Wroniec

Niestety nie mój styl i nie moja bajka. Nie pamiętam grudnia '81. Znam temat tylko z opowiadań rodziny i z podobnych książek. Ta bajka o Adasiu nie trafiła do mnie. Śmieszyły mnie szyfry nazw. Dobrze było sobie przypomnieć o co chodziło w tamtym czasie ale wole inny język. Mimo to polecam przeczytać by poznać strach jaki toczył się w sercach niewinnych ludzi i odczuć tą szarość dni. Nasi rodzice to przeżyli i mogą potwierdzić, że najgorsze co może być to stracić wolność... słowa, myśli. Dla Adasia to był sen, dla wielu ludzi niestety nie.

Niestety nie mój styl i nie moja bajka. Nie pamiętam grudnia '81. Znam temat tylko z opowiadań rodziny i z podobnych książek. Ta bajka o Adasiu nie trafiła do mnie. Śmieszyły mnie szyfry nazw. Dobrze było sobie przypomnieć o co chodziło w tamtym czasie ale wole inny język. Mimo to polecam przeczytać by poznać strach jaki toczył się w sercach niewinnych ludzi i odczuć tą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawa forma, przez co momentami książka jest trudna w odbiorze. Generalnie myślę, że jest dla fanów Dukaja oraz osób zainteresowanych stanem wojennym, komunizmem itd.

Ciekawa forma, przez co momentami książka jest trudna w odbiorze. Generalnie myślę, że jest dla fanów Dukaja oraz osób zainteresowanych stanem wojennym, komunizmem itd.

Pokaż mimo to

Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego - WRON. Wroniec. Świetna książka, błyskotliwa i inteligentna. Słodko-szaro-gorzka satyra na stan wojenny z abstrakcyjnie kolorowymi ilustracjami Jakuba Jabłońskiego. Jestem pod wielkim wrażeniem języka, narracji, a przede wszystkim wyobraźni Jacka Dukaja.

Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego - WRON. Wroniec. Świetna książka, błyskotliwa i inteligentna. Słodko-szaro-gorzka satyra na stan wojenny z abstrakcyjnie kolorowymi ilustracjami Jakuba Jabłońskiego. Jestem pod wielkim wrażeniem języka, narracji, a przede wszystkim wyobraźni Jacka Dukaja.

Pokaż mimo to

Jedyna książka Dukaja, którą byłam w stanie przeczytać do końca i nawet mi się podobała. A próbowałam ze 4 pozycje.
Wroniec to ciekawa historia Stanu Wojennego opowiedziane oczami małego dziecka, z rozkoszną niewinnością i naiwnością. Dla mnie, dorosłej osoby, która przeżyła ten czas i byłam wtedy co prawda nastolatką, ale więcej rozumiałam niż 5-6 latek. Bardzo ciekawe zderzenie moich wspomnień i Młodego Adasia. I ten ciekawy humor: Panowie milipanci :)) ciekawa perspektywa.
Polecam tą pozycję!

Jedyna książka Dukaja, którą byłam w stanie przeczytać do końca i nawet mi się podobała. A próbowałam ze 4 pozycje.
Wroniec to ciekawa historia Stanu Wojennego opowiedziane oczami małego dziecka, z rozkoszną niewinnością i naiwnością. Dla mnie, dorosłej osoby, która przeżyła ten czas i byłam wtedy co prawda nastolatką, ale więcej rozumiałam niż 5-6 latek. Bardzo ciekawe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jedna z tych książek, o których się nie zapomina. Poznałam ją w czasie studiów, ładnych parę lat temu. Sięgnęłam... i przepadłam! To opowieść piękna i przerażająca jednocześnie, pełna symboli i odniesień, skonstruowana na zasadzie snu małego chłopca. Mrocznego, ponurego snu, a właściwie koszmaru bohatera, który zostaje wrzucony w rzeczywistość początków stanu wojennego. Bardzo się boi i próbuje przełożyć to, co widzi, na zrozumiały dla siebie język. I ten język mnie urzekł. Bubki, MOMO, milipanci, Członek, pan tu nie stał, wrony (wrońce)... Czytałam to tak dawno, a wciąż pamiętam swój zachwyt nad talentem autora.

Uważam, że ta książka powinna być szkolną lekturą. Z drugiej strony obawiam się, że przy naszym zmasakrowanym systemie edukacji uczniowie nie podołaliby jej, byłaby dla nich za trudna. Wymaga przynajmniej podstawowej wiedzy o tym okresie, znajomości pojęć i kontekstu. Szkoda, bo to naprawdę wartościowa pozycja. Kiedyś ją kupię i dołączę do swojej domowej biblioteki, bo zasługuje na to, żeby stać na półce obok klasyków.

