Dość wyidealizowany obraz Karola Szymanowskiego oczami uwielbiającej go wyraźnie siostrzenicy, Kici, dla której przez ważny okres dzieciństwa pełnił rolę ojca i opiekuna. Przedstawia zakopiańskie losy artysty, zwracając uwagę na jego przyciągającą ludzi pasję i życzliwość, na wielkie pokłady chęci niesienia pomocy niezależnie od własnych, dość poważnych problemów zdrowotnych i finansowych. Mowa tu o ciągnących do jego zakopiańskiej wilii, Atmy, dziś muzeum pamięci artysty, tłumów: członków dość licznej warszawskiej rodziny, uczniów i współpracowników, sławnych przyjaciół, jak Jan Lechoń, Karol Stryjeński, wymawiający artyście raz po raz przyjaźń Witkacy, ekscentryk i furiat napawający dziewczynkę grozą nie mniej jednak niż obcesowa i wyniosła w jej oczach Zofia Nałkowska. Zwraca też uwagę na jego czułe, niemal rodzinne relacje ze służbą i społecznością lokalną, nie tylko artystów, ale głównie prostych ludzi gór. Dąbrowska pisze także o sobie z perspektywy dziecka, jakim wtedy była: o trudach rozłąki z Wujciem, o swoim wstydliwym zachłystywaniu się panjezuskami (naiwnymi rzeźbami lokalnych artystów),pierwszym nieszczęśliwym platonicznym uczuciu, stresogennym także dla Szymanowskiego zagubieniu dziewczynki z matką w górach. Poznajemy tutaj niechęć Szymanowskiego do intensywnych, brzydkich zapachów (jak woń tanich perfum) i niesmak, jaki budził w nim niski humor (frywolne psikusy dziewczynki czy lubieżne żarty drogiego mu skąinąd Pawełka). Tylko gejowska tożsamość Szymanowskiego zostaje tutaj skrzętnie ukryta za eufemizmami. To przykre, ale być może spójne z rzeczywistym sposobem manifestowania się tożsamości artysty w dusznej zakopiańskiej społeczności?

Dość wyidealizowany obraz Karola Szymanowskiego oczami uwielbiającej go wyraźnie siostrzenicy, Kici, dla której przez ważny okres dzieciństwa pełnił rolę ojca i opiekuna. Przedstawia zakopiańskie losy artysty, zwracając uwagę na jego przyciągającą ludzi pasję i życzliwość, na wielkie pokłady chęci niesienia pomocy niezależnie od własnych, dość poważnych problemów...

Wzruszająca w swej dziecięcej prostocie wspomnień o wybitnej osobistości polskiej kultury. Szymanowski widziany oczami dziecka, wspominany przez dorosłą kobietę tak, jak postrzegała go będąc małą dziewczynką. Niewątpliwie Iwaszkiewicz miał racje pisząc w przedmowie, iż książeczka ta ukazuje Zakopane jakiego już nigdy więcej nie będzie.

Wzruszająca w swej dziecięcej prostocie wspomnień o wybitnej osobistości polskiej kultury. Szymanowski widziany oczami dziecka, wspominany przez dorosłą kobietę tak, jak postrzegała go będąc małą dziewczynką. Niewątpliwie Iwaszkiewicz miał racje pisząc w przedmowie, iż książeczka ta ukazuje Zakopane jakiego już nigdy więcej nie będzie.