Krótka i treściwa biografia o antycznym pojęciu ironii (eironeia). Autor analizuje przekazy różnych autorów greckich i na tym przykładzie pokazuje, jak znaczenie wyrazu zmieniało się i jak od - najprawdopodobniej - pejoratywnego sensu stało się wyrazem pozytywnym. Turasiewicz wskazuje też, jak pisarze greccy (począwszy, rzecz ciekawa, od komediopisarza Arystofanesa) sytuowali ironię w kręgu różnych pojęć abstrakcyjnych: co jej przeciwstawiali, a co uważali za jej synonim. Myślałem, że najwięcej będzie tu o ironii sokratycznej, ale wbrew pozorom nacisk został położony raczej na teorię wymowy i miejsce, jakie w niej zajmowała eironeia. Praca wyraźnie skierowana dla hellenistów i to takich, którzy interesują się semantyką greki klasycznej.

Krótka i treściwa biografia o antycznym pojęciu ironii (eironeia). Autor analizuje przekazy różnych autorów greckich i na tym przykładzie pokazuje, jak znaczenie wyrazu zmieniało się i jak od - najprawdopodobniej - pejoratywnego sensu stało się wyrazem pozytywnym. Turasiewicz wskazuje też, jak pisarze greccy (począwszy, rzecz ciekawa, od komediopisarza Arystofanesa)...