"Rozmowy z Cioranem" chociaż to zbiór reportaży, których wielki myśliciel XX wieku udzielał niezbyt często to jest to prawdziwa skarbnica wiedzy poglądów filozofa oraz wycinków z jego życia. Niektóre pytania co prawda się powtarzają, więc siłą rzeczy odpowiedzi są do siebie podobne, jednak na szczęście nie ma tego wiele i wcale nie sprawia to, iż lektura staje się nużąca.

Sam zastanawiam się która z tych rozmów jest najlepsza, dosłownie w każdej znajdzie się coś co zwraca na siebie uwagę. Reportaże rozjaśniły mi nieco w głowie i pozwoliły wyłapać pewne rzeczy, których nie udało mi się uchwycić samemu. Wiadomo w zależności od tego jak dana dyskusja zostanie poprowadzona zależy też jej przebieg, jedne są ciekawsze od innych.

Z książki dowiemy się między innymi kiedy po raz pierwszy Emil Cioran poczuł nudę, o problemach z bezsennością i jaki to miało wpływ na jego życie, o tym, że nie jest zdolny do wiary (mimo to lubił korzystać z motywów religijnych w swoim pisarstwie, interesował się też buddyzmem i mistycyzmem) chociaż jego ojciec był prawosławnym popem (zadbał też o wykształcenie syna),jakimi słowami matka poprawiła mu samopoczucie, jak to się stało, że zamieszkał we Francji, jakich twórców cenił.

Co ciekawe przekonamy się przede wszystkim, że Cioran nigdy nie uważał się za pesymistę ani mizantropa, owszem odczuwał odrazę do gatunku ludzkiego, ale nigdy go nie nienawidził wręcz był pełen empatii i współczucia w stosunku do innych, lubił wszystko negować więc często głosił sprzeczne ze sobą idee, a dzięki rozmowom w tej publikacji wszystko się pięknie wyjaśnia i czytając odpowiedzi Ciorana zaczynamy dostrzegać w tym wszystkim głębszy sens. Pisanie traktował jako terapię, bo wszak lepiej przelać swoje żale na papier niż na kimś się wyładować. Przypuszczam, że Emil Cioran był melancholikiem.

Mimo, że jego twórczość na pierwszy rzut oka nie jest wesoła to jednak sam myśliciel (za którego bardziej się uważał niż filozofa stricte) dostał nie raz informacje od czytelników, że to co napisał sprawiło, iż dzięki temu poczuli się lepiej i odechciało im się targnąć na swoje życie, bo w tym co głosił jest wiele optymizmu (stąd pewnie przydomek wesoły mizantrop). Sam Cioran zresztą twierdził, że jeśli ma się jeszcze powód do śmiechu to znaczy, że nie ma potrzeby kończyć swego istnienia. Także jak widać poczucie humoru i nie branie życia całkiem na serio było istotne dla tego filozofa.

Co ciekawe jako bystry obserwator rzeczywistości "przewidział" też zmierzch cywilizacji Zachodu ponieważ każda starzejąca się cywilizacja ulega w końcu degrengoladzie i czeka ją katastrofa (i wcale nie chodzi tu o wybuch bomby atomowej) przykładem niech będzie Imperium Rzymskie.
Interesujące, że w swych rozważaniach (zawartych zresztą w książce "Historia i utopia") wysnuł teorię, iż Rosja zdominuje całkowicie Europę chyba, że Chiny urosną w potęgę.

Filozof wspominał też, że jedną z nielicznych przyjemności jest muzyka i jest w stanie zrozumieć kogoś kto nie cierpi poezji, ale nie jest w stanie zrozumieć kogoś kto nie jest melomanem.

Uważał również, że po(d)stęp odbiera człowiekowi jego los i skazuje na fałszywe życie, sztucznie je przedłużając, a każdy zysk jest jednocześnie jakąś stratą dla ludzkości.

