Z całym szacunkiem do klasyki literatury amerykańskiej i do wiernych fanów Edgara, ale u współczesnego czytelnika dzieło owe wzbudza uczucie trącania lekko myszką. Zarówno język wydaje się być archaiczny, jak i sam przekaz poszczególnych opowiadań ani straszny, ani konsekwentny. Narracja w pierwszej osobie, pomimo zmian osobowościowych nie ulega modyfikacji, cały czas jest na poziomie bystrego i świadomego umysłu, co kłóci się z treścią. Opowiadania wywołały jedynie lekki grymas dezaprobaty i odrobinę poczucia straty czasu.

Z całym szacunkiem do klasyki literatury amerykańskiej i do wiernych fanów Edgara, ale u współczesnego czytelnika dzieło owe wzbudza uczucie trącania lekko myszką. Zarówno język wydaje się być archaiczny, jak i sam przekaz poszczególnych opowiadań ani straszny, ani konsekwentny. Narracja w pierwszej osobie, pomimo zmian osobowościowych nie ulega modyfikacji, cały czas jest...

Nie będę się pastwił nad tym zbiorem opowiadań nudy... ekhem, grozy. Opowiadań grozy. Sporo czasu minęło od wydania tych opowiadań i może ówczesny czytelnik był ukontentowany ich lekturą , natomiast ja przysypiałem.
Opowiadania są nudne, bez polotu, a grozy tu tyle, co w Dineylandzie.

Nie będę się pastwił nad tym zbiorem opowiadań nudy... ekhem, grozy. Opowiadań grozy. Sporo czasu minęło od wydania tych opowiadań i może ówczesny czytelnik był ukontentowany ich lekturą , natomiast ja przysypiałem.
Opowiadania są nudne, bez polotu, a grozy tu tyle, co w Dineylandzie.

Kolejny już w raz mierzę się z książkami z XVIII i pierwszej połowy XIX wieku i po raz kolejny spotyka mnie zawód. Myślę, że ogromny i chyba nie do przeskoczenia jest dystans między tym, czego spodziewał się ówczesny czytelnik (i co starał się w jak najwyższej jakości dostarczyć ówczesny autor) i tym, czego oczekujemy dziś.

Z dziewięciu opowiadań o dwóch, no może trzech mogę powiedzieć, że nie są złe. Co nie znaczy, że są dobre. Po prostu nie są -jak pozostałe opowiadania - (patrząc z dzisiejszej perspektywy) głupie, naiwne, źle skonstruowane i bezsensownie zakończone. Ale nawet te lepsze opowiadania postarzały się okrutnie i tylko finałową "Zagładę domu Usherów" można od biedy polecić współczesnemu czytelnikowi, chociaż nawet tutaj nie ma co się spodziewać ósmego cudu świata.

Cóż, nawet najlepsze książki, jak wszystko inne, też się starzeją i umierają. Ten zbiorek opowiadań jest dobitnym tego przykładem.

Kolejny już w raz mierzę się z książkami z XVIII i pierwszej połowy XIX wieku i po raz kolejny spotyka mnie zawód. Myślę, że ogromny i chyba nie do przeskoczenia jest dystans między tym, czego spodziewał się ówczesny czytelnik (i co starał się w jak najwyższej jakości dostarczyć ówczesny autor) i tym, czego oczekujemy dziś.

Z dziewięciu opowiadań o dwóch, no może trzech...