Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam historie alternatywne, a jeszcze takie które naprawdę mogły mieć miejsce, szczególnie.
Czasem zastanawiam się czy faktycznie tak niewiele może zadecydować o losie jakiegoś kraju, narodu, zakończenia wojny, lub w ogóle tego czy się rozpocznie.
Co o tym decyduje? Kula zamachowca zabijająca austriackiego arcyksięcia w 1914? Wyjątkowo suche lato umożliwiające blitzkrieg w 1939? Gdzie byłby naród żydowski obecnie gdyby holocaust nigdy nie miał miejsca?
Mniej więcej do połowy książki byłem zdania, że "Ziemia nieświęta" to będzie proza fenomenalna - świetna była historia, ciekawa i raczej nieczęsta forma narracji, jakby to jakiś obserwator zwracał się do bohaterów. Wplecione wątki kabały również zdawały się pasować tu jak ulał.
Pod koniec jednak coś zawodzi: mistycyzm, który do tej pory był ciekawą przyprawą z jego nadmiaru przestał być strawny - a autora z braku pomysłu na jakieś sensowne zakończenie aż zanadto poniosła wyobraźnia. A szkoda.....

Uwielbiam historie alternatywne, a jeszcze takie które naprawdę mogły mieć miejsce, szczególnie.
Czasem zastanawiam się czy faktycznie tak niewiele może zadecydować o losie jakiegoś kraju, narodu, zakończenia wojny, lub w ogóle tego czy się rozpocznie.
Co o tym decyduje? Kula zamachowca zabijająca austriackiego arcyksięcia w 1914? Wyjątkowo suche lato umożliwiające...

Po ponad dwudziestu latach postanowiłem wrócić do serii, która niegdyś wywoływała wypieki na mojej twarzy przez bardzo długi czas - zrobiłem to z okazji pojawienia się serialu na bazie Koła - jeszcze nie wiem czy zdecyduje się na jego obejrzenie, ale do powieści wróciłem. Niby mimochodem zajrzałem z ciekawości do Oka Świata, które w pierwszym dwutomowym wydaniu miałem na półce, a po dwóch dniach okazało się, że sięgam już po "Wielkie Polowanie".
Jak było? - Trochę się obawiałem, że to co tak podobało się nastolatkowi, okaże się trącić myszką obecnie. Myliłem się. Myślę, że właśnie dzięki serialowi Koło Czasu Polsce ma szansę stać się popularniejsze, bo w moim przekonaniu wciąż do niedawna było nie do końca znane szerszemu gronu czytelników w naszym kraju.
No i może tym razem doczytam cały cykl, który poprzednio zakończyłem na częściach napisanych ręką Roberta Jordana, nie docierając do finału opisanego przez Brandona Sandersona, którego też bardzo cenię, chociaż dobrze wiem, że po Ścieżce Sztyletów (VIII tomie) seria zamienia w monotonną dłużyznę.
Ano zobaczymy, na razie przewracamy kartki dalej. Czas na "Smoka Odrodzonego"....

Po ponad dwudziestu latach postanowiłem wrócić do serii, która niegdyś wywoływała wypieki na mojej twarzy przez bardzo długi czas - zrobiłem to z okazji pojawienia się serialu na bazie Koła - jeszcze nie wiem czy zdecyduje się na jego obejrzenie, ale do powieści wróciłem. Niby mimochodem zajrzałem z ciekawości do Oka Świata, które w pierwszym dwutomowym wydaniu miałem na...

Tematyką Sahary Zachodniej interesowałem się już od jakiegoś czasu i nabyłem książkę Bartka Sabeli ciesząc się, że pojawił się jakiś reportaż na jej temat.
Już jako dziecko przeglądając mapy interesował mnie ten dziwny skrawek lądu, który nie nazywał się tak jak jakikolwiek inny kraj świata - a może to nie kraj? No właśnie, ale na pewno ktoś tam mieszka - myślałem.
Okazuje się, że to pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Sahara Zachodnia bowiem to unikatowy na skalę świata twór: kraj bez ziemi, naród de-facto, żyjący na terytorium innego kraju, wciąż mający status hiszpańskiej kolonii, z obywatelami, według stanu prawnego, formalnie mającymi obywatelstwo Unii Europejskiej, posiadającymi paszporty Algierii, ale mogącymi wypowiadać się o sobie tylko jako o mieszkańcach Wielkiego Maroka. Sprzeczności jest znacznie więcej.
Naród na wygnaniu od ponad 40 lat, o którym zapomniał cały "cywilizowany świat", a ich nieustający konflikt nie jest w stanie przebić się do mediów publicznych ponad sprawy i inne konflikty ważniejsze w Europie, i na świecie. Bo kogo interesuje lud koczujący na pustyni, lub rozproszony po miastach okupowanych przez Maroko liczebnością łącznie nie przekraczający pół miliona mieszkańców i wojna w której zginęło raptem 20 tys ludzi. Gdy zestawi się ją z bardziej spektakularnymi konfliktami jak np. w Jugosławii, Afganistanie, na bliskim wschodzie, czy w Rwandzie/Burundi/Kongo, to sprawa Sahary Zachodniej jest niczym plewa na wietrze.
Dodajmy, że w tle pojawiają się (jak zwykle) wielkie pieniądze - korzyści z eksploatacji wielu dóbr naturalnych tego terytorium, z czego wszyscy (poza samą Saharą Zachodnią) bardzo skrzętnie korzystają.
Książka to nie tylko zbiór informacji i solidna dawka wiedzy z dziedziny geopolityki i historii - tchnęli w nią swego rodzaju życie prawdziwi bohaterowie - Sahrawi, stawiający czoło przeciwnościom mieszkańcy tego umęczonego przez los wciąż nieuznawanego kraju.
Ale są cierpliwi, nauczyła ich tego pustynia.
Polecam.

Tematyką Sahary Zachodniej interesowałem się już od jakiegoś czasu i nabyłem książkę Bartka Sabeli ciesząc się, że pojawił się jakiś reportaż na jej temat.
Już jako dziecko przeglądając mapy interesował mnie ten dziwny skrawek lądu, który nie nazywał się tak jak jakikolwiek inny kraj świata - a może to nie kraj? No właśnie, ale na pewno ktoś tam mieszka - myślałem.
Okazuje...