Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie sądziłem, że rozpoczynając cykl Hyperiona, trafię na taką perełkę sci-fi. Do książki zajrzałem trochę z powodu zaciekawienia okładką, a trochę z powodu braku czegoś ciekawego do czytania.

Ooo, jak dobrze się stało, że trafiłem na Simmonsa! Obecnie jestem w trakcie czytania "Upadku Hyperiona" i nadal uważam, że było warto.
Świetne wplecenie w akcję teorii naukowych, filozoficznych i religijnych. Dzieje ludzkości w oderwaniu od Ziemi. Problemy, które rodzi powstanie i usamodzielnienie się Sztucznej Inteligencji. Wreszcie kwestia Boga.

Oczywiście wszystkie te rozważania nie są na poziomie traktatu naukowego, bo nie tym wszak jest "Hyperion". Są jednak podane w sposób, który może zaciekawić i skłonić do głębszych poszukiwań w zakresie jakiegoś konkretnego problemu, który zainteresował czytelnika. Dodatkowo, co chyba jest jeszcze ważniejsze, są tak wbudowane w fabułę powieści, że nie męczą, nie wzbudzają chęci ich pominięcia. Coś pięknego.

Mam tylko nadzieję, że kolejne książki Simmonsa, które mam zamiar przeczytać, a konkretnie cykl Endymion, przynajmniej utrzymają poziom Hyperiona.

Nie sądziłem, że rozpoczynając cykl Hyperiona, trafię na taką perełkę sci-fi. Do książki zajrzałem trochę z powodu zaciekawienia okładką, a trochę z powodu braku czegoś ciekawego do czytania.

Ooo, jak dobrze się stało, że trafiłem na Simmonsa! Obecnie jestem w trakcie czytania "Upadku Hyperiona" i nadal uważam, że było warto.
Świetne wplecenie w akcję teorii naukowych,...

Pojęcia zielonego nie mam, o czym jest ta książka, którą mimo wszystko przeczytałem, ponieważ jakimś przedziwnym sposobem pobudzała moją ciekawość tego, co będzie dalej i jak się ta historia zakończy.

Być może jest to opowiastka o życiu. Być może o odkrywaniu prawdy o sobie. Być może o nieprawdziwej prawdziwości egzystencji, którą na co dzień prowadzimy? Być może o kryzysie późnego wieku średniego, lub o miałkości i braku znaczenia i ciężaru naszej codzienności?

Nie wiem. Wiem, że - być może - mógłbym napisać jeszcze kilka zdań podobnego nic nie znaczącego bełkotu. Po cóż jednak miałbym to robić, skoro - być może - "Imitacja życia" jest zwyczajną historyjką nie posiadającą żadnego drugiego dna? Być może jest to imitacja pisarstwa, mająca li tylko dostarczyć niespecjalnie pasjonującej rozrywki? Wydaje mi się, że i tak być może.

Pojęcia zielonego nie mam, o czym jest ta książka, którą mimo wszystko przeczytałem, ponieważ jakimś przedziwnym sposobem pobudzała moją ciekawość tego, co będzie dalej i jak się ta historia zakończy.

Być może jest to opowiastka o życiu. Być może o odkrywaniu prawdy o sobie. Być może o nieprawdziwej prawdziwości egzystencji, którą na co dzień prowadzimy? Być może o...

Murakami i opowiadania? Nigdy w życiu bym nie pomyślał. A tymczasem japoński pisarz potrafi zaskoczyć. Przyznać muszę, że te króciutkie formy stworzone przez Murakamiego bardzo, ale to bardzo mi się spodobały.

Niektóre opowiadania, aż proszą się o ciąg dalszy. Niektóre są dziwne, żeby nie powiedzieć - dziwaczne. Takie trochę "Opowiadania bizarne" - żeby wspomnieć zbiorek Olgi Tokarczuk. Każda jednak z tych mini historyjek jest - w moim odczuciu - bardzo ostra i wyrazista. O ile powieści Harukiego odbieram czasem jako leniwie rozlane i niespiesznie płynące, o tyle te krótkie formy są jak przycięte brzytwą Ockhama. Nie ma w nich niczego zbędnego. Są jak krótkie, ostre i zdecydowane cięcia.

Świetnie mi się czytało ten krótki zbiorek opowiadań i myślę, że nie pozostaję w tym odczuciu odosobniony.

Murakami i opowiadania? Nigdy w życiu bym nie pomyślał. A tymczasem japoński pisarz potrafi zaskoczyć. Przyznać muszę, że te króciutkie formy stworzone przez Murakamiego bardzo, ale to bardzo mi się spodobały.

Niektóre opowiadania, aż proszą się o ciąg dalszy. Niektóre są dziwne, żeby nie powiedzieć - dziwaczne. Takie trochę "Opowiadania bizarne" - żeby wspomnieć zbiorek...