Nie da się nie docenić autora za ogrom wiedzy i umiejętności posługiwania się pięknym , poetyckim językiem ale to chyba nie do tego typu literatury. Czyta się to bardzo ciężko, gdyż autor podaje okruchy informacji i pędzi dalej, więc resztę trzeba doszukać samemu, aby wiedzieć o co chodzi. Jest tu zawarta w pigułce ogromna część historii Indochin, kolonializm Francji i Anglii, wpływy amerykańskie i rosyjskie a więc jest co robić. Dodatkowo wszystko okraszone jest myślą filozoficzną, skokami w czasie, nazwiskami polityków i podróżników....Autor chwilami wciela się w postacie dawnych odkrywców i patrzy ich oczami na tamte czasy, czasami udaje, że z nimi rozmawia....Wielowątkowość, wieloczasowość, wielopostaciowość sprawia, że czyta się to coś ciężko, bez przyjemności, wszystko jest chaotyczne i przemieszane. Szukałam informacji a dostałam bałagan.

Nie da się nie docenić autora za ogrom wiedzy i umiejętności posługiwania się pięknym , poetyckim językiem ale to chyba nie do tego typu literatury. Czyta się to bardzo ciężko, gdyż autor podaje okruchy informacji i pędzi dalej, więc resztę trzeba doszukać samemu, aby wiedzieć o co chodzi. Jest tu zawarta w pigułce ogromna część historii Indochin, kolonializm Francji i...

Znakomita. Mnóstwo informacji, nazwisk, dat, wydarzeń - wszystko podane w przystępny, logiczny sposób. Tu kontrast do niedawno ocenianego przeze mnie "Gangesu...".
Do tego narracja prowadzona w charakterystyczny dla autora sposób.
Porównując do dwóch innych znanych mi tekstów Deville'a - pozycja ciekawsza od "Pura Vida", choć nie tak rewelacyjna jak "Dżuma i cholera".

Znakomita. Mnóstwo informacji, nazwisk, dat, wydarzeń - wszystko podane w przystępny, logiczny sposób. Tu kontrast do niedawno ocenianego przeze mnie "Gangesu...".
Do tego narracja prowadzona w charakterystyczny dla autora sposób.
Porównując do dwóch innych znanych mi tekstów Deville'a - pozycja ciekawsza od "Pura Vida", choć nie tak rewelacyjna jak "Dżuma i...

Reportaż (a może bardziej zbiór esejów) o historii Indochin, który nieco przybliża historię francuskiego kolonializmu w tamtym rejonie, reżimu Czerwonych Khmerów oraz współczesnego spojrzenia na świat przez lokalne osoby.

Nie jest to jednak opowieść w przystępnym stylu. Jest bardzo frankocentryczna i chwilami chaotycznie miota się między postaciami, miejscami i czasami, powodując trudności w nadążeniu za nazwami statków, rzek, nazwiskami i pseudonimami. Wszystko to przeplecione zbyt dużą dozą poetyckości (przynajmniej jak na mój gust).

Reportaż (a może bardziej zbiór esejów) o historii Indochin, który nieco przybliża historię francuskiego kolonializmu w tamtym rejonie, reżimu Czerwonych Khmerów oraz współczesnego spojrzenia na świat przez lokalne osoby.

Nie jest to jednak opowieść w przystępnym stylu. Jest bardzo frankocentryczna i chwilami chaotycznie miota się między postaciami, miejscami i czasami,...

Kampucza to specyficzna opowieść o byłych koloniach francuskich w Azji Środkowo Wschodniej. Relacja z podróży, jaką autor odbył po Kambodży, Laosie i Wietnamie nacechowana jest mocno wyczuwalnym „frankocentryzm”.

Historię zwiedzanych krajów, Patrick Deville postrzega przez pryzmat wpływu Francji i Francuzów na zachodzące w nich zmiany, których motorem jest oczywiście kultura francuska oraz podróżnicy i badacze znad Sekwany. Nawet datowanie oparte jest na indywidualnie ustanowionym przez Deville „roku zerowym”, przypadającym według autora na moment, kiedy entomolog Henri Mouhout jako pierwszy podał w 1860 roku dokładne położenie geograficzne świątyń Anghor Wat.