Zapytany o to z jakimi ze swoich książek czuje najbliższą więź wymienił: "O niegodności narodzin", "Sylogizmy goryczy" oraz "Upadek w czas". Nadmienię jeszcze, że czwarta publikacja "Święci i łzy" została odrzucona przez wydawcę gdyż ta obraziła jego uczucia religijne, a sama lektura ukazał się przypadkiem, Cioran wydał ją własnym nakładem, ale tylko dzięki temu, iż spotkał znajomego drukarza, który zaofiarował mu swą pomoc.

Nie sposób wspomnieć tu o wszystkim w tym zestawieniu, a Emil Cioran wręcz (co raczej mu się w swych publikacjach nie zdarza) z wielką precyzją formułuje swoje myśli i przekonania, dlatego jest to wartościowa książka i sądzę, że niezaznajomieni z dziełami Mistrza powinni zacząć od tego zbioru swoją przygodę z "wesołym" mizantropem.

"Rozmowy z Cioranem" chociaż to zbiór reportaży, których wielki myśliciel XX wieku udzielał niezbyt często to jest to prawdziwa skarbnica wiedzy poglądów filozofa oraz wycinków z jego życia. Niektóre pytania co prawda się powtarzają, więc siłą rzeczy odpowiedzi są do siebie podobne, jednak na szczęście nie ma tego wiele i wcale nie sprawia to, iż lektura staje się nużąca....

Mam radę dla przyszłych czytelników: zacznijcie czytać od ostatniego wywiadu ze spisu treści (wywiad nr 20). Udusiłbym gołymi rękami osobę odpowiedzialną za umieszczenie tego wywiadu na samym końcu książki.

Mam radę dla przyszłych czytelników: zacznijcie czytać od ostatniego wywiadu ze spisu treści (wywiad nr 20). Udusiłbym gołymi rękami osobę odpowiedzialną za umieszczenie tego wywiadu na samym końcu książki.

Usłyszałem kiedyś opinię, że najlepszą inwestycją w Ciorana są jego Zeszyty, ale moim zdaniem jednak są to właśnie Rozmowy. Wielokrotnie słyszałem różnego rodzaju pytania odnośnie do autora, właściwie w Rozmowach są wszystkie odpowiedzi.

Usłyszałem kiedyś opinię, że najlepszą inwestycją w Ciorana są jego Zeszyty, ale moim zdaniem jednak są to właśnie Rozmowy. Wielokrotnie słyszałem różnego rodzaju pytania odnośnie do autora, właściwie w Rozmowach są wszystkie odpowiedzi.

Rozmowy egzystencjalne o zróżnicowanym poziomie refleksji. W roli głównej Emil Cioran, rumuński filozof, mizantrop, przez większą część życia związany z Francją. Błyskotliwy umysł kwestionujący niemal każdy fundament ludzkiej egzystencji. Ogromna erudycja i językowy wigor.

„Co do mnie, nie jestem wierzący, ale religia mnie interesuje. Paradoksalnie natomiast liczni wierzący zupełnie nie interesują się religią, ani tym, co z niej wynika.”

„Potrafię mówić o rzeczach głęboko mnie obchodzących tylko wtedy, gdy jestem z kimś sam na sam - w owej szczególnej sytuacji, kiedy dwie samotności mogą podjąć próbę nawiązania łączności.”

Przedstawiciel pokolenia wybitnych rumuńskich intelektualistów, otwarcie przyznający, że żyje w przyjaźni z własnymi sprzecznościami, Cioran twierdzi, że przez całe życie krążył pomiędzy potrzebą uwierzenia, a niemożnością uwierzenia, jednocześnie przyznaje, że „ateizm skrywa jakąś duchową niewygodę”.

„Jestem trochę pod wpływem taoizmu, trzeba naśladować wodę, ze spokojem przyjmować życie.”

Pięknie pisze o stanach smutku / przygnębienia: „są trzy rodzaje melancholii: rosyjska, portugalska i węgierska”, dostrzega, że nie trzeba być wykształconym, żeby rozumieć naturę i życie, a o swoich egzystencjalnych przemyśleniach mawia: „podaję wyłącznie truciznę stężoną, nie roztwory”.

