Nura Abdi popełniła największą zbrodnię. Urodziła się dziewczynką w miejscu, w którym znaczy mniej niż zwierzę. Jej opis życia, które faktycznie jest udziałem setek tysięcy kobiet, sprawia że na nowo doceniamy świat, w którym taką książkę mamy okazję przeczytać, a nie napisać.

Nura Abdi popełniła największą zbrodnię. Urodziła się dziewczynką w miejscu, w którym znaczy mniej niż zwierzę. Jej opis życia, które faktycznie jest udziałem setek tysięcy kobiet, sprawia że na nowo doceniamy świat, w którym taką książkę mamy okazję przeczytać, a nie napisać.

Książka ciekawa, jednak nie rzuciła mnie na kolana. Optymistyczne jest to, że pokazuje, iż są w Afryce również ludzie, którzy nie tylko trudnią się kradzieżami i przemocą, ale też tacy, którzy potrafią sami ciężko pracować, zakładać biznesy i dążyć do swoich pieniędzy, a nie zasiłków i jałmużny. Przygnębiający temat obrzezania jest niemal pobocznym wątkiem. A tak standardowo - życie w Afryce, wojna, emigracja do Niemiec i tęsknota z Czarnym Kontynentem.

Książka ciekawa, jednak nie rzuciła mnie na kolana. Optymistyczne jest to, że pokazuje, iż są w Afryce również ludzie, którzy nie tylko trudnią się kradzieżami i przemocą, ale też tacy, którzy potrafią sami ciężko pracować, zakładać biznesy i dążyć do swoich pieniędzy, a nie zasiłków i jałmużny. Przygnębiający temat obrzezania jest niemal pobocznym wątkiem. A tak...

Bardzo dobra książka, jedna z lepszych w tym gatunku. Czytając ją czułam gorący oddech Afryki na karku, podziwiałam jej piękno, ale też zrozumiałam nieco afrykańską mentalność. Napisana ładnym, prostym językiem, jest obrazem małego fragmentu życia, jakie toczy się na tym kontynencie. Polecam!

Bardzo dobra książka, jedna z lepszych w tym gatunku. Czytając ją czułam gorący oddech Afryki na karku, podziwiałam jej piękno, ale też zrozumiałam nieco afrykańską mentalność. Napisana ładnym, prostym językiem, jest obrazem małego fragmentu życia, jakie toczy się na tym kontynencie. Polecam!

Przed jedenastu laty wojna domowa wygnała Nurę z ojczystej Somalii do Nairobi.Po długich perypetiach postanawia wyjechać do Ameryki.Niestety zostaje zatrzymana na lotnisku we Frankfurcie,gdzie celnicy odkrywają ,ze leci na paszporcie kuzynki ze Stanów. Dopiero tu, w obozie dla azylantów, zrozumiała, że kobiety europejskie są inne niż ona, że również nie wszystkie muzułmanki są obrzezane. Świat runął jej na głowę.

Przed jedenastu laty wojna domowa wygnała Nurę z ojczystej Somalii do Nairobi.Po długich perypetiach postanawia wyjechać do Ameryki.Niestety zostaje zatrzymana na lotnisku we Frankfurcie,gdzie celnicy odkrywają ,ze leci na paszporcie kuzynki ze Stanów. Dopiero tu, w obozie dla azylantów, zrozumiała, że kobiety europejskie są inne niż ona, że również nie wszystkie muzułmanki...

Szokująca a zarazem piękna historia!
Ostatnio zaczytuję się w autobiografiach afrykańskich kobiet i jestem w szoku, jak okrutnemu rytuałowi poddawana jest każda z nich! My- Polki, mamy ogromne szczęście, że nie musimy być obrzezane! Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego bólu!

Szokująca a zarazem piękna historia!
Ostatnio zaczytuję się w autobiografiach afrykańskich kobiet i jestem w szoku, jak okrutnemu rytuałowi poddawana jest każda z nich! My- Polki, mamy ogromne szczęście, że nie musimy być obrzezane! Nie jestem w stanie wyobrazić sobie tego bólu!

Książka przedstawia historię dziewczyny z Afryki, która emigruje do Europy. Opowiada nam o świecie, w którym żyła, o swojej kulturze, o życiu w afrykańskim mieście. Pokazuje też, że rzeczy, które są oczywiste dla nas w Europie mogą zaskakiwać innych mieszkańców świata. Oprócz tego porusza bardzo ważny problem, jaki panuje w kulturze afrykańskiej - obrzezanie dziewcząt, który jest okropnym zabiegiem.
Uważam, że jest to ciekawa książka, mnie osobiście zainteresowała.
Z chęcią wrócę do lektur o Afryce.

