Nie czytam literatury sf i nie znam się na niej. Książkę pana Kulusa przeczytałam przypadkiem. Nie wiem więc, na ile pomysły w niej zawarte są oryginalne. Muszę jednak przyznać, że historia mi się podobała. Język prosty i niewyszukany, ale fabuła dobrze skonstruowana. Zakończenie bardzo pomysłowe. Duży plus za poczucie humoru autora, a mnie wcale nie jest łatwo rozśmieszyć literacko. Podobał mi się wątek miłosny ze sztuczną inteligencją, w dodatku sklonowaną. Jeśli to autorski wymysł, to szacuneczek. Szkoda, że historia nie została bardziej rozpisana, przy objętości ok. 80 stron jest to raczej opowiadanie czy szkic powieści. Ale ogólnie na plus.

Nie czytam literatury sf i nie znam się na niej. Książkę pana Kulusa przeczytałam przypadkiem. Nie wiem więc, na ile pomysły w niej zawarte są oryginalne. Muszę jednak przyznać, że historia mi się podobała. Język prosty i niewyszukany, ale fabuła dobrze skonstruowana. Zakończenie bardzo pomysłowe. Duży plus za poczucie humoru autora, a mnie wcale nie jest łatwo rozśmieszyć...

Uwielbiam to zakończenie <3
Książka wydaje się być niczym niezwykłym na tle mnóstwa innych sci-fi, jednak zakończenie ma naprawdę wyjątkowe. Całość można przeczytać naprawdę tanio i w jeden wieczór, więc oszczędzę Wam spoilerów, sprawdźcie to sami. Poza tym powieść sama w sobie jest bardzo ciekawa. Nigdzie indziej nie spotkałam się z dylatacją czasu. Bohaterowie też są fajni. Rzadko sci-fi podchodzi do nich w tak ludzki, realistyczny sposób. Mam nadzieję, że autor zdecyduje się na kontynuację, bo 90 stron to zdecydowanie za mało!

Uwielbiam to zakończenie <3
Książka wydaje się być niczym niezwykłym na tle mnóstwa innych sci-fi, jednak zakończenie ma naprawdę wyjątkowe. Całość można przeczytać naprawdę tanio i w jeden wieczór, więc oszczędzę Wam spoilerów, sprawdźcie to sami. Poza tym powieść sama w sobie jest bardzo ciekawa. Nigdzie indziej nie spotkałam się z dylatacją czasu. Bohaterowie też są...

Każdy z nas wie, że prędkość światła jest granicą nie do przekroczenia - nic nie może poruszać się szybciej, gdyż prawa fizyki obowiązujące w naszym wszechświecie na to nie pozwalają. Nie każdy jednak ma świadomość, że dla kogoś, kto poruszałby się z prędkością światła, czas płynąłby inaczej. Znacznie wolniej. Dzięki temu zjawisku możliwe jest dotarcie do odległych rejonów galaktyki za jednego ludzkiego życia i to właśnie ono umożliwia realizację pomysłu głównego bohatera by odnaleźć legendarną kolebkę ludzkości - Ziemię.

Nasz główny bohater żyje w świecie kolonizacji kosmosu i zajmuje się handlem. Jest to o tyle ryzykowne, że choć dla niego podróż z towarem trwa kilka tygodni tzw. "czasu relatywnego", o tyle dla wszystkich innych mija kilka tysięcy lat. Nigdy więc nie wiadomo czy towar wciąż będzie przedstawiał jakąś wartość w miejscu przeznaczenia. Wiadomo za to, że nasz główny bohater nie spotka nikogo znajomego, gdyż wszyscy oni umierają w czasie jego wypraw. Samotność wypełnia sobie na swym supernowoczesnym statku kosmicznym ogromną biblioteką memów a także skomplikowanym grami w systemie VR, na myśl o którym współcześni gracze z pewnością dostaliby z zachwytu palpitacji serca.

