Historia z jednej strony wzruszająca a z drugiej- do zapomnienia.. niestety. Nie mój styl narracji, chaotyczna, mało dokładna. Na korzyść przemawia tylko to, że jest oparta na faktach i pisała ją osoba przeżywająca tą tragedię.

Historia z jednej strony wzruszająca a z drugiej- do zapomnienia.. niestety. Nie mój styl narracji, chaotyczna, mało dokładna. Na korzyść przemawia tylko to, że jest oparta na faktach i pisała ją osoba przeżywająca tą tragedię.

To straszne kiedy chorują dzieci. To straszne patrzeć na chorobę własnego dziecka. To straszne kiedy trzeba się zmierzyć ze zbliżającą się śmiercią. To straszne kiedy patrzysz na swoje 4-letnie dziecko i nie wiesz jak mu pomóc, a ono gaśnie na Twoich oczach. A najgorsze jest to, że zdajesz sobie sprawę, że to nie jest tylko książka. Tak się dzieje w prawdziwym życiu. Właśnie o prawdziwej chorobie jest "Miłość silniejsza niż wszystko". Walka z chorobą malutkiej dziewczynki o której opowiada nam jej matka. Razem z nią przeżywamy załamanie, stres, ból, niedowierzanie, przerażenie ale także i chwile radości, siły oraz nadziei na lepsze jutro. Książka porusza bardzo ciężki temat jednak wydaje mi się, że raczej nie będzie po niej wielkiego wow! Ot, czyta się ją bardzo szybko i chyba jednak szybko się o niej też zapomina aczkolwiek warto ją przeczytać choćby dla uświadomienia sobie jakie to szczęście kiedy nasi bliscy są zdrowi.

To straszne kiedy chorują dzieci. To straszne patrzeć na chorobę własnego dziecka. To straszne kiedy trzeba się zmierzyć ze zbliżającą się śmiercią. To straszne kiedy patrzysz na swoje 4-letnie dziecko i nie wiesz jak mu pomóc, a ono gaśnie na Twoich oczach. A najgorsze jest to, że zdajesz sobie sprawę, że to nie jest tylko książka. Tak się dzieje w prawdziwym życiu....

Bardzo wzruszająca opowiaśc o życiu, sile i walce ze śmiertelną chorobą, sile matki i miłości do dziecka..

Bardzo wzruszająca opowiaśc o życiu, sile i walce ze śmiertelną chorobą, sile matki i miłości do dziecka..

Historia o nadzwyczajnej miłości matki do chorej córki,nadziei i wiary w niewiarygodne oraz radości z każdego przeżytego dnia. Polecam

Historia o nadzwyczajnej miłości matki do chorej córki,nadziei i wiary w niewiarygodne oraz radości z każdego przeżytego dnia. Polecam

Piękna i idealnie przekazująca uczucia towarzyszące matce, która musi przejść przez chorobę swojego dziecka. Bardzo wyraźnie wyodrębnione uczucia pozwalają spojrzeć na tę sytuację okiem matki, która rozpaczliwie poszukuje źródła siły, które pomogłoby jej przetrwać.

Piękna i idealnie przekazująca uczucia towarzyszące matce, która musi przejść przez chorobę swojego dziecka. Bardzo wyraźnie wyodrębnione uczucia pozwalają spojrzeć na tę sytuację okiem matki, która rozpaczliwie poszukuje źródła siły, które pomogłoby jej przetrwać.

