Druga wizyta w Ligonie. I znów formuła niczym w diaskopie. Każdy slajd to jeden bohater i opowieść z jego perspektywy. Dyrektor Matur – jeszcze większa kanalia niż w „Trzęsieniu ziemi”, niemrawy Wspolny. O wszystkim już wiemy i wszystkich (prawie) znamy, nikt nie zaskakuje przemianą jakąś. I kosmici śmigający po galaktyce, którzy awaryjnie lądować muszą na Ziemi, a „technicznym” warunkiem jest pozbycie się ubrań. Do złudzenia przypominają ludzi więc źle nie będzie, tylko tych ubrań brak... To rasa kultywująca humanizm, naukę i empatię do absurdu wręcz. Pochodzą ze świata – wydawać by się mogło – doskonałego. Bez przemocy, pracy, trosk codzienności, z wpojonym szacunkiem dla nauki i siebie nawzajem. Szybko jednak okazuje się, że ideały odchodzą w zapomnienie, kiedy żołądek domaga się pożywienia, a ciało odrobiny ciepła. Prawdziwa opowieść rozpoczyna się kiedy na scenę wkracza sierżant Sato – pan i władca – tytułowych nagich ludzi. I mamy tutaj zderzenie bezradnej empatii i atawistycznego barbarzyństwa sierżanta Sato. Kosmici są zniewoleni, ale nic nie trwa wiecznie... z opresji ratuje ich Polka. Jak to u Bułyczowa, pomysł przedni, ale... kosmici wyjątkowo nieporadni, idealiści, pacyfiści i mózgowcy, choć po chwili ludzcy nad wyraz – podstępni, sprzedajni, egoistyczni. Najbardziej kuleje w tej opowieści oczywistość i normalność. A wszystko mogło być uroczo dziwne. Wątek seksualności został zasygnalizowany i porzucony, a był zabawny i refleksyjny. Nie dowiemy się też czy Obcy uczą się od Ziemian, czy uczą się Ziemian, czy nic nie robią. Po prostu znikają gdzieś w Ligonie. Są w powieści "bułyczowskie” smaczki: KGB, nawróceni krisznowcy, którzy zabłądzili w drodze do krainy szczęśliwości, ale wszystko jest ledwie mgnieniem, bez pomysłu na rozbudowę...

Druga wizyta w Ligonie. I znów formuła niczym w diaskopie. Każdy slajd to jeden bohater i opowieść z jego perspektywy. Dyrektor Matur – jeszcze większa kanalia niż w „Trzęsieniu ziemi”, niemrawy Wspolny. O wszystkim już wiemy i wszystkich (prawie) znamy, nikt nie zaskakuje przemianą jakąś. I kosmici śmigający po galaktyce, którzy awaryjnie lądować muszą na Ziemi, a...

Średniawa fantastyka, kiepsko napisani bohaterowie, mało prawdopodobni psychologicznie, akcja też niespecjalnie wciągająca, brakuje tej książce ikry i dobrych bohaterów. Tak ujęty temat kosmitów nie jest żadną nowością ani łamaniem konwencji, więc przydałoby się go na pisać na tyle interesująco i wiarygodnie, żeby czytelnik nie umierał z nudów.

Średniawa fantastyka, kiepsko napisani bohaterowie, mało prawdopodobni psychologicznie, akcja też niespecjalnie wciągająca, brakuje tej książce ikry i dobrych bohaterów. Tak ujęty temat kosmitów nie jest żadną nowością ani łamaniem konwencji, więc przydałoby się go na pisać na tyle interesująco i wiarygodnie, żeby czytelnik nie umierał z nudów.

Mimo, że to drugi tom dylogii, to swobodnie można go czytać nie znając pierwszego. Ciekawy pomysł i intrygująca postawa tytułowych nagich ludzi świadomie poddających się terrorowi japońskiego sierżanta Sato. Ostatecznie nie jest to raczej fabuła najwyższych lotów, ale zawiera, jak to u Bułyczowa wiele mistrzowskich przemyśleń na temat natury ludzkiej, okraszonych inteligentnym humorem.

