Nie wystawiam oceny, bo może kiedyś uda mi się tę książkę w końcu zmęczyć, ale na razie próbowałem trzy razy, bez powodzenia. Przeczytałem wiele komentarzy, wiele 10/10, zachwytom nie ma końca.

Jakie to ciekawe jak niektóre książki mogą być skrajnie różnie odbierane. Próbowałem różnie podchodzić do treści, ale naprawdę zupełnie mnie nie wciąga. Ani poczucie humoru autora, ani szukanie głębszego przesłania. Nic. Nuda, śmiertelna nuda. Usypiacz, nie czytać po pracy. Najbliżej ukończenia byłem za trzecim razem i czułem, że może mi się udać. Nie czytałem z wypiekami na twarzy, nie myślałem o "Mistrzu i Małgorzacie" w czasie pracy lub gdy byłem czymś zajęty - jak to mi się zdarza z tytułami, które naprawdę mnie biorą. Traktowałem to trochę jak obowiązek bez przyjemności i wiedziałem, że jeśli tym razem coś mnie oderwie od lektury to ciężko będzie wrócić. Stracę rozpęd. I niestety stało się. W końcu wolałem po raz n-ty przeczytać "Solaris" i "Niezwyciężonego" Lema niż ponownie otwierać "Mistrza i Małgorzatę".

Fascynuje mnie dlaczego czasem odrzucam popularne i horrendalnie wysoko oceniane tytuły. W przypadku współczesnych "arcydzieł" zwanych bestsellerami często są to gnioty, więc bestseller stał się dla mnie synonimem gniota. Parę razy próbowałem i to synonim wyrosły na doświadczeniu. Łatwo o diagnozę. Ale arcydzieło klasyczne... klasyczny hit... to inna bajka. Może czasem po prostu nie moja.

Na razie "Mistrz i Małgorzata" to mój największy zawód jeśli idzie o klasykę. Nie potrafiła mnie zaczarować.

Nie wystawiam oceny, bo może kiedyś uda mi się tę książkę w końcu zmęczyć, ale na razie próbowałem trzy razy, bez powodzenia. Przeczytałem wiele komentarzy, wiele 10/10, zachwytom nie ma końca.

Jakie to ciekawe jak niektóre książki mogą być skrajnie różnie odbierane. Próbowałem różnie podchodzić do treści, ale naprawdę zupełnie mnie nie wciąga. Ani poczucie humoru autora,...