Prawdziwa historia chorej na białaczkę Mony. Choroba zaczyna się bardzo wcześnie, gdy dziewczynka ma 4 latka. Wszystkie wydarzenia obserwujemy z pozycji jej mamy, która napisała tę książkę. Przeżywamy razem z nią całą paletę uczuć od niedowierzania do smutku, załamania, braku wiary w lepsze jutro, aż do postanowienia, że będzie walczyć, wierzyć w wyzdrowienie, cieszyć się każdą chwilą. Sami wiemy, że na świecie codziennie wiele dzieci choruje na raka, ale czytać o tym w książce czy oglądać zawsze wyzwala emocje. To tak jakby wpuścić emocje danej rodziny do własnego życia. Ja to tak odczuwam i wszelkie emocje czułam razem z autorką. Choroba Mony zaczęła się w 1970, więc dawno temu, jednak przeżycia jakie towarzyszą rodzinie chorej osoby są zawsze takie same. Autorka pokazuje nam jak ciężko poradzić sobie z taką tragedią, wykrzesać z siebie odwagę, jednak jej się to udało. Trudno też wtedy znaleźć czas dla drugiego dziecka, które tak samo potrzebuje uwagi i może poczuć się odepchnięte. Rodzic wtedy jest naprawdę w złej sytuacji. Widać jak choroba Mony wpływa na całą rodzinę. Ciężko wytłumaczyć tak małej dziewczynce czemu gubi włosy, wygląda inaczej. Mona tutaj jawi się jako dojrzała nad wiek i nie narzeka, ale można tylko się domyślić jak ciężkie dla tak małego dziecka są ciągłe badania, chemioterapie, branie lekarstw. Trudno mówić wtedy o beztroskim dzieciństwie. To bardzo trudna próba dla całej rodziny, autorka dobrze to pokazuje. Lektura wyzwala wiele emocji, warto przeczytać. Teraz sięgnę po 2 część, bo jest też druga, opisane są tam dalsze losy Mony.

Prawdziwa historia chorej na białaczkę Mony. Choroba zaczyna się bardzo wcześnie, gdy dziewczynka ma 4 latka. Wszystkie wydarzenia obserwujemy z pozycji jej mamy, która napisała tę książkę. Przeżywamy razem z nią całą paletę uczuć od niedowierzania do smutku, załamania, braku wiary w lepsze jutro, aż do postanowienia, że będzie walczyć, wierzyć w wyzdrowienie, cieszyć się...

Książka tak bardzo pochłania, że mija kilka godzin i już jesteśmy na końcu. Pokazuje, że nie ważny jest coraz większy telewizor, czy coraz szybszy samochód, ani inne dobra materialne, o których myślimy, że ułatwią nam życie, lecz wola przetrwania, walki o dziecko. Najohydniejsza niestety jest tu najbliższa rodzina i znajomi, którzy modlą się o śmierć dziecka lub uciekają, by tylko nie widzieć... Niesamowita książka, polecam!

Książka tak bardzo pochłania, że mija kilka godzin i już jesteśmy na końcu. Pokazuje, że nie ważny jest coraz większy telewizor, czy coraz szybszy samochód, ani inne dobra materialne, o których myślimy, że ułatwią nam życie, lecz wola przetrwania, walki o dziecko. Najohydniejsza niestety jest tu najbliższa rodzina i znajomi, którzy modlą się o śmierć dziecka lub uciekają,...

Niezwykle poruszająca opowieść o walce. Nadzieja kontra rozczarowanie. Chwyta za serce. Jest wspaniała.

Niezwykle poruszająca opowieść o walce. Nadzieja kontra rozczarowanie. Chwyta za serce. Jest wspaniała.

Sentymentalna powieść z gatunku: piękna i dzielna mama może zdziałać cuda. Czyta się tak, jak sie je hamburgera - szybko... a w godzinę później pustka. Szkoda, że nie ma cenzury na ważne tematy, by nie mogli brać się do nich kiepscy pisarze.

Sentymentalna powieść z gatunku: piękna i dzielna mama może zdziałać cuda. Czyta się tak, jak sie je hamburgera - szybko... a w godzinę później pustka. Szkoda, że nie ma cenzury na ważne tematy, by nie mogli brać się do nich kiepscy pisarze.

Choć najpierw przeczytałam drugą część, w której Mona niestety pożegnała się z życiem, dopiero później mój wzrok przykuła ta część. Książka opisuje wszystko niezwykle prawdziwie, czytając ją miałam odczucia, jakbym naprawdę znała tamtą osobę, jakby dla mnie też była kimś bliskim.

Choć najpierw przeczytałam drugą część, w której Mona niestety pożegnała się z życiem, dopiero później mój wzrok przykuła ta część. Książka opisuje wszystko niezwykle prawdziwie, czytając ją miałam odczucia, jakbym naprawdę znała tamtą osobę, jakby dla mnie też była kimś bliskim.