Książka autorstwa radzieckiej pisarki pochodzenia ormiańskiego, Nory Adamian, ma jedynie 92 strony. I właśnie to, że "pachnie malizną" jest największym minusem "Trojga pod jednym dachem". Ale plusów jest więcej.
Oto Moskwa początku lat 80-tych XX w. Lekarz Ormianin mieszka razem ze swoją matką, byłą lekarką, oraz drugą żoną, również lekarką. I cóż mamy? Typowa niechęć teściowej do synowej. Z tym, że szanowna mama jest osobą złośliwą, wiecznie szukającą problemów, taką "której się nie dogodzi". A z drugiej strony każda osoba znająca choć trochę mentalność ludzi z Kaukazu wie, jak wielkim szacunkiem darzą oni swoich rodziców. Tak więc, Goga, ów lekarz, znalazł się tak naprawdę między młotem (mama) a kowadłem (żona Lila).
Troje pod jednym dachem to ciekawe studium relacji międzyludzkich w rodzinie. Warto przeczytać. Ja w każdym razie dodałem tę książkę do moich ulubionych.

Książka autorstwa radzieckiej pisarki pochodzenia ormiańskiego, Nory Adamian, ma jedynie 92 strony. I właśnie to, że "pachnie malizną" jest największym minusem "Trojga pod jednym dachem". Ale plusów jest więcej.
Oto Moskwa początku lat 80-tych XX w. Lekarz Ormianin mieszka razem ze swoją matką, byłą lekarką, oraz drugą żoną, również lekarką. I cóż mamy? Typowa niechęć...

Sięgnąłem po książkę Nory Adamian pod tytułem Troje pod jednym dachem z ciekawości. Nie znana mi autorka z powieścią obyczajową przykuła moją uwagę nie wiem czemu, ale cieszę się, że sięgnąłem po tą małą książeczkę. Autorka w zawartych tutaj opowieściach ukazuje losy starszej pani Heleny Karpowej, syna Gogi i jego żony. Dziejące się w domu, w szpitalu historie mają za cel ukazanie relacji, dylematów i problemów jakie wynikają ze strony mieszkańców.
Helena Karpowa to osoba oschła, narzekająca i chcąca jak najlepiej dla swojego syna, niekiedy nie miła, nie mająca poczucia humoru, wspominająca swoją młodość i pracę jakby chciała, żeby nadal tak było jak kiedyś. Jest starszą osobą mającą swoje zdanie. Goga to syn Heleny Karpowej, dobry chirurg, chcący pomagać innym, musi poradzić sobie z nadopiekuńczą matką i jej relacjami z jego żoną. Kolejna osobą jest Lila pracująca w szpitalu, starająca się nie zawieść Heleny, zajmująca się w wolnej chwili domem i próbująca poprawić relacje z matka Goga.
Autorka prowadzi swoje opowieści w zadziwiająco ciekawy sposób, przystępnie ukazuje wady i zalety bohaterów. Mamy możliwość, dzięki położenia nacisku na warstwę psychologiczną, śledzenia losów bohaterów, które stają nam się bliższe. Konfrontacja różnych charakterów w książce prowadzi do ukazania relacji postaci pod tym względem w świetny sposób. Najbardziej wyróżniającą osobą jest właśnie starsza pani, która sama nie wie czego chce. Podczas czytania nasuwa się myśl, że chodzi o syna i jego wybory. Jakby sama chciała mieć wpływ na wszystko albo nawet zatrzymać go przy sobie jak najdłużej. Każde wydarzenie w domu jest komentowane przez nią na wszystkie sposoby. Nawet dobroć synowej i chęć do pomocy stają się źródłem konfliktu. W tym wszystkim jest miejsce na marzenia Heleny i wspominki o czasach dawniejszych, gdy wszystko było całkiem inaczej.
Obserwujemy również losy Gogi i Lily na tle relacji w domu, gdzie mieszkają z Heleną Karpową. Autorka poświęca każdej postaci z osobna swoją uwagę przybliżając czytelnikowi ich sylwetki. W dużej mierze poświęca miejsce relacją pomiędzy mieszkającymi pod jednym dachem trójki bohaterów. Czasami trudnych, mogących prowadzić do konfliktów, nieraz lepszych, lecz zawsze nacechowanych emocjami. Ukazuje problemy wynikające z cech charakteru Heleny, ale emocji podczas czytania nie brakuje.
Książka nie jest duża, bo raptem ponad siedemdziesiąt stron, ale szybko się czyta i mnie zainteresowała. Przystępny styl autorki z poruszającymi w tym wypadku tematami, dozą psychologii i dobrego nakreślonego tła obyczajowego sprawił, ze przeczytałem z przyjemnością. Zderzenie dawnych obyczajów, na których straży stoi Helena Karpowa z nowoczesnością jaka prezentują Lily to tak na prawdę próba przedstawienia zmian zachodzących w świecie w jakim żyją nasi bohaterowie. Autorka maluje obrazy w plastyczny sposób, których wydźwięk zostaje nawet po przeczytaniu. Bardzo spodobał mi się finał książki, który zwiastuje po perypetiach szansę na stworzenie rodziny. Nie spodziewałem się po takiej małej książce tylu emocji i ciekawej historii. Nie miałem oczekiwań wobec niej żadnych i jestem mile zaskoczony zaprezentowanymi opowieściami łączącymi się ze sobą w większości głównymi bohaterami i nieraz wydarzeniami. Dostałem bardzo dobrą powieść obyczajową, w której autorka przedstawia czytającemu w każdym rozdziale obrazy życia mieszkańców domu w interesujący sposób. Sięgnąłem z ciekawości i nie zawiodłem się.
Polecam.

Sięgnąłem po książkę Nory Adamian pod tytułem Troje pod jednym dachem z ciekawości. Nie znana mi autorka z powieścią obyczajową przykuła moją uwagę nie wiem czemu, ale cieszę się, że sięgnąłem po tą małą książeczkę. Autorka w zawartych tutaj opowieściach ukazuje losy starszej pani Heleny Karpowej, syna Gogi i jego żony. Dziejące się w domu, w szpitalu historie mają za cel...