Chciałam już od jakiegoś czasu zajrzeć do klasycznego kryminału, który nie został napisany przez Aghatę Christie. Brytyjskiego pisarza Edgara Wallace’a znałam nie tyle z samych książek, ile z zachodnioniemieckich ekranizacji. Traktowałam te stare kryminały jako zamienniki na horrory, których mi zabraniano w dzieciństwie oglądać. Nie odstawały od prawdziwych straszaków. Akcja rozgrywała się często w starych domostwach czy w mglistym Londynie, a morderca był nie tylko nieuchwytny, ale także pomysłowo ucharakteryzowany.

Edgar Wallace nie jest zbytnio znany w Polsce, ale wywarł trwały wpływ na gatunek kryminalny i jego podgatunek mystery oraz na kryminał detektywistyczny. Jako jeden z pierwszych autorów stworzył znanych ze swoich niekonwencjonalnych metod inspektorów Scoltland Yardu. Jego powieści są pełne zawiłych fabuł, licznych scen akcji i zapadających w pamięci złoczyńców. Nawet sama Christie doceniała pracę tego zapomnianego pisarza, składając mu mały hołd w swoich opowiadaniach.

Słynny gangster O’Shea zdobywa podczas napaści trzy tony złota. Jednak nie chce się dzielić łupem ze swoimi wspólnikami, więc ich wydaje w ręce policji. Ci oczywiście przysięgają zemstę. Później akcja przenosi się do dużej posiadłości Monk Hall, w której dzieją się niepokojące zjawiska. Córka właściciela Mary Redmayne słyszy w rezydencji przeraźliwe krzyki. Niektórzy słyszą także tajemniczą muzykę organową. Koło rezydencji krąży także zakapturzony mnich, który wywołuje panikę wśród mieszkańców. Czy inspektorzy ze Scotland Yardu dowiedzą się, co się za tym wszystkim kryje?

Musiałam się trochę rozgrzać przy tym autorze, a szczególnie, gdy przeskakiwał z jednego bohatera do drugiego. Wallace, nie bawił się w upiększanie swojego tekstu. On skupił się bardziej na dialogach i preferował nieskomplikowane zdania. Nie ma tu też głęboko zarysowanych relacji między bohaterami, a wątki miłosne pozostawiają wiele do życzenia. Ot, typowe czytadło, które wydają często w formie kieszonkowej. Mogę się jedynie domyśleć, że dla zaczytującego się we współczesnych kryminałach wyjadacza, ten klasyk może się jedynie przysłużyć jako ciekawostka historyczna gatunku. Ta atmosfera, którą autor zbudował wokół swojego tajemniczego mnicha oraz rezydencji miała jednak w sobie to „coś”. Książka została zekranizowana w 1965 roku przez austriackiego reżysera Haralda Reinla.

Chciałam już od jakiegoś czasu zajrzeć do klasycznego kryminału, który nie został napisany przez Aghatę Christie. Brytyjskiego pisarza Edgara Wallace’a znałam nie tyle z samych książek, ile z zachodnioniemieckich ekranizacji. Traktowałam te stare kryminały jako zamienniki na horrory, których mi zabraniano w dzieciństwie oglądać. Nie odstawały od prawdziwych straszaków....