Nie jest to książka długa - nie ma nawet 100 stron, czego głęboko żałuję, więc i recenzja długa nie będzie. Chciałabym się dłużej porozwodzić nad warsztatem autora, ale nie daje mi on takiej możliwości kończąc tę powieść zbyt szybko. Dobrze jednak możemy przez ten czas poznać jego niesamowite, nieco - mam wrażenie - Pratchettowe poczucie humoru. W zręczny sposób wyciąga ze współczesnego świata jego absurdy a także kluczowe elementy popkultury, po czym obraca je w żart tak dobry, że człowiek nie ma serca się gniewać.

Najlepsze przychodzi jednak na sam koniec. Być może coś budziło naszą podejrzliwość już kilka stron wcześniej, ale z pewnością takiego finału nikt się nie spodziewał. Ja byłam absolutnie zachwycona. To jedno z najprostszych ale i najlepszych zakończeń jakie miałam okazję poznać, a przeczytanych książek mam na koncie już kilka setek. Panie Kulus, szacun!

Nie rozumiem dlaczego ta książka nie jest szerzej znana w czytelniczej społeczności. Czy czytelnikom wydaje się, że nie warto brać się za coś, co ma 90 stron? Błąd! Warto. To świetna książka, którą gorąco polecam wszystkim, niezależnie od ich preferencji gatunkowych.

Każdy z nas wie, że prędkość światła jest granicą nie do przekroczenia - nic nie może poruszać się szybciej, gdyż prawa fizyki obowiązujące w naszym wszechświecie na to nie pozwalają. Nie każdy jednak ma świadomość, że dla kogoś, kto poruszałby się z prędkością światła, czas płynąłby inaczej. Znacznie wolniej. Dzięki temu zjawisku możliwe jest dotarcie do odległych rejonów...

Książka bazuje na jednej koncepcji: podróże międzygwiezdne ograniczone są nieprzekraczalną prędkością światła - ale dylatacja czasu pozwala przeżyć trwający setki czy tysiące lat lot jako kilka dni, tygodni czy miesięcy. Powieść jest jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak mogłyby wyglądać kosmiczne podróże - oraz jakie wiązałyby się z nimi problemy.
"Kosmiczny podróżnik" kojarzy mi się trochę z niszowymi opowiadaniami Sci-Fi z drugiej połowy XX wieku. Nie tworzy ludzi przyszłości, ale stawia współcześnie żyjących w świecie nieosiągalnych dziś technologii - i patrzy jak sobie z tym radzą i jak się zachowują. Nie skupia się na naukowych czy pseudonaukowych teoriach czy technologicznych szczegółach podróży - ale zupełnie przyziemnych, psychologicznych aspektach.
Książka nafaszerowana jest aluzjami do internetowej subkultury - nie każdy je zrozumie, nie każdemu będzie się to podobało - ale ludziom przeglądającym regularnie kwejka/tablicę facebooka/demotywatory/9gaga etc. powinni parę razy uśmiechnąć się dostrzegając kolejne aluzje.

Temu dziełu brakuje jakiejś większej głębi, jednak czyta się ją leciutko od początku do (zupełnie zaskakującego) zakończenia. Jego długość (90 stron) nie powala, ale czyni je całkiem dobrą propozycją do połknięcia w jeden wieczór - co też osobiście uczyniłem.

Jeśli zaś chodzi o styl... Gdyby "Kosmiczny podróżnik" był jedzeniem, zostałby paczką chipsów. Nie jest to wielka uczta, nic szczególnie wyszukanego - ot, bierzesz, wcinasz, wcinasz - i jest przyjemnie i fajnie. Wciąga się gładko i bez niestrawności.

Nie zaszkodziło przeczytać.

Książka bazuje na jednej koncepcji: podróże międzygwiezdne ograniczone są nieprzekraczalną prędkością światła - ale dylatacja czasu pozwala przeżyć trwający setki czy tysiące lat lot jako kilka dni, tygodni czy miesięcy. Powieść jest jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak mogłyby wyglądać kosmiczne podróże - oraz jakie wiązałyby się z nimi problemy.
"Kosmiczny podróżnik"...