Mimo, że to drugi tom dylogii, to swobodnie można go czytać nie znając pierwszego. Ciekawy pomysł i intrygująca postawa tytułowych nagich ludzi świadomie poddających się terrorowi japońskiego sierżanta Sato. Ostatecznie nie jest to raczej fabuła najwyższych lotów, ale zawiera, jak to u Bułyczowa wiele mistrzowskich przemyśleń na temat natury ludzkiej, okraszonych...

Niezbyt długa, lekka lektura na jedno góra dwa posiedzenia. W tym tomie w przeciwieństwie do pierwszej części mamy trochę fantastyki. Pojawiają się kosmici w dosyć niecodziennej roli. Przynajmniej nie w takiej w jakiej zostaliśmy przyzwyczajeni przez media. Ciekawy przykład różnicy postrzegania tego samego zjawiska.
Tytułowi :nadzy ludzie: w oczach ziemian to prymitywy i troglodyci. Rzeczywistość okazuje się zgoła odmienna...
Zdecydowanie polecam.

Niezbyt długa, lekka lektura na jedno góra dwa posiedzenia. W tym tomie w przeciwieństwie do pierwszej części mamy trochę fantastyki. Pojawiają się kosmici w dosyć niecodziennej roli. Przynajmniej nie w takiej w jakiej zostaliśmy przyzwyczajeni przez media. Ciekawy przykład różnicy postrzegania tego samego zjawiska.
Tytułowi :nadzy ludzie: w oczach ziemian to prymitywy i...

Autora znam nie od dziś. Wiele jego powieści przedefilowało raźnym krokiem przed moimi oczami. Ale nieodmiennie kocham go za cykl opowiadań o Wielkim Guslarze, gdzie w przezabawny sposób opisywał otaczającą go rzeczywistość. Nie był to jednak pusty śmiech, bo za tą radosną fasadą kryło się zawsze głębsze przesłanie. Większość pisarzy poruszając takie tematy staje się bardziej pompatyczna, od defilady wojsk radzieckich w dniu zwycięstwa. A tylko nieliczni potrafią połączyć tak zdawałoby się niemożliwe do zgrania rzeczy, jak rozważania nad sensem istnienia z życiem przeciętnie inteligentnego Rosjanina, i to w formie fantastyczno-naukowej humoreski.

Ale dziś na tapecie mamy inną książkę, choć o temacie, który dość często przewijał się w twórczości Bułyczowa, a jest nim kontakt. Jak miałem jakieś siedem czy osiem lat, dotarł do mnie dowcip, który już wtedy miał brodę jak św.Mikołaj: Po czym poznać, że we wszechświecie istnieją inteligentne istoty? Po tym, że nie próbują nawiązać z Ziemianami jakiegokolwiek kontaktu. I chyba właśnie ten żart stał się kanwą niniejszej powieści.

Więcej na http://niepamietnikfprefecta.blogspot.com/2012/02/napisze-szalenie-mia-recenzje-sz-mi-re.html

Autora znam nie od dziś. Wiele jego powieści przedefilowało raźnym krokiem przed moimi oczami. Ale nieodmiennie kocham go za cykl opowiadań o Wielkim Guslarze, gdzie w przezabawny sposób opisywał otaczającą go rzeczywistość. Nie był to jednak pusty śmiech, bo za tą radosną fasadą kryło się zawsze głębsze przesłanie. Większość pisarzy poruszając takie tematy staje się...

nie rewelacja ale bardzo przyjemnie się ją czytało. jako uzupełnienie znajomości dzieł Bułyczowa polecam.

nie rewelacja ale bardzo przyjemnie się ją czytało. jako uzupełnienie znajomości dzieł Bułyczowa polecam.