To jedna z tych książek, o których się nie zapomina. Poznałam ją w czasie studiów, ładnych parę lat temu. Sięgnęłam... i przepadłam! To opowieść piękna i przerażająca jednocześnie, pełna symboli i odniesień, skonstruowana na zasadzie snu małego chłopca. Mrocznego, ponurego snu, a właściwie koszmaru bohatera, który zostaje wrzucony w rzeczywistość początków stanu wojennego....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polecam wszystkim twierdzącym, że generał Jaruzelski wielkim patriotą był (względnie postacią tragiczną był, rozrywany dylematami niczym Antygona). Książka w niezwykle świeży sposób pokazująca upiorność systemu komunistycznego - który jest tu przedstawiony jako koszmar małego dziecka niezdolnego pojąć sens bezwzględności tego systemu. Wspaniałe ilustracje (chyba nawet jeszcze lepsze, niż sam tekst książki).

Polecam wszystkim twierdzącym, że generał Jaruzelski wielkim patriotą był (względnie postacią tragiczną był, rozrywany dylematami niczym Antygona). Książka w niezwykle świeży sposób pokazująca upiorność systemu komunistycznego - który jest tu przedstawiony jako koszmar małego dziecka niezdolnego pojąć sens bezwzględności tego systemu. Wspaniałe ilustracje (chyba nawet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powieść "Wroniec" Jacka Dukaja powinna być lekturą szkolną !

Powieść "Wroniec" Jacka Dukaja powinna być lekturą szkolną !

Pokaż mimo to

Wroniec to prawdziwa baśń - dobre ćwiczenie na rozszyfrowywanie językowych szyfrów. Prawdziwa baśń jakże aktualna. Aud.

Wroniec to prawdziwa baśń - dobre ćwiczenie na rozszyfrowywanie językowych szyfrów. Prawdziwa baśń jakże aktualna. Aud.

Pokaż mimo to

Autor w świetny, niekonwencjonalny sposób przedstawił początek stanu wojennego w Polsce w 1981 roku. Chociaż pierwsze strony sugerują czytelnikowi, iż ma on do czynienia z bajką przeznaczoną stricte dla dzieci, to nic bardziej mylnego!

"Wroniec" okazuje się współczesną baśnią, zrozumiałą jedynie dla ludzi, którzy albo przeżyli stan wojenny, albo - jeśli są na to zbyt młodzi - mają o nim przynajmniej minimalną wiedzę (chociaż zdecydowanie lepsza byłaby wiedza co najmniej przyzwoita).

Baśń przepełniona jest fantastycznymi odniesieniami do realnego stanu wojennego, "zbudowanymi" wyobraźnią małego Adasia, syna pisarza, który został represjonowany.

Jak dla mnie, "Wroniec" powinien być obowiązkową lekturą szkolną na poziomie liceum. Dam sobie rękę uciąć, iż po lekturze znaczna część współczesnej młodzieży zainteresowała by się tematem grudnia '81 - tym bardziej, iż czyta się ją szybko i przyjemnie. Nawet pomimo tego, że jest mroczna i bardzo bajkowa.

Gorąco polecam!

Autor w świetny, niekonwencjonalny sposób przedstawił początek stanu wojennego w Polsce w 1981 roku. Chociaż pierwsze strony sugerują czytelnikowi, iż ma on do czynienia z bajką przeznaczoną stricte dla dzieci, to nic bardziej mylnego!

