Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,A potem poszli pod Kolumnę i spędzili razem jeszcze kilka milczących minut. Słuchali, jak płynie rzeka, drążąc powierzchnię Ziemi, tak jak ludzie drążą ślady w swoich sercach."

Raz na jakiś czas przytrafiają mi się książki, których w żaden sposób nie jestem w stanie pojąć, w których mogę się przejrzeć jak w lustrze, którym mogę bezgranicznie zaufać. ,,Król Węży" jest jedną z nich.

Powieść opowiada o trójce przyjaciół, na pozór zwyczajnej grupce ludzi, którzy wychowują się w zapyziałej mieścinie, pośród zupełnie przeciętnych ludzi. Wydawać by się mogło, że jedyne, co mogą w takiej sytuacji zrobić, to zaczekać na lepszy moment; wpuścić do serca światło przyszłości i nie wypuszczać dotąd, aż nadarzy się okazja, aby najzwyczajniej w świecie uciec w większe, być może lepsze życie. Tak też myślą o sobie Travis, Lydia oraz Dill; jako o przyszłych uciekinierach, którym przyszłość oferuje mnóstwo dróg. Jednakże, jak pokazuje Jeff Zentner, nie wszystko zawsze układa się tak, jak tego oczekujemy...

Ludzie, z którymi spotkacie się w tej książce są niezwykle, niespotykanie wręcz autentyczni; podczas czytania czułam się tak, jakbym rozmawiała z siedzącą obok mnie dziewczyną z sąsiedztwa, która w dodatku świetnie mnie rozumie. Autor trafił w dziesiątkę, kreując swoich bohaterów-wprost nie da się ich nie pokochać. I tak przez całe trzysta pięćdziesiąt jeden stron; przeżywasz z nimi każdą chwilę, razem płaczesz, często śmiejesz się; masz po prostu wrażenie, że tacy ludzie i ich historie mogą istnieć gdzieś tam w świecie, a ich sytuacje życiowe, tudzież problemy wcale nie odbiegają od tego, z czym my borykamy się na co dzień. Mam ogromny sentyment do Lydii, Travisa i Dilla, doprawdy nieczęsto żegnam bohaterów z tak wielkim trudem.

Jako nastolatka, mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę każdemu z moich rówieśników, głównie dlatego, że znajdujemy w niej sytuacje, problemy, przeżycia i ludzi, z którymi bardzo łatwo się utożsamić. W dodatku język, którym pisana jest lektura sprawia, że stapiamy się z każdym słowem, nie czujemy upływu czasu i stron. A przesłanie, które pozostawia po sobie ,,Król Węży" prowokuje do nowych, czasem niewygodnych rozmyślań, które dają okazję do wyciągnięcia mądrych wniosków z tego, jak chcemy żyć, jaką drogę obrać, jak przezwyciężyć strach przed ogromnym, bezlitosnym światem. O takich rzeczach nie mówi się w szkołach, nie uczą o tym w podręczniku. Jak dla mnie lektura obowiązkowa.

,,A potem poszli pod Kolumnę i spędzili razem jeszcze kilka milczących minut. Słuchali, jak płynie rzeka, drążąc powierzchnię Ziemi, tak jak ludzie drążą ślady w swoich sercach."

Raz na jakiś czas przytrafiają mi się książki, których w żaden sposób nie jestem w stanie pojąć, w których mogę się przejrzeć jak w lustrze, którym mogę bezgranicznie zaufać. ,,Król Węży"...