Rozmowy egzystencjalne o zróżnicowanym poziomie refleksji. W roli głównej Emil Cioran, rumuński filozof, mizantrop, przez większą część życia związany z Francją. Błyskotliwy umysł kwestionujący niemal każdy fundament ludzkiej egzystencji. Ogromna erudycja i językowy wigor.

„Co do mnie, nie jestem wierzący, ale religia mnie interesuje. Paradoksalnie natomiast liczni...

"Myślę sobie, że uniwersytet zlikwidował filozofię". [...] Filozofię winno się uprawiać na ulicy, splatać w jedno filozofię i żyje (302).

Filozof ma najwięcej wspólnego z dziwką - oboje powinni pracować na ulicy. Nie mogę żyć w czasach, kiedy filozofię zamknięto w uniwersytetach, a dziwki - w burdelach.

"Jak to pewnego razu powiedziałem pewnemu francuskiemu filozofowi, szefowi katedry: 'płacą panu za to, że jest pan bezosobowy'. Są to ludzie rozprawiający o 'ontologii', 'problematyce całościowej" itd." (301).

"Miałem szczęście uniknąć pułapki uniwersyteckiej, tym łatwiej, że wyjechałem za granicę i pozostałem tam; miałem szczęście, że nie musiałem robić doktoratu, ani kariery uniwersyteckiej" (300).

"Ludzie wierzą w to, co robią, inaczej nie potrafiliby tego robić. [...] Istotnie, o czymkolwiek pomyślimy, powinniśmy przestać działać, poruszać się" (78-79).

"Jestem przeciwieństwem profesora" (244).

"Nauka to podstępne ukrywanie mądrości w imię poznawania świata" (132).

"Jakiekolwiek przedsięwzięcie możliwe jest tylko wtedy, gdy mamy minimum iluzji, inaczej nie udaje się" (346).

"Idea nieskończonego postępu to prawdziwe zło" (229).

"Wszelki poryw prometejski jest pokalany" (260).

"Bystrość uniemożliwia posiadanie przekonań, które mogą być niebezpieczne, prowadzić do fanatyzmu" (248).

Sceptycyzm albo supremacja ironii.

"Nadmiar jasności widzenia czyni życie nieznośnym" (364).

"Jedyny prawdziwy sposób znoszenia tego rodzaju pustki to wyraźna świadomość nicości, inaczej życie będzie nie do zniesienia. Gdy zaś ma się świadomość nicości, wszystko zachowuje normalne proporcje i nie przybiera rozmiarów obłędnych, właściwych wybujałej rozpaczy" (368).

"Wchodząc do banku, widzi pan kilkadziesiąt młodych kobiet, które od rana do późnego wieczora wystukują na maszynach cyfry. Niech pan tylko pomyśli - tyle się działo w historii, żebyśmy doszli do czegoś takiego" (297).

"Myślę sobie, że uniwersytet zlikwidował filozofię". [...] Filozofię winno się uprawiać na ulicy, splatać w jedno filozofię i żyje (302).

Filozof ma najwięcej wspólnego z dziwką - oboje powinni pracować na ulicy. Nie mogę żyć w czasach, kiedy filozofię zamknięto w uniwersytetach, a dziwki - w burdelach.

"Jak to pewnego razu powiedziałem pewnemu francuskiemu filozofowi,...

Wywiady przeprowadzone w książce są profesjonalne. Redaktorzy zadają trafne pytania i wchodzą z filozofem w polemikę stymulując interesujące dyskusje. Nierzadko zaskoczył mnie osobisty aspekt niektórych zwierzeń filozofa, który pozwalał nieco głębiej zrozumieć jego życiową postawę. Pozycja godna polecenia właśnie dla tych, którzy chcą poznać Emila Ciorana bliżej od strony życia osobistego i jego dążeń życiowych.

