Deville ponownie wymaga od czytelnika skupienia i zaangażowania, ale ponownie czaruje swoim stylem opowiadania historii, zabierając nas w podróż przez wieki, miejsca i nazwiska. Znów odwiedzamy hotele, podróżujemy wąskimi uliczkami i wspólnie z Devillem rozstawiamy "kamerę czasów".
Jakościowo porównywalna do "Amazonii", choć oczywiście o krok za "Dżumą i cholerą". Duża dawka wiedzy o Polinezji, bez specjalnego trzymania się chronologii, choć jak zwykle dostajemy pigułkę informacji o tym, co równolegle działo się w innych miejscach świata, znanych już z poprzednich książek autora. Stąd ponownie spotykamy Yersina, Brazzę czy Livingstona. Wyszukiwanie tych smaczków daje mi zawsze pewną satysfakcję.

Deville ponownie wymaga od czytelnika skupienia i zaangażowania, ale ponownie czaruje swoim stylem opowiadania historii, zabierając nas w podróż przez wieki, miejsca i nazwiska. Znów odwiedzamy hotele, podróżujemy wąskimi uliczkami i wspólnie z Devillem rozstawiamy "kamerę czasów".
Jakościowo porównywalna do "Amazonii", choć oczywiście o krok za "Dżumą i cholerą". Duża...

„Któż byłby tak szalony, aby przed śmiercią nie obejść przynajmniej swojego więzienia?” Marguerite Yourcenar, „Kamień filozoficzny”

Bardzo udany początek poznawania twórczości francuskiego pisarza Patricka Deville’a. "Fenua" od pierwszych stron uwodzi stylem narracji. Piękne słowa płyną gładkim niespiesznym nurtem, pozostawiają czas dla czytelnika na zamyślenie i chwytanie niesamowitych refleksyjnych przesłań. Dopieszczenie znaczących i o mniejszej randze szczegółów dających szersze spojrzenie. Odniesienia do podróżniczego życia autora, smakowania poznawania świata, celebrowania spotkań z ludźmi, trafnych spostrzeżeń, dostrzegania różnic i podobieństw. Wspaniałe blaski przechadzek po świecie, odkrywania esencji człowieczeństwa, chwytania filozoficznych nici interpretacji rzeczywistości, składania ukłonów w stronę sztuki, literatury i historii. Takie obszary czytelnicze przykuwają moją uwagę, wiele dowiaduję się, mam możliwość indywidualnego przeżywania i dokonywania głębokich refleksji. Niesamowite wartości dodane.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/10/fenua.html

„Któż byłby tak szalony, aby przed śmiercią nie obejść przynajmniej swojego więzienia?” Marguerite Yourcenar, „Kamień filozoficzny”

Bardzo udany początek poznawania twórczości francuskiego pisarza Patricka Deville’a. "Fenua" od pierwszych stron uwodzi stylem narracji. Piękne słowa płyną gładkim niespiesznym nurtem, pozostawiają czas dla czytelnika na zamyślenie i...

Całkiem przyjemna w lekturze literatura faktu - "biografia" (raczej) kulturowa, z (raczej) europejsko-francuskiego punktu widzenia, Tahiti - Fenua z tytułu to ląd/kraj/ziemia po tahitańsku, a szerzej Polinezji Francuskiej. Książka nie za gruba, więc i selekcja spora - dużo jest o związanych z Pacyfikiem francuskich bohaterach młodości autora, którzy dla nas będą nierzadko anonimowi, niemniej sama pozycja warta polecenia.

Co do wydania - brakowało mi zdjęć, ale, jak podejrzewam, ma ich brakować, żeby zaznaczyć, że to nie jest literatura podróżnicza, co jeszcze dodatkowo zaznaczono na pierwszej stronie. Tylko że zdaje mi się, że słowo "powieść" w podtytule nie wystarcza - rozumiem, że po to się tam znalazło - przy ogromnej pojemności terminu, tutaj naprawdę nie pasuje. Najbliżej fikcji jest, wspomniany już, dobór poruszanych wątków.

Całkiem przyjemna w lekturze literatura faktu - "biografia" (raczej) kulturowa, z (raczej) europejsko-francuskiego punktu widzenia, Tahiti - Fenua z tytułu to ląd/kraj/ziemia po tahitańsku, a szerzej Polinezji Francuskiej. Książka nie za gruba, więc i selekcja spora - dużo jest o związanych z Pacyfikiem francuskich bohaterach młodości autora, którzy dla nas będą nierzadko...

Jak zwykle u Deville'a niespieszna, erudycyjna podróż przez historię, literaturę, geografię, malarstwo, politykę. Tym razem osią, wokoło której wiruje eklektyczna fantazja Francuza, jest Polinezja. Deville łączy wiele historii w jedną, jakby wszystkie opowieści były w rzeczywistości jedną opowieścią, a czas tylko konceptem, organizującym egzystencję, który można kształtować według własnego uznania. Wszyscy "bohaterowie" od Melville'a, przez Gauguin'a, po samego Deville'a, splatają się w jedną postać, opowiadającą o nieprzewidywalności i ciągłej zmianie. Powtórzę: Deville to najciekawsze zjawisko w literaturze, jakie objawiło się od lat; autor poza nurtem, osobny, z niepowtarzalną metodą, na granicy mistycyzmu i filozofii - zdaje się - eskapistycznej.

Jak zwykle u Deville'a niespieszna, erudycyjna podróż przez historię, literaturę, geografię, malarstwo, politykę. Tym razem osią, wokoło której wiruje eklektyczna fantazja Francuza, jest Polinezja. Deville łączy wiele historii w jedną, jakby wszystkie opowieści były w rzeczywistości jedną opowieścią, a czas tylko konceptem, organizującym egzystencję, który można kształtować...