Co chwila wracam myślami nad decyzją głównego bohatera. Jak zwykle na ostro i treściwie. Super pozycja !!

Co chwila wracam myślami nad decyzją głównego bohatera. Jak zwykle na ostro i treściwie. Super pozycja !!

Krótka, treściwa historia małżeństwa, które z ogromną radością przeprowadza się w wymarzone miejsce, by tam cieszyć się nowym etapem życia na emeryturze... Życie szybko weryfikuje ich wcale niewygórowane oczekiwania. Fajnie się czyta, z lekkim napięciem.

Krótka, treściwa historia małżeństwa, które z ogromną radością przeprowadza się w wymarzone miejsce, by tam cieszyć się nowym etapem życia na emeryturze... Życie szybko weryfikuje ich wcale niewygórowane oczekiwania. Fajnie się czyta, z lekkim napięciem.

„Krasomówca” jest krótką opowieścią, ale jakże wymowną. Autorka bardzo mocno skupia uwagę czytelnika na brzydocie i wszystkim, co może wzbudzić w nim niechęć, odrazę i obrzydzenie. Jej wręcz pedantyczne opisy bardzo działają na wyobraźnię. Stanowią istotny element fabuły. Główny bohater, spokojny nobliwy nauczyciel, dowiaduje się o sobie niewiarygodnych rzeczy. Przekonuje się, jak bardzo zmienia się działanie i myślenie człowieka pod wpływem kryzysowych sytuacji. Wyobrażam sobie, jakich zmian musi dokonać w sobie człowiek, który skrajnie zły czyn postrzega jako coś pożądanego i dobrego, a po dokonaniu zbrodni jest usatysfakcjonowany i może spać spokojnie bez wyrzutów sumienia.

„Krasomówca” jest krótką opowieścią, ale jakże wymowną. Autorka bardzo mocno skupia uwagę czytelnika na brzydocie i wszystkim, co może wzbudzić w nim niechęć, odrazę i obrzydzenie. Jej wręcz pedantyczne opisy bardzo działają na wyobraźnię. Stanowią istotny element fabuły. Główny bohater, spokojny nobliwy nauczyciel, dowiaduje się o sobie niewiarygodnych rzeczy. Przekonuje...

Według mnie to krótka, ale mądra i dająca do myślenia książka. Ciężko zrecenzować ją, jednocześnie nie zdradzając treści, lecz polecam każdemu - i tym lubiącym czytać i tym mniej chętnym.

Według mnie to krótka, ale mądra i dająca do myślenia książka. Ciężko zrecenzować ją, jednocześnie nie zdradzając treści, lecz polecam każdemu - i tym lubiącym czytać i tym mniej chętnym.

Krótka, treściwa, jak wszystkie książki Amelie Nothomb trochę absurdalna. Sama historia Państwa Hazel dość ciekawa. Na pewno warto przeczytać.

Krótka, treściwa, jak wszystkie książki Amelie Nothomb trochę absurdalna. Sama historia Państwa Hazel dość ciekawa. Na pewno warto przeczytać.

Świetna książka. Dzięki niej polubiłam czytać. Gorąco polecam

Świetna książka. Dzięki niej polubiłam czytać. Gorąco polecam

Po prostu świetna!

Po prostu świetna!

Niemalże od początku chmurny, milczący sąsiad państwa Hazel, który pojawia się w ich domu z mechaniczną regularnością nazywany jest przez pierwszoosobowego narratora nie inaczej jak nieprzyjacielem, tyranem, ciemiężycielem, oprawcą, wreszcie katem. Jest też dla narratora „pusty” i ta pustka jest tym większa, że siedemdziesięcioletni gość z sąsiedztwa jest ogromny i gruby. Czy nie jest jednak tak, że próżnia wewnętrzna innego człowieka jest naszą fantazją – fantazją wywołaną jego odmiennością, która jest nie do zniesienia? To nasze oczy, nasze postrzeganie „opróżniają” drugiego człowieka i dzieje się to jakby „profilaktycznie”, aby przypadkiem to, co realnie wypełnia inną istotę ludzką nie wstrząsnęło naszym egocentrycznym, prywatnym światem. W tę próżnię wlewają się nasze interpretacje innego i zamieniają go w byt wirtualny, stworzony na nasz użytek i dla naszej wygody. Tak dzieje się również z gościem państwa Hazel. Im ktoś jest bardziej „pusty” w naszym mniemaniu, tym szybciej zamienia się w obiekt przemocy. Wystarczy, aby ktoś inny zamilknął albo drastycznie ograniczył werbalną komunikację, aby stał się „próżnią” na nasze projekcje, wyobrażenia, interpretacje, a więc stał się automatycznie ich ofiarą, pozbawioną autonomii i bezbronną tylko z racji swojej zagadkowości i inności. Narrator odbiera wręcz swemu sąsiadowi statusu człowieka; wobec jego żony jest taki sam – ona jest jedynie karykaturalną „cystą.” Tymczasem mimo swoich ograniczonych komunikatów sąsiad i jego żona nie tylko są ludźmi, ale są powody, aby przeczuwać, że są osobami rozdzierająco nieszczęśliwymi. Krasomówczym katem jest tu pan Hazel - nie odwiedzający go starzec, który w intrygujący, trudny, stanowiący wyzwanie sposób domaga się … czegoś skrajnie ludzkiego: bliskości.

To chyba najlepsza, najbardziej skondensowana powieść o przemocy, jaką dotychczas czytałem – o przemocy symbolicznej, przemocy mówienia, nazywania, wypełniania znaczeniem, nadawania atrybutów, tagów, „lajków” i „nie-lajków”. Wszystko to – a jakże! - prowadzi do przemocy czysto fizycznej, eliminacji, anihilacji, którym towarzyszy niewzruszone poczucie oczywistości swoich racji, dobrze spełnionego obowiązku.

„Krasomówca” to mogłaby być powieść o nazizmie.

Niemalże od początku chmurny, milczący sąsiad państwa Hazel, który pojawia się w ich domu z mechaniczną regularnością nazywany jest przez pierwszoosobowego narratora nie inaczej jak nieprzyjacielem, tyranem, ciemiężycielem, oprawcą, wreszcie katem. Jest też dla narratora „pusty” i ta pustka jest tym większa, że siedemdziesięcioletni gość z sąsiedztwa jest ogromny i gruby....

Idylla dwojga szczęśliwych emerytów, w konfrontacji z problemami sąsiadów jakby z innego świata choroby, nieszczęścia, ograniczeń.

Idylla dwojga szczęśliwych emerytów, w konfrontacji z problemami sąsiadów jakby z innego świata choroby, nieszczęścia, ograniczeń.

Lektura na jeden wieczór. Dość niepokojąca...

Lektura na jeden wieczór. Dość niepokojąca...