"Wroniec" okazuje się współczesną baśnią, zrozumiałą jedynie dla ludzi, którzy albo przeżyli stan wojenny, albo - jeśli są na to zbyt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo osobiście potraktowałem treść książki i jej klimat. Co prawda jestem nieco młodszy pokoleniowo od głównego bohatera, małego chłopca z początku lat 80-tych Adasia, ale szara rzeczywistość agonalnej fazy PRL-u została mi mocno wdrukowana w głębokie zakamarki pamięci. Także mój ojciec, który za dużo nie dokazał jako człowiek jakiejkolwiek idei, miał swoją wielką chwilę w czasie wprowadzenia stanu wojennego. 13-ty grudnia zastał go na nocnej zmianie w wielkiej kopalni. Górnicy samorzutnie postanowili zaprotestować. Bawili się z ZOMO i Ludowym Wojskiem Polskim w kotka i myszkę przechodząc podziemnymi korytarzami od szybu do szybu w promieniu kilkunastu kilometrów. Jednak kilka tysięcy ludzi nie może za długo siedzieć pod ziemią i trzeba było wyjść. A tutaj już czekało „MOMO” i „sikawki”, które brutalnie pacyfikowało wszelki opór. Swoistym azylem dla protestujących był budynek kościoła, którego „MOMO” forsować nie chciało.
Wracając do samej książki, autor zastosował w genialny sposób alegorię koszmaru sennego małego chłopca jako przedstawienie rzeczywistości pierwszych dni „wojny polsko-jaruzelskiej”. Całość, pomimo bajkowo-mrocznego klimatu i pomysłowych metafor na PRL-owski aparat ucisku, przedstawia się bardzo realistycznie i osoby znające realia życia za tzw. komuny bez problemu odnajdą się w tym świecie. Autor zadziwia mnie swoją fantazją, a także prostotą w wymyślaniu bajkowo/horrorowych postaci, organizacji czy struktur państwa policyjnego. Głównym wrogiem bohatera jest niejaki Wroniec, który stoi na czele całego aparatu ucisku. Skojarzenie jest w tym wypadku proste. Jaruzelski ze swoją juntą wojskową powołał Wojskową Radę Ocalenia Narodowego, w skrócie WRON. Do tego, jako były szlachcic, posiadał swój herb rodowy Ślepowron. Bajkowe „MOMO” to oczywiście Zmotoryzowane Odziały Milicji Obywatelskiej w skrócie ZOMO. Koordynujące zadanie wyznaczone przez Wrońca Bubeki to oczywiście Urząd/Służba Bezpieczeństwa, tzw. UB-ecy. Najbardziej znanym popkulturowym ubekiem jest Franz Mauer z filmu „Psy”. Wszechwładne w świecie Adasia „Członki” to oczywiście partyjni bonzowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w skrócie PZPR. Książkowa maszyna-szarzyna to nic innego jak beznadziejna rzeczywistość życia codziennego z okresu zdychającego komunizmu w Polsce. Brak perspektyw na przyszłość, brak gospodarności i nonsens życia społecznego. W efekcie polskie społeczeństwo na tle zachodnio-niemieckich katalogów wyglądało jak szara i beznadziejnie zabiedzona masa ludzka. Są jednak elementy w bajcie Dukaja właściwe tylko i wyłącznie dla tego gatunku, jakim jest chociażby postać Pana Betona. Ten niemłody już mężczyzna wcześniej był przodownikiem pracy, który jako murarz wykonywał swoją pracę ponad tzw. normę. Gdy wypowiada swoje sakramenckie powiedzenie „temi ręcyma” uzyskuje ponadludzką siłę i wbija w beton tajników, szpicli i rozbija całe odziały „milipantów” niczym Obelix centurie legionów rzymskich. Autor ma naprawdę wielką wyobraźnię i zastosował wiele ciekawych postaci i porównań, które bardzo mocno uatrakcyjniają całą fabułę książki. Generalnie historia kończy się wybudzeniem chłopca z mary sennej, ale po przeczytaniu tej bajki pozostaje uczucie przygnębienia i smutku. Pewnie jest to zamierzony efekt, gdyż czasy pierwszych dni stanu wojennego nie były sielanką dla naszego narodu. Z jednej strony Wroniec, czyli gen. Jaruzelski, przeprowadził go tak sprawinie, że przy takiej gigantycznej operacji wojskowo-policyjnej ofiary były stosunkowo nieduże. Z drugiej stronny skutecznie zwichnął wszelki zorganizowany opór przeciwko rzeczywistości i pozbawił społeczeństwo entuzjazmu jaki wykazywało przy narodzinach ruchu społecznego „Solidarność”. Co gorsza naród pozbawiony nadziei popadł w apatię i zniechęcenie. Efekt, to masowa emigracja zagraniczna najbardziej przedsiębiorczych jednostek i wegetacja reszty w kraju. Lata 80-te to jedna wielka strata dla rozwoju społeczno-gospodarczego Polski. Przepaść naszego zacofanego kraju do Zachodu przez te lata zwiększyła się znacznie, skutki tego odczuwamy po dziś dzień.

Bardzo osobiście potraktowałem treść książki i jej klimat. Co prawda jestem nieco młodszy pokoleniowo od głównego bohatera, małego chłopca z początku lat 80-tych Adasia, ale szara rzeczywistość agonalnej fazy PRL-u została mi mocno wdrukowana w głębokie zakamarki pamięci. Także mój ojciec, który za dużo nie dokazał jako człowiek jakiejkolwiek idei, miał swoją wielką chwilę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to