Dla osoby takiej jak ja, która z grona wybitnych Francuzów zna niewiele więcej postaci niż Karol Młot, Ludwik XIV, Maximilien de Robespierre, cesarz Napoleon Bonaparte (który był Korsykaninem),Joseph Fouché, napoleońskich marszałków jak Joachim-Napoléon Murat czy Michel Ney oraz Louisa Germaina Davida de Funès de Galarza czy Juan Moreno y Herrera-Jiménez (szerzej znanego jako Jean Reno, który jest Marokańczykiem) albo Zinédine Yazida Zidane”a (z pochodzenia Algierczyka) pewne kody kulturowe są trudne do opanowania.
Nie znałem wcześniej osobistości takich jak Auguste Jean-Marie Pavie - pierwszy gubernator generalny i pełnomocnik ministra nowo utworzonej francuskiej kolonii Laosu, Ernest Marc Louis de Gonzague Doudart de Lagrée (dowódca francuskiej ekspedycji naukowej wzdłuż rzeki Mekong prowadzonej w imieniu francuskich władz kolonialnych) czy André Malraux - pisarz i minister informacji w rządzie de Gaulle”a. Bez znajomości tych postaci trudno się czyta ze zrozumieniem pewne fragmenty książki, ale z pomocą Ciotki Wiki można sobie z tym poradzić.

Odniesienia do historii najnowszej tego obszaru to nie tylko sam okres kolonializmu i zaciekłej rywalizacji z Anglikami,, ale również czasy po II Wojnie Światowej i uzyskaniu przez wspomniane państwa niepodległości, która jednak nie zniwelowała wpływów Francji w Indochinach.
Kłopoty Wietnamu nie skończyły się wraz z pogromem armii francuskiej pod Điện Biên Phủ, a Kambodży nawet po opuszczeniu Unii Francuskiej w 1955 roku. Upadek królestwa w 1970 roku, przejęcie rządów przez Czerwonych Khmerów i przemianowanie kraju na tytułową Kampuczę to czasy terroru na niespotykaną skalę. Czołowe postacie tego obłąkanego reżimu studiowały we Francji i swoją ideologię oparły m.in. na dziełach francuskich myślicieli takich jak Jean-Jacques Rousseau.

Deville dość swobodnie traktuje następstwa czasowe w swoich rozważaniach, co może zmylić mniej uważnego czytelnika. Książka ciekawa, ale wymagająca dużej czujności wobec zabiegów pisarskich Patricka Deville.

Kampucza to specyficzna opowieść o byłych koloniach francuskich w Azji Środkowo Wschodniej. Relacja z podróży, jaką autor odbył po Kambodży, Laosie i Wietnamie nacechowana jest mocno wyczuwalnym „frankocentryzm”.

Historię zwiedzanych krajów, Patrick Deville postrzega przez pryzmat wpływu Francji i Francuzów na zachodzące w nich zmiany, których motorem jest oczywiście...

pozycja tylko dla osób które już znają temat i historię tego regionu.
Głównym przesłaniem tej książki, moim zdaniem oczywiście, jest to jak bezwzględnie i bezrozumnie, zadufani w wyższości tego co sobą, my europejczycy reprezentujemy rujnujemy spokój, historię i bezpieczeństwo innych ludzi.

pozycja tylko dla osób które już znają temat i historię tego regionu.
Głównym przesłaniem tej książki, moim zdaniem oczywiście, jest to jak bezwzględnie i bezrozumnie, zadufani w wyższości tego co sobą, my europejczycy reprezentujemy rujnujemy spokój, historię i bezpieczeństwo innych ludzi.

Niedoceniony autor. Bardzo oryginalny, łączący powieść autobiograficzną z esejem historycznym, filozoficznym, politycznym. W kolejnych książkach eksplorujący kraje - tak zwanego - Trzeciego Świata z dwóch perspektyw: obecnej i historycznej. Wszystkie cztery przetłumaczone na polski "powieści" zasługują na większy rozgłos.

Niedoceniony autor. Bardzo oryginalny, łączący powieść autobiograficzną z esejem historycznym, filozoficznym, politycznym. W kolejnych książkach eksplorujący kraje - tak zwanego - Trzeciego Świata z dwóch perspektyw: obecnej i historycznej. Wszystkie cztery przetłumaczone na polski "powieści" zasługują na większy rozgłos.

Czytanie tej książki to droga przez mękę. Mnogość wątków pomieszanych bez ładu i składu podlana nudą. Ciekawe i ważne informacje ukryte w stosach odpadów.

Nie polecam.

Czytanie tej książki to droga przez mękę. Mnogość wątków pomieszanych bez ładu i składu podlana nudą. Ciekawe i ważne informacje ukryte w stosach odpadów.

Nie polecam.

Świetna pozycja. Jednak wymaga znajomości historii tej części Azji, głównie Indochin, oraz rzecz jasna geografii - najlepiej z autopsji.

Świetna pozycja. Jednak wymaga znajomości historii tej części Azji, głównie Indochin, oraz rzecz jasna geografii - najlepiej z autopsji.