Gdy tylko zauważyłam nawiązanie do ,,Jeźdzca Miedzianego" wiedziałam, że, bez względu na wszystko, muszę sięgnąć po tę książkę. Moje oczekiwania były wygórowane, nadzieje ogromne i cały czas trwałam w przekonaniu, że odnajdę w książce choć jedną cząstkę ,,Jeźdzca...", która mnie tak urzekła. Niestety, gorzko się zawiodłam, zakładając, że powieść Theresy Revay okaże się równie znakomita.
Zacznę od tego, że ,,Biała Wilczyca" jest dobrze napisana, momentami styl autorki wzbudza w czytelniku rozrzewnienie, czasem prawdziwą radość z czytania. Co nie znaczy, że przy tej lekturze można zapomnieć o całym świecie, bo, na moje nieszczęście, nie była to powieść tego typu. Największym problemem w odbiorze okazał się dla mnie nie sam sposób napisania książki, lecz treść, a przede wszystkim bohaterowie. Ich psychologia była dla mnie niepojęta; szczególnie rażący okazał się brak związku przyczynowo-skutkowego. W jednej chwili Max (główny bohater) gniewa się na ukochaną Ksenię za warunki związku, które mu narzuciła i postanawia zrezygnować z tej relacji, a przeskok czasu później (te przeskoki w książce są dość częste) stwierdza, że jest w stanie wybaczyć jej tajemnicę, którą ukrywała przed nim przez 13 lat! W dodatku nie okazuje przy tym zbyt wielu emocji, nie ma też wyrzutów w stosunku do krzywdy, którą mu wyrządzono, jest po prostu szczęśliwy, że Ksenia zgodziła się ponownie zwrócić na niego uwagę. Jego postać straciła dla mnie polot w momencie, gdy całkowicie podporządkował się Kseni i nieco zarzucił swoją pasję, przystępując do bliżej nieokreślonego ruchu oporu.
Jeśli zaś chodzi o główną bohaterkę, czyli wymienioną Ksenię to jest ona silną, niemal stalową kobietą, o przecudnej urodzie i niezłomnym charakterze. Posiada oczywiście wady, ale są one tak sprytnie maskowane przez autorkę, że dla mnie niemożliwością było utożsamić się z Ksenią. Napotkani mężczyźni nie są w stanie oderwać od niej wzroku, większość jest nią zauroczona, często podkreślają, jak bardzo wyjątkowa jest Ksenia i na jak wielkie cuda świata zasługuje. To gloryfikowanie głównych postaci niezmiernie mnie irytowało podczas czytania, w końcu wszyscy dobrze wiemy, że nie ma człowieka, który byłby jak wykuty z marmuru.
Kolejnym problemem podczas czytania okazały się dla mnie częste przeskoki w miejscach i czasie. Raz znajdujemy się w ogarniętej rewolucją Rosji, gdzie autorka poświęca przede wszystkim uwagę rodzinie Kseni i biedzie, w której żyją, a w następnej chwili przerzuca się w otchłań świata europejskich burżujów, klasy bogaczy i władców ówczesnego świata. Moim zdaniem wątek ten był poprowadzony nieudolnie, zwłaszcza, że gdzieś w połowie niemal zupełnie zaginął motyw rodziny Kseni, który bardzo mnie zainteresował. Także przedstawienie świata wojny od strony najwyżej postawionych było dla mnie niezbyt ciekawym posunięciem, głownie dlatego, że nie zgłębiamy się w żadną z rzeczywistości; jest to raczej chaotyczna mieszanina, która utrudnia przywiązanie się do bohaterów na dłużej niż jeden z kapryśnych przeskoków z jednego miejsca w drugie.
Po tak wyczerpującej krytyce pragnę dodać, że książka ma także kilka zalet, które jednak w moim odbiorze były dość nikłe, przez co nie odczuwałam przyjemności z czytania. Sądzę jednak, że ,,Biała Wilczyca" może spodobać się czytelnikom, którzy na daną chwilę nie szukają wymagającej pozycji i, którym nie przeszkadza nieco chaotyczna akcja. Tylko takim osobom jestem w stanie ją polecić.

Gdy tylko zauważyłam nawiązanie do ,,Jeźdzca Miedzianego" wiedziałam, że, bez względu na wszystko, muszę sięgnąć po tę książkę. Moje oczekiwania były wygórowane, nadzieje ogromne i cały czas trwałam w przekonaniu, że odnajdę w książce choć jedną cząstkę ,,Jeźdzca...", która mnie tak urzekła. Niestety, gorzko się zawiodłam, zakładając, że powieść Theresy Revay okaże się...

Po ,, Porwaną Pieśniarkę " sięgałam z dość wysokimi oczekiwaniami, liczyłam, że po tak wysoko ocenionej książce powinnam spodziewać się częstych zwrotów akcji, niepowtarzalnych bohaterów oraz nieziemsko wykreowanego świata. Czy dostałam to, czego najbardziej oczekiwałam? Po wystawionej przeze mnie ocenie, nie ma już chyba nic, w tym polu, do powiedzenia ;).

Po ,, Porwaną Pieśniarkę " sięgałam z dość wysokimi oczekiwaniami, liczyłam, że po tak wysoko ocenionej książce powinnam spodziewać się częstych zwrotów akcji, niepowtarzalnych bohaterów oraz nieziemsko wykreowanego świata. Czy dostałam to, czego najbardziej oczekiwałam? Po wystawionej przeze mnie ocenie, nie ma już chyba nic, w tym polu, do powiedzenia ;).