Wieża jaskółki

Mamy tu wszystko. Jedna historia przytacza poprzednie wcześniejsze. Rozjaśnia i przedstawia równoczesną akcję, bardzo odległą, a jakże bliską.

Większą część zajmuje wątek Ciri, ale przedstawiony w postaci opowieści i właśnie tych nawiązań do tego co się działo i w jaki sposób. Jest i Geralt, jest i jego "zespół" z poprzedniej części. Są i czarodziejki, i wszyscy możliwi wrogowie.
Jest strach, magia i krew. Polityka i groźba wojny. Wszystko naraz. Ale czy oczekiwaliśmy czegoś innego?

Obowiązkowa seria.

Mamy tu wszystko. Jedna historia przytacza poprzednie wcześniejsze. Rozjaśnia i przedstawia równoczesną akcję, bardzo odległą, a jakże bliską.

Większą część zajmuje wątek Ciri, ale przedstawiony w postaci opowieści i właśnie tych nawiązań do tego co się działo i w jaki sposób. Jest i Geralt, jest i jego "zespół" z poprzedniej części. Są i czarodziejki, i wszyscy możliwi...

Wyborna powieść, świetna saga. Wiele można Sapkowiskiemu zarzucić, ale pisarz fantasy z niego jest genialny. Czytam po raz drugi i po raz drugi zostaje tutaj w osłupieniu, a ręka sama chwyta już kolejną część, żeby dalej chłonąć tę historię.

Wyborna powieść, świetna saga. Wiele można Sapkowiskiemu zarzucić, ale pisarz fantasy z niego jest genialny. Czytam po raz drugi i po raz drugi zostaje tutaj w osłupieniu, a ręka sama chwyta już kolejną część, żeby dalej chłonąć tę historię.

Cudowne jak zawsze. Trochę się gubię w tym cyklu (chronologia, polityka),ale potem przeczytam jeszcze raz i się odnajdę ;)

Cudowne jak zawsze. Trochę się gubię w tym cyklu (chronologia, polityka),ale potem przeczytam jeszcze raz i się odnajdę ;)

Ktoś mi wyjaśni jak jeden gość jest w stanie poradzić sobie z 6 zaprawionych w walce cwaniaczków? Jak dla mnie było to mało prawdopodobne.

Ktoś mi wyjaśni jak jeden gość jest w stanie poradzić sobie z 6 zaprawionych w walce cwaniaczków? Jak dla mnie było to mało prawdopodobne.

Ta część podobała mi się mniej niż poprzednia. Książka znacznie lepsza w drugiej połowie……

Ta część podobała mi się mniej niż poprzednia. Książka znacznie lepsza w drugiej połowie……

ja bym mogła przeczytać całą sagę o tym jak geralt z jaskrem, milva i regisem sobie spacerują po świecie i nigdy by mi się to nie znudziło, kocham ich🫶 tylko dlaczego ta chronologia jest taka😩

ja bym mogła przeczytać całą sagę o tym jak geralt z jaskrem, milva i regisem sobie spacerują po świecie i nigdy by mi się to nie znudziło, kocham ich🫶 tylko dlaczego ta chronologia jest taka😩

na początku przynudzało, bo nie jestem fanka wątku ciri o szczurów, ale później gitowa💪

na początku przynudzało, bo nie jestem fanka wątku ciri o szczurów, ale później gitowa💪

Opinia o tej książce jak i o całej sagę znajdzie się w mojej wypowiedzi pod ,, Panią Jeziora"

Opinia o tej książce jak i o całej sagę znajdzie się w mojej wypowiedzi pod ,, Panią Jeziora"

W porównaniu do poprzedniej części ta już nie jest zdominowana przez Geralta. Ciri I Geralt mają podobną liczbę stron, a i dużo innych postaci ma swoje osobne wątki. Z dotychczasowych książek w tej jest chyba właśnie najwięcej równoległych wątków, minimum 5 (ale mogę się mylić). Ciekawie jest prowadzona narracja losów Ciri. Sapkowski, co nie jest tajemnicą, pisząc Wiedźmina czerpał dużo z ludowych wierzeń i tradycji, m. in. słowiańskich. Podoba mi się w tej książce, że kontynuuje tradycję i poszerza swój świat czerpiąc z tradycji i wierzeń nordyckich i celtyckich.
Mam dylemat czy wolę Krew Elfów czy Wieżę Jaskółki.

W porównaniu do poprzedniej części ta już nie jest zdominowana przez Geralta. Ciri I Geralt mają podobną liczbę stron, a i dużo innych postaci ma swoje osobne wątki. Z dotychczasowych książek w tej jest chyba właśnie najwięcej równoległych wątków, minimum 5 (ale mogę się mylić). Ciekawie jest prowadzona narracja losów Ciri. Sapkowski, co nie jest tajemnicą, pisząc Wiedźmina...

Z „Wieżą Jaskółki” miałam tak, że zaczęła mi się podobać, mniej więcej dopiero w połowie. Z początku czegoś mi tu brakowało i tak do końca nie wiem czego. Może ten rozjazd linii czasu mi nie przypasował, a może to, że Geralt został zepchnięty na dalszy plan, a za dużo było o Szczurach lub to, że w książce pojawiają się nowe postacie, opowiadające historię ze swojego punktu widzenia, które tak szczerze nic ciekawego nie wnoszą. I tu mi do głowy przychodzi tekst znanej piosenki: „Co wyliczę, to wyliczę, ale zawsze wtedy powiem, że..” najbardziej mi było brak tej zgranej wiedźmińskiej ekipy z chrztu ognia. Ta szczurza jakoś mi nie podeszła.

Poprzednia część naprawdę mi się mega podobała, ale wracając do „Wieży Jaskółki”, pocieszający jest fakt, że po pojawieniu się ponownie Yennefer i opuszczeniu przez Ciri azylu robi się na powrót ciekawie. Dopiero od tego momentu nie mogłam się oderwać od książki. Najlepszy był zaś finał. Końcowe wydarzenia były naszpikowane akcją. W końcu wróciła dawna werwa, energia i magia. Od razu lepiej się czytało. 

Mam nadzieję, że kolejna część będzie lepsza niż ta. Jestem ciekawa, co będzie działo się w Toussaint i w ogóle jak skończy się historia Geralta, Yennefer i Ciri. W końcu będzie to już ostatnia z części, nie licząc „Sezonu burz”.

Z „Wieżą Jaskółki” miałam tak, że zaczęła mi się podobać, mniej więcej dopiero w połowie. Z początku czegoś mi tu brakowało i tak do końca nie wiem czego. Może ten rozjazd linii czasu mi nie przypasował, a może to, że Geralt został zepchnięty na dalszy plan, a za dużo było o Szczurach lub to, że w książce pojawiają się nowe postacie, opowiadające historię ze swojego punktu...