Książka przedstawia historię dziewczyny z Afryki, która emigruje do Europy. Opowiada nam o świecie, w którym żyła, o swojej kulturze, o życiu w afrykańskim mieście. Pokazuje też, że rzeczy, które są oczywiste dla nas w Europie mogą zaskakiwać innych mieszkańców świata. Oprócz tego porusza bardzo ważny problem, jaki panuje w kulturze afrykańskiej - obrzezanie dziewcząt,...

Wiele jest na rynku książek o podobnej tematyce, mniej lub bardziej udanych. "Łzy na piasku" wyróżniają się spośród nich mądrością Autorki i niepopadaniem w skrajności, czego osobiście nie znoszę. Autorka pokazuje nam plusy i minusy zarówno Afryki, jak i Europy. Każdy kontynent, każdy kraj ma przecież swoje słoneczne i ciemne strony.
"Łzy na piasku" urzekły mnie swoją prostotą, bezpośredniością i pięknem, ale również osobą Autorki, jej twardym charakterem i pracowitością.
POLECAM!

Wiele jest na rynku książek o podobnej tematyce, mniej lub bardziej udanych. "Łzy na piasku" wyróżniają się spośród nich mądrością Autorki i niepopadaniem w skrajności, czego osobiście nie znoszę. Autorka pokazuje nam plusy i minusy zarówno Afryki, jak i Europy. Każdy kontynent, każdy kraj ma przecież swoje słoneczne i ciemne strony.
"Łzy na piasku" urzekły mnie swoją...

Myślę, ze po przeczytaniu Kwiatu pustyni mimowolnie szukałam czegoś podobnego. Za każdym razem nieco się zawodziłam. Nic nie było w stanie bardziej mnie poruszyć niż opowieść Warris Dirie. Tak było i tym razem. Cały czas porównywałam dwa niesamowite dramaty, zastanawiając się która z kobiet miała gorzej. Nie powinnam była tego robić, bo kim ja jestem, żeby oceniać. Mieszkam w luksusie w XXI wieku, gdzie historie o obrzezywaniu kobiet są dla mnie jedynie legendą. Historia Nury jest nieco inna, w odróżnieniu od Warris nie jest ona nomadką. Mieszkała większość swojego życia w Mogadiszu, stolicy Somalii. Jej życie wydaję się trochę bardziej nowoczesne. Pralka, telewizor i tego typu sprzęty nie są jej obce. Co najbardziej mnie zaskoczyło w tej powieści to, że rodzice bohaterki rozwiedli się. W tym środowisku wydawało mi się to raczej niemożliwe.
Oczywiście głównym elementem książki jest sam fakt obrzezania, którego wspomnienie powoduje u mnie mdłości. Nura mimo wszystko doznała dużo bardziej „łagodnego” jeżeli w ogóle można użyć takiego przymiotnika opisującego ten rytuał obrzezania. Wzruszyła mnie postawa ojca, który praktycznie zaprzeczył mojemu wyobrażeniu arabskiego męża. Nie chciał, by córka cierpiała, chciał ją oszczędzić. Błagał żonę, ta jednak pozostawała nieugięta. Wydaje mi się , ze przeżycia z dzieciństwa tak zmieniają tamtejsze kobiety, ze stają się one tyranami dla własnych dzieci. Zakorzeniane od dzieciństwa wartości nie potrafią ich opuścić nawet po ucieczce do innego kraju. Nura, której udało się wyjechać do Niemiec, gdy tylko dowiedziała się, że nie wszystkie kobiety ulegają rytuałowi obrzezania wręcz starała się bronić własnej kultury co mnie, nowoczesnej Europejce wydawało się wręcz kuriozalne.

Myślę, ze po przeczytaniu Kwiatu pustyni mimowolnie szukałam czegoś podobnego. Za każdym razem nieco się zawodziłam. Nic nie było w stanie bardziej mnie poruszyć niż opowieść Warris Dirie. Tak było i tym razem. Cały czas porównywałam dwa niesamowite dramaty, zastanawiając się która z kobiet miała gorzej. Nie powinnam była tego robić, bo kim ja jestem, żeby oceniać....

Bardzo interesująca historia. Warta przeczytania.

Bardzo interesująca historia. Warta przeczytania.

Książka o emigracji z Afryki do Europy, zanim to stało się modne.

Książka o emigracji z Afryki do Europy, zanim to stało się modne.