Rozważania o współczesności.

Zygmunt Bauman - postać w równym stopniu ciekawa co kontrowersyjna. Człowiek potrafiący wypowiedzieć się na każdy istotny z kulturowego czy socjologicznego punktu widzenia temat. Niezależnie od kontrowersji wokół tej postaci - już za powyższe wielki szacunek. Tym razem słów kilka od Baumana o... współczesności.

Bo tak naprawdę o tym w...