Wywiady przeprowadzone w książce są profesjonalne. Redaktorzy zadają trafne pytania i wchodzą z filozofem w polemikę stymulując interesujące dyskusje. Nierzadko zaskoczył mnie osobisty aspekt niektórych zwierzeń filozofa, który pozwalał nieco głębiej zrozumieć jego życiową postawę. Pozycja godna polecenia właśnie dla tych, którzy chcą poznać Emila Ciorana bliżej od strony...

Rozmowy to zbiór dwudziestu wywiadów różnych osobistości z rumuńskim filozofem Emilem Cioranem. Treściowo wypadają solidnie, choć w zależności od udzielającego wywiadu jakość jest różna. Niektóre są stosunkowo średnie, natomiast inne (np. z Lea Vergine) świetne, pełne humoru i przedstawiają bardzo intymną stronę autora. Jednak uśredniając są one wszystkie na poziomie oceny 7+.
Jeżeli miałbym coś zarzucić książce, to to że ze względu na podobieństwo pytań część treści jest momentami zbyt podobna. Gdybyśmy tak spojrzeli, to moglibyśmy pozbyć się niepotrzebnych 50 stron książki. Mimo to nie uznaję czasu spędzonego na lekturze za zmarnowany. Jest w wywiadach wiele drobnych smaczków, które wzbogaciły mój obraz Ciorana jako twórcy, ale też człowieka. Obowiązkowa lektura dla czytelników zafascynowanych tym rumuńskim myślicielem. Dla osób mniej przekonanych do postaci - mogą oni odpuścić sobie tę lekturę, do czasu aż będzie ona im "potrzebna".

Rozmowy to zbiór dwudziestu wywiadów różnych osobistości z rumuńskim filozofem Emilem Cioranem. Treściowo wypadają solidnie, choć w zależności od udzielającego wywiadu jakość jest różna. Niektóre są stosunkowo średnie, natomiast inne (np. z Lea Vergine) świetne, pełne humoru i przedstawiają bardzo intymną stronę autora. Jednak uśredniając są one wszystkie na poziomie oceny...

Bardzo fajna książka. W prawdzie wszystko co pisze Cioran jest intymne (pisarstwo jako terapia na własne zmagania z sensem i bezsensem istnienia),to tutaj mamy do czynienia z uchyleniem rąbka tajemnicy życia prywatnego autora. Chyba w żadnej innej publikacji nie poznamy takich szczegółów. Jest w „Rozmowach” wątek o jego beztroskim dzieciństwie w Rumunii, młodzieńczych podróżach rowerowych po Francji i osiąściu w Paryżu na szóstym piętrze kamienicy, chyba, w Dzielnicy Łacińskiej. Dowiadujemy się też co nieco o inspiracjach filozoficznych, dziełach i autorach, którzy ukształtowali jego filozoficzny tor myślenia. Ponieważ wywiady publikowane były w prasie popularnej, jest to chyba najprzystępniejsze źródło wiedzy na temat cioranowskiej filozofii. Wobec tego książka stanowi doskonały wstęp dla tych, którzy chcą się z Cioranem zaprzyjaźnić.
Spotkałem się w opiniach ze swego rodzaju oburzeniem, że facet przyjął wygodną postawę życiową bezczelnego rentiera. Oczywiście, pewnie dla wielu pięknie by było jakby Cioran stał codziennie osiem godzin przy tokarce w fabryce, a po godzinach pisał. Wydaje mnie się jednak, że on idealnie wpisał się w życiorys filozofa, tj. człowieka, który żyje z myślenia. Raz na jakiś czas może taka jednostka się urodzić. Skarb państwa na tym wiele nie straci, a spuścizna jego myśli ma wartość bezcenną. Gdzie Rzym, a gdzie Krym? Gdzie Cioran, a gdzie dzieciorób-zasiłkowiec?
Na koniec społeczne spostrzeżenie po przeczytaniu „Rozmów”. Gdzie podziały się te czasy kiedy magazyny Elle i Vogue publikowały wywiady z takimi ludźmi jak Cioran?...

