Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W sumie ta książka jest słaba. Nie bardzo słaba, nastolatkom może się podobać, ale jako czytelnik odrobinę bardziej wyrobiony męczyłam się przy niej straszliwie (czytam do pracy naukowej).
Narracja prowadzona jest tak se. Autorka zdecydowanie opisuje za dużo zbędnych wydarzeń czy działań bohaterów (naprawdę nie wiem, po co aż tyle pisać o kotach głównego bohatera, skoro to nic nie wnosi do akcji). Bohaterowie mówią sztywno i opowiadają sobie rzeczy, które powinni doskonale wiedzieć. Młodzież przedstawiona jako zupełnie niewspółczesna, bardziej jak bohaterscy harcerze z Pana Samochodzika. Wszyscy bohaterowie mają dziwaczne imiona i nazwiska dopasowane do profesji, co raz użyte może byłoby zabawne, ale gdy jest wszędzie, robi się męczące. Szczególnie że nie jest to zabawna, absurdalna książka w stylu Niziurskiego, gdzie taka stylizacja by pasowała.
Fabuła opiera się na założeniu, że absolutnie całe miasto będzie żyło małymi aferkami w świecie poznańskiej sztuki renesansowej, co jest założeniem przynajmniej infantylnym.
Przynajmniej trzy razy w każdym rozdziale jest wspominane, że główny bohater ma "kruczoczarną czuprynę", a gdy nie wypada znowu wspomnieć imienia bohatera, jest on wspominany jako "błękitnooka dziewczyna powiedziała", "rudzielec wtrącił", i dzieje się to przeraźliwie często. Dzięki temu stale towarzyszy nam wrażenie, że czytamy jakiegoś fanfika, z całym szacunkiem do dobrych fanfików.

Zalety - opisy Poznania są ładne. Gdy autorka pisze o sztuce i zabytkach Poznania, jest to ładne. Wstawki opisowe i refleksyjne są ładne. Niestety jest ich mało. Ale jeżeli porównać inne książki dziejące się w Poznaniu, tylko w tej gwara poznańska jest fajnie użyta, to jest wielki plus. Ciekawostki o Poznaniu też są super wprowadzane, czuć, że autorka jest przewodnikiem i mówienie o Ostrowie Tumskim wychodzi jej sto razy lepiej niż jakakolwiek fabuła.

Ale szczerze mówiąc, nie wiem, czy dla tych zalet warto podejmować walkę z tą książką.

W sumie ta książka jest słaba. Nie bardzo słaba, nastolatkom może się podobać, ale jako czytelnik odrobinę bardziej wyrobiony męczyłam się przy niej straszliwie (czytam do pracy naukowej).
Narracja prowadzona jest tak se. Autorka zdecydowanie opisuje za dużo zbędnych wydarzeń czy działań bohaterów (naprawdę nie wiem, po co aż tyle pisać o kotach głównego bohatera, skoro to...

Przesadnie subiektywna jak na reportaż, do tego subiektywna w stylu irytującym - autorka zdaje się bardzo starać nas wzruszyć, zirytować, poruszyć dramatycznie budowanymi zdaniami, pytaniami i refleksjami, których było stanowczo za dużo. Przez to książka jest taka... melodramatyczna.
Jeżeli ktoś chce zobaczyć Japonię od najgorszej strony, to bardzo zapraszam. Od książki można skutecznie dostać depresji. Przez to nie budzi mojego zaufania - nie znam się na Japonii, a obraz w niej wykreowany zdaje się pokazywać ten kraj jako jeden z kręgów piekła. Tak przesadny opis zawsze budzi wątpliwości. Myślę, że przeczytać można, ale lepiej wzbogacić lekturę inną literaturą, żeby nie wyjść z taką chandrą jak ja.

Przesadnie subiektywna jak na reportaż, do tego subiektywna w stylu irytującym - autorka zdaje się bardzo starać nas wzruszyć, zirytować, poruszyć dramatycznie budowanymi zdaniami, pytaniami i refleksjami, których było stanowczo za dużo. Przez to książka jest taka... melodramatyczna.
Jeżeli ktoś chce zobaczyć Japonię od najgorszej strony, to bardzo zapraszam. Od książki...

Jakie to dobre.

Jakie to dobre.