Bardzo fajna książka. W prawdzie wszystko co pisze Cioran jest intymne (pisarstwo jako terapia na własne zmagania z sensem i bezsensem istnienia),to tutaj mamy do czynienia z uchyleniem rąbka tajemnicy życia prywatnego autora. Chyba w żadnej innej publikacji nie poznamy takich szczegółów. Jest w „Rozmowach” wątek o jego beztroskim dzieciństwie w Rumunii, młodzieńczych...

Przyznaję, Ciorana wcześniej nie znałem. Być może dlatego książka była dla mnie szczególnie interesująca. Z wywiadów wyłania się człowiek, można powiedzieć nihilista, którego podeście do życia jest specyficzne, ale w sposób, który zdecydowanie zachęca, aby poznać je jeszcze głębiej. W wielu punktach po prostu składnia do refleksji, a nawet do zastanowienia się nad własnym osądem różnych spraw. Mam wrażenie, że sens niektórych pytań trochę się powielał, tylko w zmienionej formie. Mimo to książka jest naprawdę niesamowita. Szczerze polecam.

Przyznaję, Ciorana wcześniej nie znałem. Być może dlatego książka była dla mnie szczególnie interesująca. Z wywiadów wyłania się człowiek, można powiedzieć nihilista, którego podeście do życia jest specyficzne, ale w sposób, który zdecydowanie zachęca, aby poznać je jeszcze głębiej. W wielu punktach po prostu składnia do refleksji, a nawet do zastanowienia się nad własnym...

Jedna gwiazdka mniej za powtarzalność pytań, ale przy niebywałej świeżości umysłu i błyskotliwym sposobie formułowania myśli Ciorana to żadna wada.

Jaki ten człowiek był fascynujący! Za cenę wolności, a raczej iluzorycznego poczucia obcowania z autonomiczną przestrzenią życiową wyrzekł się uprawiania jakiekolwiek zawodu. Można rzec, że był jedynie zniewolony swoją własną percepcją, choć zapewne i to nie będzie trafną konstatacją.

Próba zakwestionowania każdego fundamentu ludzkiej egzystencji, każdego atomu złożoności tego "genialnego zwierzęcia", którego losy są, co prawda fatalistyczne, ale nie jest to najwyraźniej powodem, by przestać napawać się życiem. Najgłębsza podróż do własnego wnętrza, żeby wyostrzyć granice, żeby dotrzeć do istoty poznania (o ile ten świat jest godny poznania),żeby odkryć nieokiełznaną ludzką materię. Jeśli sztuka ma nam coś robić, to robi mi bardzo wiele, intelektualny onanizm w najlepszym wydaniu.

Idea fragmentu jako formy najbardziej korelatywnej z ludzkim sposobem percepcji, sposób postrzegania utopii i upatrywania jej miejsca w historii, która bez utopii wymarłaby, tak jak się wymiera duchowo. Najpiękniejszy portret bezkompromisowego braku definicji, konsekwentnego i wytrwałego zawieszenia pomiędzy, człowieka tak samoświadomego, bez złudzeń, bez zbędnej ornamentyki codzienności. W poszukiwaniu prawdziwości, metafizyki, doznań granicznych, obsesji i fascynacji tym, co ludzkie i tym, co w nas najbardziej zwierzęce. Chyba jednak tego drugiego jest w nas znacznie więcej, taka lwia część człowieka to tylko nadludzkie zwierzę.

Jedna gwiazdka mniej za powtarzalność pytań, ale przy niebywałej świeżości umysłu i błyskotliwym sposobie formułowania myśli Ciorana to żadna wada.

Jaki ten człowiek był fascynujący! Za cenę wolności, a raczej iluzorycznego poczucia obcowania z autonomiczną przestrzenią życiową wyrzekł się uprawiania jakiekolwiek zawodu. Można rzec, że był jedynie zniewolony swoją własną...